Impresjonizm w sztuce

Historia

W XIX wieku większość artystów uczyła się malarstwa, uczęszczając do szkoły artystycznej lub akademii. Akademie bardzo rygorystycznie podchodziły do sposobu, w jaki młodzi artyści uczyli się malować. Popularny styl malarstwa nazywany był klasycyzmem. Klasyczne obrazy były zawsze wykonywane w pracowni. Często przedstawiały historie z mitologii. Artysta przygotowywał się do malowania, wykonując wiele rysunków. Obrazy były bardzo gładko i starannie namalowane.

W tym samym czasie pojawiło się kilku malarzy, którzy uwielbiali malować francuski pejzaż i mieszkańców wsi w sposób realistyczny, odmienny od klasycyzmu. Często tworzyli oni małe, szybkie obrazy na zewnątrz, a następnie dokańczali je w pracowni. Do tych artystów należą Gustave Courbet i Jean-Baptiste Corot. EdgarDegas w 1883 roku napisał: "Jest jeden mistrz, Corot. My jesteśmy niczym w porównaniu z nim, niczym". Grupa młodych malarzy, którzy podziwiali twórczość tych artystów zaprzyjaźniła się i zaczęła wspólnie malować. Tymi artystami byli Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Alfred Sisley, Frédéric Bazille, Camille Pissarro, Paul Cézanne i Armand Guillaumin.

Każdego roku akademia w Paryżu organizowała wielką wystawę (pokaz sztuki) zwaną Salon de Paris. W 1863 roku artysta o nazwisku Edouard Manet wystawił obraz zatytułowany "Obiad na trawie" ("Le déjeuner sur l'herbe"). Sędziowie Salonu odmówili umieszczenia tego dzieła w galerii, ponieważ przedstawiało ono nagą kobietę siedzącą na trawie z dwoma mężczyznami w ubraniach. Gdyby obraz dotyczył mitologii starożytnej Grecji, nie byłoby problemu, ale ci mężczyźni mieli na sobie zwykłe garnitury, a suknia i kapelusz kobiety leżały na trawie. Być może była to prostytutka! Sędziowie uznali, że obraz jest nieprzyzwoity (bardzo niegrzeczny). Monet i jego przyjaciele również odrzucili swoje obrazy. Byli wściekli i spotkali się z Manetem, aby to przedyskutować. Cesarz Napoleon III zezwolił na kolejną wystawę, nazwaną Salon des Refusés, na której pokazano wszystkie obrazy, które zostały "odrzucone". Wielu ludzi poszło zobaczyć tę wystawę i wkrótce odkryli, że w sztuce pojawił się nowy "ruch", zupełnie inny od stylu, do którego byli przyzwyczajeni.

W 1872 roku Monet i jego przyjaciele założyli stowarzyszenie o nazwie "Spółdzielcze i Anonimowe Stowarzyszenie Malarzy, Rzeźbiarzy i Grawerów". Zaczęli organizować własne pokazy sztuki. W 1874 roku trzydziestu artystów zorganizowało swoją pierwszą wystawę. Krytyk Louis Leroy naśmiewał się z ich prac i napisał artykuł zatytułowany Wystawa impresjonistów. Publiczność, która przyszła na wystawę, również zaczęła używać tej nazwy. Sami malarze wkrótce zaczęli używać nazwy "impresjoniści" i od tego czasu są tak nazywani. W latach 1874-1886 mieli osiem wystaw. Za organizację wystaw płacili dealerowi o nazwisku Paul Durand-Ruel, który zorganizował pokazy w Londynie i Nowym Jorku. Stopniowo ich obrazy stawały się popularne. Niektórzy z impresjonistów, Monet i Renoir, dożyli sędziwego wieku i sławy, ale inni zmarli bardzo biednie. Do głównych artystów, których nazywa się "impresjonistami" należą Claude Monet, Auguste Renoir, Paul Cézanne, Camille Pissarro, Alfred Sisley, Edgar Degas, Berthe Morisot, Armand Guillaumin, Mary Cassatt, Gustave Caillebotte i Frederic Bazille.

Wielu artystów współpracowało z impresjonistami przez krótki czas, ale potem zaczęli wypróbowywać nowe pomysły. Wszyscy ci artyści malowali na różne sposoby, ale razem nazywani są postimpresjonistami. Należą do nich Georges Seurat, Paul Cézanne, Paul Gauguin, Henri de Toulouse-Lautrec i Vincent van Gogh.

Podczas gdy francuscy malarze impresjoniści pracowali we Francji, malarze w innych krajach również zaczynali malować w plenerze w szerszym stylu. Ostatecznie styl impresjonistyczny rozprzestrzenił się w wielu krajach Europy, a także w Ameryce Północnej i Australii. Niektórzy artyści kontynuowali malowanie w stylu impresjonistycznym aż do XX wieku.

Corot, pejzaż włoski. Obrazy Corota wywarły wpływ na impresjonistów.


Manet, Lunch na trawie

Przedmiot i styl

Impresjonizm i fotografia

Przed nastaniem czasów impresjonistów wielu artystów zajmowało się malowaniem portretów. Przed wynalezieniem aparatu fotograficznego malowane portrety były głównym sposobem utrwalania "wyglądu" (tego, jak dana osoba wyglądała). Ale w czasie, gdy impresjoniści zaczęli malować, było już wielu fotografów, którzy mieli studia, gdzie ludzie mogli być fotografowani. Wraz z udoskonaleniem aparatów fotograficznych, fotografowie zaczęli robić "migawki" scenerii i ludzi w plenerze.

Fotografia miała dwojaki wpływ na malarzy. Po pierwsze, znacznie trudniej było im żyć z malowania portretów. Wielu artystów stało się bardzo biednych. Po drugie, obraz zrobiony przez aparat często ma interesujące kąty i punkty widzenia, które nie są zwykle malowane przez artystów. Malarze impresjonistyczni mogli się uczyć z fotografii. Wiele obrazów impresjonistów sprawia, że widz czuje się tak, jakby właśnie tam był, patrząc na scenę oczami artysty.

Tematy

Malarze impresjoniści nie malowali z wyobraźni, z literatury, historii czy mitologii, jak większość innych malarzy XIX wieku. Malowali to, co widzieli w otaczającym ich świecie: miasto, w którym mieszkali, krajobraz, w którym spędzali wakacje, swoją rodzinę, przyjaciół, pracownie i rzeczy, które znajdowały się wokół ich domu. Czasami otrzymywali "zlecenie" (pracę) namalowania czyjegoś portretu.

Malarze impresjonistyczni lubili malować "zwykłe" rzeczy, które były częścią codziennego życia. Malowali kobiety piorące i prasujące, baletnice wykonujące ćwiczenia, konie szykujące się do wyścigu i znudzoną kelnerkę obsługującą klienta. Nikomu przed impresjonistami nie przyszło do głowy, że te tematy są wystarczająco interesujące, by je malować.

Mimo że wielu impresjonistów malowało ludzi, są oni kojarzeni głównie z malarstwem pejzażowym. Malarze impresjonistyczni nie zadowalali się wykonywaniem rysunków lub szybkich szkiców malarskich w plenerze, a następnie tworzeniem wielkich obrazów w pracowni. Malarze impresjonistyczni nie byli zadowoleni z malowania kształtu ziemi, budynków i drzew. Chcieli uchwycić światło i pogodę.

Technika

Malarze impresjonistyczni szukali "techniki" (sposobu robienia czegoś), aby malować pejzaże, które ukazywałyby światło i pogodę. Światło i pogoda zmieniają się przez cały czas. Światło słoneczne na krajobrazie zmienia się co minutę, gdy Ziemia się obraca. Malarze impresjonistyczni przyglądali się pracom wcześniejszych francuskich artystów, takich jak Camille Corot i Gustave Courbet. Courbet często zabierał swoje farby w plener i wykonywał szybkie kolorowe szkice, które następnie wykorzystywał do tworzenia dużych obrazów w swojej pracowni. Malarze impresjonistyczni byli bardziej zainteresowani szkicami niż gotowymi obrazami.

Inny artysta, Eugene Boudin, siadał na plaży w Deauville z farbami olejnymi i malował naprędce obrazy ludzi na wakacjach. Czasami kupowali oni jego obrazy na pamiątkę.

Claude Monet poznał Boudina i nauczył się, że jedynym sposobem na "uchwycenie" tego, jak dany krajobraz wyglądał w danym momencie, jest malowanie małych obrazów, bardzo szybko i bez zawracania sobie głowy mieszaniem farb, aby uzyskać gładkie, równe kolory. Impresjoniści malowali dużymi pociągnięciami pędzla różne jasne kolory i pozwalali im mieszać się na płótnie, zamiast najpierw starannie mieszać je na palecie. Malując w ten sposób, nie przejmując się szczegółami, malarze impresjonistyczni utrwalali realistyczne "wrażenie" świata, który widzieli wokół siebie.

Niektóre z rzeczy, które namalowali to: śnieg delikatnie padający nad miastem, mgła unosząca się nad rzeką w różowym świetle poranka, ludzie idący przez pole pszenicy, na którym rosną jaskrawoczerwone maki, światło słoneczne padające przez liście na tańczących ludzi, pociąg wzbijający kłęby dymu na dużym dworcu kolejowym, czy lilie wodne pływające w basenie pod opadającymi wierzbami.

Większość impresjonistycznych obrazów pejzażowych jest niewielkich rozmiarów, tak aby artysta mógł je przenosić w plener. Niektórzy artyści, zwłaszcza Claude Monet, brali kilka płócien, a w miarę upływu dnia i zmiany światła odkładali jedno i brali drugie. Wynajmował pokój, z którego widział katedrę w Rouen, aby móc malować ją z okna o różnych porach dnia. Monet wykonał również serię obrazów Stogi siana, pokazując je stojące na polu pod różnymi kątami i przy różnych rodzajach pogody, w pełnym słońcu, porannym mrozie i śniegu. Obrazy, które są wykonywane w plenerze nazywane są "plenerami". Malarze impresjonistyczni często wyjeżdżali razem na wyprawy malarskie, dzięki czemu istnieje wiele obrazów, które można porównać.

Degas, Kobieta myjąca się w swojej sypialni. Impresjoniści malowali przedmioty codziennego użytku, często tak, jakby patrzyli przez kamerę.


Monet, Klify w Pourville. Farby w jasnych kolorach zostały użyte bez ich mieszania.

Inne formy sztuki impresjonistycznej

Termin "impresjonizm" był używany w odniesieniu do innych form sztuki, takich jak pisarstwo i muzyka. Octave Mirbeau jest często opisywany jako pisarz impresjonistyczny. W 1887 r. krytycy muzyczni uznali dzieła Claude'a Debussy'ego za impresjonistyczne. Później inni kompozytorzy również zostali określeni jako impresjoniści, w tym Maurice Ravel, Paul Dukas, Erik Satie i Albert Roussel.

Galeria obrazów impresjonistycznych

Kliknij na każdy obraz, aby go powiększyć, aby zobaczyć sposób, w jaki każdy artysta użył pociągnięć pędzla i koloru.

Uchwycenie sceny

Widzieć jak kamera

Ludzie na zewnątrz

Zmieniające się pory roku w mieście

Światło na wodzie

Oś czasu: Życie impresjonistów

Impresjoniści

Powiązane strony

• Postimpresjoniści
• Neoimpresjonizm
• Pointillism
• Ekspresjonizm
• Fauvism
• Kubizm
• Muzyka impresjonistyczna