Układ Słoneczny

Ewolucja Układu Słonecznego

Tworzenie i ewolucja Układu Słonecznego rozpoczęła się 4,6 miliarda lat temu wraz z grawitacyjnym załamaniem się niewielkiej części gigantycznej chmury molekularnej.

Większość rozpadającej się masy zebrała się w środku, tworząc Słońce, podczas gdy reszta spłaszczyła się w protoplanetarny dysk luźnego pyłu, z którego uformowały się planety, księżyce, asteroidy i inne ciała Układu Słonecznego.

Model ten, znany jako hipoteza mgławicowa, został opracowany w XVIII (1700) wieku przez Emanuela Swedenborga, Immanuela Kanta i Pierre'a-Simona Laplace'a. Został on dostosowany przez takie dyscypliny naukowe, jak astronomia, fizyka, geologia i nauki o planetach. Wraz ze wzrostem naszej wiedzy o przestrzeni kosmicznej, modele zostały zmienione, aby uwzględnić nowe obserwacje.

Układ Słoneczny znacznie się rozwinął od czasu jego początkowego powstania. Wiele księżyców utworzyło się z okrężnych dysków gazu i pyłu wokół ich planet macierzystych, podczas gdy inne księżyce prawdopodobnie uformowały się i zostały później schwytane przez ich planety. Jeszcze inne, jak Księżyc Ziemia, mogą być wynikiem gigantycznych kolizji.

Nastąpiło wiele kolizji ciał i były one ważne dla ewolucji Układu Słonecznego. We wczesnych etapach, pozycje planet czasami się zmieniały, a planety zmieniały miejsca. Uważa się, że ta migracja planetarna była odpowiedzialna za znaczną część wczesnej ewolucji Układu Słonecznego.

Orbita okołoziemska

Orbita ziemska wokół Słońca jest prawie idealnym kręgiem, ale po zmapowaniu okazuje się, że Ziemia porusza się wokół Słońca na bardzo lekko owalnej orbicie, zwanej orbitą eliptyczną. Inne planety w Układzie Słonecznym również krążą wokół Słońca na lekko eliptycznych orbitach. Rtęć ma bardziej eliptyczną orbitę niż pozostałe, a niektóre z mniejszych obiektów orbitują Słońce na bardzo ekscentrycznych orbitach.

Odkrycia i eksploracja

Przez tysiące lat ludzie nie potrzebowali nazwy dla "Układu Słonecznego". Myśleli, że Ziemia pozostaje nadal w centrum wszystkiego (geocentryzm). Chociaż grecki filozof Arystarcha z Samos sugerował, że na niebie istniał specjalny porządek, Mikołaj Kopernik jako pierwszy opracował system matematyczny, który opisywał to, co teraz nazywamy "układem słonecznym". Został on nazwany nowym "systemem świata". W XVII wieku Galileusz Galileusz, Johannes Kepler i Isaac Newton zaczęli pomagać ludziom lepiej rozumieć fizykę. Ludzie zaczęli akceptować ideę, że Ziemia jest planetą i porusza się wokół Słońca, i że planety są światami o tych samych prawach fizycznych, które kontrolują Ziemię. Ostatnio teleskopy i sondy kosmiczne doprowadziły do odkrycia gór i kraterów oraz sezonowych zjawisk meteorologicznych, takich jak chmury, burze pyłowe i pokrywy lodowe na innych planetach.

Odległości planetarne, nie do skali

Osiem planet

W ich rozkazie od Słońca:

1. Merkury
2. Wenus
3. Ziemia
4. Mars
5. Jupiter
6. Saturn
7. Uran
8. Neptun

Planety są największymi obiektami, które kręcą się wokół Słońca. Wiele lat zajęło ludziom używanie teleskopów, aby znaleźć obiekty, które były najdalej. Nowe planety mogą wciąż być znajdowane, a co roku znajduje się więcej małych obiektów. Większość planet posiada księżyce, które krążą wokół nich tak samo, jak planety krążą wokół Słońca. Tam być przynajmniej 173 te księżyc w the Układ Słoneczny.

Planety karłowate

Pluton był nazywany planetą od momentu jej odkrycia w 1930 roku, ale w 2006 roku astronomowie zebrani w Międzynarodowym Związku Astronomicznym zdecydowali o definicji planety, a Pluton nie pasował. Zamiast tego zdefiniowali nową kategorię planety karłowatej, do której Pluton się zmieścił, wraz z innymi. Te małe planety nazywane są czasami Plutynami.

• Pluton
• Ceres
• Haumea
• Eris
• Makemake

Struktura

Istnieje kilka głównych części Układu Słonecznego. Tutaj są one w kolejności od Słońca, z ponumerowanymi planetami, a planety karłowate oznaczone literami a - e.

Wewnętrzny układ słoneczny

Pierwsze cztery planety najbliżej Słońca są nazywane planetami wewnętrznymi. Są to małe i gęste planety lądowe, o stałych powierzchniach. Składają się one głównie ze skały i metalu o wyraźnej strukturze wewnętrznej i podobnej wielkości. Trzy z nich mają również atmosferę. Badania tych czterech planet dostarczają informacji o geologii poza Ziemią. Większość asteroid jest również często liczona z planetami wewnętrznymi

• Region planet lądowych zawiera cztery planety najbliższe Słońcu, wszystkie są planetami skalistymi

·         (1) Rtęć

·         (2) Wenus

·         (3) Ziemia

·         (4) Mars

• Pas asteroidów zawiera;

·         a) Ceres (jedyna planeta karłowata w tym regionie)

·         Asteroidy

Zewnętrzny układ słoneczny

• Gazowy region gigantycznych planet zawiera;

·         (5) Jowisz

·         (6) Saturn

·         (7) Uran

·         (8) Neptun

Region Trans-Neptuna

• Region pasa Kuiper zawiera;

·         b) Pluton

·         c) Haumea

·         d) Makemake

·         Obiekty pasów Kuiper i ewentualnie inne planety karłowate

·         komety krótkookresowe

• Rozproszony region dysku zawiera;

·         e) Eris

·         Rozproszone obiekty dyskowe i ewentualnie inne planety karłowate

Oort Cloud

Chmura Oorta jest oddzielona od regionu trans-Neptuna, i to znacznie dalej. Zawiera ona komety długookresowe.

Wewnętrzne planety. Od lewej do prawej: Merkury, Wenus, Ziemia i Mars

Płaszczyzna ekliptyczna

Plan ekliptyki jest określony przez orbitę ziemską wokół Słońca. Wszystkie planety orbitują wokół Słońca mniej więcej wokół tej samej płaszczyzny orbitalnej. Im dalej od tego planu znajduje się orbita planety, tym bardziej nachylona jest jej orbita do ekliptyki. Jeżeli ty móc the Układ Słoneczny "krawędź na" wtedy wszystkie the planeta być orbitować mniej lub bardziej w the płaszczyzna the ekliptyka.