Wojna lokalna

Problemy z ograniczoną wojną

Ograniczone wojny rzadko kończą się sukcesem. Od czasów Republiki Rzymskiej do czasów współczesnych, ograniczone działania wojenne zazwyczaj nie przynosiły pożądanych rezultatów. Jest ona również sprzeczna z tym, czego uczą przywódcy wojskowi, czyli zwyciężać za wszelką cenę. Ci, którzy prowadzą politykę, często wybierają środek ograniczonych działań wojennych w obliczu decyzji pomiędzy wojną całkowitą lub nie robią nic. Jedynym problemem z nierobieniem niczego jest przykład Adolfa Hitlera. Podczas gdy światowe potęgi nie robiły nic, on nadal najeżdżał słabsze kraje, aż w końcu wojna światowa była wszystkim, co mogło go powstrzymać.

Przykłady historyczne

Koncepcja ograniczonej wojny nie jest nowa. O dwóch rodzajach wojny pisał teoretyk wojskowy Carl von Clausewitz (1780-1831). W pierwszym rodzaju celem jest całkowite zniszczenie wroga. Gdy nie jest to możliwe, drugim rodzajem jest wojna ograniczona. Najczęściej dzieje się tak dlatego, że jedna ze stron wojny nie ma możliwości całkowitego unicestwienia swojego wroga. Wojny napoleońskie (1803-1815), I wojna światowa (1914-19) i II wojna światowa (1939-1945) uważane są za wojny całkowite. Każda wojna, która jest ograniczona przez geografię, zasoby, cele lub wojna celowo ograniczona przez uczestników, jest wojną ograniczoną.

• Wojna krymska (1853-1856) była wojną toczoną między Rosją z jednej strony, a Francją, Wielką Brytanią, Królestwem Sardynii i Imperium Osmańskim z drugiej strony. Była to wojna ograniczona, ograniczona głównie przez geografię. W latach 1815-1854 Wielka Brytania i Rosja były dwoma głównymi światowymi potęgami. We wrześniu 1854 roku sojusznicy najechali na Krym, aby chronić Imperium Osmańskie przed Rosją. Wielka Brytania używała swoich statków do kontrolowania regionu. W 1855 roku sojusznicy zdobyli Sewastopol. Ale oni nie byli w stanie opanować Półwyspu Krymskiego. Rosja była bankrutem i nie mogła dalej walczyć. Aleksander II Rosji w końcu zgodził się na żądania pokojowe i podpisał traktat paryski w 1856 roku.
• Wojna falklandzka (1982) była przykładem wojny ograniczonej pod względem geograficznym, czasowym i środków. Po długim sporze o własność ze Zjednoczonym Królestwem, wojska argentyńskie najechały na Falklandy 2 kwietnia 1982 roku. W dniu 14 czerwca 1982 r. siły argentyńskie na Falklandach poddały się. W dniu 20 czerwca Brytyjczycy wypowiedzieli wojnę. Pomimo ugody Argentyna nadal utrzymuje roszczenia na Falklandach, Południowej Gruzji i Południowych Wyspach Kanapkowych.
• Wojna wietnamska (1955-1975) toczyła się między Wietnamem Północnym a Południowym. Wietnam Północny był wspierany przez Związek Radziecki, Chiny i Koreę Północną. Wietnam Południowy był wspierany przez Stany Zjednoczone, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny. Konflikt pomiędzy krajami komunistycznymi i kapitalistycznymi był częścią zimnej wojny, a także wojnązastępczą. Amerykańscy przywódcy nie uznali Wietnamu za wojnę ograniczoną. To być jasny od Pentagon Papers w 1961 i 1962. Zamiast tego koncentrowali się na tym, jak zaangażować się w walkę z partyzantką w wojnie kontrrebelianckiej. Chociaż rozwiązanie polegało na operacjach wojskowych i reformach politycznych. Na początku Stany Zjednoczone zaczęły wysyłać doradców wojskowych, którzy pomagali w szkoleniu i wspieraniu armii południowo-wietnamskiej. Po przyjęciu rezolucji w sprawie Zatoki Tonkińskiej prezydent Stanów Zjednoczonych otrzymał uprawnienia do prowadzenia zakrojonych na szeroką skalę operacji wojskowych w Azji Południowo-Wschodniej bez wypowiedzenia wojny. Po śmierci 58 193 Amerykanów w Wietnamie, prezydent Richard Nixon postanowił wydostać się z Wietnamu. Na mocy podpisanego 27 stycznia 1973 r. Pokojowego Układu Paryskiego siły zbrojne USA wycofały się z Wietnamu Południowego i nastąpiła wymiana więźniów. 30 kwietnia 1975 r. Sajgon upadł na rzecz Północnego Wietnamu i wojna się skończyła.