Bitwa pod Gettysburgiem

Tło

Armia Lee wygrała ważną bitwę pod Chancellorsville w Wirginii w maju 1863 roku. Następnie poprowadził swoją armię na północ przez dolinę Shenandoah. Jego planem było rozpoczęcie drugiej inwazji na Północ (zwanej kampanią Gettysburską). Lee miał na myśli kilka celów. Zamierzał zająć Harrisburg w Pensylwanii, stolicy państwa. Miał nadzieję, że to wprawi administrację Lincolna w zakłopotanie i zmusi polityków Północy do rezygnacji z wojny. W tym momencie, Lee grał w politykę. Wiedział, że jeśli odniesie sukces w Pensylwanii, zachęci to północny ruch pokojowy. Miał nadzieję, że zdobędzie obce uznanie dla Konfederacji. Mógłby też zmusić Unię do negocjacji w sprawie pokoju, pozwalając Konfederacyjnym Państwom stać się niezależnym krajem. Lee bardzo potrzebował zapasów i zamierzał je zdobyć w Pensylwanii. Oprócz tego, że Harrisburg był stolicą kraju związkowego, był również siedzibą obozu Curtin, największego obozu szkoleniowego dla żołnierzy Unii. Był on głównym ośrodkiem kolejowym. Co ważniejsze, był to duży magazyn zaopatrzeniowy, a także obóz dla jeńców wojennych.

Na północy, Lincoln powiedział generałowi dywizji Josephowi Hookerowi, aby armia Unii podążyła za armią Lee. Ale Hooker był bardzo niechętnie nastawiony do podążania za Konfederatami. W końcu Lincoln stracił do niego zaufanie. 28 czerwca, trzy dni przed bitwą pod Gettysburgiem, Lincoln mianował generała Meade'a na miejsce Hookera. Gdyby Konfederacja wygrała, siły konfederatów miałyby dostęp do Filadelfii lub Baltimore. Wiceprezydent Alexander Hamilton udał się do Lincolna, by omówić kwestię handlu jeńcami wojennymi na pięć dni przed bitwą pod Gettysburgiem.

1 lipca

Ani Lee, ani Meade nie mieli zamiaru stoczyć bitwy pod Gettysburgiem, ani też nie było ich tam, gdy bitwa się rozpoczynała. 30 czerwca 1863 roku generał Konfederacji Henry Heth miał dywizję w Cashtown w Pensylwanii, miejscu gromadzenia się Lee, zanim przeniósł się do Harrisburga. Heth wysłał swoją dywizję do pobliskiego Gettysburga w poszukiwaniu, jak napisał później w swoim raporcie, "zapasów wojskowych (zwłaszcza butów) i wrócić tego samego dnia". To zapoczątkowało mit, że bitwa pod Gettysburgiem zaczęła się od butów. Heth zrobił to bez zwiadu, by zobaczyć, co jest pod Gettysburgiem. Praca harcerza należała do konfederackiej kawalerii pod J.E.B. Stuartem. Ale nie było ich ponad tydzień. Więc, ślepi na to, co ich czekało, jego żołnierze wbiegli bezpośrednio do unijnej dywizji kawalerii dowodzonej przez generała Johna Buforda. To rozpoczęło walkę, mimo że Heth i inni dowódcy otrzymali od Lee rozkaz, aby nie rozpoczynać walki. Ale ponieważ każda ze stron przyniosła więcej żołnierzy, stała się to walka na pełną skalę. Lee zaczął przenosić tam większą część swojej armii. Jednym z jego celów była walka z armią Unii i zniszczenie jej. Teraz, musiałby to zrobić pod Gettysburgiem.

Około 5.30 rano, 1 lipca, rozpoczęła się bitwa. Heth sondował ostrożnie naprzód do punktu około dwóch mil na zachód od Gettysburga. Kawaleria Buforda celowo spowalniała jego postępy. Około 10:00 rano przybył I Korpus Unii dowodzony przez generała Johna F. Reynoldsa. Ustawili się wzdłuż McPherson's Ridge, by przeciwstawić się Konfederatom Heth's. W czasie walki Reynolds został zabity, ale Konfederatów wypędzono z powrotem. W międzyczasie obie strony przyniosły posiłki. Unia ustawiła obronę miasta z I Korpusem broniącym zachodnich podejść z XI Korpusem na północy. Flanki były osłonięte przez kawalerię Buforda. Jedna dywizja Związku była trzymana w rezerwie na Cmentarnym Grzbiecie. Po południu, kiedy przyjechał Lee, Konfederaci nie znali jeszcze siły sił unijnych, z którymi mieli do czynienia. Nie zbadali też terenu. Jedna z dywizji Ewell's Corps zaatakowała I Korpus Unii tuż po południu. Około godziny 14.00 dywizja Heth'a dołączyła do oddziałów Ewella w ataku na I Korpus. Około 15:00 inna konfederacyjna dywizja Ewella, dowodzona przez generała Jubala Early'ego, zaatakowała flankę XI Korpusu Unii. Do godz. 16.00 oba korpusy Unii wycofały się przez Gettysburg i zajęły pozycje na Cmentarnym Grzbiecie. Do tej pory Związek stracił około 9.000 żołnierzy, w tym około 3.000 schwytanych. Konfederaci stracili do tej pory około 6,500 ludzi. Więc pierwszy dzień walki był technicznie rzecz biorąc zwycięstwem Konfederatów. Ale wojska federalne utrzymywały się na wysokim poziomie, ponieważ wciąż przybywało więcej posiłków. W oparciu o pierwszy dzień walki, Lee był przekonany, że może pokonać Meade'a pod Gettysburgiem.

Pod koniec dnia, Lee wysłał słynny rozkaz do konfederata generała Richarda S. Ewella, aby wziął grzbiet cmentarza "jeśli to możliwe". Podczas gdy oczekiwał na rozkazy od Lee, Ewell wyjechał, by przyjrzeć się bliżej Cmentarnemu Grzbietowi. Na podstawie tego, co zobaczył i mylącego rozkazu, zdecydował, że zajęcie wzgórza i rozstawienie obozu nie jest wykonalne. Zamiast tego zdecydował się zostawić napad na następny dzień. Był to pierwszy poważny błąd w walce o Południe. Armia Potomaka miała zakończyć dzień z około 21.900 żołnierzami mocno ustawionymi na Culp's Hill i Cemetery Ridge. Armia Północnej Wirginii miałaby około 27,000 ludzi od Benner's Hill do Seminary Ridge.

2 lipca

W drugim dniu bitwy, większość obu armii przybyła. Linia Unii trzymała się wysoko w formacji obronnej, która wyglądała jak hak rybny. 2 lipca Lee rozkazał generałowi Jamesowi Longstreetowi, dowódcy I Korpusu Konfederacji, aby jak najszybciej zaatakował Unię z lewej strony. W tym samym czasie korpus generała A. P. Hilla miał zaatakować centrum Unii. Generał Ewell miał przeprowadzać ataki dywersyjne i "jeśli to możliwe" atakować prawą flankę Armii Związku. Lee uważał, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z jego planem i linia Związku zostanie zniszczona, bitwa, a może i wojna, zostanie wygrana drugiego dnia. Skoordynowany atak Lee wymagał ustawienia całej piechoty na pozycji i przesunięcia w górę artylerii w celu wsparcia ich. Longstreet miał najdalej i w połowie ich marszu zdał sobie sprawę, że linie Unii mogą ich zobaczyć. Wrócili i musieli pójść inną drogą. Longstreet nie mógł ustawić swojego korpusu na pozycji do około godziny 16:00, kiedy to rozpoczął atak. Jego atak na linię Union trwał ponad trzy godziny, ale nie mógł przerwać linii Union. Hill's Corps nie był skuteczny w centrum. Ewell nie zaatakował Cemetery Ridge zgodnie z rozkazem Lee, ale poczynił pewne postępy w zdobyciu Culp's Hill.

Generał dywizji Union Major Daniel Sickles, polityczny generał dowodzący III Korpusem, nie wykonał rozkazów Meade'a i przeniósł swoje wojska do Peach Orchard. Otrzymał rozkaz zajęcia pozycji na Little Round Top, łączącej go z siłami Unii zarówno po prawej, jak i po lewej stronie. W ten sposób zostawił dużą dziurę w linii Unii. Maszerował na pozycję prawie 1 mili (1,6 km) przed linią Unii, nie mając wsparcia po żadnej ze stron. W ciągu godziny cały jego III Korpus został prawie całkowicie zniszczony przez Longstreet. Sickles został ciężko ranny przez kulę armatnią i stracił nogę. Bycie rannym było wszystkim, co uratowało go przed sądem wojennym. Błąd Sicklesa prawie przegrał całą bitwę o Unię.

W nocy 2 lipca przybyła największa dywizja Longstreet dowodzona przez generała George'a Picketta i została umieszczona w centrum linii Konfederacji. Następnego dnia Lee planował zaatakować zarówno po prawej, jak i po lewej stronie Unii, tak jak zrobił to dzień wcześniej. Lee nadal był przekonany, że może złamać linię Unii i wygrać bitwę. Tego dnia kawaleria Stuarta dogoniła armię Lee, a Lee rozkazał Stuartowi przejechać się po wschodniej stronie Gettysburga i zaatakować tył Unii. Ewell również został wzmocniony i otrzymał rozkaz zajęcia Culp's Hill następnego ranka.

Meade rozkazał XII Korpusowi Unii wypędzić siły Ewella z zdobytych okopów na Culp's Hill. Miały ruszyć o świcie następnego ranka. Ustalono, że reszta Armii Związku utrzyma swoją pozycję i będzie czekać na atak Lee.

Dzień 2; Grzbiet cmentarza

3 lipca

Ewell zaczął walczyć na Culp's Hill o świcie. Lee pojechał do siedziby Longstreet tylko po to, by dowiedzieć się, że Longstreet źle zrozumiał swoje rozkazy. Planował ruch zwrotny przeciwko Związkowi w lewo. Teraz, bez nadziei na skoordynowany atak, Lee zmienił plan. Longstreet miał zaatakować centrum Union na Cemetery Ridge. Siły Ewella zawiodły w swoich kontratakach i zostały zmuszone do wycofania się z Culp's Hill około 11:00 rano. Lee pokładał wszystkie nadzieje w ataku Longstreet na centrum. Longstreet miał ostatnią świeżą dywizję w armii Lee. Składała się z trzech brygad, dowodzonych przez generałów Jamesa L. Kempera, Richarda B. Garnett i Lewisa A. Armisteada, dowodzonych przez Picketta.

Armaty

Najpierw zamówiono bombardowanie około 140 działami Konfederacji na liniach unijnych. Bombardowanie rozpoczęło się około godziny 13.00. Około 80 dział unijnych wróciło do ognia. Pojedynek z działami trwał od jednej do dwóch godzin, w zależności od źródła (najczęściej około godziny). Skonfederowany dowódca artylerii, generał Edward Porter Alexander, miał w zamyśle trwać tylko około 25 minut. Ale potem zdał sobie sprawę, że nie wyrządziło to większych szkód linii Unii, więc kontynuował. Ale musiał też martwić się o to, że zabraknie mu amunicji i nie będzie miał wystarczająco dużo na wsparcie szarży, którą miał wykonać Pickett. Kiedy broń Union zamilkła, Porter myślał, że ją wybił. Ale to była sztuczka szefa artylerii związkowej. Jego broń czekała na szarżę, o której wiedziały siły Unii. Alexander wysłał wiadomość do Picketta, że może rozpocząć atak.

Kanonadę można było usłyszeć aż do Filadelfii. Hałas był tak głośny, że krwawiły uszy strzelca. Był to prawdopodobnie najgłośniejszy hałas, jaki kiedykolwiek był słyszalny na kontynencie północnoamerykańskim do tej pory. W końcu armaty Konfederatów mogły zabić na tym obszarze aż 200 żołnierzy Unii, co później stało się znane jako "krwawy kąt". Ale armaty Unii mogły zabić więcej żołnierzy Konfederacji.

Ładunek Picketta

Nazywanie ataku Konfederatów na centrum Unii "szarżą Picketta" jest mylące z dwóch powodów. Po pierwsze, Pickett dowodził tylko jedną z trzech jednostek w ataku. Po drugie, nie była to szarża, która stanowi szybki postęp w kierunku wroga, był to atak, który posuwał się do przodu wolniej i na większą odległość. Do tych jednostek Wirginii dołączyło kilka mniejszych jednostek Konfederatów (niektóre z Karoliny Północnej, Tennessee i Alabamy), których liczebność została zredukowana przez walki w ciągu pierwszych dwóch dni. Kiedy armaty się zatrzymały, Pickett udał się do Longstreet, aby poprosić o pozwolenie na rozpoczęcie ataku. Longstreet, pewny, że atak się nie powiedzie, po cichu skinął głową i dał machnięcie ręką. Longstreet próbował nakłonić Lee, by odwołał atak, ale Lee nie słuchał.

Ponad 12.000 Konfederatów wyszło z drzew i uformowało się na długi marsz naprzód. Czekało na nich za niskim kamiennym ogrodzeniem na Cemetery Ridge około 5.000 żołnierzy Unii, z których większość należała do II Korpusu generała Winfielda Scotta Hancocka. Winfielda Scotta Hancocka. W zależności od źródła, było to między 14:00 a 15:00. Gdy maszerowali do przodu na odległość 1 mili (1,6 km), artyleria unijna zabiła dużą liczbę żołnierzy. Ostrzał z karabinów z linii Unii był intensywny. Oddziały Unii używały czterech linii żołnierzy. W miarę jak linia przednia strzelała, cofały się do przeładunku, a kolejna linia przesuwała się do góry, aby strzelać. Tylko kilkuset Wirginijczyków dotarło do linii Union. W ciągu kilku minut byli martwi lub umierali. Niektórzy z nich zostali schwytani. Atak trwał około godziny, zginęło ponad 7000 konfederatów. Gdy pozostałe oddziały Konfederacji wycofywały się, Lee był widziany jak jeździ na koniu, mówiąc "to wszystko moja wina". Potem powiedział Pickettowi, żeby zebrał swoją dywizję. Pickett słynnie odpowiedział: "Generale, nie mam żadnej dywizji."

Mniej więcej w tym samym czasie, co główny atak, kawaleria Stuarta zaatakowała tył Unii, ale atak również nie powiódł się.

Mapa ładunku Picketta

Skutki

Lee sprowadził do Pensylwanii armię, która liczyła 75.054 ludzi i straciła 22.638 ofiar, czyli około 30% swojej armii. Meade stracił tak wielu oficerów klasy terenowej, że armia Potomaka nie odzyskała sił do końca wojny. Zarówno I Korpus Unii jak i III Korpus straciły tak wielu ludzi, że musiały zostać połączone z II Korpusem. Bitwa ta pochłonęła więcej amerykańskich istnień niż jakakolwiek inna bitwa w historii Stanów Zjednoczonych. Gettysburg jest nadal największą bitwą, jaką kiedykolwiek stoczono na amerykańskiej ziemi. Zwycięstwo Unii nad Konfederacją zakończyło inwazję Lee na północ. Lee nigdy więcej nie spróbowałby najechać Unii. Armia Północnej Wirginii nigdy nie odzyskałaby swoich sił. Jednakże zapasy zabrane w czasie ich pobytu w Pensylwanii utrzymałyby konfederacyjną armię w ruchu. Kolejka wagonów z zaopatrzeniem i karetek dla rannych miała ponad 17 mil (27 km) długości. Lee nigdy nie miał więcej niż 51.000 ludzi przez resztę wojny. Liczby z sił zbrojnych Unii zniszczyły Lee i jego armię. Dlatego mówi się, że Gettysburg jest punktem zwrotnym amerykańskiej wojny domowej. Po tej bitwie konfederaci dowiedzieli się, że był tam szpieg niewolników.

Meade został surowo skrytykowany za nie kontratakowanie Lee po trzecim dniu walki. Następnego dnia Meade wysłał skirmisherów, ale nie zaatakował. Lee kazał swojemu wojsku utrzymać pozycję na Seminaryjnym Grzbiecie cały dzień 4 lipca. Ponad 10.000 rannych zostało przeniesionych pociągiem wagonowym 40 mil (64 km) do Williamsport i przekroczyło Potomac do Wirginii. Reszta armii Lee ruszyła w nocy z 4 na 5 lipca, po czym została skontrolowana przez kawalerię Jeba Stuarta. Następnego dnia, po odkryciu, że Konfederaci opuścili pole bitwy, armia Unii ostrożnie podążyła za nimi. Podczas Bitwy o Spadające Wody, armia Lee czekała, aż potop Potomaka zejdzie w dół, aby jego armia mogła przejść. Siły Meade'a dogoniły ich tam, ale bitwa nie miała wyraźnego zwycięzcy. Bitwa o Spadającą Wodę była ostatnią bitwą w kampanii Gettysburgów.