Gustav Mahler

Gustav Mahler (ur. 7 lipca 1860 r. w Kalischt (obecnie Kalište), Czechy; zm. 18 maja 1911 r. w Wiedniu) był czesko-austriackim kompozytorem i dyrygentem. Był jednym z ostatnich wielkich kompozytorów okresu romantyzmu. Napisał dziesięć symfonii (dziesiątą pozostawił niedokończoną) i kilka zbiorów pieśni z akompaniamentem orkiestrowym. Bardzo interesował się niemiecką pieśnią ludową i znalazł nowe sposoby wykorzystania jej w dużych symfoniach orkiestrowych. Jednym z jego największych dzieł jest Das Lied von der Erde (Pieśń o Ziemi), łącząca pieśń z sonatową formą symfonii. Był również wielkim dyrygentem i przyczynił się do światowej sławy Opery Wiedeńskiej.

Gustav MahlerZoom
Gustav Mahler

Życie

Dzieciństwo

Gustav Mahler urodził się 7 lipca 1860 roku w rodzinie żydowskiej. Był drugim z 12 dzieci i pierwszym z sześciorga, którym udało się przeżyć dzieciństwo i wyrosnąć na dorosłych. Jego ojciec ciężko pracował, aby rozwinąć swój biznes. Posiadał gorzelnię i siedem gospód w Iglau, dokąd rodzina przeniosła się jesienią 1860 roku. Tam słyszał dużo muzyki: muzykę wojskową, ludową i różne rodzaje muzyki artystycznej. Nauczył się gry na fortepianie i w 1870 r. występował publicznie, zaczął też komponować.

W 1875 r. podjął studia w Konserwatorium Wiedeńskim. Po pewnym czasie zrezygnował z nauki gry na fortepianie i skoncentrował się na kompozycji i dyrygenturze. Bardzo interesowały go poglądy Wagnera na temat filozofii i polityki, studiował filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Zaczął dorabiać nauczaniem. Jego pierwszą ważną kompozycją była kantata Das klagende Lied.

Wczesna kariera

Pierwsza praca Mahlera jako dyrygenta miała miejsce w Bad Hall w Górnej Austrii. Tamtejszy mały zespół operowy nie był zbyt dobry, a muzyka, którą śpiewali była lekką operetką. Mahler wkrótce znalazł inną pracę w Laibach (obecnie Lublana). Śpiewali tam lepszą muzykę, ale został tam tylko rok. Kolejna praca była w Olmütz (obecnie Ołomuniec). Poziom śpiewu nie był zbyt dobry, ale Mahler był bardzo surowy. Mimo że śpiewacy początkowo go nie lubili, pomagał im stawać się lepszymi. Potem dostał pracę w Kassel, ale musiał dyrygować wieloma operetkami. Wdał się w nieszczęśliwy romans z jedną ze śpiewaczek. To zainspirowało go do napisania zbioru pieśni orkiestrowych Lieder eines fahrenden Gesellen i rozpoczął swoją pierwszą symfonię.

W 1885 roku otrzymał posadę dyrygenta w Pradze. Po raz pierwszy miał okazję dyrygować dziełami, z których miał zasłynąć: operami Mozarta, Wagnera i muzyką Beethovena. Jednak Mahler pokłócił się z ludźmi, z którymi pracował, więc opuścił Pragę.

Kolejna praca Mahlera miała miejsce w Lipsku. Orkiestra Neues Stadttheater była większa i znacznie lepsza od wszystkich, dla których pracował do tej pory. Jednym z dyrygentów, którzy tam pracowali był Arthur Nikisch. Był on bardzo sławny, a młody Mahler był często krytykowany, ponieważ bardzo różnił się od Nikischa i jego sposobu dyrygowania. Kiedy Nikisch był chory, Mahler dyrygował Walkirią i Zygfrydem. To pomogło mu pokazać, że jest wielkim dyrygentem. Poznał wnuka kompozytora Carla Marii von Webera, który dał mu szkice do opery Die Drei Pintos, którą Weber pozostawił niedokończoną. Szkice były bardzo trudne do odczytania, ale Mahler ukończył operę i wystawił ją. Pracował również nad własnymi kompozycjami i poznał Richarda Straussa, który pozostał jego bliskim przyjacielem aż do śmierci.

Rosnąca sława: Budapeszt i Hamburg

W 1888 roku Mahler dostał pracę w Operze Królewskiej w Budapeszcie. Mimo, że był to dobry teatr, miał problemy finansowe. Węgrzy chcieli, aby Mahler uczynił z niej węgierską operę narodową, używając węgierskich śpiewaków tak bardzo, jak to tylko możliwe. Nie było jednak zbyt wielu dobrych węgierskich śpiewaków. Zespół operowy nie lubił niemieckich oper, wolał lekkie opery i balet. Nie miał zbyt wiele czasu na komponowanie, ponieważ był zbyt zajęty pracą administracyjną. Wyjechał więc z Budapesztu. W tym czasie zmarli już oboje jego rodzice.

W latach 1891-1897 Mahler zajmował stanowisko dyrygenta w Hamburgu. Tutaj znajdował się zespół operowy o międzynarodowym standardzie. Mahler szybko stał się sławny na całym świecie. Dyrygował wieloma operami, a także koncertami orkiestrowymi. W 1892 roku dyrygował w Londynie i został zaproszony ponownie, ale nie przyjął zaproszenia, ponieważ chciał mieć czas na komponowanie. Letnie miesiące spędzał na komponowaniu, zapisując swoje utwory w skróconej partyturze (nie pokazując orkiestracji), a w sezonie teatralnym poprawiał je i orkiestrował. Wykonanie jego II Symfonii w Berlinie w 1895 roku było wielkim sukcesem.

Od śmierci rodziców Mahler wspierał swoje dwie siostry. Zachęcał swojego brata Otto, aby został muzykiem, ale Otto popełnił samobójstwo. Mahler nadal wspierał swoje dwie siostry, dopóki nie wyszły one za mąż za dwóch sławnych braci: Eduarda i Arnolda Rosé w 1898 i 1902 roku.

Mahler stawał się bardzo sławny. W 1897 roku wyjechał na tournée do Moskwy, Monachium i Budapesztu. Bardzo pragnął jednak pracy w Wiedniu, ale ponieważ był Żydem, trudno było mu ją tam znaleźć, więc został rzymskim katolikiem. Wkrótce potem został kapelmistrzem w Wiedniu.

Wiedeń 1897-1907

W Wiedniu Mahler szybko stał się sławny dzięki dyrygowaniu Wagnerem i Mozartem. Jego przyjaciel Guido Adler zapłacił za wydanie jego I i III Symfonii. Mahler zastąpił Hansa Richtera jako dyrygent koncertów filharmonicznych. Mahler przyciągał większą publiczność, ale miał spory z muzykami. Nie podobały im się niektóre z jego niezwykłych pomysłów, a on sam był bardzo surowy. Po chorobie w 1901 roku zrezygnował. Kupił dom w Maiernigg w Karyntii, gdzie spędzał lato na komponowaniu. W 1901 roku zakochał się w Almie Schindler, której ojciec Anton Schindler był znanym malarzem pejzażystą. Była prawie dwadzieścia lat młodsza od Mahlera. Studiowała kompozycję, ale Mahler kazał jej zrezygnować z komponowania, by mogła poświęcić się byciu dobrą żoną. To sprawiło, że stosunki między nimi były dość trudne. W 1910 roku Mahler udał się do psychoanalityka Sigmunda Freuda. Freud pomógł mu zrozumieć nie tylko jego problemy małżeńskie, ale także jego twórczą naturę. Poczuł teraz głębszą miłość do Almy niż kiedykolwiek wcześniej.

W Hofoper Mahler dyrygował wieloma wielkimi operami, ale nie wieloma nowymi. Chciał dyrygować nową operą Richarda Straussa Salomé, ale cenzura nie pozwoliła na jej wystawienie. Mimo to lata dyrygowania w Wiedniu były dla Mahlera bardzo ważne, ponieważ miał wiele nowych pomysłów. Dzięki żonie poznał wielu artystów, zwłaszcza związanych z ruchem Sezession. Jeden z nich, Alfred Roller, zaprojektował scenografię do nowej inscenizacji Tristana i Izoldy. Został on głównym scenografem Mahlera. Nareszcie Mahler mógł blisko współpracować z kimś, kto podzielał jego poglądy. Wspólnie wystawili wiele oper: Fideleo, Don Giovanni , Uprowadzenie z Seraju, Wesele Figara, Czarodziejski flet i Ifigenia en Aulide.

Mahler czuł się o wiele pewniej teraz, gdy był żonaty. To uczyniło go bardziej kreatywnym. Swoją VIII Symfonię skomponował bardzo szybko. Potrzebuje ona ogromnej orkiestry i chóru, dlatego często nazywana jest "Symfonią Tysiąca". Mahler uważał, że to jego najlepsze dzieło.

Mahler nigdy nie został nauczycielem, ale dawał wiele otuchy młodym kompozytorom, takim jak Arnold Schoenberg, Alban Berg, Anton Webern i Alexander Zemlinsky. W Wiedniu byli jednak krytycy muzyczni, którzy byli antyżydowscy i utrudniali mu życie. W 1907 r. zmarła na szkarlatynę jego starsza córka Maria. Kolejne złe wieści nadeszły, gdy okazało się, że Mahler ma chore serce. Lekarz powiedział, że musi zrezygnować ze swoich ulubionych rozrywek: spacerów, jazdy na rowerze i pływania. Mahler zrobił bardzo wiele dla życia kulturalnego Wiednia, ale zdecydował, że nadszedł czas, aby odejść. Ostatnią rzeczą, jaką dyrygował w Wiedniu, była jego II Symfonia.

Ostatnie lata: Nowy Jork i Europa

Mahler został zaproszony do Ameryki, by dyrygować w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Było to zupełnie inne miejsce niż to, do którego przywykł w Europie. Zamiast pracować z grupą śpiewaków, którzy pracowali razem jako zespół, opery w Metropolitan Opera były śpiewane przez wielkie gwiazdy operowe. Mahler nie próbował tego zmieniać. Zgodził się nawet na cięcia w operach Wagnera. Potem zaproszono go na dyrygenta Filharmonii Nowojorskiej, więc zrezygnował z Metropolitan. Ostatni raz dyrygował tam gościnnie.

W 1909 roku ukończył IX Symfonię. Był bardzo zajęty dyrygowaniem w Europie. W styczniu 1911 roku dyrygował w Nowym Jorku swoją IV Symfonią. Następnie zachorował i postanowił udać się do Wiednia. Przybył tam 12 maja, ale zmarł kilka tygodni później w wieku 50 lat.

Mała chatka w Steinbach nad Attersee w Austrii, gdzie Mahler skomponował swoją II i III SymfonięZoom
Mała chatka w Steinbach nad Attersee w Austrii, gdzie Mahler skomponował swoją II i III Symfonię

Jego muzyka

Mahler był jednym z ostatnich kompozytorów, którzy należeli do wielkiej tradycji muzycznej Niemiec i Austrii. Choć wielu niemieckich kompozytorów pisało wielkie symfonie (np. Beethoven), Mahler znalazł w swojej muzyce coś nowego do powiedzenia. Jego symfonie często mają długie melodie, wykorzystuje on pieśni ludowe, a także nowe dźwięki w orkiestrze. Mahler przez większość życia pracował w teatrze, co ma wpływ na jego język muzyczny. Dobrym przykładem jest IV Symfonia, która zaczyna się w radosnej tonacji G-dur, gdzie muzyka opisuje wczesne życie, ale kończy się w E-dur, gdzie sopranowy solista śpiewa o niebiańskich rozkoszach.

Mahler bardzo zainteresował się niemiecką pieśnią ludową i skomponował kilka zbiorów pieśni orkiestrowych. Wiersze zaczerpnął ze zbioru zatytułowanego Des Knaben Wunderhorn (Czarodziejski róg chłopca). Pieśni te były pierwotnie średniowieczne, ale Mahler nadał im zupełnie inny charakter, interpretując je poprzez własną osobowość. Język jego pieśni słychać w jego symfoniach, z których cztery wykorzystują śpiew (nr 2, 3, 4 i 8). Napisał dziewięć symfonii i rozpoczął dziesiątą, ale zmarł przed jej ukończeniem.

Mahler był wielkim orkiestratorem. Niektóre z jego późniejszych dzieł wymagają bardzo dużej orkiestry. Często stosował niezwykłe efekty, np. w I Symfonii pojawia się kontrabas solo grający bardzo wysokie dźwięki, któremu towarzyszą kotły.

Jego zbiór pieśni orkiestrowych Das Lied von der Erde (Pieśń o Ziemi) jest jak symfonia, ale on nie nazwał go symfonią. Stało się tak z powodów przesądnych: kilku wielkich kompozytorów, w tym Beethoven, napisało dziewięć symfonii, a potem umarło.

Jego dyrygentura

Jako dyrygent Mahler wywarł ogromny wpływ na życie muzyczne w Europie. Często dyrygował swoimi własnymi utworami. Gdy dyrygował dziełami innych kompozytorów, grał je według własnych pomysłów. Dokonał nawet zmian w orkiestracji niektórych dzieł Beethovena. Nie był typem dyrygenta, który starał się, by muzyka była jak najbliższa temu, co chciał kompozytor. Zawsze chciał, by muzyka brzmiała bardzo czysto.

Pytania i odpowiedzi

P: Kim był Gustav Mahler?


O: Gustav Mahler był kompozytorem i dyrygentem urodzonym w Czechach i znanym ze swojej twórczości w okresie romantyzmu.

P: Ile symfonii napisał Gustav Mahler?


O: Gustav Mahler napisał dziesięć symfonii, choć dziesiątą pozostawił niedokończoną.

P: Jakim rodzajem muzyki interesował się Gustav Mahler?


O: Gustav Mahler był bardzo zainteresowany niemiecką pieśnią ludową.

P: Jakie jest jedno z największych dzieł Gustava Mahlera?


O: Jednym z największych dzieł Gustava Mahlera jest Das Lied von der Erde (Pieśń Ziemi).

P: W jaki sposób Gustav Mahler wykorzystywał pieśni ludowe w swojej muzyce?


O: Gustav Mahler znalazł nowe sposoby na wykorzystanie pieśni ludowych w dużych symfoniach orkiestrowych.

P: Czy Gustav Mahler był tylko kompozytorem?


O: Nie, Gustav Mahler był także świetnym dyrygentem i przyczynił się do światowej sławy Opery Wiedeńskiej.

P: Kiedy urodził się i kiedy zmarł Gustav Mahler?


O: Gustav Mahler urodził się 7 lipca 1860 roku i zmarł 18 maja 1911 roku w Wiedniu.

AlegsaOnline.com - 2020 / 2023 - License CC3