Języki indoeuropejskie

Główne grupy językowe

Są to główne indoeuropejskie grupy językowe:

• Albańczyk
• Anatolijczyk: Luwian; Hittite
• Armeńczyk
• Balto-Słowiański
• Bałtyk (łotewski i litewski)
• Słowiańskie (takie jak polski, rosyjski i serbski)
• Celtycki (np. irlandzki i walijski)
• Język germański (np. angielski, niemiecki i szwedzki)
• Grek (i współczesny Grek)
• Indo-Irańskie
• Języki indo aryjskie (wskaźnik)
• Irańczyk
• łacina i języki romańskie (takie jak francuski, włoski i rumuński)

Większość języków indoeuropejskich używa alfabetu łacińskiego, ale inne używają Devanagari, cyrylicy lub skryptów arabskich.

Indo-europejska rodzina językowa. Kliknij, aby zobaczyć szczegóły.

Podsumowanie

Liczba mówców wynikała z danych statystycznych lub szacunkowych (2019) i została zaokrąglona:

Numer	Oddział	Języki	Native Speakers	Główne systemy pisania	Ref.
1	Język albański	4	7,500,000	Łacina
2	Język ormiański	2	7,000,000	Armeńczyk
3	Języki bałto-słowiańskie	25	270,000,000	Cyrylica, łacina
4	Języki celtyckie	6	1,000,000	Łacina
5	Języki germańskie	47	550,000,000	Łacina
6	Języki greckie	6	15,000,000	Grek
7	Języki indyjsko-irańskie	314	1,650,000,000	Devanagari, Perso-Arabski
8	Języki pisane kursywą	44	800,000,000	Łacina
Razem	Języki indoeuropejskie	448	3,300,000,000	–

Historia językoznawstwa indoeuropejskiego

Sugestie dotyczące podobieństw między językami indyjskimi i europejskimi zaczęły być zgłaszane przez europejskich gości w Indiach w XVI wieku. W 1583 r. Thomas Stephens S.J., angielski misjonarz jezuicki w Goa w Indiach, zauważył podobieństwa między językami indyjskimi a greką i łaciną i włączył je do listu do swojego brata, ale został on opublikowany dopiero w XX wieku.

Pierwsza wzmianka o sanskrycie pochodzi z Filippo Sassetti. Urodził się we Florencji, we Włoszech, w 1540 roku, był kupcem, który jako jeden z pierwszych Europejczyków studiował sanskryt. Pisząc w 1585 roku, zauważył pewne podobieństwa słowne między sanskrytem a włoskim, takie jak devaḥ/dio "Bóg", sarpaḥ/serpe "wąż", sapta/sette "siedem", aṣṭa/otto "osiem", nava/nove "dziewięć"). Jednak żadna z tych obserwacji nie doprowadziła do dalszych badań naukowych.

W 1647 r. językoznawca i uczony niderlandzki Marcus Zuerius van Boxhorn zauważył podobieństwo języków indoeuropejskich i przypuszczał, że wywodzą się one z prymitywnego wspólnego języka. W swojej hipotezie zawarł on język niderlandzki, grecki, łaciński, perski i niemiecki, a następnie dodał języki słowiańskie, celtyckie i bałtyckie. Jego sugestie nie stały się jednak powszechnie znane i nie pobudziły dalszych badań.

Gaston Coeurdoux i inni dokonali podobnych obserwacji. Coeurdoux dokonał dokładnego porównania koniugacji sanskryckich, łacińskich i greckich pod koniec lat 60. ubiegłego wieku, aby zasugerować związek między językami. Podobnie Michaił Łomonosow porównywał różne grupy językowe świata, w tym słowiański, bałtycki, irański, fiński, chiński, hottentot i inne.

Hipoteza ta pojawiła się ponownie w 1786 roku, 20 lat po Coeurdouxie, kiedy to Sir William Jones po raz pierwszy wygłosił wykład na temat uderzających podobieństw między trzema najstarszymi językami znanymi w jego czasach: łacina, greka i sanskryt. Później nieśmiało dodał język gotycki, celtycki i staroperski, ale popełnił kilka błędów i pominięć w swojej klasyfikacji.

W 1813 roku Thomas Young po raz pierwszy użył terminu "indoeuropejski". Stał się on standardowym terminem naukowym z wyjątkiem Niemiec za sprawą Gramatyki Porównawczej Franza Boppa. Pojawił się on w latach 1833-1852 i był punktem wyjścia dla studiów indoeuropejskich jako dyscypliny naukowej.

Niektórzy dwudziestowieczni uczeni myśleli, że języki indoeuropejskie zaczęły się w Armenii lub Indiach, ale większość z nich sądzi, że w Europie Wschodniej lub Anatolii. Ostatnio nowsze badania potwierdzają pochodzenie z północnego Iranu i Armenii.