Ambrose P. Hill

Historia rodziny

Rodzina Hillów przybyła do Wirginii dwa wieki przed wojną secesyjną. Najwcześniejsi członkowie rodziny (wtedy pisani jako "Hull") wywodzili się z XII-wiecznej Anglii. Henry i William Hill z Shropshire przybyli do Wirginii w 1630 roku. Osiedlili się w Middlesex County, Virginia. Obaj bracia byli rolnikami uprawiającymi tytoń i obaj mieli duże rodziny. W 1740 r. Russel Hill, prawnuk Williama, przeniósł się do hrabstwa Culpepper w Wirginii. Jego syn, Henry Hill, służył w amerykańskiej wojnie rewolucyjnej pod pułkownikiem Henrym "Light Horse Harrym" Lee. Jego syn, Thomas Hill, był farmerem, kupcem i politykiem. Ożenił się z Fannie Russel Baptist. Razem mieli czterech synów, a po nich trzy córki. Ich czwartym synem był Ambrose Powell Hill, Jr.

Wczesne życie

9 listopada 1825 roku Ambrose Powell Hill, Jr. urodził się w Greenland, na plantacji swojego ojca niedaleko Culpepper w Wirginii. Ale przez całe dzieciństwo nazywano go Powell. Chodził do miejscowych szkół. Hill chciał iść do wojska i w 1842 roku został przyjęty do West Point. Nie ukończył jednak studiów w 1846 roku wraz z resztą klasy, ponieważ opuścił rok z powodu choroby. Po ukończeniu szkoły w 1847 r. został przydzielony do 1. artylerii USA. Po służbie w wojnie meksykańsko-amerykańskiej został wysłany do Teksasu, a następnie na Florydę. Hill zachorował na żółtą febrę, tyfus i malarię. W latach 50. XIX wieku chorował przez większość czasu i był przykuty do łóżka. Kiedy wyzdrowiał, został przydzielony do Wydziału Geodezji Wybrzeża (obecnie Narodowy Urząd Geodezyjny USA).

Wojna domowa

Armia Północnej Wirginii

Kiedy prezydent Abraham Lincoln został zaprzysiężony w marcu 1861 r., Hill znalazł się wśród oficerów armii amerykańskiej, którzy zrezygnowali ze swoich stanowisk i przyłączyli się do Konfederacji. Otrzymał dowództwo 13 Pułku Piechoty Wirginii w stopniu pułkownika. W pierwszej bitwie pod Bull Run jego pułk był trzymany w rezerwie. W lutym 1862 roku został awansowany na generała brygady. W kampanii na Półwyspie walczył przeciwko swojemu dawnemu współlokatorowi z West Point, generałowi Unii George'owi McClellanowi. Udowodnił, że jest agresywnym dowódcą i 26 maja 1862 roku został ponownie awansowany. Dzięki temu stał się najmłodszym generałem majorem Armii Konfederacji. Hill nazywał swoją dywizję "lekką dywizją", mimo że była to jedna z większych dywizji Armii Konfederacji. Wynikało to prawdopodobnie z tego, jak szybko Hill potrafił przemieszczać swoje oddziały. Był znany jako nieustraszony generał i często widziano go w bitwie na linii frontu.

Waśń na linii Hill-Longstreet

Bez żadnej zachęty ze strony Hilla, regularnie pisał o nim były adiutant, John M. Daniel. Ranny Daniel odszedł z armii i był teraz redaktorem "Richmond Examiner", gazety za trzy centy, popularnej wśród żołnierzy Konfederacji. Wkrótce Daniel uczynił Hilla najlepszym generałem Lee, pomijając innych generałów. Nie spodobało się to generałowi porucznikowi Jamesowi Longstreetowi, który był dowódcą Hilla. Ostateczny przełom nastąpił w wydaniu "The Examiner" z 2 lipca. Daniel napisał, że Hill przejął dowództwo nad wszystkimi siłami Longstreeta, gdy ten był przez pewien czas nieobecny w bitwie. Longstreet był tym rozzłoszczony i uznał to za kłamstwo. Longstreet postanowił napisać swój własny artykuł obalający twierdzenia Daniela o Hillu podczas bitwy. W konkurencyjnej gazecie, Richmond Whig, Longstreet nakazał majorowi Moxleyowi Sorrelowi, aby ten odpowiedział publicznie pod własnym nazwiskiem. Zapoczątkowało to bardzo publiczną waśń między tymi dwoma generałami. Lee dowiedział się o tej waśni, ale postanowił nic z tym nie robić.

Kiedy Hill odmówił czytania jakichkolwiek depesz wysyłanych przez Sorrela, pomocnika Longstreeta, Longstreet wpadł we wściekłość. Nakazał aresztować Hilla. Podczas aresztowania, lekką dywizją Hilla dowodzili generałowie J.R. Anderson, a następnie Lawrence O'Bryan Branch. W tym momencie Hill uznał to za podważanie jego honoru. Obaj utrzymywali wrogą komunikację i wybrano czas i miejsce na pojedynek. W tym momencie wkroczył Lee i sprawił, że obaj generałowie doszli do porozumienia. Hill został przywrócony do swojego dowództwa i został przydzielony do generała Stonewalla Jacksona. Z biegiem czasu Hill i Longstreet znów stali się przyjaciółmi. Sorrel został później awansowany na generała majora i znalazł się pod dowództwem Hilla.

Armia Shenandoah

W bitwie pod Cedar Mountain w sierpniu 1862 roku Hill udowodnił, że jest cenny dla swojego nowego dowódcy korpusu. Jego Lekka Dywizja odegrała kluczową rolę, pomagając Jacksonowi odnieść zwycięstwo nad armią Unii. W drugiej bitwie pod Bull Run, dywizji Hilla prawie skończyła się amunicja, ale wytrzymała każdy federalny atak.

W bitwie pod Chancellorsville w maju 1863 r., Jackson rozkazał dywizji Hilla wysunąć się na front, przygotowując się do nocnego ataku. Tymczasem Jackson osobiście przeprowadził rekonesans. Gdy wracał, został ostrzelany przez własnych ludzi, śmiertelnie raniąc generała. J.E.B. Stuart przejął dowództwo i odwołał nocny atak. Chancellorsville zakończyło się zwycięstwem Konfederatów.

Dowódca korpusu

Hill został awansowany na generała porucznika po śmierci Jacksona i dowodził teraz III Korpusem Armii Potomaku Lee. Korpus Hilla brał udział w bitwie pod Gettysburgiem w dniach 1-3 lipca 1863 roku. Krytykowano go za podejmowanie wątpliwych decyzji. Pierwszego dnia zaangażował Unię, zanim dotarła do niej cała armia konfederacka.

W bitwie pod Bristoe Station 14 października 1863 roku, korpus Hilla zaatakował dwa korpusy Unii, które powoli wycofywały się na północ. Błąd Hilla polegał na tym, że przed atakiem nie zarządził żadnego zwiadu, by sprawdzić, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Jedna z dywizji Hilla została ciężko pobita, stracono też jedną baterię artylerii. Po wzmocnieniu swojej linii, Hill nie był w stanie poczynić żadnych postępów w walce z korpusem Unii, który okopał się za nasypem kolei Orange i Alexandria. Po pokonaniu Hilla, wojska Unii ruszyły dalej do Centerville w Wirginii. Lee był wściekły na Hilla za jego błędy popełnione pod Bristoe Station. Powiedział Hillowi: "Pochowaj swoich zmarłych i nic więcej o tym nie mów!".

5 maja 1864 roku, w miejscu znanym jako Wilderness w hrabstwie Spotsylvania w Wirginii, siły Konfederatów i Unii walczyły przez dwa dni. Korpus Hilla przez oba dni walczył z dwoma korpusami Unii i był na skraju wycofania się, gdy Teksańska Brygada Longstreeta wzmocniła Hilla i odepchnęła Federałów.

Hill zginął 2 kwietnia 1865 roku w trzeciej bitwie pod Petersburgiem. Właśnie wracał ze zwolnienia lekarskiego i jechał na front, by dołączyć do swoich ludzi, gdy zginął od strzału wrogiego żołnierza.