Bastyda

Bastyda to ufortyfikowane miasto. Były one budowane głównie na południu Francji w średniowieczu. Większość bastydów została zbudowana między 1229 a 1373 rokiem, w okresie między krucjatą albigeńską a wojną stuletnią. Dziś istnieje około 400 bastidów. Wszystkie mają centralny plac i prostokątny układ ulic. Na rynku domy mają arkady. Zwykle budowano je w miejscach, które były łatwe do obrony, takich jak szczyt wzgórza lub równina.

Znanymi bastydami są dziś Carcassonne i Andora la Vella.

Bastydy to miasta, które charakteryzują się głównym placem z arkadami. Ten znajduje się w mieście Monpazier, w departamencie Dordogne.

Przegląd

Bastydy to średniowieczne miasta. Istnieją akty założycielskie (prawo ustanowione w celu ich założenia). Często są o nich pisane historyczne dokumenty. Niekiedy są to miasta planowane i zazwyczaj projektuje je tylko jeden architekt (lub jeden władca). Często były budowane tam, gdzie już istniała wieś, lub w miejscu o znaczeniu historycznym. Czasami były też budowane tam, gdzie ludzie dużo kupowali i sprzedawali (na przykład tam, gdzie krzyżowały się szlaki handlowe).

Traktat Paryski(1229) jest czasami postrzegany jako akt założycielski, który umożliwił budowę nowoczesnych miast i bastid. Sam traktat zakończył krucjatę albigeńską. Jednym z pierwszych zbudowanych bastydów było Montauban. Montauban stało się miastem w 1144 roku. Niektórzy uważają jednak, że Mont-de-Marsan, które zostało założone w 1133 roku, jest bastydą.

Przeznaczenie

Większość bastydów powstawała na wsi. Zasadniczo miały one służyć potrzebom lokalnego handlu (najczęściej rolnictwa). Kilka z nich zostało zbudowanych w miejscach, które były bardzo łatwe do obrony. Inne budowano tam, gdzie można było ich bronić, ale większość bastydów budowano po prostu tam, gdzie były potrzebne. Czas, w którym powstawały był spokojnym okresem w regionie.

Budowniczowie Bastydy

Bastydy były budowane przez osoby o wysokim statusie społecznym, takie jak:

Hrabiowie Tuluzy, Rajmund VII i Alfons zPoitiers.
Królowie Francji, Ludwik IX, Filip III i Filip IV.
Królowie Anglii, Edward I, Edward II i Edward III.
Wysokiej rangi seneszalowie, Doat Alaman, Eustache z Beaumarchès i Jean z Grailly. Uczynili to w imieniu swoich panów.
Panowie lokalni, mianowicie hrabiowie Foix, Comminges i Astarac.
Władze religijne, takie jak klasztory i opactwa.

Elementy konstrukcyjne

Plac Centralny

Główną cechą wszystkich bastydów jest centralne, otwarte miejsce, czyli plac. Służył on do targowania, ale także do spotkań politycznych i towarzyskich. Typowy plac, (który prawdopodobnie był wzorem dla innych bastidów), można znaleźć w Montauban.

Ogólnie rzecz biorąc, jest tylko jeden plac. Saint-Lys i Albias różnią się od siebie, ponieważ mają dwa place, jeden przeznaczony na rynek, a drugi na kościół.

Plac służy również do dzielenia miasta na kwartały. Z reguły leży on poza główną ulicą (osią), która przenosiła ruch. Istnieją trzy możliwe układy:

całkowicie zamknięty: Plac nie styka się z żadną ulicą. Są one bardzo rzadkie; istnieje jeden przykład w Tournay o wymiarach 70 m (230 stóp) na 72 m (236 stóp)).
jednoosiowe: Zdarzają się one ze względu na jednoosiową konstrukcję bastei. Wszystkie drogi biegną w jednym kierunku i są równoległe. Tu i ówdzie pomiędzy drogami są wcięte alejki. Plac jest umieszczony pomiędzy dwoma drogami. Te kwadraty mają zwykle od 50 m (164 ft) do 55 m (180 ft) z każdej strony.
grid-layout; zwykle oparty na kwadracie w Montauban.

Z reguły na plac przeznaczano najbardziej płaskie miejsce w baszcie.

Kościół

Z wyjątkiem bardzo rzadkich przypadków, kościół nie znajdował się na centralnym placu. Zazwyczaj znajdował się on pod kątem i był zwrócony do placu po przekątnej. Jednym z rzadkich wyjątków jest Villefranche-de-Rouergue.

Domy

Istniały jasne zasady budowania domów w bastionie. Fronty domów - fasady - musiały być ustawione w jednej linii. Między domami musiała być też niewielka przestrzeń. Działki były do siebie podobne, najczęściej miały wymiary 8 m (26 stóp) na 24 m (79 stóp). Istniała tylko ograniczona liczba działek. Wahała się ona od 10 do kilku tysięcy (3.000 w Grenade-sur-Garonne).

Ulice

Ulice miały zazwyczaj szerokość od 6 m (20 stóp) do 10 m (33 stopy), dzięki czemu mógł po nich przejechać rydwan. Biegły one wzdłuż fasad domów. Pomiędzy ulicami biegły aleje, które zazwyczaj mają szerokość tylko 5 m - 6 m. Czasami mają szerokość tylko 2 m - 2,5 m. W bastydach znajdowało się zazwyczaj od jednej do ośmiu ulic.

Mury miejskie

Kiedy powstawały bastiony, większość z nich nie posiadała murów miejskich ani fortyfikacji. Wynikało to z faktu, że był to spokojny okres w historii. Takie rzeczy zostały dodane później. Odbywało się to albo poprzez specjalny podatek, albo poprzez prawo, które wymagało, aby mieszkańcy miasta pomagali w budowie murów. Dobrym przykładem jest Libourne. Dziesięć lat po założeniu miasta, mieszkańcy poprosili o pieniądze na budowę murów miejskich. Kiedy już otrzymali pieniądze, wydali je na upiększanie miasta, a nie na budowę murów.

Na początku wojny stuletniej wiele bastydów, które nie posiadały murów miejskich, zostało zniszczonych. Niektóre z nich szybko zbudowały kamienne mury, aby chronić miasto.

Typowy placyk na szczycie baszty.

Rozplanowanie baszty

Istnieją różne układy bazowe dla bastidów. Często dla każdego typu układu istniał bastyda, która była wzorem dla innych bastydów. Najczęstszy układ zaczynał się od dwóch prostopadłych ulic. Nowe ulice były tworzone równolegle do dwóch pierwotnych ulic. W ten sposób powstawał zazwyczaj prostokątny układ siatki.

Nieustrukturyzowany bastyd

Wydaje się, że nie było żadnego planu, kiedy te basteje zostały zbudowane. Mogło to wynikać z następujących powodów:

Budowano je w miejscu, gdzie istniał już przysiółek lub wieś, a baszta musiała umożliwić zabudowę.
W bastei mieszkało bardzo niewielu ludzi, (co oznacza, że powód powstania bastei zawiódł).
Władcy, którzy je budowali, mieli niewielką lub żadną władzę, aby wprowadzić swoje pomysły w życie.

Przykładem takiej bastei jest La Bastide-de-Bousignac.

Okrągła baszta

Rozplanowanie okręgu dla baszty było bardzo rzadkie. Jedyny zachowany przykład znajduje się w Fourcès.

Typ obudowy

Bastydy były budowane wokół istniejącej małej wioski lub przysiółka. Istniał tam już kościół lub mała grupa domów. Kiedy powstawały nowe domy, dobudowywano je wokół pierwotnych zabudowań.

Konstrukcja jednoosiowa

Jest jedna główna ulica, która łączy obie bramy. Stanowi ona oś, wokół której zbudowano bastydę. Są one dość powszechne, około 30-40% wszystkich bastydów ma taką konstrukcję. Bardzo często można je znaleźć na płaskim terenie. Plac jest często tworzony poprzez powiększenie głównej ulicy. Bardzo często znajdują się tam aleje, które biegną prostopadle do głównej ulicy. Układ ten jest bardzo łatwy do zmiany w celu dopasowania do lokalnego krajobrazu.

Przykładem jednoosiowej bastydy jest Gimont. Gimont ma długość 1000 metrów (1094 yd), a szerokość tylko 300 m (328 yd). Czasami istnieje jeszcze jedna ulica, która biegnie równolegle do głównej osi. Plac miejski znajduje się pomiędzy tymi dwoma ulicami.

Konstrukcja dwuosiowa

Istnieją dwie główne ulice, osie, które są prostopadłe (tworzą kąt prosty). Wszystkie inne ulice są pod kątem prostym lub równoległe do jednej z dwóch głównych ulic. Plac miejski znajduje się często w centrum lub bardzo blisko centrum. Całe miasto ma kształt prostokąta, kwadratu, sześciokąta lub owalu. Ten układ był planem używanym w szczytowym okresie ruchu bastydów.

Czyniąc bękarta

Kilka kroków jest koniecznych do stworzenia nowego bastidu, są to:

Wybór miejsca, w którym można zbudować bazę.
Wybór nazwy dla niego; istnieją różne opcje:

Opowiadanie o przywilejach obywatelskich: Villefranche, La Bastide.
Monségur lub Montastruc opowiadają o tym, że miejsce to było łatwe do obrony lub przyjemne do życia.
Nazwa mówi o zagranicznych miastach, które władca odwiedził, gdy udał się za granicę, na przykład na krucjatę lub na wojnę: Pavie, Fleurance (dla Florencji), Grenade, Cordes (dla Kordoby), Tournay (dla Tournai we Flandrii ), ale także Bruges (Brugia, również we Flandrii) i Gan (Gandawa, w Belgii).
Nazwisko szlachcica założyciela, na przykład Libourne jest nazwane od Leyburn.
Władza króla: Montréal (znaczy: góra króla).

Między szlachcicami, którzy posiadali ziemię i którzy (współ)założyli miasto, zostaje zawarta umowa.
Powstaje plan, jak ma wyglądać miasto.

Kiedy wszystkie te kroki zostaną wykonane, bastyda nie jest jeszcze założona. Następnym krokiem jest przyciągnięcie ludzi, aby zamieszkali w nowym mieście. Dokonuje się tego poprzez sporządzenie Karty Obyczajów. Karta ta nie mówi tyle o zwyczajach, co raczej o przywilejach, jakie otrzymują mieszkańcy. Przywileje te mogą być różnego rodzaju:

Na podstawie podatków: Ci, którzy mieszkają w mieście, muszą płacić mniejsze podatki.
W oparciu o dany status prawny.
W oparciu o honoryfikatory.

Bastydy chciały przyciągnąć ludzi, którzy powinni tam zamieszkać. Dlatego też oferowały równość tym, którzy przyjeżdżali tam mieszkać. Sprawiały wrażenie, że obywatele mają równe prawa i są wolni.

Podstawy prawne dla bastidów

System społeczny w średniowieczu był bardzo stały i niezmienny. System praw średniowiecza został zbudowany na tym, że społeczeństwo się nie zmieniało. Każdy miał swoje miejsce w systemie i tam pozostawał. Panowie, którzy zbudowali bastydę nie chcieli zmieniać systemu społecznego. Chcieli jedynie drobnych lokalnych ulepszeń. Zazwyczaj ziemia, na której zbudowano bastydę, nie była zagospodarowana. Lordowie, którzy posiadali te ziemie, nie zarabiali na nich zbyt wiele pieniędzy. Zbudowali bastydę, ponieważ mieli nadzieję, że będą mieli większe zyski z tej ziemi.

Z tych powodów ludzie, którzy mieli już określony status społeczny (chłopi pańszczyźniani, szlachta i księża) nie mogli osiedlać się w bastionie. Kilku ubogich szlachciców oddało swoje ziemie miastu i rozpoczęło karierę kupca, ponieważ w ten sposób mogli zarobić więcej pieniędzy niż dotychczas.

Ludzie mieszkający w mieście wyglądali na wolnych, ale ta wolność miała swoje granice:

Kiedy przybywali do miasta, mieli równe szanse na to, by móc w nim zamieszkać i zostać obywatelem (nie wszyscy ludzie, którzy mieszkali w bastei, byli obywatelami).
Na papierze wszyscy obywatele mieli równe prawa i obowiązki.

Mężczyźni i kobiety nie mieli równych praw. Kobiety są często wymieniane w Karcie i mają pewne prawa:

W większości bastydów mężowie nie mieli prawa bić swoich żon.
Istnieją specjalne zasady dotyczące posagu. Czasami nawet mężczyźni muszą go płacić.

Trędowaci zazwyczaj nie byli mile widziani w mieście. Niektóre basteje miały specjalne miejsca, w których ich leczono, ale generalnie byli wykluczeni z życia społecznego. Musieli nosić specjalne plakietki, aby pokazać, że są chorzy, i nie mogli zbliżać się do normalnych ludzi.

Inną grupą ludzi, która generalnie nie była mile widziana, byli Żydzi. Na początku nie było z tym problemu, ale później Żydzi byli prześladowani. W 1306 r. Filip IV Francuski nie pozwolił Żydom mieszkać we Francji. Skonfiskował ich rzeczy i sprzedał je.

Karta

Karta Celna dla Monflanquin

To jest Karta Celna dla Monflanquin. Został on napisany w 1256 roku.

(Liczby są dodane, aby ułatwić czytanie) (Linki są dodane, aby ułatwić zrozumienie)

Alfonsie, pozdrawiam Cię, który czytasz ten list. Pragniemy Cię poinformować, że nadaliśmy mieszkańcom naszego bastidum Monflanquin, w diecezji Agen, następujące wolności i zwyczaje

Wiedz, że od nas lub naszych następców nie będziesz pobierał w tym mieście ani Quête, ani Taille, ani droit de gîte. Nie będziesz też pobierał żadnych dotacji, chyba że mieszkańcy sobie tego życzą.
Obecni mieszkańcy naszego miasta, oraz ci, którzy zamierzają tu zamieszkać, mogą sprzedać, oddać lub przekazać wszystkie swoje dobra ruchome i nieruchome komu chcą. Nie mogą jednak oddać swoich dóbr nieruchomych kościołowi, klasztorowi lub zakonowi wojskowemu, chyba że respektują prawo seigneurów, od których posiadają lenna.
Mieszkańcy tego miasta mogą swobodnie wydawać swoje córki za mąż, za kogo chcą. Mogą awansować swoich synów do zakonu kościelnego.
Nie będziemy aresztować żadnego mieszkańca miasta. Nie skrzywdzimy ich. Nie zabierzemy jego dóbr, jeśli obiecał, że nie złamał żadnego prawa. Nie dotyczy to morderstwa, pobłogosławienia kogoś śmiertelnie i innych. W tych przypadkach jego dobra zostaną nam dostarczone.
W przypadku prośby lub skargi, nasz przedstawiciel nie będzie mógł poprosić żadnego mieszkańca tego miasta o złożenie zeznań poza bastydą w sprawie wydarzeń, które miały miejsce w mieście. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy mieszkańcy zwrócą się z taką prośbą.
Jeśli mieszkaniec tego miasta umrze bez testamentu, bez dzieci, i jeśli nikt inny nie przyjdzie po dziedzictwo, nasi przedstawiciele wybiorą dwóch ludzi, którzy będą strzec tych dóbr. Będą ich strzec przez rok i jeden dzień. Jeśli w tym czasie znajdzie się ktoś, kto będzie mógł słusznie odebrać dziedzictwo, wszystkie dobra zostaną mu przekazane. Co się zaś tyczy nieruchmości, które należą do innych seigneurów, zostaną im one oddane. To znaczy, po spłaceniu długów zmarłego, zgodnie ze zwyczajami diecezji Agen. To znaczy, jeśli dług może być jasno określony w ciągu roku.
Ważne są testamenty spisane przez mieszkańców miasta, z wiarygodnym świadkiem. Nawet jeśli nie zostały one sporządzone zgodnie z wszystkimi zasadami wymaganymi przez prawo. Jedynym warunkiem jest to, że dzieci muszą otrzymać część, która im się słusznie należy. W tym celu, jeśli to możliwe, należy wezwać miejscowego księdza lub innego duchownego.
Ktokolwiek mieszka w tym mieście, nie będzie zmuszony do pojedynku lub walki wręcz, aby udowodnić swoją niewinność, jeśli zostanie oskarżony. Jeśli odmówi walki, nie zostanie uznany za winnego. Osoba, która go oskarża, może to zrobić w sądzie. Może skorzystać z pomocy świadków, lub innego dobrego sposobu, przestrzegając form prawnych.
Mieszkańcy miasta mogą oddawać lub przyjmować w dzierżawę lub darowiznę dobra od każdej innej osoby, która chce sprzedać, wynająć lub podarować swoje dobra nieruchome. Nie dotyczy to lenna, ziemi alodialnej i terenów przeznaczonych do użytku wojskowego. Te nie mogą być kupione lub otrzymane bez zgody mieszkańców lub ich następców.
Za każdą działkę ziemi, która ma 16 stóp szerokości i 48 stóp długości, zapłacimy tylko 6 denarów, w święto Ste Foy. Podatek ten będzie również obowiązywał w przypadku zmiany właściciela. Jeśli ziemia zostanie sprzedana, dostaniemy 1/12 ceny sprzedaży sprzedawcy jako podatek. Jeśli te podatki nie zostaną zapłacone do określonej daty, dostaniemy 6 sols, oprócz należnych podatków.
My lub nasi przedstawiciele ustanowimy grzywnę za podpalenia lub inne przestępstwa popełnione w tym mieście. Grzywny te są ustalane według zwyczajów diecezji Agen.
Kiedy przedstawiciele naszego miasta rozpoczną swoje obowiązki, obiecują, że będą je wykonywać najlepiej jak potrafią. Obiecują również przestrzegać praw i zwyczajów tego miasta.
Konsulowie miasta będą zmieniani co roku, w dniu Wniebowzięcia. My lub nasz przedstawiciel wybierze w tym dniu 6 katolickich konsulów. Zostaną oni wybrani spośród mieszkańców miasta. Wybierzemy tych, którzy wydadzą się najbardziej uczciwi, i tych, którzy najlepiej odpowiadają potrzebom społeczności i nam samym. Konsulowie ci przyrzekną w obecności nas i naszych przedstawicieli, że będą nam dobrze służyć, strzec naszych praw, rządzić ludem i być konsulem tak dobrze, jak tylko potrafią. Konsulowie ci nie będą otrzymywać od nikogo żadnego wynagrodzenia za to, co robią, tylko za to, że są konsulem. Wspólnota w zamian obieca pomagać tym konsulom i naśladować ich we wszystkim. Nasza suwerenność nie zostanie naruszona przez te środki. Konsulowie będą mieli prawo do naprawiania ulic, alejek, fontann i mostów. Wraz z 24-osobowym konsulatem, wybranym przez wspólnotę, będą zbierać pieniądze od obywateli, aby wykonać te prace. Mogą też zbierać pieniądze na prace służące ogólnej użyteczności ludu.
Wszyscy ci, którzy zaśmiecają publiczne ulice i aleje ludzkimi odchodami, zostaną ukarani przez naszego przedstawiciela lub przez konsulów.
Każdy człowiek posiadający majątek lub dochody w mieście, będzie się przyczyniał do utrzymania miasta w taki sam sposób, jak mieszkańcy miast. Dotyczy to również jego następców. Jeśli odmówi, nasz przedstawiciel może zająć jego dobra na wniosek konsulów. Duchowni i inni uprzywilejowani uczynią to samo w odniesieniu do dóbr, których nie otrzymali w drodze dziedziczenia. Nie mają oni takiego obowiązku co do dóbr, które odziedziczyli. Mogą się przyczynić za ich czyste serce i dobrą wolę.
Towary spoza miasta, które zostały przywiezione do miasta w celu sprzedaży, mogą być sprzedawane na targowisku tylko wtedy, gdy pochodzą z odległości większej niż pół ligi. Osoby, które nie przestrzegają tej zasady, zostaną ukarane grzywną. Kupujący i sprzedający zapłacą po 2 sous na pokrycie kosztów sądowych. Obcokrajowcy, którzy nie znają tego zwyczaju, nie muszą płacić.
Osoby, które pobiły lub znęcały się nad mieszkańcem pięścią, ręką lub nogą, zapłacą 5 soli za koszty sądowe, jeśli sprawa została postawiona przed sądem i nie doszło do rozlewu krwi. Są również zobowiązani do przywrócenia rannego do rozsądnego stanu. Jeśli polała się krew, agresor musi zapłacić 20 soli za koszty sądowe, jeśli sprawa trafiła do sądu. Jeśli użył on noża, kija, kamienia, cegły, opłata wyniesie 20 soli, jeśli nie było krwi. Jeśli była krew, a sprawa została wniesiona do sądu, opłata wyniesie 60 solsów. Dodatkowo, ofiara otrzyma odszkodowanie.
Jeśli ktoś popełnił morderstwo i został osądzony jako winny śmierci ofiary, gdy można to uznać za zabójstwo, zostanie ukarany wyrokiem naszego sądu, a jego dobra przypadną nam, po spłaceniu długów.
Kto kieruje obelgi, wyrzuty lub wypowiedzi raniące uczucia innej osoby, zostanie ukarany grzywną w wysokości dwóch i pół sola, jeśli sprawa trafi do sądu. Musi też zapłacić odszkodowanie ofierze. Kto uczyni to przed naszym przedstawicielem lub przed sądem, zapłaci 5 soli.
Kto naruszy nasz zakaz lub ukryje gwarancję, zostanie ukarany 30 solami kosztów sądowych.
Kto ukradnie prawo szlachcica, zostanie ukarany grzywną w wysokości 10 solów.
Dorośli, mężczyźni i kobiety, bez względu na to, czy zostali przyłapani na gorącym uczynku i czy złożyli skargę, czy też przyznali się do tego przed sądem, zapłacą po 100 solsów tytułem kosztów sądowych. Alternatywnie będą mieli do wyboru bieganie nago po mieście.
Ktokolwiek wyciągnie nóż lub miecz przeciwko innej osobie w złych zamiarach, zapłaci 10 solsów opłaty sądowej. Naprawią również krzywdę napastnika.
Jeśli ktoś ukradnie w nocy lub w dzień przedmiot o wartości 2 solów lub mniejszej, powinien przebiec przez miasto z tym przedmiotem na szyi. Zapłaci też 5 soli grzywny i odda przedmiot właścicielowi. Nie dotyczy to owoców. Jeśli przedmiot jest wart więcej niż 5 soli i jest to pierwsze wykroczenie, osoba ta zostanie ukarana grzywną w wysokości 60 soli. Jeśli już wcześniej dokonał kradzieży, będzie sądzony przez nasz sąd. Jeśli przestępca został powieszony za kradzież, a wartość jego mienia na to pozwala, otrzymamy 10 funtów na opłaty prawne. To jest po spłaceniu jego długów. Reszta zostanie przekazana jako dziedzictwo.
Kto w ciągu dnia wejdzie do cudzego ogrodu, winnicy lub na łąkę i ukradnie owoce, siano, trawę lub drewno o wartości 12 denarów lub mniejszej, zostanie ukarany grzywną w wysokości 2 soli i półtora. Zapłaci ją konsulom miasta. Pieniądze te będą przeznaczone na potrzeby miasta i na remonty. Gdyby towar był więcej wart, grzywna wyniesie 10 solów. Kto w nocy przeniknie i zabierze owoce, siano lub słomę, zapłaci nam 30 soli, a szkody naprawi właścicielowi.
Jeśli sztuka bydła, krowa lub wół wejdzie do cudzego ogrodu, winnicy lub na łąkę, właściciel zapłaci konsulom 6 denarów. Za świnię - trzy denary, za dwie kozy - jeden denar. Nie dotyczy to odszkodowań dla właściciela ogrodu, winnicy lub łąki.
Osoby używające fałszywych wag lub miar zapłacą 60 soli, jeśli wykroczenie zostanie udowodnione.
W przypadku skargi dotyczącej długu, konwencji lub umowy, jeśli zostanie ona zgłoszona w pierwszym dniu, nic nie zostanie nam wypłacone, jeśli dłużnik przyzna się do tego bez procesu. Ale w ciągu następnych dziewięciu dni nasz przedstawiciel będzie musiał sprawić, aby wierzyciel wszystko zwrócił, w przeciwnym razie dłużnik będzie musiał zapłacić dwa i pół sola grzywny za swoje prawo do sprawiedliwości.
Dla normalnej skargi z pozwem, jeśli ktoś prosi o więcej czasu, będzie płacić nam, pięć solów za prawo do sprawiedliwości, po wyroku spada.
Jeżeli dana osoba zrobi coś złego, a przedstawiciel powie jej o tym tego samego dnia, będzie musiała zapłacić dwuipółlitrową grzywnę. Grzywna będzie przeznaczona na prawa do sprawiedliwości i koszty prawne, których potrzebuje opozycja.
Nasz przedstawiciel nie może otrzymać pieniędzy od wymiaru sprawiedliwości, dopóki proces nie zostanie zakończony i jedna ze stron nie wygra.
W przypadku pozwów dotyczących domów, po wyroku otrzymamy pięć soli.
We wszystkich skargach, po których następuje pozew sądowy, jeśli nie ma wystarczających dowodów, osoba, która złożyła skargę, będzie musiała zapłacić nam pięć soli grzywny. Grzywna będzie przeznaczona na prawo do sprawiedliwości i koszty prawne, których potrzebuje opozycja.
Targ będzie musiał być w czwartek. Jeżeli cudzoziemiec sprzeda byka, krowę, świnię ponad roczną, zapłaci nam jednego deniera za droit de leude. Za osła, oslicę, konia, muła powyżej roku, sprzedający będzie musiał dać nam dwa denary za droit de leude. Poniżej tego wieku nie będzie musiał nic płacić. Za owcę, barana, kozę zapłaci jeden obol. Za saumée (4 sestry) pszenicy zapłaci jeden denier. Za sester zapłaci jednego deniera. Za hémine zapłaci jeden obol. Opłaty te są za droit de leude i pomiar. Za pudełko nic nie pobieramy. Wycinacz szkła (ktoś, kto tnie szkło), zapłaci jeden denier lub cięcie równe jednemu denierowi. Za saumée z przedmiotów metalowych lub wełny, sprzedawca zapłaci dwa deniery. Za buty, kociołki, fajerki, patelnie, tryle, garnki, noże, kosy, solone ryby i inne podstawowe rzeczy, kupiec zagraniczny zapłaci dwa deniery. Za saumée i za ładunek przedmiotów dla mężczyzny zapłaci jeden denier. Za saumée wazonów i garnków, to jeden denier. Za ładunek tych przedmiotów dla mężczyzny, to również jeden denier.
Będziemy organizować targi w wyznaczone dni. Każdy zagraniczny kupiec będzie musiał zapłacić opłatę za wjazd i wyjazd. Będą też płacić za prawo przebywania w mieście po cztery denary od człowieka. Za jego przedmioty - jeden denier. Co do przedmiotów kupionych, do użytku w domu, kupujący nie będzie musiał płacić podatku.
Każdy mieszkaniec może mieć piec zbudowany w swoim Faubourg. Za każdy piec, czy to do wypieku chleba na sprzedaż, czy do podarowania go sąsiadowi, dostaniemy dwanaście denarów za każdy słaby droits d'oublies.
Czynności dokonane przez miejskich notariuszy prawa cywilnego będą miały taką samą wartość jak każda czynność publiczna.

Te wolności i zwyczaje są zatwierdzone przez nas z wszystkich i każdego z jego artykułów powyżej, tak długo, jak prawo pozwala nam na. Na wieczne świadectwo tego, co czynimy, pieczętujemy je naszą pieczęcią. Sporządzono w Vincennes, w czerwcu, roku Pańskiego 1256.

Późniejsze wydarzenia

Wiele bastydów odniosło sukces i istnieje do dziś. Wiele innych poniosło porażkę, a większość ich mieszkańców opuściła je.

Bastydy miały trzy etapy rozwoju lub zmiany:

Wiele bastydów nie przyjęło się i zniknęło, ponieważ nie przybyło w nich nowych mieszkańców. Te, które pozostały, odnotowują wzrost gospodarczy, który zmienia sposób organizacji południowo-wschodniej Francji.
W czasie wojny stuletniej bastydy, które pozostały, są zmuszone do budowy murów miejskich, aby się bronić. Te, które tego nie robią, znikają z mapy podczas wojny. Po zakończeniu wojny, znów panuje dobrobyt. Pozycja burżuazji zostaje wzmocniona. Budowane są dalekosiężne drogi, a bastidy wzdłuż tych dróg czerpią ogromne zyski.
W XIX i XX wieku ludzie opuszczają wieś i przenoszą się do miast. W tym czasie basteje są ponownie testowane, a niektóre z nich znikają.

Obrazy

Carcassonne (średniowieczne miasto i most)

Arkady w Mirepoix

Cordes-sur-Ciel

Kolejny z Cordes sur Ciel

Miasto wewnętrzne Cordes sur Ciel

Arkady w Montauban

Place Nationale (dawny rynek) w Montauban

Domme widziana z nieba

Powiązane strony

Lista Bastydów

Pytania i odpowiedzi

P: Co to jest bastyda?

A: Bastyda to ufortyfikowane miasto, które powstawało głównie na południu Francji w okresie średniowiecza.

P: Kiedy zbudowano większość bastyd?

A: Większość bastyd została zbudowana między 1229 a 1373 rokiem, między krucjatą albigensów a wojną stuletnią.

P: Ile bastyd jest dzisiaj?

O: Do dziś istnieje około 400 bastyd.

P: Co łączy większość bastydów?

O: Większość bastyd ma centralny plac, prostokątny układ ulic i domy z podcieniami na rynkach.

P: Gdzie zazwyczaj znajdowały się te miasta?

A: Bastydy budowano zazwyczaj w miejscach łatwych do obrony, takich jak szczyt wzgórza lub równina.

P: Czy są jakieś znane przykłady zachowanych bastid?

O: Tak, dwa znane przykłady zachowanych bastydów to Carcassonne i Andorra la Vella.