Armia Północnej Wirginii

Historia

Armia ta, kiedy została po raz pierwszy zorganizowana, nosiła nazwę (Konfederacka) Armia Potomaku. Została sformowana 22 października 1861 roku. Konfederacki generał P. G. T. Beauregard po raz pierwszy otrzymał dowództwo nad tak zwaną "Linią Alexandrii" 31 maja 1861 roku. 2 czerwca dołączył do swoich oddziałów w pobliżu Manassas w Wirginii. Zaplanował atak na Waszyngton, który najpierw wymagał zepchnięcia armii Unii za Bull Run. Poprosił o dodatkowe wsparcie ze strony armii Josepha E. Johnstona w dolinie Shenandoah. Rankiem 21 lipca 1861 r. Beauregard zaplanował atak z zaskoczenia na siły Unii, który zakończył się niepowodzeniem. Został wyparty aż do popołudnia, kiedy to pociągiem przybyły oddziały Johnstona. Konfederaci zdołali wtedy odepchnąć siły Unii i z bliskiej katastrofy uczynili zwycięstwo. Zarówno Beauregard, jak i Johnston byli pełnoprawnymi generałami. Ale Johnson przejął dowództwo nad dwoma armiami, które teraz zostały połączone w jedną. Prezydent Konfederacji Jefferson Davis nie lubił i nie zgadzał się z Beauregardem. Po objęciu dowództwa przez Johnstona doszło do serii utarczek słownych z Beauregardem. Prawdopodobnie w rezultacie, Beauregard został wysłany na zachód w styczniu 1862 roku, aby służyć jako drugi dowódca w ArmiiMissisipi.

W bitwie pod Siedmioma Sosnami Johnston został ranny. Jefferson Davis wyznaczył Lee do przejęcia dowództwa. W czerwcu 1862 roku, kiedy Lee przejął dowództwo, armia była zbiorem różnych komend w Wirginii i Karolinie Północnej. Wtedy też armia osiągnęła swoją szczytową siłę 90 000 żołnierzy. Kiedy zastąpił Johnstona, jego rozkazy nosiły nagłówek "Departament Północnej Wirginii" i "Armia Północnej Wirginii". Od tego czasu była to nazwa, pod którą była znana.

Armia pod dowództwem Lee

Lee chciał zainspirować swoich żołnierzy, mówiąc im, że "każdy człowiek postanowił utrzymać dawną sławę Armii Północnej Wirginii i reputację jej generała oraz zwyciężyć lub zginąć w zbliżającym się konkursie". Nie było żadnej starożytnej historii, to była nowo utworzona armia. Ale Lee zrozumiał ideę. Pierwsza seria bitew pod dowództwem Lee, zwanych bitwami siedmiodniowymi, zdefiniowała armię Lee. Jego żołnierze byli twardymi, oddanymi ludźmi, gotowymi ponieść ogromne straty, aby wygrać bitwy. W latach 1861-1865 Armia Północnej Wirginii stoczyła dziesiątki bitew. Jedne z bardziej znanych to bitwa pod Antietam, bitwa pod Chancellorsville i bitwa pod Gettysburgiem. W bitwie pod Fredericksburgiem jego armia zdołała zadać 12 653 ofiar armii Unii, tracąc przy tym tylko 5 377 ludzi. W grudniu 1861 roku Lee poprawił jednego ze swoich oficerów po walce mówiąc "pozwalasz tym ludziom uciec". "Idźcie za nimi i zniszczcie ich, ile tylko możecie!". W miesiącach następujących po przejęciu przez Lee Armii Północnej Wirginii, gdy wyparli oni armię Unii z Richmond w Wirginii i z Wirginii, stał się on bohaterem dla swoich żołnierzy i mieszkańców Wirginii.

Antietam i kampania w Maryland

Antietam była trzecią z czterech bitew kampanii Lee w stanie Maryland. Została stoczona 17 września 1862 roku i była najkrwawszą jednodniową bitwą wojny secesyjnej. Dokładne liczby nie są znane, ale według oficjalnych danych Armia Północnej Wirginii poniosła 10 320 ofiar (zabitych, rannych lub zaginionych). Armia Potomaku Unii poniosła 12 400 ofiar.

Celem Lee było, aby Armia Północnej Wirginii zaatakowała północne stany Maryland i Pensylwania. W ten sposób mógłby zagrozić miastom Waszyngton i Baltimore. Dzięki serii decydujących zwycięstw Lee sądził, że Południe może zyskać uznanie Anglii i Francji i skłonić je do poparcia sprawy południowej. Liczono na to, że jeśli armia Lee odniesie zwycięstwo, to może skłoni Abrahama Lincolna do złożenia pozwu o pokój. We wrześniu Lee ruszył swoją armią na północ. Zdobyli garnizon w bitwie pod Harpers Ferry. Armia Lee została wyparta w bitwie pod South Mountain i wycofała się ponownie po dniu ciężkich walk pod Antietam. Wycofując się z powrotem do Wirginii, Lee zdołał wzmocnić zbyt ostrożną naturę generała George'a B. McClellana udaną akcją tylnej straży w bitwie pod Shepherdstown. Powstrzymało to Armię Potomaku Unii przed pościgiem za Armią Północnej Wirginii z powrotem do Wirginii. Z militarnego punktu widzenia, Antietam było remisem. Ale dało Lincolnowi możliwość odniesienia zwycięstwa i wykorzystania go do wygłoszenia Proklamacji o Emancypacji.

Chancellorsville

Pod Chancellorsville armia Lee po raz kolejny pokonała Armię Potomaku, tym razem zadając jej 16 800 ofiar i tracąc 13 000 ludzi. Zwycięstwo pod Chancellorsville przyniosło Południu nową nadzieję. Wzmocniło przekonanie, że pojedynczy cios w Północ może wygrać wojnę. Żołnierze i oficerowie darzyli Lee najwyższym szacunkiem. Ufali jego osądom i uważali go za geniusza wojskowego. W tym samym czasie Armia Unii na Potomacu cierpiała na słabe morale pod dowództwem generała Josepha Hookera. Armia Północnej Wirginii, która miała mniej ludzi i znacznie mniej środków, raz po raz pokonywała liczniejszą Armię Potomaku. Lee uważnie śledził wydarzenia w północnych gazetach w poszukiwaniu wszelkich informacji o swoim wrogu.

Gettysburg

Gettysburg był kolejną szansą Lee na zadanie ostatecznego ciosu, który mógłby wygrać wojnę. Bitwa toczyła się od 1 do 3 lipca 1863 roku. Tym razem Lee poniósł więcej ofiar niż mógł sobie pozwolić. Impas, jakim był Gettysburg, zakończył inwazję Lee na północy i niemal zniszczył Armię Północnej Wirginii. Wojna odwróciła się na korzyść Unii.

Bitwa ujawniła, że Armia Północnej Wirginii miała inny plan działania. Kiedy armia Konfederacji ruszyła na północ w kierunku Pensylwanii, żołnierze zaczęli zbierać zbiegłych niewolników i wolnych czarnoskórych. Afroamerykanie, mężczyźni, kobiety i dzieci, zostali zebrani i zabrani wraz z armią, która maszerowała na północ. Kiedy Armia Północnej Wirginii wycofała się, zabrała schwytanych czarnych ludzi, których liczbę szacuje się na ponad tysiąc, z powrotem do Wirginii. Tam ci, którzy uciekli z niewoli, zostali zwróceni właścicielom. Inni zostali sprzedani na aukcji lub uwięzieni. Lee być może nie wydał rozkazu "polowania na niewolników". Pewnego razu w Pensylwanii powiedział swoim żołnierzom, że "żadna większa hańba nie mogłaby spotkać armii" lub zdyskredytować sprawy Konfederacji, "niż utrwalanie barbarzyńskich okrucieństw na nieuzbrojonych i bezbronnych [sic] oraz bezmyślne niszczenie własności prywatnej, które naznaczyły drogę wroga w naszym własnym kraju". Nie powstrzymało to jednak jego oficerów i ludzi przed łapaniem czarnych. W jednym przypadku w Mercersburgu, w Pensylwanii, żołnierze zagrozili, że spalą "każdy dom, w którym ukrywa się zbiegły niewolnik". Dali ludziom w ich domach 20 minut na wydanie każdego czarnego człowieka.

Generał Lee na koniu Traveler

Appomattox

W połowie maja 1864 r. krążyły pogłoski, że Armia Północnej Wirginii została pokonana. Jeden z oficerów Unii w sztabie generała George'a G. Meade'a skorygował ten pogląd. Powiedział: "Lee jest odważnym i zręcznym żołnierzem i będzie walczył, dopóki ma dywizję lub dzienne racje żywnościowe". O żołnierzach Lee Lyman powiedział: "Ci rebelianci nie są na wpół wygłodzeni i gotowi do poddania się - bardziej żylasty, płowy, o groźnym wyglądzie zestaw ludzi nie mógłby być". Lyman wiedział, że nawet po trzech latach ciężkiej wojny z większą i lepiej wyposażoną armią byli oni nadal śmiertelnie niebezpieczną siłą bojową. Nic dziwnego, że musiało minąć kolejnych 11 miesięcy ciężkich walk, zanim Armia Północnej Wirginii ostatecznie poddała się pod Appomattox.