Bielik amerykański

Opis

Orzeł przedni jest dużym ptakiem. Zazwyczaj ma od 70 do 102 centymetrów wzrostu (28 do 40 cali), a rozpiętość jego skrzydeł wynosi 2,44 metra (96 cali). Samice orłów są około 25 procent większe od samców. Dorosłe samice ważą 5,8 kilograma (13 lb), podczas gdy samce ważą 4,1 kilograma (9,0 lb). Dorosły orzeł przedni ma brązowe ciało, a jego głowa i ogon są białe. Ma również żółte stopy z dużymi szponami i haczykowaty żółty dziób. Skrzydła samców i samic mają takie same kolory.

Zanim orły bieliki staną się dorosłe, ich skrzydła są brązowe. Do piątego roku życia ich skrzydła są zwykle upstrzone białymi kropkami. Wielkość ptaka zależy od miejsca, w którym żyje. Najmniejsze ptaki są na Florydzie, gdzie dorosły samiec ma tylko około 2,3 kg (5,1 lb). Największe Orły Łysego są na Alasce, gdzie duże samice mogą mieć nawet 7,5 kg (17 lb).

Łysy orzeł jest blisko spokrewniony z gatunkiem zwanym orłem przednim. Łysy orzeł różni się od orła przedniego pod względem fizycznym i psychicznym. Łysy orzeł ma większą głowę i większy dziób, a jego nogi nie mają piór.

Kiedy orły bieliki "dzwonią" (wydają dźwięki), ćwierkają słabo i gwiżdżą. Młode ptaki gwiżdżą bardziej krzykliwie niż dorosłe.

Orły bieliki żyją zazwyczaj około 20 lat, jeśli żyją w naturze. Najstarsze z nich dożywają niekiedy 30 lat. Gdy orły łyse żyją w niewoli, np. w ogrodach zoologicznych, mogą żyć znacznie dłużej.

Młody orzeł przedni na piasku

Nazwa

Ten orzeł morski dostaje zarówno swoje wspólne i naukowe nazwy od swojej głowy. Bald w angielskiej nazwie jest od słowa piebald, co oznacza "ten z białą głową". Nazwa naukowa pochodzi od Haliaeetus, co po łacinie oznacza "orzeł morski".

Łysy orzeł był jednym z wielu gatunków opisanych w XVIII-wiecznej książce Carolusa Linnaeusa Systema Naturae. Linneusz był szwedzkim botanikiem, lekarzem i zoologiem, który stworzył system nomenklatury dwumianowej.

Istnieją dwa główne podgatunki orła przedniego:

• H. l. leucocephalus (nazwany przez Linnaeus, 1766) jest jednym z podgatunków. Występuje w południowych Stanach Zjednoczonych i Baja California.
• H. l. washingtoniensis (nazwany przez Audubona, 1827) jest północnym podgatunkiem. Jest większy niż południowy rodzaj, leucocephalus. Występuje w północnych Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i na Alasce. Łysy orzeł wygląda bardzo podobnie do euroazjatyckiego bielika. Oba te gatunki mają białe głowy tej samej wielkości, choć orzeł bielik ma bardziej blady kolor piór. Para ta prawdopodobnie rozdzieliła się na dwie części na północnym Pacyfiku. Orzeł bielik występuje w Eurazji, a orzeł przedni w Ameryce Północnej. Łysy orzeł ma swoją nazwę, ponieważ może osiągnąć prędkość do (30)mph.

Orzeł przedni w locie, na Alasce

Habitat

Naturalnym domem orła przedniego jest większa część Ameryki Północnej, w tym większa część Kanady, całe Stany Zjednoczone i północny Meksyk.

Najbardziej łysy orzeł żyje w pobliżu mórz, rzek, dużych jezior, oceanów i innych dużych miejsc z otwartą wodą i dużą ilością ryb.

Orły bieliki potrzebują starych drzew z twardym drewnem, aby żyć, spać i robić gniazda. Lubią drzewa, które mają dziuple i są bezpieczne od drapieżników. Jednak wysokość czy rodzaj drzewa nie jest tak ważny jak jego odległość od zbiornika wodnego. Orły bieliki muszą żyć w pobliżu wody.

Łysy orzeł nie lubi przebywać w pobliżu ludzi. Występuje głównie w miejscach, gdzie nie ma ludzi, lub jest ich bardzo mało. Jednak kilka łysych orłów żyje w miejscach z drzewami wewnątrz dużych miast. Mogą one żyć w parkach miejskich. Orły łyse żyją w mieście w Oregonie. Rodzina łysych orłów niedawno wprowadziła się do Harlemu, który jest miejscem w środku Nowego Jorku.

Orzeł przedni z łososiem

Zachowanie

Orzeł przedni lata bardzo szybko. Szybując lub trzepocząc skrzydłami może osiągać prędkość 56-70 kilometrów na godzinę (35-43 mph). Jednak kiedy ma przy sobie ryby, leci z prędkością około 48 km/h (30 mph). Jego prędkość nurkowania wynosi 120-160 kilometrów na godzinę (75-99 mph), choć nie nurkuje zbyt często. Orzeł przedni jest zazwyczaj wędrowny, co oznacza, że podróżuje (migruje) pomiędzy domami, które są bardzo od siebie oddalone. W niektórych miejscach orły bieliki nie są migrujące. Jeśli na terytorium orła przedniego znajduje się woda, pozostanie on tam przez cały rok. Jeśli jednak woda, w której żyje zamarza zimą, musi migrować na południe lub na wybrzeże, aby znaleźć coś do jedzenia.

Dieta

Łysy orzeł żywi się głównie rybami. W północno-zachodniej części Pacyfiku, pstrągi tarłowe i łososie są głównym pożywieniem orła przedniego.

Czasami orły mogą jeść dużo padliny, zwłaszcza zimą. Zbierają również martwe ciała do wielkości wielorybów. Orły zjadają jednak więcej dużych martwych ryb niż wieloryby. Czasami zjadają też resztki jedzenia z obozowisk lub wysypisk śmieci. Ssaki, które zjadają to króliki, zające, szopy, piżmaki, bobry i płody jeleni. Niektóre z ptaków, które jedzą, to perkozy, kaczki, mewy i gęsi. Zjadane są również gady, płazy i skorupiaki (zwłaszcza kraby).

Aby upolować rybę orzeł zlatuje nad wodę i wyrywa ją z wody szponami. Jedzą, trzymając rybę w jednym szponie i rozrywając mięso drugim. Orły mają specjalne rzeczy na palcach zwane spiricules, które pomagają im łatwiej utrzymać rybę. Łysy orzeł ma potężne szpony. Widziano je lecące z 7-kilogramowym młódkiem. Czasami, gdy ryba jest zbyt ciężka, orzeł zostaje wciągnięty wraz z nią do wody. Czasami orły dopływają z powrotem do brzegu i żyją, ale czasami mogą utonąć lub umrzeć z powodu hipotermii (stan, w którym ciało człowieka jest tak wychłodzone, że temperatura ciała spada poniżej normy). Innym razem, orły bieliki kradną ryby i inne rodzaje pożywienia innym zwierzętom. Zdrowe dorosłe orły łyse nie są zjadane nigdzie na wolności. To sprawia, że są uważane za jedno z najwyższych zwierząt łańcucha pokarmowego.

Reprodukcja

Orły bieliki stają się dorosłe, gdy mają cztery lub pięć lat. Kiedy są już wystarczająco dorosłe, by łączyć się w pary, zazwyczaj wracają do miejsca, w którym się urodziły. Uważa się, że orły łyse łączą się w pary na całe życie. Jednakże, jeśli jeden z pary umiera lub znika, drugi wybiera nowego partnera. Para, która po długich próbach nie może doczekać się pisklęcia, może się rozdzielić i szukać nowych partnerów. Podczas zalotów orły łyse nawołują i pokazują swoje umiejętności latania. Kiedy to robią, dwaj partnerzy mogą latać wysoko, a następnie zablokować swoje szpony razem, i spadają, rozdzielając się ponownie tuż przed uderzeniem w ziemię. Gniazdo orła przedniego jest większe niż jakiekolwiek inne gniazdo w Ameryce Północnej. To dlatego, że jest używany ponownie i ponownie, i co roku więcej jest dodawany do gniazda, aż może wkrótce stać się tak duże, jak 4 metry (13 stóp) głębokości, 2,5 metra (8,2 stóp) w poprzek i waży 1 tonę. Jedno gniazdo na Florydzie okazało się mieć 6,1 metra (20 stóp) głębokości, 2,9 metra (9,5 stóp) szerokości i ważyć 3 krótkie tony (2,7 t). Gniazdo jest zbudowany z gałęzi, zwykle w dużych drzew w pobliżu wody. Jeśli nie ma drzew, łysy orzeł zrobi swoje gniazdo na ziemi. Orły mają od jednego do trzech jaj rocznie. Zarówno samiec jak i samica na zmianę inkubują jaja. Drugi rodzic będzie polować na jedzenie lub szukać więcej, aby dodać na gnieździe. Jaja mają około 73 milimetrów (2,9 cala) długości.

Jedzenie padliny wielorybów


Haliaeetus leucocephalus


Dwa pisklęta (orliki)

Relacje z ludźmi

Spadek i wzrost liczby ludności

Niegdyś łatwo dostrzegalny na kontynencie amerykańskim, orzeł przedni był bliski wyginięcia z powodu użycia pestycydu DDT. DDT zniszczył wapń dorosłego ptaka, i stałby się niezdolny do złożenia więcej zdrowych jaj. Samice orłów składały jaja, które były zbyt słabe, by wytrzymać ciężar rodziców. Na początku 1700 roku, liczba łysych orłów były 300.000-500.000, ale do 1950 roku było tylko 412 par gniazd w Stanach Zjednoczonych. Inne rzeczy, które zatrzymały łysych orłów z produkcji dobrze była utrata siedlisk i nielegalnych polowań na łysych orłów. Również, olej i ołów były inne duże powody, dlaczego łysy orły zaczęły wymierać.

Gatunek ten został po raz pierwszy objęty ochroną w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie na mocy Traktatu o ptakach wędrownych z 1918 roku. Ustawa o ochronie orłów łysych z 1940 roku w Stanach Zjednoczonych również próbowała powstrzymać zabijanie orła przedniego i orła przedniego. Łysy orzeł był gatunkiem zagrożonym w 1967 roku, a kary dla ludzi, którzy zabili ten gatunek rosły coraz bardziej. Również w 1972 roku DDT został zakazany w Stanach Zjednoczonych. W 1989 roku DDT został całkowicie zakazany w Kanadzie.

Z powodu całej tej ciężkiej pracy, populacja orła przedniego zaczęła ponownie rosnąć. Został on oficjalnie usunięty z listy gatunków zagrożonych w Stanach Zjednoczonych 12 lipca 1995 roku.

Aby trzymać orły łyse w niewoli, pracownicy musieli mieć doświadczenie w opiece nad orłami. Łysy orzeł może żyć długo w niewoli, jeśli dobrze się o niego dba, ale nie kojarzy się dobrze, nawet pod najlepszą opieką.

Narodowy ptak Stanów Zjednoczonych

Łysy orzeł jest narodowym ptakiem Stanów Zjednoczonych. Pojawia się na większości pieczęci Stanów Zjednoczonych, w tym na pieczęci Prezydenta Stanów Zjednoczonych. 20 czerwca 1782 roku Kongres Kontynentalny stworzył projekt Wielkiej Pieczęci Stanów Zjednoczonych, na której widnieje orzeł trzymający w szponach trzynaście strzał i gałązkę oliwną z trzynastoma liśćmi.

Łysego orła można znaleźć na obu pieczęciach narodowych i na odwrocie kilku monet (w tym na monecie ćwierćdolarowej do 1999 roku). W latach 1916-1945 na fladze prezydenta Stanów Zjednoczonych widniał orzeł zwrócony w lewą stronę.

Istnieje popularna legenda, że Benjamin Franklin kiedyś poparł dzikiego indyka jako symbol Stanów Zjednoczonych zamiast łysego orła. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, że jest to prawda. Legenda ta pochodzi z listu, który Franklin napisał do swojej córki w 1784 roku z Paryża. List ten dotyczył jednak Towarzystwa Cincinnati i nie było w nim nic o łysym orle czy dzikim indyku.

W kulturze rdzennych Amerykanów

Łysy Orzeł jest świętym ptakiem w niektórych kulturach Ameryki Północnej. Jego pióra uważane są za szczególne. Są one bardzo często używane w duchowych zwyczajach wśród rdzennych Amerykanów. Orły są uważane za posłańców między bogami i ludźmi. Orle pióra są często używane w tradycyjnych rzeczach, zwłaszcza w wentylatorach. Lakota, na przykład, dają orle pióro jako symbol honoru dla osoby, która osiągnie jakieś zadanie. W czasach współczesnych może być ono wręczane z okazji jakiegoś wydarzenia, np. ukończenia studiów. Lud Pawnee uważał orły za symbole natury i płodności. Dzieje się tak dlatego, że ich gniazda budowane są wysoko nad ziemią, a także dlatego, że bardzo dzielnie chronią swoje młode. Choctaw tłumaczyli, że orzeł łysy, który widzi słońce bardziej bezpośrednio, jest symbolem pokoju.

Podczas Tańca Słońca, który jest tańczony przez wiele plemion rdzennych Amerykanów, orzeł jest włączony na wiele różnych sposobów. Podczas tańca używany jest gwizdek wykonany z kości skrzydła orła. Również podczas tańca, szaman może skierować swój wachlarz, który jest wykonany z orlich piór, na ludzi, którzy potrzebują uzdrowienia. Wachlarz jest następnie trzymany w górze w kierunku nieba, aby orzeł mógł przesłać wszystkie modlitwy chorych do boga.

Jednak rdzenne plemiona amerykańskie nie mogą już używać piór orła przedniego lub złotego do użytku religijnego lub duchowego. Dzieje się tak z powodu prawa zwanego prawem orlego pióra. Prawo orlego pióra zazwyczaj broni rdzennych Amerykanów, zapewniając wiele wyjątków od praw dotyczących dzikiej przyrody, ale obecnie nie pozwala jeszcze rdzennym amerykańskim plemionom na ich używanie. To rozwścieczyło grupy rdzennych Amerykanów, ponieważ nalegali, że to powstrzymuje ich zdolność do swobodnego korzystania z ich religii.

Pierwszy rok


Pieczęć Prezydenta Stanów Zjednoczonych