Power

Tło

Niewolnictwo w Ameryce rozpoczęło się w angielskiej kolonii Jamestown w 1619 roku. Zaczęło się od zakupu 20 Afrykanów z angielskiego okrętu wojennego o nazwie Biały Lyon. Koloniści w Kolonii Wirginii wykupili kontrakty z Afrykanami jako najemnymi sługami. Niedługo po tym stało się zwyczajem dożywotnie trzymanie niewolników w koloniach. W XVII i XVIII wieku niewolnicy byli wykorzystywani do uprawy tytoniu i roślin spożywczych. Po wynalezieniu odziarniarki do bawełny w 1793 roku, bawełna stała się najważniejszą rośliną uprawną. W tym momencie niewolnictwo stało się kluczową częścią gospodarki Południa.

Pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku panowało powszechne przekonanie, że krajem rządzi oligarchia posiadająca niewolników. Popularnym przekonaniem było również to, że rządzili nim dla własnych korzyści, aby szerzyć niewolnictwo. Abraham Lincoln i nowa Partia Republikańska wykorzystali to, by zdobyć władzę polityczną. Było ono również popularne wśród teoretyków spiskowych, których przeciwnicy niewolnictwa próbowali wykorzystać do zdyskredytowania tej idei. Ale to członkowie Free Soil Party w latach czterdziestych XIX wieku i Republikanie w latach pięćdziesiątych nadali Slave Power wiarygodność. 12 marca 1857 roku w Cincinnati Daily Commercial ukazał się artykuł o Slave Power. Artykuł ten nazywał Stany Zjednoczone "jedną wielką jednorodną społecznością posiadającą niewolników" i twierdził, że niewolnictwo usunęło wszelkie granice stanowe. Twierdził on, że Slave Power ma trzy cele. Były to: ponowne otwarcie handlu niewolnikami; rozszerzenie niewolnictwa na cały kraj i poza jego granice; oraz uczynienie z białego człowieka niewolnika posiadającej niewolników południowej arystokracji i północnych kapitalistów.

Po 1850 roku posiadacze niewolników z Południa lobbowali za ponownym otwarciem handlu niewolnikami. Zarzut ten wydawał się więc uzasadniony. Abolicjoniści mieli liczne dowody na to, że Slave Power chciała rozszerzyć niewolnictwo na wszystkie stany, a nawet na półkulę. Trzecie twierdzenie, że biali ludzie staną się niewolnikami Slave Power, było trudniejsze do udowodnienia, mimo że wielu wierzyło w jego prawdziwość.

Ci, którzy bronili niewolnictwa, mieli wiele argumentów na usprawiedliwienie tej instytucji. Twierdzili, że zniszczy to gospodarkę Południa. Bez pracy niewolników nie mogliby oni uprawiać bawełny, tytoniu czy ryżu. Uwolnienie niewolników spowodowałoby powszechne bezrobocie, doprowadziłoby do powstań, rozlewu krwi i kompletnego chaosu. Jako przykład wskazywali Rewolucję Francuską. Wskazywali, że niewolnictwo istniało przez całą historię. Było w Biblii i nawet Abraham miał niewolników. Ich argument prawny wskazywał na Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych, który w sprawie Dred Scott przeciwko Sandfordowi (1857) zadecydował, że czarni nie są obywatelami, ale są własnością.

Władza polityczna

Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 roku była dużym politycznym ustępstwem na rzecz Południa. Stworzyła ona nową komisję, która działała podobnie do United States Marshals Service, ale z kilkoma różnicami. Rząd federalny wypłacał im nagrodę za każdego schwytanego niewolnika (lub tych, którzy podawali się za niewolników). Szybko stali się największym federalnym pracodawcą w tamtym czasie. Nowa ustawa nie była niczym innym jak tylko pro-prawem stanów, ponieważ prawa stanów północnych były ignorowane. Nie istniał żaden sprawiedliwy proces sądowy. Krótko mówiąc, ustawa o zbiegłych niewolnikach dawała Stanom Południowym władzę nad prawami stanów północnych, wykorzystując rząd federalny do wykonywania ich poleceń.

Ustawa z 1850 roku zaniepokoiła mieszkańców Północy, zarówno czarnych, jak i białych. Wolni czarni obawiali się, że zostaną porwani i znajdą się w niewoli na Południu. Biali z Północy byli zaniepokojeni, ponieważ ich społeczności były napadane przez łowców niewolników. Północnicy postrzegali to jako dowód na istnienie spisku Slave Power, który zagrażał ich wolności.

Północne wolnomularze i republikanie mieli swoje różnice. Ale co do jednego byli zgodni - sprzeciwiali się rozszerzeniu niewolnictwa na terytoria. Obaj sprzeciwiali się południowym plantatorom, których nazywali "oligarchami niewolników". Razem mieli przewagę nad wcześniejszymi próbami przeciwstawienia się niewolnictwu podejmowanymi przez partie polityczne. Wcześniej politycy z Północy musieli łagodnie podchodzić do kwestii niewolnictwa, ponieważ potrzebowali siły politycznej południowców, aby wygrać krajowe wybory. Z tego powodu popierali prezydentów, kongresmenów i senatorów posiadających niewolników. Ale republikanie i wolnomularze nie musieli zadowalać polityków z Południa i atakowali ich władzę przy każdej okazji. Przywoływali stare argumenty, że władza niewolników zbyt długo sprawowała władzę w amerykańskiej polityce. Argumentu tego używano, gdy Thomas Jefferson został wybrany na prezydenta. Pojawił się, gdy Missouri zostało przyjęte jako stan niewolniczy w 1820 roku i ponownie w 1845 roku, gdy zaanektowano Teksas. Tym razem republikanie mocno uderzyli w ten pomysł. Najbardziej bolało to północnych Demokratów. Republikanie zdobyli wiele urzędów na Północy, które przez dziesięciolecia należały do Demokratów. W wyborach 1860 roku Demokraci podzielili się na Północ i Południe, a każdy z nich poparł swojego własnego kandydata. Pozwoliło to Lincolnowi wygrać, mimo że nie miał on większości. Zakończyło to dominację władzy niewolniczej w polityce i przyczyniło się do wybuchu amerykańskiej wojny secesyjnej.

Prezydenci, którzy posiadali niewolników

Większość prezydentów okresu Antebellum nie tylko pochodziła z Południa, ale także sama posiadała niewolników. Wielu z nich odgrywało znaczącą rolę w utrzymaniu ekonomii niewolnictwa. Jednym z powodów tak wielu prezydentów z Południa jest to, że korzystali oni z przewagi w kolegium elektorskim, jaką posiadali, zwłaszcza ci z największego stanu posiadającego niewolników, Wirginii. Podczas Konwencji Konstytucyjnej (1787) delegaci ze stanów północnych nie chcieli, by niewolnicy byli liczeni jako jedna osoba dla celów reprezentacji stanu w Kongresie. Delegaci z Południa chcieli, aby niewolnicy byli liczeni jako osoby, mimo że nie mogli głosować. Delegaci doszli w końcu do Kompromisu Trzech Piątych. W artykule I, sekcji 2 Konstytucji Stanów Zjednoczonych, nazywając niewolników eufemizmem "wszystkie inne osoby", założyciele uznali każdego niewolnika za trzy piąte osoby. Dało to stanom niewolniczym o jedną trzecią więcej miejsc w Kongresie, niż miałyby w przeciwnym razie, na podstawie liczby obywateli, których posiadały. Ten czynnik był decydujący w wyborach prezydenckich w 1800 roku, dając Thomasowi Jeffersonowi zwycięstwo w Izbie Reprezentantów.

Jednym z kluczowych powodów, dla których Waszyngton został wybrany na Kapitol Stanów Zjednoczonych, było to, że znajdował się on w pobliżu miasta niewolników, Aleksandrii w Wirginii. Nowy Jork znajdował się w wolnym stanie, a w Filadelfii niewolnik mógł być przetrzymywany tylko przez sześć miesięcy, zanim został uwolniony. Było to niewygodne dla polityków będących właścicielami niewolników. Ponadto Waszyngton był promowany przez George'a Washingtona, Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona - trzech kluczowych południowców, którzy posiadali niewolników.