Rabindranath Tagore

Wczesne życie (1861-1878)

Tagore urodził się w mieście Kolkata (Kalkuta), przy 6 Dwarkanath Tagore Lane, Jorasanko Thakur Bari. Był najmłodszym z 14 dzieci swoich rodziców. Jego ojcem był Debendranath Tagore. Jego matką była Sarada Devi.

Tagore był z urodzenia bengalskim braminem. Jego pseudonimem był "Rab" lub "Rabi".

Tagore napisał swój pierwszy wiersz, gdy miał osiem lat. W 1877 roku, w wieku 16 lat, Tagore opublikował swój pierwszy duży zbiór poezji i napisał pierwsze opowiadania i dramaty.

W lutym 1873 roku, w wieku 11 lat, Tagore wyruszył z ojcem w podróż po Indiach. Wycieczka trwała kilka miesięcy. Odwiedzili wiele miejsc, takich jak Amritsar w Pendżabie (Indie Brytyjskie) i Dalhousie w Himalajach. Tagore odwiedził również posiadłość swojego ojca w Shantiniketan. Tam czytał biografie i studiował historię, astronomię, nowoczesną naukę i sanskryt. Czytał również dzieła Kalidasa.

W tym czasie Tagore skomponował również wiele utworów literackich. Jednym z nich był długi poemat w Maithili (język używany przez mieszkańców Mithili w Indiach). Tagore napisał poemat w stylu Vidyapati, słynnego poety, który pisał w języku maithili.

W 1878 r. Tagore wyjechał do Londynu. Zapisał się do szkoły publicznej w Brighton, w Anglii. Chciał zostać adwokatem. Później studiował na University College London. Jednak w 1880 roku, po tym jak Tagore nie radził sobie w szkole, ojciec wezwał go z powrotem z Londynu. Jego ojciec zaaranżował dla niego małżeństwo z Mrinalini Devi, dziewczynką w wieku dziesięciu lat. Małżeństwa dzieci były w tym czasie powszechne. Pobrali się 9 grudnia 1883 roku. Razem mieli pięcioro dzieci, ale dwoje z nich zmarło w dzieciństwie.

W 1890 r. Tagore zaczął zarządzać posiadłościami swojej rodziny w Sheildah, obecnie w Bangladeszu. W 1898 r. dołączyła do niego żona i dzieci. Tagore podróżował po rozległych posiadłościach. W latach 1891-1895 napisał wiele opowiadań o życiu w Bengalu, zwłaszcza o życiu na wsi.

Shantiniketan (1901-1932)

W 1901 roku Tagore opuścił Sheildah. Udał się do Shantiniketan (Bengal Zachodni), aby zbudować aszram (który jest jak klasztor w religiach indyjskich). W języku angielskim "Shantiniketan" oznacza "mieszkanie [miejsce] pokoju". Zbudował salę modlitewną, szkołę i bibliotekę. Zasadził wiele drzew i zbudował ogród.

W Shantiniketan zmarła żona Tagore i dwoje jego dzieci. 19 stycznia 1905 r. zmarł również ojciec Tagore.

W tym czasie Tagore zaczął już otrzymywać miesięczne dochody jako część swojego spadku. Zaczął również otrzymywać tantiemy za swoje dzieła literackie. Był bardzo popularny wśród czytelników języka bengalskiego, a także innych ludzi, którzy znali jego dzieła dzięki tłumaczeniom i recenzjom. Ojciec Rabindranatha kupił dużą działkę w Santiniketan, zamierzając założyć szkołę przygotowawczą.

14 listopada 1913 r. Tagore otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Akademia Szwedzka wybrała go na podstawie niewielkiej liczby jego przetłumaczonych dzieł oraz dzieła poetyckiego z 1912 roku o nazwie Gitanjali: Song Offerings.

W 1915 roku Korona Brytyjska nadała Tagore'owi tytuł szlachecki. Oddał jednak tytuł w 1919 roku na znak protestu przeciwko masakrze Jallianwala Bagh w Amritsarze. Podczas tej masakry oddziały brytyjskiego Raju zabijały ludzi, którzy nie mieli broni.

W 1921 r. Tagore i ekonomista rolny Leonard K. Elmhirst założyli Instytut Odbudowy Wsi w wiosce Surul, niedaleko aszramu Tagore w Shantiniketan. Tagore zwerbował wielu uczonych i urzędników z wielu krajów, aby pomogli Instytutowi. Jego celem było wykorzystanie szkolnictwa do "uwolnienia wsi od (...) bezradności i ignorancji".

Na początku lat trzydziestych Tagore coraz bardziej niepokoił się także indyjską "nienormalną świadomością kastową" i różnicami opartymi na kastach. Prowadził wykłady na temat zła takich praktyk, a także napisał wiele wierszy i dramatów na te tematy. Stał się również aktywistą.

Ostatnie lata (1932-1941)

Nawet w ostatniej dekadzie życia Tagore kontynuował swój aktywizm. Skrytykował Mohandasa Gandhiego, jednego z przywódców Indii, za jego komentarze na temat trzęsienia ziemi, które miało miejsce 15 stycznia 1934 roku w Biharze. Gandhi powiedział, że trzęsienie ziemi miało miejsce, ponieważ Bóg chciał ukarać ludzi za praktykowanie kastowości.

Tagore napisał również stustrofowy wiersz o biedzie w Kalkucie. Później Satyajit Ray oparł jeden ze swoich filmów na tym wierszu.

W tym okresie Tagore napisał piętnaście tomów prozy-poematów. Dotyczyły one wielu aspektów ludzkiego życia. W ostatnich latach życia Tagore zainteresował się nauką i napisał zbiór esejów. Eseje te dotyczyły biologii, fizyki i astronomii.

Ostatnie cztery lata życia Tagore spędził w złym stanie zdrowia. Pod koniec 1937 r. stracił przytomność. Przez długi czas pozostawał w śpiączce. W końcu się obudził, ale trzy lata później znów zapadł w śpiączkę. W tych latach, gdy tylko był przytomny i czuł się wystarczająco dobrze, pisał wiersze. Wiersze te opowiadają o tym, jak zbliżył się do śmierci. Tagore zmarł 7 sierpnia 1941 r. w wieku 80 lat w domu swojego dzieciństwa w Kalkucie.

Podróże

W latach 1878-1932 Tagore odwiedził trzydzieści krajów na pięciu kontynentach. Jego celem było rozpowszechnienie jego dzieł literackich wśród ludzi, którzy nie znali języka bengalskiego. Rozpowszechniał również swoje myśli i idee, w tym polityczne.

W 1912 r. Tagore udał się do Anglii. Angielsko-irlandzki poeta William Butler Yeats napisał przedmowę do angielskiego tłumaczenia słynnej książki Tagorego Gitanjali (Pieśni ofiarne). Tagore poznał również Ezrę Pounda, Roberta Bridgesa, Ernesta Rhysa, Thomasa Sturge Moore'a i wielu innych.

Od maja 1916 r. do kwietnia 1917 r. Tagore wygłosił wiele wykładów w Japonii. Wkrótce po powrocie do Indii 63-letni Tagore odwiedził Peru na zaproszenie rządu peruwiańskiego. W tym samym czasie odwiedził również Meksyk. Oba rządy zobowiązały się do przekazania 100 000 dolarów na rzecz szkoły Tagorego w Shantiniketan.

30 maja 1926 r. Tagore dotarł do Neapolu we Włoszech. Następnego dnia spotkał w Rzymie faszystowskiego dyktatora Benito Mussoliniego. 20 lipca 1926 r. Tagore skrytykował Mussoliniego i wypowiedział się przeciwko niemu.

W lipcu 1927 r. Tagore wraz z dwoma przyjaciółmi udał się w czteromiesięczną podróż po AzjiPołudniowo-Wschodniej. Odwiedzili Bali, Jawę (wyspę), Kuala Lumpur, Malacca, Penang, Syjam i Singapur. Później Tagore napisał książkę o nazwie Jatri (Podróżnik) o swoich doświadczeniach podczas tych podróży.

Na początku 1930 r. Tagore opuścił Bengal i udał się na prawie roczne tournée po Europie i Stanach Zjednoczonych. W Paryżu i Londynie odbyły się pokazy jego obrazów. W tym czasie Tagore napisał swoje Wykłady Hibberta dla Uniwersytetu w Oxfordzie. Spotkał się również z Aga Khanem III.

Od czerwca do połowy września 1930 r. Tagore zwiedził Danię, Szwajcarię i Niemcy. Następnie udał się w podróż po Związku Radzieckim.

Podróże Tagore'a dały mu okazję do rozmów z wieloma wybitnymi postaciami jego czasów. Byli wśród nich Henri Bergson, Albert Einstein, Robert Frost, Mahatma Gandhi, Thomas Mann, George Bernard Shaw, H.G. Wells, Subhas Bose i Romain Rolland.

Ostatnimi podróżami zagranicznymi Tagore'a były wizyty w Iranie i Iraku w 1932 roku oraz na Cejlonie w 1933 roku. Iran odwiedził jako osobisty gość szacha Mohammada Rezy Pahlawiego.

Działa

Tagore był przede wszystkim poetą, ale jego inne dzieła to eseje, opowiadania, dzienniki podróży, dramaty i tysiące pieśni. Był również biegłym malarzem.

Wiele filmów posiada również ścieżki dźwiękowe zawierające utwory Tagore, Rabindra Sangeet.

Tagore napisał również wiele książek non-fiction. Obejmowały one wiele tematów, w tym historię Indii, lingwistykę, eseje i wykłady, szczegóły jego podróży i inne rzeczy autobiograficzne.

Jednym z jego słynnych dramatów jest 2 sztuki Tagore i Dipashri. W 1917 roku Tagore opublikował książkę zatytułowaną My Reminiscences. W książce tej Tagore przypisuje zasługi swojemu przyjacielowi i mentorowi, Akszajowi Chowdhury, za wpływanie na niego w literaturze od dzieciństwa. Akshay był najmłodszym synem Mihira Chandry Chowdhury, którego rodowód związany był z rodziną Dutta Chowdhury (Chowdhuries) z Andul. Rabindranath zwykł nazywać Akshaya Akshay Babu.

Akshay Chowdhury, Romesh Chandra Dutt i Jyotiridranath Tagore byli kolegami z klasy w Hindu School w Kalkucie. Z tego powodu Akshay nawiązał silne, przyjacielskie relacje z rodziną Tagore.

Rabindranath napisał, że uwielbiał szczegółowo dyskutować z "Akshayem Babu" o literaturze na wysokim poziomie. Czasami Akshay i jego żona, Sarat Kumari Chaudhurani, uczestniczyli w długich rozmowach o literaturze w ogrodzie w Thakur Bari.

Muzyka i dzieła sztuki

Tagore był również muzykiem i malarzem. Napisał około 2,230 piosenek. Ludzie nazywają te piosenki "Rabindra Sangeet" (co po angielsku oznacza "Tagore Song"). Pieśni te są obecnie częścią współczesnej kultury bengalskiej. Wiele wierszy i piosenek Tagore'a jest częścią jego powieści i opowiadań.

Jego pieśni i muzyka obejmują wiele aspektów ludzkich emocji, hymny dewocyjne i pieśni miłosne. W większości rodzin bengalskojęzycznych ludzie śpiewają Rabindra Sangeet".

Krytyk muzyczny Arther Strangeways z The Observer po raz pierwszy przedstawił pieśni Tagore nie-Bengalczykom poprzez swoją książkę The Music of Hindustan. Książka ta opisuje Pieśni Tagore jako "pojazd osobowości ... [który idzie] za tym czy innym systemem muzycznym do tego piękna dźwięku, po które wszystkie systemy wyciągają ręce." Rabindra Sangeet ma dwa wielkie dzieła, które są obecnie hymnami narodowymi dwóch krajów: Indii i Bangladeszu. To czyni Tagore jedyną osobą na świecie, która napisała hymny narodowe dwóch narodów. Są to Amar Sonaar Baanglaa Bangladeszu i Jana Gana Mana Indii. Rabindrasangit. Pozostają również pod wpływem takich muzyków jak Vilayat Khan, Buddhadev Dasgupta i kompozytor Amjad Ali Khan.

W wieku 60 lat Tagore zainteresował się rysunkiem i malarstwem. Posługiwał się wieloma stylami z różnych części świata. Jego style obejmowały rzemiosło Malangganów z północnej Nowej Irlandii, rzeźby Haida z północno-zachodniego regionu Pacyfiku w Ameryce Północnej oraz drzeworyty Maxa Pechsteina. Czasami Tagore używał swojego pisma w artystycznych stylizacjach na swoich manuskryptach. Jego rysunki i obrazy były wystawiane we Francji i Londynie.

Sztuki teatralne

Kiedy miał 16 lat, wystąpił w dramacie zorganizowanym przez jego brata, Jyotirindranatha Tagore. Kiedy Tagore miał 20 lat, napisał dramat o nazwie Valmiki Pratibha (Geniusz Valmiki). Opisywał on życie Valmiki, człowieka, który przestał być rabusiem i stał się uczonym, jego błogosławieństwo od bogini Saraswati i napisanie Ramajany.

Inną godną uwagi sztuką jego autorstwa jest Dak Ghar (Poczta), która opisuje, jak dziecko próbuje uciec z zamknięcia i zasypia. Ten sen sugeruje śmierć. Sztuka ta otrzymała recenzje w wielu częściach Europy. W 1890 roku napisał Visarjan (Ofiarowanie). Wielu badaczy uważa, że jest to jego najdoskonalszy dramat. Oryginalne wersje w języku Bangla zawierały zawiłe wątki i rozbudowane monologi. Napisał wiele innych dramatów o różnorodnej tematyce. Według słów samego Tagore, pisał je jako "grę uczuć, a nie akcji". Rabindra Nritya Natya oznacza dramaty taneczne oparte na sztukach Tagore.

Krótkie opowiadania

Tagore napisał wiele opowiadań. Galpaguchchha (Garść opowiadań) to trzytomowy zbiór osiemdziesięciu czterech jego opowiadań. Tagore napisał około połowy z nich w okresie od 1891 do 1895 roku. Zbiór ten nadal jest bardzo popularnym dziełem literatury Bangla. Opowiadania te zostały wykorzystane w wielu filmach i sztukach teatralnych.

Tagore czerpał inspirację i pomysły do pisania swoich opowiadań z otoczenia, z życia wsi w Indiach. Widział biednych ludzi z bliska podczas podróży, aby zarządzać dużymi posiadłościami ziemskimi swojej rodziny. Czasami używał różnych tematów, aby sprawdzić głębię swojego intelektu.

Poezja

Poezja Tagore jest bardzo różnorodna i obejmuje wiele stylów. Inspirację czerpał od poetów XV i XVI wieku oraz od starożytnych pisarzy, takich jak Waza. Bengalscy śpiewacy ludowi Baul również wywarli wpływ na jego styl poezji. Napisał wiele wierszy, gdy był w Shelidah, zarządzając rodzinnymi posiadłościami. Wiele z jego wierszy ma jakość liryczną. Wiersze te opowiadają o "człowieku w sercu" i "żywym Bogu w środku". W ciągu następnych 70 lat wielokrotnie zmieniał swój styl pisania wierszy. W latach 30. napisał wiele eksperymentalnych utworów poetyckich, w swoich dziełach stosował także modernizm i realizm.

W jednym z jego wierszy czytamy: "Wszystko, co osiągnąłem, zostało zabrane na złotej łodzi, tylko ja zostałem w tyle". Tagore jest znany na całym świecie z Gitanjali ("Pieśni ofiarne"), jego najbardziej znanego zbioru, który przyniósł mu Nagrodę Nobla. W wolnym tłumaczeniu Tagore wersu z Gitanjali brzmi następująco:

"Moja pieśń odłożyła swoje ozdoby. Nie ma ona dumy z sukni i ozdób. Ozdoby zniszczyłyby nasz związek; weszłyby między ciebie a mnie; ich brzęk zagłuszyłby twoje szepty."

"Moja poetycka próżność umiera ze wstydu przed twoim wzrokiem. O mistrzu poetów, usiadłem u stóp. Pozwól mi tylko uczynić moje życie prostym i prostym, jak flet z trzciny dla ciebie, abyś wypełnił go muzyką."

Hymny

Tagore jest jedyną osobą, która napisała hymny dla trzech krajów.

• Jana Gana Mana, hymn narodowy Indii

• Amar Shonar Bangla, hymn narodowy Bangladeszu
• Sri Lanka Matha, hymn narodowy Sri Lanki; Tagore napisał wersję bengalską, a Ananda Samarakoon, jego uczeń, przetłumaczył ją na język sinhala

Akshay Chowdhury i jego żona, Sarat Kumari Chaudhurani

Poglądy polityczne

Poglądy polityczne Tagore były skomplikowane. Krytykował europejski kolonializm i popierał indyjskich nacjonalistów. Ale krytykował też ruch Swadeshi, który podobał się wielu przywódcom nacjonalistycznym w Indiach. Lubił samopomoc i naukę. Prosił Hindusów o zaakceptowanie tego, że "nie może być mowy o ślepej rewolucji, ale o stałej i celowej edukacji". Wielu ludziom nie podobało się jego myślenie. Pod koniec 1916 roku, niektórzy Hindusi spiskowali, by go zabić, gdy przebywał w hotelu w San Francisco, USA. Kiedy jednak zobaczyli go twarzą w twarz, zaczęli dyskutować z Tagorem i zmienili zdanie co do jego zabicia. Tagore napisał również wiele pieśni wychwalających indyjski ruch niepodległościowy. W proteście przeciwko masakrze w Amritsarze w 1919 r. zwrócił brytyjski tytuł szlachecki. W Amritsarze oddziały brytyjskiego rządu otworzyły ogień do nieuzbrojonych cywilów, zabijając wielu z nich. Pomimo nieprzyjaznych stosunków z Gandhim, Tagore odegrał kluczową rolę w rozwiązaniu sporu Gandhi-B. R. Ambedkar, który dotyczył oddzielnych elektoratów dla niedotykalnych. Niedotykalni byli ludźmi uważanymi za najniższych w porządku społecznym. Rabindranath Tagore przyczynił się do wolności Indii. Jako pierwszy zidentyfikował temat "globalizacji". Wstaw tutaj niesformatowany tekst

Opinie edukacyjne

Tagore był również krytycznie nastawiony do tradycyjnego stylu edukacji. Podczas wizyty w Santa Barbara w Kalifornii 11 października 1917 roku, pomyślał o nowym typie edukacji: nowym typie uniwersytetu, który chciał założyć w Shantiniketan. 22 grudnia 1918 roku rozpoczęły się prace nad budową nowego uniwersytetu. Otwarto go 22 grudnia 1921 roku. Uczelnię nazwał Uniwersytetem Visva-Bharati. Tagore ciężko pracował, aby zebrać fundusze dla uniwersytetu, w tym celu odwiedził wiele części Europy i Stanów Zjednoczonych. Wszystkie swoje pieniądze z Nagrody Nobla przekazał na ten uniwersytet. Uniwersytet dawał osobiste wskazówki wszystkim studentom. Studenci żyli blisko natury, a relacja nauczyciel-uczeń była wzorowana na systemie gurukul ze starożytnych Indii. Według jego własnych słów, chciał, aby ten uniwersytet stał się "światowym centrum studiów nad ludzkością ... gdzieś poza granicami narodu i geografii".

Miał też marzenie o przyszłych Indiach. Chciał, aby Indie były wolne od brytyjskiego panowania. Marzył o Indiach, "gdzie umysł jest bez strachu".

Dziedzictwo

Nawet wiele dziesięcioleci po jego śmierci, w wielu częściach świata odbywają się festiwale na jego cześć. Przykłady obejmują następujące wydarzenia:

• Coroczny bengalski festiwal/celebracja Kabipranam - rocznicy urodzin Tagore - odbywający się w Urbana, Illinois w Stanach Zjednoczonych.
• Parikrama Rabindra Path odbywa się w Shantinketan i wielu miejscach w Kalkucie i Zachodnim Bengalu. Nawet instytucje kulturalne i rodziny w prywatnych domach organizują programy, aby uczcić jego urodziny.

Laureat Nagrody Nobla Amartya Sen, który również jest Bengalczykiem, zauważył kiedyś, że nawet dla współczesnych Bengalczyków Tagore był "postacią wybitną", będąc "głęboko istotnym i wielostronnym współczesnym myślicielem".

Zebrane pisma Tagore'a z 1939 r. w języku Bangla (Rabīndra Rachanāvalī) są jednym z największych skarbów kultury Bengalu, a sam Tagore został ogłoszony "największym poetą, jakiego wydały Indie".

Był również znany w wielu krajach Europy, Ameryki Północnej i Azji Wschodniej. Tłumaczenia jego dzieł są dostępne w wielu językach, w tym w rosyjskim, angielskim, holenderskim, niemieckim i hiszpańskim. W Stanach Zjednoczonych Tagore wygłosił wiele wykładów w latach 1916 i 1917. Wiele osób uczestniczyło w tych wykładach.

W latach 1914-1922 małżonkowie Jiménez-Camprubí przetłumaczyli z angielskiego na hiszpański co najmniej dwadzieścia dwie książki Tagore. Te hiszpańskie przekłady miały wpływ na wiele czołowych postaci literatury hiszpańskiej, w tym Pabla Nerudę i Gabrielę Mistral z Chile; Octavio Paz z Meksyku; oraz José Ortegę y Gasseta, Zenobię Camprubí i Juana Ramóna Jiméneza z Hiszpanii.

Różni kompozytorzy, w tym klasyczny kompozytor Arthur Shepherd's, ułożyli poezję Tagore do muzyki.

Powiązane strony

• Lista laureatów Nagrody Nobla według krajów