Claude Debussy

Życie

Claude Debussy nie miał łatwego dzieciństwa. Jego ojciec był obwoźnym sprzedawcą, a matka pracowała jako szwaczka. W młodości uczył się gry na fortepianie, a w wieku 11 lat został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego. Przez pewien czas wydawało się, że zostanie pianistą koncertowym, ale nie zdał dobrze egzaminu. Po zdobyciu ważnej nagrody, Prix de Rome, wyjechał na dwa lata do Rzymu, ale nie był zachwycony. W 1888 i 1889 r. odwiedził Bayreuth, aby wysłuchać oper Wagnera, ale nie przypadły mu one do gustu. Wolał dźwięki jak z jawajskiego gamelanu, który usłyszał w Paryżu na Wystawie Światowej.

W 1899 roku ożenił się z młodą kobietą Rosalie Texier. Dostał pracę jako krytyk muzyczny w czasopiśmie La revue blanche. Napisał swoją operę Pélleas et Mélisande, która została wystawiona w Opéra-Comique. Odniosła ona ogromny sukces i była tam wystawiana 100 razy w ciągu następnych dziesięciu lat. Pisał ekscytującą muzykę na orkiestrę: Fêtes galantes oraz utwór La Mer (Morze), nad którym pracował podczas pobytu w Brighton na południowym wybrzeżu Anglii. Jest to jeden z najbardziej ekscytujących utworów muzycznych o tematyce morskiej.

Debussy zaczynał zdobywać wielką sławę. Zmieniło się jego życie osobiste. Odszedł od żony, ponieważ zakochał się w Emmie Bardac, śpiewaczce-amatorce, dla której Gabriel Fauré napisał cykl pieśni La Bonne Chanson. Jej mąż był bankierem. Kupiła mieszkanie i Debussy mieszkał tam z nią do końca życia. Mieli córkę o imieniu Chou-Chou, urodzoną w 1905 roku. Pobrali się w 1908 roku.

Następne dzieło orkiestrowe Debussy'ego nosiło tytuł Images. Rozpoczął komponowanie zbioru preludiów na fortepian. Później pojawiły się kolejne utwory: Khamma, Le martyre de St Sébastian oraz balet Jeux, który został zrealizowany w 1913 roku przez zespół Dyagilewa. O tym dziele szybko zapomniano, bo już dwa tygodnie później ten sam zespół baletowy wystawił Święto wiosny Strawińskiego, które wywołało zamieszki.

W tym czasie Debussy był już chory na rakagrubego. Wizyta w Londynie w 1914 roku była jego ostatnią podróżą do innego kraju. Powstają kolejne utwory fortepianowe: komplet Etiud i duet fortepianowy En blanc et noir (W bieli i czerni). Planował napisać sześć sonat, każdą na inną grupę instrumentów, ale napisał tylko trzy: na wiolonczelę i fortepian, na flet, altówkę i harfę oraz na skrzypce i fortepian. Sonata na skrzypce i fortepian (1917) była ostatnim utworem, który wykonał publicznie (grał partię fortepianu). Zmarł w 1918 r. na raka jelita grubego.

Jego muzyka

Saint-Saëns, na przykład, nie rozumiał sposobu, w jaki idee muzyczne łagodnie przechodziły jedna w drugą. Zawsze był wrogiem Debussy'ego.

W muzyce fortepianowej Debussy'ego jest wiele różnorodności. Niektóre z nich są bardzo trudne do zagrania, np. Etiudy i utwory takie jak L'isle joyeuse (Wyspa szczęśliwa). Inne zbiory są znacznie prostsze, np. Suite bergamasque, w której znajduje się bardzo popularny utwór Clair de lune (Światło księżyca). Napisał dwie księgi preludiów. Każdy z utworów ma swój tytuł, ale tytuły te są drukowane na końcu każdego utworu, jakby nie chciał, by słuchacz wiedział, o co chodzi, aż do końca.

Debussy wspaniale pisał na głos, nadając muzyce rytm języka francuskiego. Słychać to w jego pieśniach i operze. Używając melodii i harmonii, które często są dość proste, tworzy szczególny rodzaj świata marzeń, który może być bardzo silny. Często używa skali całotonowej i pentatonicznej, które nadają muzyce mgliste wrażenie, ponieważ nie wydaje się ona być wyraźnie w jednej konkretnej tonacji. Lubił stosować nietypowe akordy dla nich samych, a nie po to, by prowadziły do konkretnej tonacji. Posługiwał się też dawnymi skalami zwanymi trybami kościelnymi.

Muzyka Debussy'ego wywarła wielki wpływ na wielu kompozytorów w XX wieku. Cage, Messiaen, Boulez i Stockhausen - wszyscy oni uczyli się słuchając jego muzyki.