Karabin maszynowy Browning M1918

Historia

Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do I wojny światowej, nie miały zbyt dobrych karabinów maszynowych. Jednym z powodów tego stanu rzeczy był brak doktryny wojskowej dotyczącej ich użycia. Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Niemcom 6 kwietnia 1917 roku. W tym czasie dowódcy dowiedzieli się, że Stany Zjednoczone mają tylko 670 M1909 Benet-Mercies, 282 M1904 Maxims i 158 Coltów, M1895 do walki w wojnie. Po wielu sporach zdecydowano, że USA będą musiały zbudować więcej amerykańskiej broni. Jednak do tego czasu żołnierze amerykańscy musieliby brać to, co mogliby im dać Francuzi i Brytyjczycy. Karabiny maszynowe podarowane Stanom Zjednoczonym przez Francuzów często nie były zbyt dobre. Strzelały też innymi nabojami niż te, których zwykle używali amerykańscy żołnierze. Oznaczało to, że żołnierze i karabinierzy maszynowi musieli otrzymywać różne rodzaje naboi.

Rozwój

W 1917 roku, zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do I wojny światowej, John Browning przywiózł do Waszyngtonu dwie sztuki broni: chłodzony wodą karabin maszynowy (nazwany później karabinem maszynowym Browninga M1917) oraz karabin automatyczny. W tamtych czasach ten automatyczny karabin nazywany był Browning Machine Rifle lub BMR. Obie te bronie strzelały standardowym nabojem amerykańskim. John Browning zorganizował demonstrację broni w Congress Heights. Congress Heights znajduje się tuż za Waszyngtonem D.C. 27 lutego 1917 roku Browning przetestował karabin automatyczny przed 300 osobami. Tłum był pod takim wrażeniem, że natychmiast otrzymał kontrakt na tę broń. Została ona szybko wprowadzona do służby. Chłodzony wodą pistolet maszynowy był dalej testowany.

W maju 1917 roku w Springfield Armory przeprowadzono kolejne testy dla oficerów armii amerykańskiej. Zalecono natychmiastowe wprowadzenie obu broni do służby. Aby BAR nie był mylony z pistoletem maszynowym M1917, nazwano go oficjalnie M1918 lub Rifle, Caliber .30, Automatic, Browning, M1918. W dniu 16 lipca 1917 roku zamówiono 12 000 sztuk BAR-ów w Colt's Patent Firearms Manufacturing Company. Pozwolono im produkować BAR na podstawie patentów Browninga (patent Browninga 1293022 należał do Colta). Jednak Colt produkował już tyle broni, ile mógł (robił m.in. karabin maszynowy Vickers dla armii brytyjskiej). Poprosili, aby wojsko trochę poczekało, ponieważ otwierali nową fabrykę w Meriden, Connecticut. Ze względu na to, jak bardzo broń była potrzebna, prośba ta została odrzucona. Zamiast tego broń miała być produkowana przez Winchester Repeating Arms Company (WRAC). Winchester pomógł również w ostatecznym zaprojektowaniu BAR-a.

Tworzenie M1918

Ponieważ prace nad pistoletem rozpoczęły się dopiero w lutym 1918 roku, Winchester spieszył się z wyprodukowaniem wielu BAR-ów. Pośpiech był tak duży, że pierwsze 1800 sztuk zostało dostarczonych z błędami. Kontrakt z Winchesterem mówił, że muszą wyprodukować 25,000 BARów. Winchester wyprodukował wiele BAR-ów do czerwca 1918 roku. Do lipca produkowali 9,000 pistoletów miesięcznie.

Colt i Marlin-Rockwell Corp. również zaczęły produkować BAR-y zaraz po tym, jak Winchester zaczął produkować ich wiele. Marlin-Rockwell miał kontrakt na produkcję BAR-ów dla rządu belgijskiego. Kupili oni fabrykę Mayo Radiator Co. Używali jej tylko do produkcji BAR. Pierwszy BAR z Marlin-Rockwell został dostarczony 11 czerwca 1918 roku. Firma w końcu zaczęła produkować 200 BAR-ów dziennie. W momencie podpisania rozejmu Colt wyprodukował tylko 9000 sztuk BAR-ów. Stało się tak, ponieważ byli zajęci realizacją innych zamówień. Razem trzy firmy produkowały codziennie 706 BAR-ów. Do końca I wojny światowej wszystkie firmy dostarczyły około 52 000 BAR-ów. W latach 1918-1919 wyprodukowano 102 125 sztuk BAR-ów. Colt wyprodukował 16.000, Winchester 47.123, a Marlin-Rockwell 39.002 BAR-y.

Do lipca 1918 roku BAR dotarł do Francji. Pierwszą jednostką, która otrzymała BAR-y była 79 Dywizja Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych. Dywizja użyła ich po raz pierwszy 13 września 1918 roku. Mimo, że BAR został wprowadzony bardzo późno, wywarł duży wpływ na przebieg wojny. Był często używany podczas ofensywy Meuse-Argonne. Pozostali alianci byli pod wrażeniem BAR. Francja poprosiła o 15.000 BAR-ów, aby zastąpić nimi Chauchat.

John M. Browning, wynalazca karabinu. Jest z nim pan Burton, ekspert Winchestera w dziedzinie karabinów. Rozmawiają o tym, co dobrego jest w BAR.


BAR demonstrowany amerykańskim oficerom rządowym i wojskowym.


Val Browning, syn konstruktora (John Browning) z BAR-em. To zdjęcie zostało zrobione we Francji.

Projekt

M1918 jest karabinem automatycznym strzelającym ogniem selektywnym. Strzela z otwartego zamka.

Lufa broni nie może być szybko wyjęta. M1918 pobiera amunicję z 20-nabojowego magazynka pudełkowego. Do zestrzeliwania samolotów stosowano również magazynki 40-nabojowe. Przestano ich jednak używać w 1927 roku. Nie wyprodukowano zbyt wielu bagnetów do BARa. Z tego powodu są one bardzo rzadkie.

Ponieważ M1918 miał być używany jako broń wsparcia, nie miał miejsca na bagnet. Nigdy nie używano bagnetów w BAR-ach. Winchester zrobił jednego BARa z miejscem na bagnet, ale był on tylko do testów.

Różne typy M1918

Podczas długiego okresu służby M1918 był coraz bardziej rozwijany. Wielokrotnie go ulepszano. Pierwszą wielką próbą ulepszenia M1918 było stworzenie lekkiego karabinu maszynowego M1922. M1922 został wprowadzony do służby w Kawalerii Stanów Zjednoczonych w 1922 roku. Broń ta wykorzystywała nowy typ lufy. Posiadała również dwójnóg z kolcami na końcu. Zmieniono również osłonę rękojeści.

W 1931 roku firma Colt Arms Co. wyprodukowała automatyczny karabin maszynowy Colt Monitor (R 80). Był on przeznaczony głównie do użytku przez strażników więziennych i policję. Colt Monitor nie był wyposażony w dwójnóg. Colt Monitor ważył około 16 funtów i 3 uncje bez amunicji w środku. Jego szybkostrzelność wynosiła około 500 obrotów na minutę. Wyprodukowano około 125 karabinów automatycznych Colt Monitor. 90 z nich zostało zakupionych przez FBI. Jedenaście karabinów trafiło w 1934 roku do Departamentu Skarbu USA. Reszta trafiła do wielu więzień, banków, firm ochroniarskich i wydziałów policji.

W 1932 r. major USMC H.L. Smith stworzył znacznie krótszą wersję M1918 BAR przeznaczoną do "walki w buszu". Kapitan Merritt A. Edson napisał raport na temat tego karabinu. Edson był oficerem ordynansowym w Quartermaster's Depot w Filadelfii, Pennsylvania. Lufa została skrócona o dziewięć cali (229 mm), wprowadzono też kilka innych zmian. Zmieniony BAR ważył 13 lb. 12 oz. i miał tylko 34,5 cala (880 mm) długości. Ta wersja była bardziej celna niż BAR przy strzelaniu automatycznym i w pozycji leżącej, mniej celna była przy strzelaniu z ramienia. Była też bardzo głośna. Chociaż raport napisany przez Edsona stwierdzał, że należy zbudować sześć "dżunglowych" BAR-ów do testów, nie podjęto dalszych prac nad tym projektem.

M1918A1 posiadał lekki dwójnóg z kolcami oraz kilka innych nowych rozwiązań. Został wprowadzony do służby 24 czerwca 1937 roku. Niewiele egzemplarzy M1918 zostało przebudowanych na M1918A1.

W kwietniu 1938 r. rozpoczęto prace nad ulepszonym BAR-em dla armii amerykańskiej. Wczesne prototypy miały dwójnogi nakładane na lufę. Posiadały również specjalny mechanizm zmniejszający szybkostrzelność. Jednak w 1939 roku Armia

Ostateczne prace nad M1918A2 rozpoczęły się 30 czerwca 1938 roku. Kolba M1918A2 (część broni, która wystaje z tyłu) jest o około jeden cal dłuższa niż kolba M1918 BAR. Pod koniec wojny na lufie umieszczono uchwyt do przenoszenia broni.

Ponieważ firmy nie miały zbyt wiele pieniędzy, pierwsze M1918A2 były po prostu starszymi M1918 BAR, które zostały zmienione. Zmieniono również niewielką ilość M1922 i M1918A1. Po rozpoczęciu II wojny światowej próbowano wyprodukować więcej M1918A2. Jednak narzędzia z I wojny światowej używane do produkcji M1918 były albo zużyte, albo nie mogły być użyte w nowoczesnych maszynach. W 1942 roku nie było wystarczającej ilości drewna do produkcji kolby, więc dla BAR-a wykonano czarną plastikową kolbę. Firma Firestone Rubber and Latex Products Company wykonała plastikową kolbę dla armii amerykańskiej. Została ona wprowadzona do użytku 21 marca 1942 roku.

Inne modele

W 2008 roku jedna z firm wyprodukowała nowoczesną, półautomatyczną wersję karabinu automatycznego Browninga. Nazywała się ona 1918A3 SLR ("self-loading rifle").

Najczęściej używane typy wariantów M1918


Wczesny M1918 BAR


Człowiek z FBI używa Colta Monitora (R 80).


M1918A2

Użytek cywilny

Kiedy wojna się skończyła, Colt Arms Co. otrzymali patenty Browninga na BAR, które nie zostały wydane w czasie wojny. To pozwoliło Coltowi zrobić BAR na sprzedaż dla cywilów. Ten BAR był nazywany Colt Automatic Machine Rifle Model 1919. Został on najpierw złożony z M1918 z kontraktu z wojskiem, które nie zostały dostarczone. Był to jeden z kilku Colt BARów. Broń ta miała jednak wysoką cenę. Nie była też zbyt użyteczna dla cywilów. Z tego powodu nie sprzedawała się zbyt dobrze. Ad Topperwien był słynnym strzelcem z początku lat 20-tych. Kupił on jeden z pierwszych Coltów BAR, aby strzelać do rzeczy z nieba. Kiedy uchwalono National Firearms Act z 1934 roku, cywilne BAR-y zostały ograniczone. Karabiny maszynowe dla amerykańskich cywilów zostały zakazane w 1968 roku. Również produkcja karabinów maszynowych dla amerykańskich cywilów została zakazana w 1986 roku.

Wykorzystanie w sprawach karnych i policyjnych

Clyde Barrow, gangster, lubił wojskowe M1918. Zdobył swoje BAR-y okradając Gwardię Narodową Armii. Barrow nauczył swoją dziewczynę Bonnie Parker strzelać również z M1918.

Broń automatyczna stawała się coraz bardziej popularna wśród gangsterów w Stanach Zjednoczonych. Z tego powodu dyrektor FBI, J. Edgar Hoover, nakazał FBI szkolić agentów z broni automatycznej. Przykładami były pistolet maszynowy Thompson i BAR. FBI kupiło swoje BAR-y od firmy Colt. Colt sprzedał agencji 90 BAR-ów. Niektóre z BAR-ów FBI zostało wysłanych do biur FBI. Miały być używane jako broń wsparcia, gdyby były potrzebne. Resztę trzymano w Akademii FBI w Quantico, w Wirginii. Służyły tam do szkolenia. Colt sprzedał kolejne 11 BAR-ów Departamentowi Skarbu USA w 1934 roku. 24 pistolety zostały sprzedane do więzień, banków, firm ochroniarskich i wydziałów policji.

Czasami mówi się, że M1918 lub M1918A2 BAR został użyty przez członków Symbionese Liberation Army (SLA) w strzelaninie z policją w Los Angeles. Miało to miejsce 17 maja 1974 roku. Jednak żaden z członków SLA nigdy nie używał takiej broni. To zamieszanie nastąpiło, ponieważ Browning postanowił nazwać swój półautomatyczny karabin myśliwski Browning BAR. SLA zmieniło karabin myśliwski Browning BAR na broń automatyczną. To właśnie ta broń została użyta w strzelaninie.

M1918 w służbie amerykańskiej

I wojna światowa

W momencie wejścia do służby, M1918 miał być przeznaczony do strzelania z ramienia. Miał to być karabin, który mógł prowadzić zarówno ogień półautomatyczny jak i w pełni automatyczny. Po raz pierwszy M1918 został rozdany we wrześniu 1918 roku.

Strzelcy M1918, oprócz tego, że strzelali z ramienia, otrzymali pas, na którym znajdowały się kieszenie na magazynki. Otrzymywali również broń boczną.

BAR nie był zbyt często używany podczas I wojny światowej. Wynikało to częściowo z zawieszenia broni, a także z tego, że armia amerykańska nie chciała, aby wróg był w stanie zdobyć M1918. Do końca wojny zbudowano 85.000 BAR-ów.

W okresie między I a II wojną światową

W okresie między I a II wojną światową, M1918 został przekazany wszystkim amerykańskim morskim siłom desantowym. Broń tę można było znaleźć na pokładzie większości amerykańskich okrętów. Każdy BAR miał zapasową lufę. Duże okręty miały często ponad 200 BAR-ów na pokładzie. Wiele z BAR-ów US Navy było używanych aż do lat 60-tych.

II wojna światowa

Kiedy pojawiła się groźba wybuchu nowej wojny, U.S. Army Ordnance zdało sobie sprawę, że nie mają lekkiego karabinu maszynowego, który można by łatwo przemieszczać. Próbowano użyć M1918 BAR jako lekkiego karabinu maszynowego, gdy 30 czerwca 1938 roku wprowadzono do służby w armii amerykańskiej M1918A2. BAR był jedynym pistoletem automatycznym dla oddziału złożonego z ośmiu żołnierzy. Wszyscy mężczyźni zostali przeszkoleni w obsłudze BAR-a na wypadek, gdyby strzelec (strzelcy) zginął lub został ranny. Na początku wojny, większość drużyn BAR składała się z dwóch lub trzech osób. Był to strzelec i jeden lub dwóch pomocników, którzy nosili dodatkowe magazynki do broni. Do 1944 r. w niektórych jednostkach drużyny BAR były jednoosobowe, a pozostali ludzie z oddziału nosili amunicję.

Użytkownicy

•  Algieria
•  Argentyna
•  Australia^[]
•  Austria
•  Bangladesz
•  Belgia: Produkowany na licencji jako FN MLE 30.
•  Boliwia
•  Brazylia
•  Kambodża
•  Kanada
•  Republika Chińska
•  Chińska Republika Ludowa: Duża liczba BAR-ów została przejęta z Republiki Chińskiej podczas chińskiej wojny domowej.
•  Chile
•  Kolumbia
•  Kostaryka
•  Dania
•  Egipt
•  Etiopia
•  Francja
•  Nazistowskie Niemcy: Wehrmacht zdobył kilka polskich BAR-ów. Używano ich do końca II wojny światowej. Otrzymały one nazwę IMG 28(p).
•  Hongkong
•  Indie
•  Indonezja
•  Iran
•  Japonia: Przechwycone z armii chińskiej i armii amerykańskiej podczas 2 wojny światowej.
•  Jordan
•  Laos
•  Liberia
•  Luksemburg
•  Mongolia
•  Maroko
•  Mozambik
•  Myanmar
•    Nepal
•  Niderlandy
•  Nowa Zelandia
•  Nikaragua
•  Oman
•  Filipiny
•  Polska: Wyprodukowano na licencji jako "Browning WZ.1928
•  Hiszpania
•  Republika Południowej Afryki
•  Korea Południowa
•  Sudan
•  Tajlandia
•  Turcja
•  Uganda
•  Zjednoczone Królestwo: Przekazana Gwardii Krajowej w czasie II wojny światowej
•  Stany Zjednoczone
•  Urugwaj
•  Wenezuela
•  Wietnam Południowy: Używane przez siły ARVN.
•  Północny Wietnam: Używany przez Viet Minh i Viet Cong podczas wojny wietnamskiej.

Polscy bojownicy podczas Powstania Warszawskiego, 1944 r.


BAR używany przez wietnamskich partyzantów komunistycznych, 1966 r.