Oblężenie Petersburga

Tło

10 marca 1864 roku, Ulysses S. Grant został awansowany na porucznika generalnego. Otrzymał dowództwo nad wszystkimi oddziałami Unii. Grant zaplanował skoordynowaną strategię wywierania nacisku na Konfederację z wielu punktów. Prezydent Abraham Lincoln nakłaniał do tego swoich generałów od początku wojny. Grant oddał generała majora Williama T. Shermana do natychmiastowego dowództwa nad wszystkimi siłami na Zachodzie. Przeniosł swoją kwaterę główną do Armii Potomaka (nadal dowodzonej przez gen. generała George'a G. Meade'a) w Wirginii. Grant zamierzał poprowadzić armię Lee do decydującej bitwy. Jego drugorzędnym celem było zdobycie Richmond (stolicy Konfederacji). Ale Grant wiedział, że to drugie stanie się automatycznie, gdy to pierwsze zostanie osiągnięte. Jego skoordynowana strategia polegała na tym, że Grant i Meade zaatakowali Lee z północy, podczas gdy generał major Benjamin Butler jechał w kierunku Richmond z południowego wschodu. Generał major Franz Sigel miał kontrolować dolinę Shenandoah. Shermanowi rozkazano zaatakować Gruzję, rozbić Konfederacyjną Armię Tennessee i zająć Atlantę. Generałowie brygady George Crook i William W. Averell mieli operować przeciwko liniom kolejowym w Tennessee i Wirginii. Ostatecznie, generał major Nathaniel P. Banks otrzymał zadanie schwytania Mobile, Alabama.

Większość z tych inicjatyw zakończyła się niepowodzeniem. Wiele z przydziałów generałów do Granta wynikało raczej z przyczyn politycznych niż wojskowych. Armia Jamesa Butlera ugrzęzła przeciwko niższym siłom pod dowództwem gen. P.G.T. Beauregarda przed Richmondem w kampanii "Sto Bermudów". Sigel został poważnie pokonany w Bitwie o Nowy Targ w maju. Na prośbę Lincolna, Banks został wysłany do Luizjany na kampanię Red River i jego ruch na Mobile został odwołany. Jednak Crook i Averell zdołali przeciąć ostatnią linię kolejową łączącą Virginię i Tennessee. Kampania Shermana w Atlancie okazała się sukcesem, choć przeciągnęła się przez upadek.

Armia Granta i Meade'a Potomaca przekroczyła rzekę Rappahannock i wkroczyła na teren znany jako Dzicz. W dniu 5 maja 1864 r. Grant spotkał się z niewymiarowymi siłami Konfederacji liczącymi 60.000 żołnierzy dowodzonych przez Lee. W krwawej, ale nie taktycznie rozstrzygającej Bitwie o Dziką Pustynię (5-7 maja) i Bitwie o Dwór Spotsylwanii (8-21 maja) Grantowi nie udało się zniszczyć armii Lee. Ale, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, Grant nie wycofał się po bitwach. Wielokrotnie przesuwał swoją armię na południowy wschód w kampanii, która utrzymywała Lee w obronie i coraz bardziej zbliżała się do Richmond. Grant spędził resztę majowych manewrów i walczył w mniejszych bitwach z konfederacką armią, próbując obrócić flankę Lee i zwabić go na otwartą przestrzeń. Grant wiedział, że jego większa armia i baza siły roboczej na Północy może przetrwać wojnę o wyczerpanie lepiej niż Konfederacja. Teoria ta została przetestowana podczas Bitwy o Zimną Przystań (31 maja - 12 czerwca), gdy armia Granta po raz kolejny zetknęła się z Lee'em w pobliżu Mechanicsville. Postanowił zaangażować armię Lee bezpośrednio, rozkazując 3 czerwca frontalny szturm na ufortyfikowane pozycje Konfederacji. Atak ten został odparty z dużymi stratami. Cold Harbor była bitwą, której Grant żałował bardziej niż jakiekolwiek inne gazety północne, a następnie często określał go mianem "rzeźnika". Chociaż Grant poniósł około 45% ofiar. Lee stracił około 50% swoich sił. Były to straty, których Lee nie mógł zastąpić.

W nocy 12 czerwca, Grant ponownie awansował przy lewej flance, maszerując nad rzekę James. Planował przejść na południowy brzeg rzeki, omijając Richmond, i odizolować Richmond, przejmując węzeł kolejowy Petersburga na południe. Podczas gdy Lee pozostał nieświadomy intencji Granta, armia Unii zbudowała most pontonowy i przeprawiła się przez rzekę Jakub. To, czego Lee obawiał się najbardziej, miało się stać. Petersburg był główną bazą zaopatrzeniową i składem kolejowym dla całego regionu, w tym Richmond. Przejęcie Petersburga przez siły Unii uniemożliwiłoby Lee dalszą obronę Richmond.

Pierwsza bitwa pod Petersburgiem

Nazywana również "Bitwą Starców i Młodych Chłopców", została stoczona 9 czerwca 1864 roku tuż pod Petersburgiem. Armie Lee i Granta były w martwym punkcie tuż za Richmondem, w obronie Cold Harbor. Butler wiedział, że Grant prawdopodobnie wkrótce zaatakuje Petersburg, ponieważ był to kluczowy punkt zaopatrzeniowy dla Richmond. Dzięki informacjom uzyskanym od niewolników i konfederackich dezerterów oraz zdobytej konfederackiej mapie, Butler zdał sobie sprawę, że Petersburg nie jest dobrze broniony. W Petersburgu, generałowie Konfederacji Beauregard i Wise pilnowali miasta tylko 2,200 milicjantów. Jeden z petersburskich obywateli nazwał ich zbiorem "siwowłosych mężczyzn i chłopców bez brody". Niektórzy z nich nie byli nawet wyposażeni w karabiny. Butler dostrzegł okazję i wysłał 3.400 żołnierzy piechoty wraz z 1.300 kawalerią, by zaatakowali Petersburg, zanim Grant mógł się tam dostać. Piechota Unii zaatakowała od wschodu, podczas gdy kawaleria zaatakowała od południa Drogą Płaskowyżu Jerozolimskiego. Atak piechoty miał na celu dywersję, podczas gdy kawaleria wkraczała do miasta od południa. Ale 2,500 Konfederacyjnych obrońców odepchnęło oba ataki. Piechota została zatrzymana przez linię Dimmock, która została zbudowana w celu powstrzymania takich ataków. Po nieudanych atakach, Butler się wycofał.

Skonfederowane fortyfikacje w Petersburgu

Druga bitwa pod Petersburgiem

Armia Potomaka Meade'a przemaszerowała z Cold Harbor, by wesprzeć Butlera. Prowadzący XVIII Korpus Meade'a przekroczył rzekę Appomattox i zaatakował Petersburg 15 czerwca. Konfederacyjni obrońcy zostali przepędzeni z powrotem do Harrison Creek. XVIII Korpus Unii został wtedy odciążony przez II Korpus. Następnego dnia, 16 czerwca, II Korpus zdobył kolejną część linii Konfederacji. Beauregard przeniósł więcej obrońców, aby zatrzymać wojska Związku, podczas gdy Lee, świadomy sytuacji w Petersburgu, popędził wojska do miasta. 18 czerwca II, XI i V Korpus zaatakowały, ale zostały pobite z ciężkimi ofiarami. Teraz fortyfikacje Konfederatów były mocno bronione i wszelkie nadzieje na łatwe zwycięstwo Unii zostały zaprzepaszczone. To był początek oblężenia Petersburga. Zamiast taktycznego oblężenia z krótkoterminowymi celami, stało się ono teraz strategicznym oblężeniem obejmującym szereg bitew.

Bitwa o Pierwsze Głębokie Dno

Kontynuując swoje ataki, Armia Unii pod dowództwem Granta rozpoczęła trzecią ofensywę na Richmond-Petersburg. II Korpus Generała Winfielda Scotta Hancocka i dwie dywizje kawalerii generała Philipa Sheridansa przeprawiły się przez rzekę James w stajni "Deep Bottom". Przeprawili się w nocy, by grozić Richmondowi. Plan zakładał, że piechota zepchnie Konfederatów na zachód. Wtedy kawaleria mogła zaatakować linię kolejową, która połączyła Lee z armią Konfederatów pod dowództwem generała Jubala Early'a jeszcze w Dolinie Shenendoah. Kawaleria Sheridana miała wtedy zaatakować Richmond, jeśli to możliwe. Ale po przebiciu się przez linię Konfederacji, ofensywa Unii utknęła w martwym punkcie. Kawaleria Unii została kontratakowana przez piechotę Konfederatów Richarda H. Andersona. Ale kontratak został pokonany przez zdemontowaną kawalerię z powtarzającymi się karabinkami Spencera. Ale pod koniec lipca, 28 lipca, Hancock i Sherman wycofali się z powrotem do Deep Bottom. Następnej nocy, 29/30 lipca, przeprawili się przez rzekę James z powrotem do swoich własnych linii. Zostawili garnizon do pilnowania przeprawy w Deep Bottom. Obie strony mogły domagać się zwycięstwa. Siły Unii pokonały konfederacką piechotę na farmie Darby. Ale wycofanie się po tym pozwoliło Konfederatom na zwycięstwo. To było strategiczne zwycięstwo Unii, ponieważ ich atak na Półwysep Virginia spowodował, że Lee przeniósł pięć i pół dywizji na północ od rzeki James. To osłabiło Petersburg, pozostawiając tylko cztery konfederackie dywizje do walki tam. Podczas gdy Hancock i Sheridan odwracali uwagę Lee, pod Petersburgiem trwała operacja wydobywcza. Pułk górników z Pensylwanii wykopywał tunel o długości 511 stóp (156 m). Został wykopany aż do mocnego punktu Konfederacji.

Fotografia Głębokiego Dna na rzece James

Bitwa o krater

W tym momencie oblężenia, armia Lee wzmocniła linię petersburską. Wykopali piersi z dołów karabinów. Nocą, kilofem i łopatą, zamienili piersi w 6-metrowe (1,8 m) głębokie okopy. Spiczaste stosy wywrócone na zewnątrz miały na celu przerwanie wszelkich ataków frontalnych. Obszar pomiędzy tymi dwoma liniami stał się ziemią niczyją. Lato tego roku było gorące i suche. Strumienie i źródła szybko wysychały powodując niedobór wody po obu stronach. Oblężenie szybko stało się impasem.

Na części linii Unii, która była tylko 500 stóp (150 m) od linii Konfederacji, wykopano 48. pułk Pensylwanii. Były one poniżej szczytu grzbietu i część ich linii nie była widoczna dla konfederatów, zablokowanych przez teren. 48 pułk Pensylwanii składał się z antracytowych górników węglowych. Ich dowódca usłyszał słowa swoich ludzi: "Moglibyśmy wysadzić ten cholerny fort w powietrze, gdybyśmy mogli poprowadzić pod nim szyb kopalniany!" Przekazał ten pomysł Burnside'owi, który zgodził się na niego i 25 czerwca rozpoczęto kopanie. Konfederaci na grzbiecie zaczęli słyszeć odgłosy picków i łopat pod nimi. Wykopali kilka szybów słuchowych. Ale gdy 23 lipca odgłosy kopania ustały, przestali szukać i oddalili wszelkie niebezpieczeństwa związane z górnictwem. Do popołudnia 28 lipca materiały wybuchowe były gotowe. Czwarta Dywizja Burnside'a, w tym dziewięć pułków wojsk afroamerykańskich, została przeszkolona do omijania krateru, który miał być przyczyną wybuchu i atakowania zaraz po wybuchu. Były to oddziały świeże, a ich morale było wysokie. W ostatniej chwili plan Burnside'a został zmieniony przez jego dowódcę, generała Meade'a, aby wysłać białych żołnierzy. Meade powiedział, że nie chce być odpowiedzialny za "masakrę" kolorowych żołnierzy.

Tuż przed 5:00 rano eksplozja wysadziła baterię artylerii konfederackiej i większość pułku piechoty. Wybuch zabił co najmniej 278 Konfederatów natychmiast. Krater spowodowany eksplozją miał ponad 170 stóp (52 m) długości, 60 stóp (18 m) szerokości i 30 stóp (9,1 m) głębokości. Po wybuchu niewyszkolone oddziały Unii powoli opuszczały swoje okopy. Zamiast omijać krater, wbiegli prosto do niego. Ściany krateru odsłaniały czerwoną glinę, przez co były zbyt śliskie, aby się z niego wydostać. Konfederaci szybko doszli do siebie i zaczęli strzelać bezpośrednio do oddziałów unijnych, które nie były chronione. Aby spróbować ratować sytuację, po czterech godzinach walki Burnside kazał czarnym żołnierzom zaatakować. W tym momencie mogli jedynie podążać za białymi żołnierzami do krateru. Aby dostać się do walki, musieli wyprzedzić zmarłych, rannych i zdemoralizowanych białych żołnierzy. W miarę jak coraz więcej konfederatów przyłączało się do walki, ustawiali ogromny ogień krzyżowy w kraterze. Pociski moździerzowe zostały zrzucone na oddziały Unii, a armaty Konfederatów zwinięte do góry i wystrzelone z kanistra strzelały do żołnierzy uwięzionych w kraterze. Sytuacja szybko zmieniła się z jednostronnej walki w rozruchy rasowe. Gdy żołnierze Unii poddali się, czarni nie dostali żadnej ćwiartki. Ci, którym pozwolono się poddać, zostali zamordowani przez oddziały konfederatów, gdy maszerowali na tyły. Niektórzy Konfederaci wyrazili później ubolewanie, że nie mogli zabić ich wystarczająco szybko, ponieważ kilka czarnych żołnierzy dotarło na tyły żywcem.

Walka trwała przez osiem i pół godziny. IX Korpus Burnside'a odniósł 3,800 ofiar. Armia Lee straciła około 1,500 zabitych, rannych lub zaginionych. Ale czarne oddziały straciły 1327 ludzi, z czego 450 się poddało. Większość z nich została zamordowana przez konfederatów, gdy maszerowali na tyły pod strażą. Niepowodzenie i przerażenie związane z tym, co wydarzyło się podczas Bitwy o Krater sprawiły, że Burnside został zwolniony z dowództwa. Został on umieszczony na urlopie wypoczynkowym na czas nieokreślony bez rozkazu powrotu do służby. To skutecznie zakończyło jego karierę wojskową. Rezygnację z wojska złożył niecałe dziewięć miesięcy później, 15 kwietnia 1865 roku.

Wejście do tunelu

Bitwa o Drugie Głębokie Dno

Latem 1864 r. generał Grant stosował strategię jednoczesnego działania po obu stronach rzeki James. Grant zmuszał Lee do użycia oddziałów konfederatów na dwóch frontach. Z drugiej strony, Lee miał generała na początku w dolinie Shenandoah. Podczas gdy Grant i Lee byli zaangażowani w Petersburgu, Early rozpoczął ofensywę na północy, która groziła Waszyngtonowi.

Grant dowiedział się, że Lee wysyłał część swoich sił, by wesprzeć wcześnie w Dolinie Shenandoah. Myślał, że okopy Konfederatów między Petersburgiem a Richmondem są teraz lżej bronione. Informacja była błędna. Ale Grant widział szansę na przełamanie oblężenia Petersburga, atakując okopy wokół Deep Bottom. Tygodniowa kampania nie zdołała pokonać obrony Konfederatów, ponieważ Grant źle obliczył sytuację. W nocy z 13 na 14 sierpnia wysłał generała Hancocka z II Korpusem Unii, X Korpusem i dywizją kawalerii generała Davida McMurtrie Gregg'a przez James w Deep Bottom. Początkowo ataki Związku były udane. Wkrótce jednak przybyły posiłki Konfederatów, a postęp Unii utknął w martwym punkcie. 17 sierpnia ogłoszono rozejm, aby obie strony mogły zająć się swoimi zmarłymi i rannymi. Następnego dnia Lee zarządził kontratak. Było ono jednak słabo zorganizowane i nie przyniosło wielkich efektów. Hancock rozpoczął jednak wycofywanie wojsk Unii na północ od Jamesa. Do 20 sierpnia wycofanie zostało zakończone. Wojska Unii utrzymały przyczółek na Deep Bottom. W sumie bitwa i potyczki kosztowały Unię 3.000 ofiar, a Konfederacja poniosła stratę w wysokości około 1.500. Cienko broniona linia Lee o długości około 20 mil (32 km) pozostała nienaruszona. Ale nie mógł sobie pozwolić na wysłanie jakichkolwiek oddziałów do Wczesnej Doliny Shenandoah.

Ataki na Weldon Railroad

Podczas gdy trwała druga bitwa pod Głębokim Dnem, Grant wysłał wojska na południe od Petersburga do zdobycia kolei Weldon. To była kolejna z jednoczesnych operacji Granta. Kolej Weldon Railroad była jedynym połączeniem między Petersburgiem a ostatnim portem morskim na Atlantyku w Wilmington w Północnej Karolinie. Grant nie udało mu się zdobyć Weldon Railroad w czerwcu. Związkowi V Korpusu pod dowództwem generała Gouverneura K. Warrena rozkazano ruszyć na zachód, zniszczyć tory i, jeśli to możliwe, utrzymać linię kolejową. Warrenowi udało się zniszczyć tory. Ale ataki i kontrataki trwały przez następne trzy dni. Akcja kosztowała Armię Unii 4.279 ofiar, a Konfederaci stracili od 1600 do 2300 zabitych, rannych lub zaginionych. Unia zdołała rozszerzyć swoje linie na zachód i zbudować fort imienia generała Unii Jamesa S. Wadswortha, który został śmiertelnie ranny podczas Bitwy o Dzicz.

II Korpus Hancocka ruszył przeciwko Weldon Railroad 24 sierpnia. Zmęczeni bitwą pod Deep Bottom, zostali zmuszeni do przemarszu na południe od Petersburga, aby zburzyć kolejne tory. Kawaleria Gregg'a oczyściła przed nimi drogę. Ale 25 sierpnia, Konfederacyjny generał Heath zaatakował siły Unii na stacji Ream's. Konfederaci zdobyli 9 dział i zabrali wielu unijnych jeńców. Hancock wycofał swoje siły z powrotem na linie Unii w pobliżu Jerozolimskiej Drogi Płaskowyżu.

Unijny most pontonowy na rzece James


Petersburg, sierpień 18-19, 1864

Wielki Rajd Wołowiny

Do września 1864 r. armia konfederacka była już głodna. Zaopatrzenie w wszystko było na wyczerpaniu. Armia Lee odczuwała skutki polityki wypalania ziemi przez Granta w dolinie Shenandoah. 5 września Lee dowiedział się, że w Coggins Point w Wirginii trzyma się około 3000 sztuk bydła. To było tylko 5 mil (8,0 km) od siedziby Granta. Stado było lekko strzeżone przez 250 mężczyzn z 1 D.C. Cavalry. Znalazł się tam również oddział około 150 żołnierzy XIII Kawalerii Pensylwanii. Ten cały obszar tyłu Unii był pikietowany przez jedną z mało wytrzymałych dywizji kawalerii. Lee naciskał na dowódcę swojej kawalerii, generała majora Wade'a Hamptona, aby zaatakował tył Unii. Hampton postrzegał to jako szansę na atak za liniami wroga i nakarmienie głodnych żołnierzy Konfederacji w Petersburgu bydłem. Lee zgodził się, ale powiedział Hamptonowi, że ma jedno zmartwienie: "Jedyną trudną rzeczą, jaką widzę w twoim projekcie, jest twój powrót."

Wade zebrał siły około 3.000 żołnierzy kawalerii. Składały się one z dywizji kawalerii generała W.H.F. "Rooney'a" Lee oraz dwóch brygad dowodzonych przez generałów Thomasa L. Rossera i Jamesa Dearinga. W jej skład weszło również około 100 mężczyzn z brygad Pierce'a M.B. Younga i Johna Dunovanta, wraz z kilkoma psami, którzy pomagali w prowadzeniu bydła. Plan polegał na przejechaniu w sumie 100 mil (160 km), aby ukraść bydło, a następnie zabrać je z powrotem na linie Konfederacji. Stado przeznaczone do karmienia żołnierzy Unii miałoby być teraz wykorzystane do karmienia oddziałów Konfederacji.

Rano 14 września Hampton poprowadził swoje siły na południowy zachód wokół lewej flanki Armii Unii. Biwakowali przy Wilkinson's Bridge na Rowanty Creek i wczesnym rankiem przenieśli się na most, który kiedyś stał nad Blackwater Creek. Do północy jego wojska odbudowały most i znajdują się teraz w odległości 10 mil (16 km) od stada bydła. Hampton podzielił się swoimi siłami. Rooney Lee udał się na lewo, aby osłonić się przed siłami przybywającymi z Petersburga. Brygada Dearing'a poszła w prawo, by czekać na atak główny, a następnie chronić zdobyte stado przed siłami Unii w okolicy. Brygada Rossera zaskoczyła kawalerię 1 D.C. i zdobyła 300 ludzi. Zdobyli też kilka nowych karabinów Spencera, które powtarzały się w kawalerii Union. Kawaleria 13 Pensylwanii stawiała większy opór, ale została zepchnięta na bok przez większe siły konfederacyjne. W ciągu kilku godzin bydło zostało schwytane, a Konfederaci byli w drodze powrotnej do swoich linii. Gdy tylko odkryli, co się stało, siły Unii w okolicy ruszyły za bydłem. Jedyne co dostali za swoje kłopoty, to kilka zabłąkanego bydła. Po przejściu przez most nad Czarną Wodą, Konfederaci z Hampton rozebrali je. Poza bydłem, ludzie Hamptona złapali cywilnych pastuchów. Pasterze okazali się przydatni i wydawało się, że chcą iść z konfederatami. Hampton zdobył 2,486 sztuk bydła tracąc tylko 10 ludzi, 47 zostało rannych, a czterech zaginęło. Hampton zatrzymał też dla siebie jeden z powtarzających się karabinów.

Battle of New Market Heights

Nazywa się też Bitwa o farmę Chaffina. W nocy z 20 na 29 września, generał Butler i jego Armia Jakubowa przekraczają rzekę James, aby zaatakować zewnętrzną obronę Richmond. O świcie, jego kolumny zaatakowały Konfederatów. Fort Harrison był kluczem do planu generała Butlera. To był najsilniejszy punkt w linii Konfederatów na północ od Jamesów. Na górze, fort miał widok aż do rzeki James. Fort był lekko trzymany przez zaledwie 200 konfederatów, jak większość z nich była wtedy w Petersburgu. Działka fortu były stare i nie uznawane za godne bitwy przez północnych artylerzystów. Atak Unii nadszedł niespodziewanie i tak szybko, że niewiele ofiar poniosła Unia. Armia Zjednoczona odniosła sukces zarówno w New Market Heights, jak i w Fort Harrison. Konfederaci następnie walczyli o powstrzymanie przełomu. Jak przewidział Grant, Lee osłabił swoją petersburską obronę, by wzmocnić swoje linie na północ od rzeki James. 30 września kontratakował Lee, ale jego wysiłki zakończyły się niepowodzeniem. Wojska Unii wykopały okopy wokół terytorium, które właśnie zdobyły. Konfederaty zbudowały nową linię obrony, która odcięła teren zdobyty przez wojska federalne. Łączna liczba ofiar wyniosła 4 430 osób, w tym generał Unii Hiram Burnham. Fort został przemianowany na Fort Burnham na jego cześć.

Fort Burnham, Wirginia, były konfederat Fort Harrison. Żołnierze federalni przed kwaterą główną odporną na bomby

Battle of Hatcher's Run

Nazywana też Bitwą pod Dabney's Mill. 5 lutego 1865 roku dywizja kawalerii Gregg's Union ruszyła w kierunku Ream's Station i Dinwiddie Court House. Ich misja polegała na nalocie i odcięciu konfederackich pociągów zaopatrzeniowych. Został on wsparty przez V Korpus Generała Unii Warrena, który zajął pozycję blokującą, aby powstrzymać wszelkie ingerencje Konfederacji. II Korpus gen. dywizji Andrew A. Humphreysa ruszył na zachód, by osłonić prawą flankę V Korpusu. Tej nocy, dwie kolejne dywizje wzmocniły pozycje Unii. Ale nalot nie powiódł się. Kiedy kawaleria Gregg'a wracała, zostały zaatakowane przez dywizje konfederackie pod dowództwem generałów Johna Pegrama i Williama Mahone. Awans Unii został zatrzymany, chociaż generał Pelgram zginął w bitwie. Ale Armia Unii zyskała więcej terytorium, ponieważ linia została przedłużona do ucieczki Hatcher'a. Całkowita liczba ofiar w akcji wyniosła 2,700.

Bitwa o Fort Stedman

Do 25 marca 1865 r. oblężenie Petersburga trwało przez dziewięć miesięcy. Po pierwszych bitwach oblężenie to przerodziło się w wojnę w okopach. Wokół Petersburga i Richmond znajdowało się obecnie około 50 mil okopów. Lee przegrywał wojnę o zniszczenie. Lee zdawał sobie sprawę, że Armia Związkowa wokół niego powiększa się, podczas gdy jego liczebność maleje. Wiedział, że jak tylko wiosna przyniesie lepszą pogodę, nastąpi ostateczny atak Armii Związku. Lee kazał jednemu ze swoich najbardziej zaufanych generałów, Johnowi Brownowi Gordonowi, znaleźć słaby punkt w linii frontu Unii i zaatakować go. Gordon myślał, że Fort Stedman daje mu najlepszą szansę na sukces. Podczas gdy miał 9 stóp (2,7 m) wysokich murów i fosę, tworzył wąską szczelinę w linii Unii. Ponadto, był oddalony tylko 150 jardów (140 m) od linii Konfederacji. Wczesnym rankiem, gdy było jeszcze ciemno, pikiety Union słyszały dźwięki dochodzące z pola kukurydzy pomiędzy tymi dwoma liniami. Dźwięk ten był odgłosem żołnierzy Konfederatów odsuwających się na bok obrony Cheval de frise w ramach przygotowań do ataku. Następnie 11.000 rebeliantów, którzy szybko zdobyli 1.000 jardów (910 m) okopów Unii. Siły Unii szybko przybyły, by zawrócić Konfederatów na swoje pozycje.

Ofiary w Unii wyniosły około 1000 osób. Zabici, ranni lub pojmani Konfederaci zginęli około 3000. To były straty, na które armia Lee nie mogła sobie pozwolić. Lee napisał prezydentowi Konfederacji Jeffersonowi Davisowi, że nie może dłużej wytrzymać.

Petersburg, Va. Sekcje chevaux-de-frise przed liniami Konfederacji

Trzecia Bitwa pod Petersburgiem - Przełom

W bitwie pod Pięcioma Widłami, 1 kwietnia 1865 roku, kawaleria generała Union Sheridana przebiła się i oskrzydliła linie Konfederacji w Petersburgu. To wyznaczyło scenę dla ostatecznego ataku. Rano 2 kwietnia Grant rozkazał wszystkim swoim żołnierzom na południe od rzeki Appomattox, by zaatakowali linie Konfederacji. Pierwszy sukces przyszedł w tym samym miejscu, w którym Sheridan przebił się dzień wcześniej. VI Korpus generała Union Horatio Wrighta szybko opanował pikiety Konfederatów i rozpoczął brutalną bitwę, która trwała tylko 20 lub 15 minut. W tym krótkim czasie stracił około 2.200 żołnierzy Union. Ale większa liczba żołnierzy Unii w końcu przebiła się przez linię rebeliantów. Większość Gruzinów i Północnych Karolinów broniących tej sekcji poddała się. Przełom VI Korpusu był ostatnią słomką dla sił konfederatów broniących Petersburga. Lee poinformował Davisa w Richmond, że musi ewakuować Petersburg i Richmond i wycofać się tej nocy. Wtedy też Lee stracił jednego ze swoich najlepszych generałów. Wracając ze zwolnienia lekarskiego, jadąc na front, by zebrać swoich ludzi, generał porucznik A. P. Hill zginął od ostrzału wroga.

Oblężenie trwało dziewięć i pół miesiąca. Łącznie zginęło około 70 000 osób. Richmond upadł 3 kwietnia 1865 roku, a sześć dni później Lee oddał swoją Armię Północnej Wirginii generałowi Grantowi w Appomattox Courthouse.

Ładunek Sheridana w dniu 1 kwietnia