Wojna pozycyjna
Wojna w okopach to taktyka wojenna, czyli sposób na walkę. Powszechnie stosowano ją na froncie zachodnim w czasie I wojny światowej, ale także w innych wojnach i innych miejscach.
W walce w okopach obie strony walczące ze sobą wykopały okopy na polu bitwy. Okopy te miały wiele różnych części, takich jak miejsca do spania, do kwatery głównej, do przechowywania, a także do artylerii i karabinów maszynowych. Między frontowymi okopami na polu bitwy znajdował się obszar zwany "ziemią niczyją". Teren ten był często pokryty drutem kolczastym i minami lądowymi. Żołnierze po obu stronach starali się przejść przez ziemię niczyją, aby dostać się do okopu wroga i zaatakować. Do przechodzenia przez tę ziemię powszechnie używano czołgów.
Wojna w okopach została wykorzystana, ponieważ dawała żołnierzom ochronę przed atakiem. Dała też żołnierzom prycze do spania, choć były one bardzo nieczyste i niewygodne.
I wojna światowa rozpoczęła się w 1914 roku, a zakończyła w 1918 roku. Podczas walk żołnierze potrzebowali samoobrony. Więc, kopali doły. Doły były głębokie na dwa metry. Te doły nazywano okopami. Większość żołnierzy walczyła w tych okopach. Okopy nie były zbyt daleko od siebie. Na przykład, pomiędzy każdym okopem mogło być nawet 30 metrów. Ta otwarta przestrzeń nazywała się Ziemia niczyja. Śmierć była częsta, nawet gdy nie było walk (np. z powodu chorób). To było nazywane wojną w okopach.
Wojna w okopach była również ważną częścią wojny irańsko-irackiej.
Okop w Bitwie o Sommę, lipiec 1916 r.
Życie w okopach
Okopy były brudne. Zimno, mokro i niesanitarne warunki sprawiły, że wielu żołnierzy zachorowało. Na przykład, "stopa okopowa" była chorobą grzybiczą. Gniła ludzkie stopy. Wszy rozprzestrzeniły się po okopach. Rozprzestrzeniały chorobę zwaną gorączką okopową. Powodowała gorączkę i silny ból głowy. Szczury wtargnęły do okopów i rozprzestrzeniły chorobę wszędzie. Brązowe szczury były tym bardziej znienawidzone. Zjadały ludzkie szczątki. Niektóre wyrosły na tak duże jak koty. Błoto było bardzo gęste. Niektórzy mężczyźni znikali w błocie, bo było takie grube.
Okopy miały straszny zapach. Wynikało to z braku kąpieli, martwych ciał i przepełnionych toalet. Pierwszą rzeczą, jaką nowy rekruter zauważyłby w drodze na linię frontu, był zapach. Ciała gniły w płytkich grobach, mężczyźni nie pili ich od tygodni, ponieważ nie było żadnych udogodnień, szamba były przepełnione, a kreozol lub chlorek wapna był używany do powstrzymania stałego zagrożenia chorobą i infekcją. Wyczuwali zapach korditu, utrzymujący się zapach trującego gazu, gnijących worków z piaskiem, zastygłego błota, dymu papierosowego i jedzenia. Choć początkowo przytłoczeni, nowi przybysze szybko przyzwyczaili się do niego i ostatecznie stali się częścią zapachu z własnym zapachem ciała.
System wykopów
Okopy linii frontu miały zazwyczaj około siedmiu stóp głębokości i sześciu stóp szerokości. Front okopu był znany jako gzyms. Górne dwie lub trzy stopy parapetu i parados (tylna strona okopu) składały się z grubej linii worków z piaskiem, które pochłaniały wszelkie kule i fragmenty muszli.
W wykopie na tej głębokości nie można było zobaczyć ponad wierzchołkiem, dlatego też dodano dwumetrowy lub trzystopniowy gzyms, znany jako stopień ognisty. Rowy nie były wykopane w linii prostej. W przeciwnym razie, jeśli wróg miał kolejną ofensywę i dostał się do okopów, mógł strzelać prosto wzdłuż linii. Każdy okop był wykopany z naprzemiennymi stanowiskami ogniowymi i trawersami.
Na dnie okopów umieszczono również deski z kaczkami, aby chronić żołnierzy przed problemami takimi jak stopa rowu. Żołnierze wykonali również czółna i dziury funkowe w bocznej części okopów, aby zapewnić im ochronę przed warunkami atmosferycznymi i ogniem nieprzyjaciela.
Okopy linii frontu były również chronione przez zasieki z drutu kolczastego i słupki karabinów maszynowych. Krótkie rowy zwane sokami zostały wykopane z przedniego rowu do Krainy niczyjej. Głowica sap-ów, zwykle około 30 jardów przed linią frontu, służyła wówczas jako słupy nasłuchowe.
Za linią frontu znajdowały się rowy pomocnicze i rezerwowe. Trzy rzędy rowów pokrywały od 200 do 500 jardów ziemi. Rowy komunikacyjne, wykopane pod kątem do wykopu frontowego, służyły do transportu ludzi, sprzętu i artykułów spożywczych.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest wojna w okopach?
O: Wojna okopowa to taktyka wojenna lub sposób walki, który był powszechnie stosowany na froncie zachodnim podczas I wojny światowej oraz w innych wojnach, takich jak wojna irańsko-irańska. Polega ona na tym, że dwie strony kopią okopy na polu bitwy z różnymi częściami przeznaczonymi na spanie, kwaterę główną, magazyn, artylerię i karabiny maszynowe.
P: Co to jest "ziemia niczyja"?
O: Ziemia niczyja to obszar pomiędzy okopami frontowymi na polu bitwy, który często jest pokryty drutem kolczastym i minami lądowymi. Żołnierze każdej ze stron próbowali przejść przez ten obszar, aby dostać się do okopu przeciwnika i zaatakować go.
P: Dlaczego armie stosowały wojnę okopową?
O: Armie stosowały wojnę okopową, ponieważ dawała ona żołnierzom osłonę podczas obrony przed atakiem, a także zapewniała im prycze do spania, chociaż były one zazwyczaj nieczyste i niewygodne.
P: Jak żołnierze przekraczali ziemię niczyją?
O: Żołnierze przekraczali ziemię niczyją za pomocą czołgów, które potrafiły przebić się przez drut kolczasty i bezpiecznie poruszać się wokół min lądowych.
P: Co wchodziło w skład okopów?
O: Okopy miały wiele różnych części, w tym miejsca do spania, kwatery główne, magazyny, artylerię i karabiny maszynowe.
P: Gdzie powszechnie stosowano wojnę okopową?
A: Wojna okopowa była powszechnie stosowana na froncie zachodnim podczas I wojny światowej, a także w innych wojnach, takich jak wojna irańsko-irańska.
P: W jaki sposób okopy zapewniały żołnierzom ochronę?
O: Okopy dawały żołnierzom ochronę, ponieważ zapewniały osłonę przed atakami wroga, podczas gdy oni sami się bronili.
