Anastazja Romanowa (1901–1918)

Biografia

Życie i dzieciństwo

Kiedy Anastazja się urodziła, jej rodzina była zawiedziona. Mieli nadzieję na syna, który zostałby dziedzicem tronu. Na cześć jej narodzin ojciec wybaczył studentom, którzy zostali umieszczeni w więzieniu za udział w zamieszkach w Petersburgu i Moskwie. W związku z tym imię Anastazji oznacza "zrywacz łańcuchów" lub "otwieracz więzienia". Może też oznaczać "zmartwychwstanie". Ludzie często mówili o tym, gdy pojawiały się historie, że ona nie umarła. Anastazja była Wielką Księżną. Ponieważ dzięki temu Anastazja stała się "Cesarską Wysokością", miała wyższą rangę niż inne księżniczki w Europie, które były "Królewską Wysokością".

Dzieci cara żyły bardzo prosto. Spały na twardych łóżeczkach obozowych bez poduszek, gdy były zdrowe, rano brały zimną kąpiel, musiały sprzątać pokoje, a czasami szyć. Większość ich służących nazywała zazwyczaj Anastazję po imieniu, zamiast nazywać ją "Jej Cesarską Mością". Czasami nazywali ją "Anastazją", "Nastią", "Nastasią", lub "Nastenką". Anastazja nazywała się również "Malenkaja", co oznacza "mały (jeden)", lub "szwibzik", rosyjskie słowo oznaczające "imp".

Anastazja była jasnym, żywym dzieckiem. Ludzie opisywali ją jako krótką i pulchną, o niebieskich oczach i blond włosach. Małgorzata Eagar, guwernantka Anastazji, powiedziała, że ktoś kiedyś nazwał młodą Anastazję najbardziej uroczym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widział. Lili Dehn powiedziała, że Anastazja była "ładna", ale miała "bardziej sprytną twarz, a jej oczy były studniami inteligencji".

Anastazja była sprytna, ale nigdy nie była zbytnio zainteresowana nauką. Pierre Gilliard, Sydney Gibbes i oczekujące panie Lili Dehn i Anna Vyrubova powiedziały, że Anastazja była zabawna i dobra w aktorstwie. Niektórym nie spodobały się jej ostre, szybkie uwagi.

Zabawne zachowanie Anastazji było często karane. Według Gieba Botkina, "w nicości była ona prawdziwym geniuszem". Był synem nadwornego lekarza Yevgeny'ego Botkina, który później zmarł wraz z rodziną w Jekaterynburgu. Anastazja potknęła się o służbę, oszukała swoich nauczycieli, wspięła się na drzewa i odmówiła zejścia. Pewnego razu podczas walki na kuli śniegowej rzuciła kamieniem w śnieżną kulę i rzuciła nią w swoją starszą siostrę, Tatianę. Księżniczka Nina Georgievna, kuzynka Anastazji, powiedziała, że "Anastazja była paskudna do tego stopnia, że była zła". Powiedziała, że Anastazja będzie się złościć, gdy jej przyjaciele wygrają mecze, albo gdy młodsza Nina będzie od niej wyższa. Zależało jej też mniej na wyglądzie niż jej siostrom. Hallie Erminie Rives, amerykańska pisarka, opisała, jak Anastazja jadła czekoladki bez zdejmowania białych rękawic operowych w operze petersburskiej, gdy miała 10 lat.

Rodzina Anastazji nazywa się Anastazja i jej starsza siostra Maria "Małą Parą". Dzielili bowiem wspólny pokój, często nosili tę samą sukienkę i dużo się razem bawili. Ich starsze siostry Olga i Tatiana były znane jako "Wielka Para", ponieważ również dzieliły pokój. Cztery dziewczyny czasem podpisywały listy swoim pseudonimem, OTMA. Pseudonim ten nosiły od pierwszych liter swoich imion: Olga, Tatiana, Maria i Anastazja.

Anastazja była bardzo energiczna, ale często była chora. Miała hallux valgus (borówki), które bolały ją oba duże palce u nóg. Anastazja miała też słaby mięsień w plecach. Z tego powodu musiała być masowana dwa razy w tygodniu. Nie podobało jej się to, a kiedy nadszedł czas na masaż, chowała się pod łóżkiem lub w szafkach. Podobno starsza siostra Anastazji, Maria, miała krwotok w grudniu 1914 r. podczas operacji usunięcia migdałków. Lekarz przeprowadzający operację był tak zszokowany, że matka Marii, caryca Aleksandra, musiała nakazać mu kontynuowanie operacji. Olga Aleksandrowna powiedziała, że wszystkie cztery jej siostrzenice krwawiły więcej niż normalnie. Uważała, że mają gen hemofilii, tak jak ich matka. Niektórzy nosiciele tego genu sami nie są hemofilakami, ale mogą mieć oznaki hemofilii, jak krwawienie większe niż większość ludzi. Badania DNA na szczątkach rodziny królewskiej wykazały w 2009 roku, że Aleksiej cierpiał na hemofilię B. Jego matka i jedna z jego sióstr były nosicielami. Rosjanie myśleli, że tą siostrą jest Maria, a Amerykanie, że to Anastazja. Gdyby Anastazja żyła, mogłaby przekazać tę chorobę swoim dzieciom. Anastazja, jak wszyscy w jej rodzinie, bardzo kochała "Dziecko" Tsarewicza Aleksieja. Aleksiej często miał ataki hemofilii i kilka razy prawie umarł.

Połączenie z Grigori Rasputin

Jej matka zaufała Grigoriowi Rasputinowi, rosyjskiemu chłopowi i wędrującemu "świętemu człowiekowi". Myślała, że jego modlitwy uratowały jej syna, gdy był wielokrotnie chory. Anastazji i jej siostrom powiedziano, by traktowały Rasputina jak "Naszego Przyjaciela" i zdradzały mu swoje tajemnice. Jesienią 1907 roku ciotka Anastazji, wielka księżna Rosji Olga Aleksandrowna, udała się do przedszkola z carem na spotkanie z Rasputinem. Anastazja, jej siostry i brat Aleksiej mieli na sobie swoje długie białe koszulki nocne.

"Wszystkie dzieci wydawały się go lubić", powiedziała później Olga Aleksandrowna. "Były z nim zupełnie spokojne (wygodne)." Przyjaźń Rasputina z dziećmi cesarskimi widać w niektórych wiadomościach, które do nich wysłał. W lutym 1909 r. Rasputin wysłał do nich telegram, w którym powiedział: "Kochajcie całą Bożą naturę, całe Jego stworzenie, a w szczególności tę ziemię". Matka Boża zawsze była zajęta kwiatami i igłami."

Ale w 1910 r. Sofia Iwanowna Tiutczewa powiedziała innym ludziom w rodzinie, że Rasputinowi pozwolono zobaczyć cztery dziewczyny w ich koszulach nocnych. Wizyty Rasputina u dzieci były całkowicie niewinne, ale rodzina była zszokowana i rozgniewana. Tyutchewa powiedziała siostrze Mikołaja, wielkiej księżnej Rosji Ksenii Aleksandrownej, że Rasputin odwiedził dziewczęta i rozmawiał z nimi, gdy szykowały się do łóżka, przytulił je i poklepał. Tyutchewa powiedziała, że dzieci nie rozmawiały z nią o Rasputinie i utrzymywały jego wizyty w tajemnicy. Tatiana napisała do matki 8 marca 1910 roku, że jest "tak bardzo pomocna, że S.I. (guwernantka Sofia Iwanowna Tiutczewa) może mówić... o naszej przyjaciółce coś złego". Xenia napisała 15 marca 1910 r., że nie rozumie "stosunku (zachowania) Alix i dzieci do tej złowieszczej Grigorii". Mikołaj poprosił Rasputina, aby nie wchodził potem do żłobka, a Aleksandra później zwolniła Tiutczewą.

Wiosną 1910 r. Maria Iwanowna Wiszniakowa, królewska guwernantka, powiedziała, że Rasputin ją zgwałcił. Cesarzowa nie uwierzyła jej, mówiąc, że "wszystko, co robi Rasputin, jest święte". Wielkiej księżnej Oldze Aleksandrownej powiedziano, że przeprowadzili dochodzenie, aby sprawdzić, czy to, co powiedział Wiszniakowa, jest prawdą, ale "złapali młodą kobietę w łóżku z kozakiem gwardii cesarskiej". Vishnyakova nie widziała Rasputina po tym, jak twierdziła, że ją zgwałcił. Została zwolniona w 1913 roku.

Ale plotki wciąż się rozchodzą. Ludzie sugerowali, że Rasputin uwiódł carynię i jej cztery córki. Rasputin napisał ciepłe, ale zupełnie niewinne listy do carycy i jej czterech córek. Wypuścił te listy, co sprawiło, że ludzie plotkowali jeszcze więcej. "Moja droga, kochana, jedyna przyjaciółka", napisała Anastazja. "Jak bardzo chciałbym cię znowu zobaczyć. Pojawiłaś się dziś we śnie. Zawsze pytam mamę, kiedy przyjdziesz... Zawsze myślę o tobie, moja droga, bo jesteś dla mnie taka dobra..."

Wkrótce potem wydrukowano komiksy pornograficzne na temat relacji Rasputin z cesarzową, jej czterema córkami i Anną Wyrubowną. Po skandalu Mikołaj poprosił Rasputina o opuszczenie na jakiś czas Petersburga. Rasputin udał się na pielgrzymkę do Palestyny. Aleksandra była na to bardzo zła. Jednak, choć pogłoski się powtarzały, rodzina cesarska nadal przyjaźniła się z Rasputinem aż do jego zamordowania 17 grudnia 1916 roku. "Nasz przyjaciel jest tak zadowolony (szczęśliwy) z naszych dziewcząt, mówi ... ich dusze bardzo się rozwinęły", napisała Aleksandra do Mikołaja 6 grudnia 1916 roku.

Później A.A. Mordvinov doniósł w swoich wspomnieniach, że cztery wielkie księżne wyglądały na "zimne i widocznie strasznie zdenerwowane" śmiercią Rasputina. Dodał, że w noc, w której usłyszeli, że został zabity, usiadły na kanapie "ściśnięte blisko siebie". Mordvinov przypomniał sobie, że byli smutni i wydawali się czuć początek wielkich politycznych kłopotów. Rasputin został pochowany z ikoną podpisaną na plecach przez Anastazję, jej matkę i siostry. Anastazja pojechała na jego pogrzeb 21 grudnia 1916 roku. Jej rodzina planowała wybudować nad grobem Rasputina kościół. Po ich zabiciu przez bolszewików odkryto, że Anastazja i jej siostry miały na sobie amulety ze zdjęciem Rasputina i modlitwą na nim.

I wojna światowa i rewolucja

W czasie I wojny światowej Anastazja z siostrą Marią odwiedziła rannych żołnierzy w szpitalu w Carskim Siole. Ponieważ były zbyt młode, by zostać pielęgniarkami Czerwonego Krzyża, jak ich matka i starsze siostry, grały z żołnierzami w warcaby i bilard i starały się je uszczęśliwić. Feliks Dassel, który był leczony w szpitalu, pamiętał, że Anastazja miała "śmiech jak wiewiórka" i szła szybko "jak gdyby się potknęła".

W lutym 1917 r. Mikołaj II złożył rezygnację z tronu. W czasie Rewolucji Rosyjskiej Anastazja i jej rodzina zostali umieszczeni w areszcie domowym w Pałacu Aleksandra w Carskim Siole. Gdy bolszewicy zbliżyli się do siebie, Aleksander Kereński przeniósł ich do Tobolska na Syberii. Bolszewicy stawali się coraz potężniejsi. Anastazja wraz z rodziną została przeniesiona do Domu Ipatiewa (Domu Celów Specjalnych), w Jekaterynburgu.

Anastazja była smutna z powodu swojej niewoli. "Do widzenia", napisała do przyjaciela zimą 1917 roku. "Nie zapomnij o nas." W Tobolsku napisała smutny temat dla swojej nauczycielki angielskiego, pełen błędów ortograficznych, o Evelyn Hope, wiersz Roberta Browninga o młodej dziewczynie. "Kiedy umarła, miała tylko szesnaście lat", napisała Anastazja. "Ther(e) był mężczyzną, który kochał ją nie widząc jej, ale (k)bardzo dobrze ją poznał. I ona też go kochała. Nigdy nie mógł jej powiedzieć, że ją kocha, a teraz ona nie żyje. Ale i tak myślał, że kiedy on i ona będą żyć swoim następnym życiem, kiedy to będzie to..."

W Tobolsku wraz z siostrami szyła biżuterię do swoich ubrań. Było to spowodowane tym, że Aleksandra, Mikołaj i Maria kazali zabrać swoje rzeczy, kiedy przyjechali do Jekaterynburga. Demidowa napisała o tym do Teglevej, używając słów kluczowych dla klejnotów, takich jak "lekarstwa" i "rzeczy Sedneva". Anastazja i jej siostry ubierały się prosto, a wszystkie trzy miały skrócone włosy. Obcięto je, gdy w 1917 roku zachorowały na odrę, i trzymały krótko. Pierre Gilliard przypomniał sobie swój ostatni widok dzieci: "Marynarz Nagorny, który uczęszczał do Aleksieja Nikołajewicza, minął moje okno niosąc chorego chłopca na rękach, za nim przyszły wielkie księżne obładowane walizkami i małymi rzeczami osobistymi. Próbowałem się wydostać, ale zostałem z grubsza wepchnięty przez wartownika z powrotem do wozu. Wróciłem do okna. Tatiana Nikołajewna przyszła ostatnia niosąc swojego małego pieska i walcząc o ciężką brązową walizkę. Padał deszcz i na każdym kroku widziałem, jak jej stopy zapadają się w błocie. Nagorny próbował przyjść jej z pomocą; został z grubsza odepchnięty przez jednego z komisarzy..." Również baronowa Zofia Buxhoeveden mówiła o swoim ostatnim smutnym wspomnieniu o Anastazji: "Pewnego razu, stojąc na kilku stopniach przy drzwiach domu w pobliżu, zobaczyłam rękę i różowy rękaw otwierający najwyższą (najwyższą) szybę. Według bluzki ręka musiała należeć albo do wielkiej księżnej Marii, albo do Anastazji. Nie widzieli mnie przez swoje okna, a to miało być ostatnie spojrzenie, które miałem mieć z żadnej z nich!"

Ale nawet w ostatnich miesiącach jej życia, Anastazja mogła być szczęśliwa. Ona i inni członkowie jej rodziny grali sztuki dla swoich rodziców i innych osób wiosną 1918 roku. Jej korepetytor Sydney Gibbes powiedział, że aktorstwo Anastazji rozbawiło wszystkich. 7 maja 1918 roku Anastazja napisała list z Tobolska do swojej siostry Marii w Jekaterynburgu. W liście opisała moment radości, mimo że była smutna, samotna i martwiła się o chorego brata Aleksieja: "Grałyśmy na huśtawce, to wtedy ryczałam ze śmiechem (głośno się śmiałam), upadek był taki cudowny! Tak! Wczoraj tyle razy opowiadałam o tym siostrom, że miały już dość (zmęczone)", dodając: "Można było po prostu krzyczeć z radości". W swoich wspomnieniach Aleksander Strekotin, jeden ze strażników w Domu Ipatiewa, nazwał Anastazję "bardzo sympatyczną i pełną zabawy". Inny strażnik powiedział, że Anastazja była "bardzo uroczym diabłem! Była psotna i, jak sądzę, rzadko (nie często) zmęczona. Była żywa i lubiła (lubiła) występować z psami w komiksach, jak w cyrku". Inny strażnik nazwał ją "ofensywną i terrorystką" i skarżył się na niektóre z jej ostrych uwag. Anastazja i jej siostry nauczyły się prać własne ubrania i robić chleb w Domu Ipatiewa.

Latem jednak cała rodzina stała się znacznie smutniejsza. Według niektórych relacji, Anastazja stała się kiedyś tak nieszczęśliwa z powodu zablokowanych, pomalowanych okien, że otworzyła jedno, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Mówi się, że strażnik widział ją i strzelał, prawie ją uderzył. Nie próbowała ponownie otworzyć okien.

14 lipca 1918 r. miejscowi księża w Jekaterynburgu przeprowadzili prywatną mszę św. dla rodziny. Później powiedzieli, że Anastazja i jej rodzina padli na kolana podczas modlitw za zmarłych, czego wcześniej nie robili. Zauważyli też, że dziewczęta stały się bardzo smutne i nie odpowiedziały na nabożeństwo. Jeden z kapłanów powiedział: "Coś im się tam stało." Ale następnego dnia, 15 lipca 1918 roku, Anastazja i jej siostry wydawały się bardziej szczęśliwe. Żartowali i pomagali przenosić łóżka we wspólnej sypialni, aby kobiety sprzątające mogły czyścić podłogi. Pomagając kobietom szorować podłogi, szeptały do nich, gdy strażnicy nie patrzyli. Anastazja wystawiła nawet swój język na Jakowa Jurowskiego, szefa strażników, gdy ten odwrócił się plecami i wyszedł z pokoju.

Anastazja została rozstrzelana wraz z rodziną przez pluton egzekucyjny wczesnym rankiem 17 lipca 1918 roku. Zostali zabici przez bolszewicką tajną policję, dowodzoną przez Jurowskiego.

Jeniec i egzekucja

W październiku 1917 r. bolszewicka rewolucja uderzyła w Rosję. Wkrótce potem rozpoczęła się wojna domowa. Plany uwolnienia Romanowów uległy spowolnieniu. W miarę jak biali (ludzie, którzy byli jeszcze wierni carowi i autokracji) zbliżali się bardziej do Jekaterynburga, Czerwoni czuli strach. Wiedzieli, że dobrze przygotowana Biała Armia wygra. Kiedy Biali dotarli do Jekaterynburga, rodzina cesarska odeszła. Uważa się, że rodzina została stracona.

Notatka Jurowskiego" została znaleziona w 1989 roku i opisana w książce Edvarda Radzinsky'ego z 1992 roku "Ostatni car". Notatka Jurowskiego" była opisem wydarzenia, które miało miejsce po egzekucji Jurowskiego. Zgodnie z notatką, w noc morderstw rodzina została obudzona i poproszona o przebranie się. Powiedziano im, że dla ich bezpieczeństwa przeprowadzają się w nowe miejsce. Twierdzili, że to z powodu ewentualnej przemocy, która może nastąpić, gdy Biała Armia dotrze do Jekaterynburga. Kiedy byli ubrani, rodzinę i kilku służących zaprowadzono do małego pokoju w piwnicy domu. Kazano im tam czekać. Aleksandra poprosiła o krzesła dla siebie i Aleksieja, a ona usiadła obok swojego syna. Po krótkim czasie oprawcy weszli do pokoju, prowadzonego przez Jurowskiego. Jurowski szybko powiedział carowi i jego rodzinie, że umrą. Car zawołał "Co?" i zwrócił się do swojej rodziny, ale natychmiast zginął, gdy kilka kul trafiło w jego klatkę piersiową. Car, cesarzowa i dwie sługi zginęły w pierwszej rundzie strzelaniny. Maria, dr Botkin i służąca Aleksandry Demidowa zostały ranne. Gruby dym i kurz wypełniły pokój od strzelaniny, więc artylerzyści opuścili pokój na kilka minut. Wkrótce wrócili i zastrzelili dr. Botkina. Strzelec imieniem Ermakow próbował zastrzelić Tsarewicza Aleksieja, ale klejnoty w ubraniu chłopca go chroniły. Ermakow próbował zabić Aleksieja bagnetem, ale znowu mu się nie udało. W końcu Jurowski oddał dwa strzały w głowę chłopca. Tatiana i Olga byli pod murem. Trzymali się razem i płakali za swoją matką. Tatiana zginęła od strzału w głowę. Olga zginęła, gdy Ermakow strzelił jej w szczękę.

Maria, Anastazja i służąca Demidowa były na podłodze pod jednym oknem pokoju. Ermakow powiedział, że zabił Marię przez odstrzelenie jej głowy. Ermakow następnie próbował dźgnąć Anastazję, nie udało mu się i powiedział, że zabił ją, strzelając jej w głowę. Czaszka Marii nie ma jednak żadnych ran postrzałowych. Nie jest jasne, jak zginęła. Ermakow był pijany w czasie morderstw i możliwe, że jego strzał nie przeszedł całkowicie przez jej głowę. Mogła stracić przytomność i mocno krwawić, ale pozostała przy życiu. Wtedy, gdy ciała zostały zabrane, dwie z wielkich księżnych poruszyły się. Jedna z nich usiadła i krzyczała, rzucając ręką na głowę. Druga, krwawiąc z ust, jęczała i poruszała się. Gdy zastrzelono Olgę i Tatianę, natychmiast zginęły, więc to pewnie Maria krzyczała. Anastazja mogła się jeszcze poruszać. Ermakow powiedział żonie, że Anastazję zabił bagnet, a Jurowski napisał, że w czasie, gdy przeprowadzano zwłoki, jedna lub więcej dziewczyn płakała i została uderzona kijem w tył głowy. Jednak tył czaszki Marii nie wykazuje żadnych oznak uderzenia kijem w głowę. Szczątki spalonego ciała Anastazji nie pokazują szczegółów dotyczących jej śmierci.

Wielka księżna Anastazja robótki na drutach w buduarze swojej matki. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke.


Wielka księżna Anastazja cieszy się na zewnątrz w Carskim Siole około 1910 roku. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke.


Wielka księżna Anastazja ze swoim bratem Aleksiejem. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke.


Wielka księżna Anastazja w sukni dworskiej w 1910 roku.


Wielka księżna Anastazja z matką, caryca Aleksandra, około 1908 roku. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke.


Wielka księżna Maria i Anastazja Nikołajewna z oficjalną wizytą u żołnierzy w ich szpitalu w 1915 roku. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke.


Wielka księżna Anastazja siedzi z matką, Aleksandrą i siostrą Olgą w salonie swojej matki około 1916 roku. Dzięki uprzejmości: Biblioteka Beinecke


Wielkie księżne Anastazja, Maria i Tatiana Nikołajewna w Carskim Selu wiosną 1917 roku.


Wielkie księżne Maria i Anastazja robią twarze do aparatu w niewoli w Carskim Siole wiosną 1917 roku.

Fałszywe doniesienia o tym, że nadal żyje, a Romanov pozostaje

Jedną z największych tajemnic XX wieku było to, czy Anastazja przeżyła, czy nie. Od 1920 do 1922 roku bardzo sławna stała się Anna Anderson, najbardziej znana osoba, która udawała Anastazję. Twierdziła, że udawała martwą, a następnie uciekła z pomocą życzliwej strażniczki, która uratowała ją przed martwymi ciałami, gdy zobaczyła, że jeszcze żyje. Jej prawna walka o uznanie za Anastazję w latach 1938-1970 była kontrowersyjna przez całe jej życie. Była to najdłużej trwająca sprawa, jaka kiedykolwiek była rozpatrywana przez niemieckie sądy. W końcu sądy uznały, że nie ma wystarczających dowodów.

Anderson zmarła w 1984 roku, a jej ciało zostało skremowane. W 1994 roku próbka tkanki z Andersen w szpitalu została użyta do badań DNA z krwią księcia Filipa, księcia Edynburga. Książę Filip był wnukiem cesarzowej Aleksandry. Dr Gill, który przeprowadził badania, zdecydował, że jeżeli "zaakceptujecie, że te próbki pochodziły od Anny Anderson, to Anna Anderson nie może... była spokrewniona z carem Nicholasem lub carem Alexandrą." DNA Andersona pasowało do DNA prababci Franziski Schanzkowskiej, zaginionej polskiej robotnicy fabrycznej. Część osób, które poparły Andersona, zgodziła się, że badania DNA wykazały, iż nie mogła ona być Wielką Księżną.

Co najmniej 10 kobiet podało się za Anastazję. Mniej znanymi osobami, które podawały się za Anastazję, były Nadieżda Iwanowna Wasiljewa i Eugenia Smith. Ksiądz opiekował się dwiema młodymi kobietami, które powiedziały, że są Anastazją i jej siostrą Marią na Uralu w 1919 roku. Mieszkały tam jako siostry zakonne, aż do śmierci w 1964 roku. Pochowano je z imionami Anastazja i Maria Nikołajewna.

Ludzie donosili, że pociągi i domy były przeszukiwane w poszukiwaniu "Anastazji Romanow" przez żołnierzy i tajną policję. Kiedy w 1918 roku trafiła na krótko do więzienia w Permie, księżna Helena Pietrowna, żona dalekiego kuzyna Anastazji, księcia Rosji Ioanna Konstantinowicza, powiedziała, że strażnik zabrał do celi dziewczynkę, która nazywała się Anastazja Romanowa i zapytał ją, czy jest córką cara. Kiedy nie rozpoznała dziewczynki, strażnik ją zabrał. Inni w Permie powiedzieli później, że widzieli Anastazję, jej matkę i siostry w Permie po ich zabiciu, ale to była tylko plotka. O dziwo, pogłoski, które zaczęły ukrywać fakt, że rodzina nie żyje, pomogły pogłoskom, że żyją. W kilka dni po ich zabiciu rząd niemiecki wysłał do Rosji telegramy z prośbą o "bezpieczeństwo księżniczek niemieckiej krwi". Rosja podpisała z Niemcami traktat pokojowy i nie chciała im powiedzieć, że kobiety nie żyją. Zamiast tego powiedziały im, że zostały przeniesione w bezpieczniejsze miejsce. To mogło być powodem, dla którego zaczęły się "historie Perm".

Innym razem osiem osób powiedziało, że widziało młodą kobietę schwytaną na stacji kolejowej w Siding 37 we wrześniu 1918 roku po próbie ucieczki. Byli to Maxim Grigoyev, Tatiana Sitnikova i jej syn Fyodor Sitnikov, Ivan Kuklin i Matrina Kuklina, Wasilij Ryabov, Ustinya Varankina i dr Pavel Utkin. Niektórzy z tych ludzi mówili, że dziewczynka była Anastazją, gdy zobaczyli zdjęcia wielkiej księżnej wykonane przez śledczych Białej Armii Rosyjskiej. Dr Paweł Utkin powiedział też śledczym, że dziewczyna, której pomógł w Permie, gdy została ranna, powiedziała: "Jestem córką władcy, Anastazji". W tym czasie były podobne historie młodych ludzi w Rosji, którzy mówili, że to Romanowowie, którzy uciekli. Borys Sołowjew, mąż córki Rasputina, Marii, oszukał wiele ważnych rosyjskich rodzin, prosząc o pieniądze na ucieczkę Romanowa do Chin. Sołowjewowi pomagały młode kobiety, które udawały, że są jedną z wielkich księżnych, aby pomóc oszukać te rodziny.

Niektórzy sugerują, że mógł istnieć sposób, aby strażnik uratował każdego w rodzinie, która jeszcze żyła. Jakow Jurowski kazał strażnikom przyjść do jego biura i oddać mu rzeczy, które ukradli po zabójstwie. Mówi się, że w tym czasie w ciężarówce i w piwnicy domu pozostawało niewiele zabitych ciał. Niektórzy strażnicy, którzy nie przyłączyli się do morderstw i współczuli wielkim księżniczkom, pozostawili ciała w piwnicy.

Były też opowieści z Bułgarii, że Anastazja i jej brat jeszcze żyją. W 1953 roku Peter Zamiatkin opowiedział 16-letniej osobie, która była leczona w szpitalu, że zabrał Anastazję i Aleksieja do wioski, w której się urodził niedaleko Odessy. Powiedział, że jest członkiem straży Romanowa i że car go o to poprosił. Zamiatkin powiedział, że po tym jak reszta rodziny została zabita, uciekł z dziećmi na statku. "Anastazja" i "Aleksiej" mieszkali pod fałszywymi nazwiskami w bułgarskim mieście Gabarevo. Bułgarska "Anastazja" nazywała się Eleonora Albertovna Kruger. Zmarła w 1954 roku.

groby Romanowa

W 1991 r. miejsce, w którym podobno pochowano rodzinę cesarską i jej służbę, znaleziono w lasach poza Jekaterynburgiem. W rzeczywistości zostało ono odnalezione prawie dziesięć lat wcześniej, ale zostało ukryte przez ludzi, którzy je odkryli. Nie chcieli, aby komuniści, którzy jeszcze wówczas rządzili Rosją, wiedzieli, gdzie znajduje się grób. W grobie było tylko dziewięć ciał, a nie 11. DNA i badania ich szkieletów wykazały, że były to ciała cara Mikołaja II, jego żony i trzech wielkich księżnych (Olgi, Tatiany i Marii). Pozostałe szczątki miały inne DNA. Były to ciała lekarza rodzinnego (Jewgienij Botkin), pokojowca (Aleksiej Trupp), kucharza (Iwan Charitonow) i pokojówki Aleksandry (Anna Demidowa). Dr William Maples uznał, że ciała Tsarewicza Aleksieja i Anastazji zaginęły. Rosyjscy naukowcy nie zgodzili się z tym. Twierdzili, że to ciało Marii zaginęło, a nie Anastazji. Rosjanie użyli programu komputerowego do porównania zdjęć Anastazji z czaszkami z grobu. Gdy brakowało niektórych kawałków kości w czaszkach, odgadywali, jak długa lub szeroka jest ona zamiast tego. Amerykańscy naukowcy uważali, że ten sposób badania ciał był błędny.

Amerykańscy naukowcy uważali, że zaginione ciało należy do Anastazji. Było to spowodowane tym, że żaden z żeńskich szkieletów nie wykazywał oznak, że nie był jeszcze w pełni rozwinięty. Szczątki rodziny cesarskiej zostały pogrzebane w 1998 roku. W tym czasie jako ciało Anastazji pochowano ciało, które mierzyło około 5 stóp, 7 cali (170 cm). Fotografie jej stojącej obok sióstr na sześć miesięcy przed śmiercią pokazują, że Anastazja była o kilka cali krótsza od nich wszystkich.

Z "Notatki Jurowskiej" wynikało, że dwa ciała zostały zabrane z głównego grobu i potajemnie spalone, aby ukryć pochówki rodziny cesarskiej. Jednak ludzie przez wiele lat nie mogli znaleźć miejsca, w którym spalono ciała. Jednak 23 sierpnia 2007 r. rosyjski archeolog oświadczył, że znalazł dwa spalone szkielety pod Jekaterynburgiem, w miejscu, które zdawało się odpowiadać opisowi Jurowskiego. Archeolodzy stwierdzili, że kości pochodziły od chłopca, który miał około 10-13 lat, oraz młodej kobiety, która miała od 18 do 23 lat. Anastazja miała 17 lat i jeden miesiąc, kiedy została zabita; Maria miała 19 lat, jeden miesiąc, a Aleksiej miał zaledwie dwa tygodnie przed czternastymi urodzinami. Starsze siostry Anastazji, Olga i Tatiana, miały 22 i 23 lata, kiedy zmarły. Do odnalezienia kości użyły wykrywaczy metalu.

Wiele międzynarodowych laboratoriów, takich jak Laboratorium Identyfikacji DNA Sił Zbrojnych i Uniwersytet Medyczny w Innsbrucku, przeprowadzało testy DNA. Udowodniły one, że szczątki pochodzą z ciała Tsarewicza Aleksieja i jednej z jego siostr. Zgodzili się, że wszyscy w rodzinie, w tym Anastazja, zmarli w 1918 roku. Wszyscy rodzice i dzieci mają swoje własne, specjalne DNA.

Wielka księżna Rosji Anastazja Nikołajewna na Rusi, statek, który zabrał ją do Jekaterynburga w maju 1918 roku. To jest ostatnie znane zdjęcie Anastazji.

Świętość

W 2000 r. Anastazja i jej rodzina zostali kanonizowani przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną jako nosiciele pasji. W 1981 r. zostali już kanonizowani przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną za granicą jako święci męczennicy. Ciała cara Mikołaja II, carycy Aleksandry i trzech ich córek zostały pochowane w kaplicy św. Katarzyny w katedrze św. Piotra i Pawła w Petersburgu 17 lipca 1998 roku. Piotra i Pawła w Petersburgu 17 lipca 1998 r. Było to 80 lat po ich zamordowaniu.

W kulturze

Historie o tym, jak Anastazja mogła uciec, stały się tematem filmów teatralnych i telewizyjnych. Najwcześniejszy z nich, powstały w 1928 roku, nosił nazwę "Ubrania zrób kobietę". Była to opowieść o kobiecie, która w hollywoodzkim filmie występuje jako postać Anastazji, a później zostaje rozpoznana przez rosyjskiego żołnierza, który ją uratował.

W 1956 roku powstał film "Anastazja". Ingrid Bergman wystąpiła w roli Anny Anderson, Yul Brynner była generałem Bounine'em (postać fikcyjna oparta na kilku prawdziwych mężczyznach), a Helen Hayes jako Dowager Empress Marie, babcią Anastazji. Film opowiada o kobiecie z azylu, która przybyła do Paryża w 1928 roku i została schwytana przez rosyjskich emigrantów, którzy wykorzystali ją do tego, by oszukać babcię Anastazji, że Anderson jest jej wnuczką. To dlatego, że chcą zdobyć carską fortunę. Po pewnym czasie zaczynają się zastanawiać, czy "Madame A. Anderson" naprawdę jest zaginioną Wielką Księżną. Ta historia została również użyta do krótkiego musicalu Anya z 1965 roku.

W 1986 roku NBC uruchomiło mini-serię inspirowaną książką wydaną w 1983 roku przez Petera Kurtha o nazwie Anastazja: Zagadka Anny Anderson. Film, Anastazja: Zagadka Anny Anderson, był serią składającą się z dwóch części. Zaczęło się od wysłania młodej Anastazji Mikołajewny i jej rodziny do Jekaterynburga, gdzie są zabijani przez bolszewickich żołnierzy. Następnie historia przenosi się do 1923 roku, mówiąc, że Anna Anderson jest Anastazją. Amy Irving była aktorką Anny Anderson.

Najnowszy film to "Anastazja" z 1997 roku. Była to animowana adaptacja muzyczna opowieści o fikcyjnej (nierzeczywistej) ucieczce Anastazji z Rosji i o tym, jak próbowała zostać rozpoznana. Film często wykorzystywał błędne fakty historyczne.

W Proroctwie Romanowskim, powieści Steve'a Berry'ego z 2004 roku, Anastazja i Aleksiej są ratowani przez strażników i wywożeni do Stanów Zjednoczonych. Tam mieszkają pod fałszywymi nazwiskami z rodziną opłacaną przez Feliksa Jusupowa. W powieści oboje dzieci zmarli w latach dwudziestych XX wieku z powodu choroby. Zanim jednak zmarli, Aleksiej ożenił się i miał syna.