Księżyc
Księżyc jest największym naturalnym satelitą Ziemi. Zazwyczaj widzimy go na nocnym niebie. Niektóre inne planety również mają księżyce lub naturalne satelity.
Nasz księżyc jest mniej więcej w jednej czwartej wielkości Ziemi. Ponieważ jest bardzo daleko, wygląda na mały, szeroki na około pół stopnia. Grawitacja na Księżycu jest jedną szóstą grawitacji ziemskiej. Oznacza to, że coś będzie o jedną szóstą cięższe na Księżycu niż na Ziemi. Księżyc jest miejscem skalistym i pylistym. Księżyc powoli oddala się od Ziemi w tempie 3,8 cm na rok, co wynika z efektu rozpraszania pływów.
Fazy
Ponieważ Księżyc jest okrągły, jego połowa jest oświetlona przez Słońce. Podczas okrążania (lub orbitowania) Ziemi, czasami strona, którą widzą ludzie na Ziemi, jest oświetlona bardzo jasno. Innym razem oświetlona jest tylko niewielka część strony, którą widzimy. Dzieje się tak, ponieważ Księżyc nie wysyła swojego własnego światła. Ludzie widzą tylko te części, które są oświetlone przez światło słoneczne. Te różne fazy nazywane są fazami Księżyca.
Księżyc potrzebuje około 29,53 dnia (29 dni, 12 godzin, 44 minuty), aby zakończyć cykl, od dużego i jasnego do małego i ciemnego i z powrotem do dużego i jasnego. Faza, w której Księżyc przechodzi między Ziemią a Słońcem nazywana jest nowiem. Następna faza Księżyca nazywa się "woskującym półksiężycem", następnie "pierwszą kwadrą", "woskującym gibbousem", a potem pełnią. Pełnia Księżyca występuje wtedy, gdy Księżyc i Słońce znajdują się po przeciwnych stronach Ziemi. Gdy Księżyc kontynuuje swoją orbitę, staje się "słabnącym gibbousem", "trzecią kwadrą", "słabnącym półksiężycem", a w końcu powraca do nowiu. Ludzie używali Księżyca do mierzenia czasu. Miesiąc jest w przybliżeniu równy w czasie cyklowi księżycowemu.
Księżyc zawsze pokazuje się Ziemi tą samą stroną. Astronomowie nazywają to zjawisko blokadą pływową. Oznacza to, że połowa Księżyca nigdy nie może być widziana z Ziemi. Strona oddalona od Ziemi nazywana jest daleką lub ciemną stroną Księżyca, mimo że świeci na nią Słońce - my po prostu nigdy nie widzimy jej oświetlonej.
Fazy Księżyca
Fazy
Ponieważ Księżyc jest okrągły, jego połowa jest oświetlona przez Słońce. Podczas okrążania (lub orbitowania) Ziemi, czasami strona, którą widzą ludzie na Ziemi, jest oświetlona bardzo jasno. Innym razem oświetlona jest tylko niewielka część strony, którą widzimy. Dzieje się tak, ponieważ Księżyc nie wysyła swojego własnego światła. Ludzie widzą tylko te części, które są oświetlone przez światło słoneczne. Te różne fazy nazywane są fazamiKsiężyca.
Księżyc potrzebuje około 29,53 dnia (29 dni, 12 godzin, 44 minuty), aby zakończyć cykl, od dużego i jasnego do małego i ciemnego i z powrotem do dużego i jasnego. Faza, w której Księżyc przechodzi między Ziemią a Słońcem nazywana jest nowiem. Następna faza Księżyca nazywa się "woskującym półksiężycem", następnie "pierwszą kwadrą", "woskującym gibbousem", a potem pełnią. Pełnia Księżyca występuje wtedy, gdy Księżyc i Słońce znajdują się po przeciwnych stronach Ziemi. Gdy Księżyc kontynuuje swoją orbitę, staje się "słabnącym gibbousem", "trzecią kwadrą", "słabnącym półksiężycem", a w końcu powraca do nowiu. Ludzie używali Księżyca do mierzenia czasu. Miesiąc jest w przybliżeniu równy w czasie cyklowi księżycowemu.
Księżyc zawsze pokazuje się Ziemi tą samą stroną. Astronomowie nazywają to zjawisko blokadą pływową. Oznacza to, że połowa Księżyca nigdy nie może być widziana z Ziemi. Strona oddalona od Ziemi nazywana jest daleką lub ciemną stroną Księżyca, mimo że świeci na nią Słońce - my po prostu nigdy nie widzimy jej oświetlonej.
Fazy Księżyca
Historia eksploracji Księżyca
Zanim ludzie stanęli na Księżycu, Stany Zjednoczone i ZSRR wysłały na Księżyc roboty. Roboty te miały orbitować wokół Księżyca lub lądować na jego powierzchni. Roboty były pierwszymi obiektami stworzonymi przez człowieka, które dotknęły Księżyca.
21 lipca 1969 r. ludzie w końcu wylądowali na Księżycu. Astronauci Neil Armstrong i Buzz Aldrin wylądowali swoim statkiem księżycowym (Orłem) na powierzchni Księżyca. Następnie, gdy pół świata oglądało go w telewizji, Armstrong zszedł po drabinie Orła i jako pierwszy człowiek dotknął Księżyca, mówiąc: "To jeden mały krok dla człowieka, jeden wielki skok dla ludzkości".
Nawet jeśli ich ślady zostały pozostawione na księżycu dawno temu, to jest prawdopodobne, że nadal tam są, ponieważ nie ma tam wiatru ani deszczu, co sprawia, że erozja jest niezwykle powolna. Ślady nie ulegają wypełnieniu ani wygładzeniu.
Więcej osób wylądowało na Księżycu między 1969 a 1972 rokiem, kiedy to ostatni statek kosmiczny, Apollo 17, odwiedził Księżyc. Eugene Cernan z Apollo 17 był ostatnią osobą, która dotknęła Księżyca.
Buzz Aldrin stojący na Księżycu w 1969 roku
Historia eksploracji Księżyca
Zanim ludzie stanęli na Księżycu, Stany Zjednoczone i ZSRR wysłały na Księżyc roboty. Roboty te miały orbitować wokół Księżyca lub lądować na jego powierzchni. Roboty były pierwszymi obiektami stworzonymi przez człowieka, które dotknęły Księżyca.
21 lipca 1969 r. ludzie w końcu wylądowali na Księżycu. Astronauci NeilArmstrong i Buzz Aldrin wylądowali swoim statkiem księżycowym (Orłem) na powierzchni Księżyca. Następnie, gdy pół świata oglądało go w telewizji, Armstrong zszedł po drabinie Orła i jako pierwszy człowiek dotknął Księżyca, mówiąc: "To jeden mały krok dla człowieka, jeden wielki skok dla ludzkości".
Nawet jeśli ich ślady zostały pozostawione na księżycu dawno temu, to jest prawdopodobne, że nadal tam są, ponieważ nie ma tam wiatru ani deszczu, co sprawia, że erozja jest niezwykle powolna. Ślady nie ulegają wypełnieniu ani wygładzeniu.
Więcej osób wylądowało na Księżycu między 1969 a 1972 rokiem, kiedy to ostatni statek kosmiczny, Apollo 17, odwiedził Księżyc. Eugene Cernan z Apollo 17 był ostatnią osobą, która dotknęła Księżyca.
Buzz Aldrin stojący na Księżycu w 1969 roku
Charakterystyka
Ponieważ Księżyc jest mniejszy, ma mniejszą grawitację niż Ziemia (tylko 1/6 grawitacji ziemskiej). Jeśli więc osoba waży 120 kg na Ziemi, na Księżycu waży ona tylko 20 kg. Ale nawet jeśli grawitacja Księżyca jest słabsza niż grawitacja Ziemi, to i tak jest ona obecna. Gdyby człowiek upuścił piłkę stojąc na Księżycu, to i tak spadłaby ona w dół. Jednak spadałaby znacznie wolniej. Osoba, która skoczyłaby na Księżycu tak wysoko, jak to możliwe, skoczyłaby wyżej niż na Ziemi, ale i tak spadłaby z powrotem na ziemię. Ponieważ na Księżycu nie ma atmosfery, nie ma oporu powietrza, więc piórko spadnie tak szybko jak młotek.
Bez atmosfery, środowisko nie jest chronione przed ciepłem i zimnem. Astronauci nosili skafandry kosmiczne i nosili tlen do oddychania. Kombinezon ważył mniej więcej tyle, ile astronauta. Grawitacja Księżyca jest słaba, więc nie był on tak ciężki jak na Ziemi.
Na Ziemi niebo jest niebieskie, ponieważ niebieskie promienie słoneczne odbijają się od gazów w atmosferze, co sprawia, że wygląda, jakby niebieskie światło pochodziło z nieba. Ale na Księżycu, ponieważ nie ma tam atmosfery, niebo wygląda na czarne, nawet w ciągu dnia. A ponieważ nie ma atmosfery, która chroniłaby Księżyc przed skałami, które spadają z kosmosu. Meteoryty te rozbijają się o Księżyc i tworzą szerokie, płytkie dziury zwane kraterami. Na Księżycu są ich tysiące. Nowsze kratery stopniowo ścierają starsze.
Charakterystyka
Ponieważ Księżyc jest mniejszy, ma mniejszą grawitację niż Ziemia (tylko 1/6 grawitacji ziemskiej). Jeśli więc osoba waży 120 kg na Ziemi, na Księżycu waży ona tylko 20 kg. Ale nawet jeśli grawitacja Księżyca jest słabsza niż grawitacja Ziemi, to i tak jest ona obecna. Gdyby człowiek upuścił piłkę stojąc na Księżycu, to i tak spadłaby ona w dół. Jednak spadałaby znacznie wolniej. Osoba, która skoczyłaby na Księżycu tak wysoko, jak to możliwe, skoczyłaby wyżej niż na Ziemi, ale i tak spadłaby z powrotem na ziemię. Ponieważ na Księżycu nie ma atmosfery, nie ma oporu powietrza, więc piórko spadnie tak szybko jak młotek.
Bez atmosfery, środowisko nie jest chronione przed ciepłem i zimnem. Astronauci nosili skafandry kosmiczne i nosili tlen do oddychania. Kombinezon ważył mniej więcej tyle, ile astronauta. Grawitacja Księżyca jest słaba, więc nie był on tak ciężki jak na Ziemi.
Na Ziemi niebo jest niebieskie, ponieważ niebieskie promienie słoneczne odbijają się od gazów w atmosferze, co sprawia, że wygląda, jakby niebieskie światło pochodziło z nieba. Ale na Księżycu, ponieważ nie ma tam atmosfery, niebo wygląda na czarne, nawet w ciągu dnia. Nie ma atmosfery, która chroniłaby Księżyc przed skałami spadającymi z kosmosu, a te meteoryty rozbijają się o Księżyc i tworzą szerokie, płytkie dziury zwane kraterami. Na Księżycu znajdują się ich tysiące. Nowsze kratery stopniowo ścierają starsze.
Pochodzenie Księżyca
Hipoteza gigantycznego zderzenia zakłada, że Księżyc powstał z odłamków powstałych w wyniku zderzenia młodej Ziemi z protoplanetą wielkości Marsa. Jest to preferowana hipoteza naukowa dotycząca powstania Księżyca.
Pochodzenie Księżyca
Hipoteza gigantycznego zderzenia zakłada, że Księżyc powstał z odłamków powstałych w wyniku zderzenia młodej Ziemi z protoplanetą wielkości Marsa. Jest to preferowana hipoteza naukowa dotycząca powstania Księżyca.
Woda na Księżycu
W 2009 roku NASA ogłosiła, że znalazła dużo wody na Księżycu. Woda nie jest płynna, ale występuje w postaci hydratów i wodorotlenków. Ciekła woda nie może istnieć na Księżycu, ponieważ fotodysocjacja szybko rozbija jej cząsteczki. Jednak z obrazu, który otrzymała NASA wynika, że istnieje historia istnienia wody.
Woda na Księżycu
W 2009 roku NASA ogłosiła, że znalazła dużo wody na Księżycu. Woda nie jest płynna, ale występuje w postaci hydratów i wodorotlenków. Ciekła woda nie może istnieć na Księżycu, ponieważ fotodysocjacja szybko rozbija jej cząsteczki. Jednak z obrazu, który otrzymała NASA wynika, że istnieje historia istnienia wody.
Status prawny
W czasie zimnej wojny armia Stanów Zjednoczonych myślała o stworzeniu na Księżycu placówki wojskowej, zdolnej do atakowania celów na Ziemi. Rozważano również przeprowadzenie testu broni jądrowej na Księżycu. Podobne plany miały Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Oba plany zostały jednak zniweczone, ponieważ NASA przekształciła się z agencji wojskowej w cywilną.
Mimo że Związek Radziecki pozostawił na Księżycu szczątki, a Stany Zjednoczone kilka flag, żaden kraj nie sprawuje kontroli nad Księżycem. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Związek Radziecki podpisały Traktat o Przestrzeni Kosmicznej, który nazywa Księżyc i całą przestrzeń kosmiczną "prowincją całej ludzkości". Traktat ten zabraniał również wykorzystywania Księżyca przez wojsko, w tym przeprowadzania testów broni jądrowej i tworzenia baz wojskowych.
Stan prawny
W czasie zimnej wojny armia Stanów Zjednoczonych myślała o stworzeniu na Księżycu placówki wojskowej, zdolnej do atakowania celów na Ziemi. Rozważano również przeprowadzenie testu broni jądrowej na Księżycu. Podobne plany miały Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych. Oba plany zostały jednak zniweczone, ponieważ NASA przekształciła się z agencji wojskowej w cywilną.
Mimo że Związek Radziecki pozostawił na Księżycu szczątki, a Stany Zjednoczone kilka flag, żaden kraj nie sprawuje kontroli nad Księżycem. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Związek Radziecki podpisały Traktat o Przestrzeni Kosmicznej, który nazywa Księżyc i całą przestrzeń kosmiczną "prowincją całej ludzkości". Traktat ten zabraniał również wykorzystywania Księżyca przez wojsko, w tym przeprowadzania testów broni jądrowej i tworzenia baz wojskowych.
Powiązane strony
- Późne ciężkie bombardowanie
Powiązane strony
- Późne ciężkie bombardowanie
- Lunatyk
