Gioachino Rossini

Życie

Rossini urodził się 29 lutego roku przestępnego 1792. Jego miejscem urodzenia było Pesaro, małe miasteczko we Włoszech na wybrzeżu Adriatyku. Jego ojciec grał na waltorni w orkiestrach wojskowych i operach, a matka śpiewała w operach. Rodzice często podróżowali razem, a młody Rossini pozostawał pod opieką babci. Rodzina ostatecznie osiedliła się w Bolonii. Rossini pobierał lekcje śpiewu, gry na wiolonczeli, fortepianie i kontrapunktu. Nie lubił lekcji kontrapunktu, ale pomogły mu one w studiowaniu różnych stylów muzycznych i stał się bardzo dobry w pisaniu harmonii w jasny sposób.

Wczesna kariera

Opera włoska w tym czasie potrzebowała nowego kompozytora, który wniósłby do niej więcej życia. Pięć z jego pierwszych dziewięciu oper zostało napisanych dla Teatro S Moise w Wenecji. Wkrótce inne teatry zwróciły się do niego z prośbą o napisanie oper. W 1812 roku napisał La pietra del paragone dla Teatro alla Scala w Mediolanie. Odniosła ona wielki sukces. Wiele z tych wczesnych oper to opery komiczne (opera buffa). Niekiedy musiał tworzyć tak wiele nowych oper, że wciąż wykorzystywał część muzyki, którą już napisał w innej operze. Mimo to, zawierają one wiele pięknej muzyki, a Rossini rozwijał swoją muzyczną osobowość. Jego uwertury mają doskonałe wyczucie koloru orkiestrowego. Często zaczynał od wolnej części, by następnie przejść do szybkiej muzyki z crescendo. Ponieważ robił to często, często nazywa się to "Rossini crescendo" lub "Rossini rocket".

Nie było mu łatwo zarobić na utrzymanie. Dostawał wynagrodzenie tylko za opery, w których brał udział. W tamtych czasach nie istniało prawo autorskie. Ważni śpiewacy byli dobrze opłacani, ale kompozytorzy zarabiali znacznie mniej. Niewiele wiemy o jego życiu w tym czasie, ale wiemy, że dużo podróżował. Jego najsłynniejsze opery z tego okresu to Tancredi, La Gazza Ladra (Złodziejska sroka) i Cyrulik sewilski, który często nazywany jest największą z oper komicznych.

Średnia kariera

Do 1815 roku opery Rossiniego były znane w całej Europie Zachodniej z wyjątkiem Neapolu. Opera neapolitańska cieszyła się sławą przez cały XVIII wiek i miasto było dumne ze swojej tradycji. Neapolitańczycy nie chcieli, by młody kompozytor z północy kontynuował ich operową tradycję. Rossini jednak szybko podbił ich serca. Pisał dla Teatro S Carlo, który miał świetną orkiestrę i bardzo dobrych śpiewaków. Dla Neapolu napisał wiele ze swoich najlepszych poważnych oper (opera seria), a tradycja, którą zbudował, umożliwiła Verdiemu przejęcie trzydzieści lat później roli głównego włoskiego kompozytora operowego.

Późniejsza kariera

Międzynarodowa sława Rossiniego zaprowadziła go do Wiednia, gdzie poznał Beethovena. Po powrocie na jakiś czas do Włoch udał się w podróż do Paryża i Anglii. Miał zaledwie 31 lat, a już napisał 34 opery. Publiczność paryska znała już jego opery. W Londynie zorganizowano Festiwal Rossiniego. Większość czasu w Anglii spędzał na przyjęciach towarzyskich w domach bogatych ludzi, którzy chętnie płacili mu pieniądze, aby przyjechał i był ich gościem. Wkrótce potem osiadł na pięć lat w Paryżu. Do 1836 roku był dyrektorem Théâtre-Italien. Jego dwie największe opery z tego okresu to Le Comte Ory (będąca opéra comique) i Guillaume Tell oparta na sztuce Schillera. Dzieła te mają pięknie płynące melodie (jak opera włoska) i wielki dramat (jak opera francuska).

Emerytura

W 1829 roku, w wieku 37 lat, Rossini postanowił przejść na emeryturę. Miał dużo pieniędzy, ale jego zdrowie nie było szczególnie dobre. Choć napisał kilka drobnych utworów, nigdy nie skomponował kolejnej opery. Wrócił do Bolonii, choć do Paryża wrócił z żoną prawie 20 lat później. Tutaj jego zdrowie się poprawiło i napisał trochę muzyki. Do dziś wykonuje się jego Petite messe solennelle na 12 głosów, dwa fortepiany i fisharmonię. Kiedy zmarł w 1868 roku, na jego pogrzeb przybyły tysiące ludzi.

Miejsce Rossiniego w historii muzyki

Rossini był kompozytorem okresu klasycznego. Wychował się na operze XVIII-wiecznej i większość jego najbardziej znanej muzyki ma styl klasyczny, ale w miarę dojrzewania bardzo się rozwijał i pod koniec kariery pisał już w sposób bardziej romantyczny. Stopniowo przestał pisać muzykę, która cały czas ma ustalone numery: muzyka dzieliła się ostro na arie i recytatywy. Jego recytatywy stały się bardziej ekspresyjne i towarzyszyła im orkiestra, a nie klawesyn. Dzięki temu jego muzyka stała się bardziej ciągła. Nieczęsto pisał dla kastratów, gdyż wychodzili oni z mody. Chór odgrywał ważną rolę w dramaturgii jego oper (w operach XVIII wieku służył jedynie do komentowania tego, co się działo).