Psychologia anormalna

Historia

Ponadnaturalne tradycje

Wiara nadprzyrodzona to wiara w siłę, która jest poza naukowym zrozumieniem. Istnieje wiele kultur, które wierzą w wydarzenia nadprzyrodzone. Są to kultury religijne, jak również starożytni Chińczycy, starożytni Egipcjanie, Hebrajczycy i starożytni Grecy. Kultury te mają pisma, które mówią, że nienormalne zachowanie w postaci nadprzyrodzonych zdarzeń stworzył demony lub bogów, które mogłyby przejąć osobę i działać poprzez tych ludzi. Nazywano to opętaniem. W Kościele rzymskokatolickim egzorcyzmy były wykonywane, aby te demony opuściły ciało osób, które posiadały. Egzorcyzmy obejmowały modlitwę, odgłosy i mikstury. Osobom, które zachowywały się nienormalnie, często mówiono, że były opętane.

W niektórych kulturach często stosowano trepanację. Wtedy robiono komuś dziurę w głowie, aby uwolnić "złego ducha".

Azyle

"Azyle szaleńców" to budynki, które zatrzymywały pacjentów o nietypowych zachowaniach. Stały się one popularne w Europie dzięki ustawie o domach wariatów z 1774 roku, chociaż istniały przed tą ustawą. Azyle były przeznaczone do opieki nad osobami, które nie mogły same o siebie zadbać. Byli jednak znani z tego, że byli okrutni i znęcali się nad swoimi pacjentami. Budynki były często brudne i niezbyt dobrze utrzymane.

Pod koniec XVII wieku William Tuke przeprowadził rekolekcje religijne dla pacjentów. To był odwrót od okropności psychiatrycznych azylów. Ponadto, pod koniec XVII wieku Philippe Pinel zaczął zachęcać do lepszego traktowania psychicznie chorych.

Dziś XVIII-wieczny azyl dla wariatów nie istnieje. Większość z nich została zamknięta pod koniec XIX w. z powodu wynalezienia lekówprzeciwpsychotycznych. Obecnie istnieją szpitale psychiatryczne dla osób z chorobami psychicznymi. Należy do nich Broadmoor Hospital, w którym znajdują się jedne z najniebezpieczniejszych brytyjskich kryminalistów z chorobami psychicznymi.

Azyle w Ameryce

W latach osiemdziesiątych XIX wieku Dorothea Dix walczyła ze złym traktowaniem pacjentów w zakładach psychiatrycznych. Założyła grupę "higieny psychicznej", aby zachęcić polityków do zmiany sposobu traktowania pacjentów psychicznych w Stanach Zjednoczonych. Kiedy ludzie dowiedzieli się o złych praktykach w ośrodkach psychiatrycznych, zebrano pieniądze na poprawę traktowania pacjentów i azylów. Uważa się, że Dix przyczynił się do utworzenia 32 szpitali psychiatrycznych. Do 1940 roku w szpitalach psychiatrycznych mieszkało ponad 400.000 pacjentów.

Większość zabiegów nadal była okrutna dla pacjentów i nie była skuteczna. Azyle szybko stawały się przepełnione. Mary Jane Ward napisała w 1946 r. książkę "The Snake Pit", która podniosła świadomość nieludzkiego traktowania chorych psychicznie.

W tym samym roku powstał Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego. Organizacja zapewniała szkolenia i wsparcie dla pacjentów i pracowników umysłowych, którzy się nimi opiekowali. Ustawa Hill-Burtona została uchwalona w celu przekazywania pieniędzy na rzecz szpitali zdrowia psychicznego.

Później uchwalono ustawę o gminnej służbie zdrowia z 1963 roku. Ustawa ta stworzyła budynki ambulatoryjne, w których pacjenci mogliby mieszkać w domu, a nie w szpitalu. Na mocy tej ustawy wybudowano również ośrodki rehabilitacyjne i środowiskowe.

Deinstytucjonalizacja

Pod koniec XIX wieku ośrodki psychiatryczne były mniej akceptowane. Okrutne traktowanie pacjentów oraz przeludnienie i sposób życia były postrzegane jako niepotrzebne. Mniej pieniędzy trafiało do azylów. Tak wiele z nich zostało zamkniętych na całym świecie. Zamykanie szpitali psychiatrycznych stało się znane jako deinstytucjonalizacja. Przemieszczanie się z azylu do społeczności miało pomóc w rozwoju i odzyskaniu zdrowia przez pacjentów. Brak dobrych programów wsparcia oznaczał, że pacjenci czuli się porzuceni i z trudem wpasowywali się w normalne życie. Doprowadziło to do tego, że wielu z nich stało się bezdomnymi.

Wyjaśnienie nieprawidłowego zachowania

W przeszłości istniały trzy sposoby na wyjaśnienie nienormalnych zachowań. Były to wyjaśnienia nadnaturalne, biologiczne i psychologiczne. Zachodnia medycyna nie używa już nadnaturalnych wyjaśnień. Zamiast tego używamy biologicznych i psychologicznych wyjaśnień. Wyjaśnienia biologiczne korzystają z genetyki i neurobiologii w celu wyjaśnienia nienormalnych zachowań. Biologiczne wyjaśnienie opiera się na tym, jak działa mózg i jak geny zmieniają sposób jego działania. Wyjaśnienia psychologiczne wykorzystują sposób działania umysłu do wyjaśniania nienormalnych zachowań.

Ponadnaturalne wyjaśnienia

Wczesne kultury uważały, że nieprawidłowe zachowanie pochodziło od demonów, duchów i astrologii. Trepanacja miała miejsce, gdy w głowie człowieka wywiercono dziurę. Robiono to, aby wypuścić duchy lub demony z głowy.

Egzorcyzm był praktykowany głównie przez Kościół katolicki. Wierzono, że egzorcyzm odpędza duchy od osoby, którą one posiadały.

Te praktyki były normalne w średniowieczu. Wtedy właśnie nienormalne zachowanie było uważane raczej za kwestię religijną niż psychologiczną. Niektóre nienormalne zachowania były uważane za czary. Ludzie oskarżeni o czary prawie zawsze byli karani za te czyny. W wielu przypadkach karą było morderstwo.

Wyjaśnienia biologiczne

Biologiczne podejście do wyjaśniania nienormalnych zachowań zakłada, że zachowanie może być wyjaśnione przez czynniki fizyczne. Hipokrates był człowiekiem, który żył w V wieku i przez wielu uważany jest za ojca współczesnej medycyny. Nie akceptował on tego, że złe duchy czy astronomia były przyczynami zaburzeń psychicznych. Hipokrates uważał, że istnieją naturalne przyczyny tych zaburzeń i można znaleźć odpowiednie leczenie. Skupił się na "czterech humorach" mózgu. Uważał, że te cztery humory muszą być zrównoważone dla zdrowych stanów psychicznych, a gdy jeden humor jest silniejszy, pojawiają się różne zaburzenia. Aby zrównoważyć humory, Hipokrates kazałby pacjentom zmienić swój styl życia. ^{s. 11} Obecnie pojawiły się nowe pomysły na biologiczne wyjaśnienia zaburzeń psychicznych. Ale skupienie się przez Hipokratesa na procesach psychicznych i praktyce klinicznej było rewolucyjną koncepcją.

Inny grecki lekarz o nazwisku Galen również przyjął naukowe podejście do przyczyn zaburzeń psychicznych. Podzielił je na kategorie fizyczne i psychiczne. Wśród przyczyn Galena znalazły się urazy głowy, nadużywanie alkoholu i doświadczenia życiowe. W XVIII wieku koncepcje Galena miały wpływ na przemysł medyczny. Galen skupił się na biologicznych przyczynach zaburzeń psychicznych. ^{s. 13}

Wyjaśnienia psychologiczne

Psychologiczne wyjaśnienia nienormalnych zachowań przyjmują czasem behawioralne podejście, w którym pozytywne zachowania są wzmacniane, a negatywne nie. To podejście jest bardziej skoncentrowane na zmianie faktycznego zachowania osoby niż na prawdziwej przyczynie.

Zygmunt Freud był jednym z najpopularniejszych teoretyków psychologicznych XX wieku. Metoda, którą stosował do badania i leczenia pacjentów, znana była jako psychoanaliza. Metody hipnozy stosowane przez Freuda, ale także przez Franza Mesmera i lekarzy w Szkole Nancy. Freud starał się jednak, aby jego pacjenci wyznawali swoje najgłębsze, najprawdziwsze emocje, co zostało nazwane katharsis. Chciał, aby jego pacjenci mówili o sobie swobodnie, w wolnym skojarzeniu. Prowadziłby również analizę snów, w której pacjenci nagrywaliby i omawiali swoje sny. Prace Freuda doprowadziły do powstania innych wielkich teoretyków psychoanalitycznych, takich jak Carl Jung, Alfred Adler i Harry Stack Sullivan. Wilhelm Wundt i William James zostali wyróżnieni za otwarcie pierwszych laboratoriów psychologii eksperymentalnej. Doprowadziło to do powstania wielu badań i metod psychologicznych, takich jak klasyczne kondycjonowanie prowadzone przez Ivana Pavlova i Johna B. Skinnera, natomiast Edward Thorndike i B. F. Skinner byli liderami badań nad kondycjonowaniem operowym. ^{s. 18}

Klasyfikacja

DSM

Północnoamerykańska książka referencyjna używana przez psychiatrów i psychologów do diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych jest znana jako Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych (DSM). Jest on produkowany przez Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne (APA). Najnowsza wersja została wydana w maju 2013 r. i jest znana jako DSM-5. Na DSM liczą klinicyści, towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych, firmy medyczne oraz system prawny jako punkt odniesienia dla zrozumienia i identyfikacji zaburzeń psychicznych. DSM dzieli zaburzenia psychiczne na grupy i dostarcza opisowe znaki i objawy, które definiują każde zaburzenie. Ponadto wymienia statystyki dla każdego zaburzenia, począwszy od jego częstotliwości w całej populacji, a skończywszy na najbardziej skutecznej formie leczenia.

Przed postawieniem diagnozy u osoby z określonym zaburzeniem psychicznym specjalista musi najpierw ustalić, czy osoba ta rzeczywiście cierpi na jakieś zaburzenie psychiczne. DSM definiuje zaburzenie psychiczne jako stan, który:

• Jest przede wszystkim psychologiczna i zmienia zachowanie, osobowość lub motywację,
• Gdy w stanie pełności powoduje stres, upośledzenie funkcjonowania społecznego lub zachowanie, które chciałoby się dobrowolnie przerwać, ponieważ stanowi zagrożenie dla zdrowia fizycznego, oraz
• Odróżnia się od innych schorzeń i jest uznawany za uleczalny.

W przypadku korzystania z DSM pełna diagnoza psychiatryczna jest podzielona na pięć wymiarów, zwanych "osiami", które odnoszą się do różnych cech niepełnosprawności lub zaburzeń:

• Oś I zawiera wszystkie kategorie zaburzeń psychicznych z wyjątkiem upośledzenia umysłowego i zaburzeń osobowości. Zaburzenie w ramach tej osi jest podobne do choroby lub choroby w medycynie ogólnej i obejmuje depresję, zaburzenie lękowe, zaburzenie spektrum autyzmu, zaburzenie dwubiegunowe i anoreksję.
• Oś II zawiera opóźnienie umysłowe i zaburzenia osobowości, takie jak paranoiczne zaburzenia osobowości, antyspołeczne zaburzenia osobowości oraz obsesyjno-kompulsywne zaburzenia osobowości. Oś ta zawiera dużą liczbę zaburzeń, z których wszystkie odnoszą się do sposobu myślenia i działania człowieka ze światem.
• Oś III zawiera ogólne schorzenia, drobne schorzenia i wszelkie zaburzenia fizyczne jednostki. Kiedy używane są pierwsze trzy osie, można dostrzec związki i łatwiej jest profesjonalistom znaleźć przyczynę zaburzeń psychicznych i skutecznie leczyć daną osobę.
• Oś IV zawiera wszelkie czynniki środowiskowe lub społeczne, które mogą odgrywać rolę w diagnozowaniu jednostki. Złe relacje społeczne, śmierć bliskiej osoby lub zwolnienie z pracy to czynniki stresogenne, które mogą pomóc w rozwoju zaburzeń psychicznych.
• Oś V jest używana przez profesjonalistów dla osób poniżej 18 roku życia. Dzieci są oceniane na podstawie tego, jak dobrze radzą sobie obecnie w swojej sytuacji. W globalnej ocenie funkcjonowania zastosowano skalę 0-100, ale w DSM-5 zastąpiono ją ankietą i polem wyboru, które są mniej subiektywne.

Oddzielne osie DSM są często połączone ze sobą w rozwoju zaburzeń psychicznych.

ICD-10

Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Związanych z nimi Problemów Zdrowotnych (ICD) została stworzona przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i jest uniwersalnym systemem diagnostycznym w zakresie zaburzeń psychicznych. ICD został zatwierdzony przez urzędników służby zdrowia ze 193 krajów członkowskich WHO i jest dostępny za darmo w Internecie. Jego celem jest pomoc krajom w zmniejszaniu problemów związanych z zaburzeniami psychicznymi. System kodowania stosowany w DSM został zaprojektowany tak, aby był kompatybilny z systemem stosowanym w ICD; niektóre kody mogą jednak nie pasować, ponieważ obie publikacje są zmieniane w różnym czasie. ICD-10 został udostępniony publicznie w 1994 r.; jego ostatnia aktualizacja miała miejsce w 2010 r. Rozdział 5 ICD-10 obejmuje ponad 300 zaburzeń psychicznych i behawioralnych, które podzielono na następujące kategorie:

• F00-F09 Organiczne zaburzenia psychiczne
• F10-F19 Zaburzenia psychiczne i behawioralne związane z używaniem narkotyków
• F20-F29 Schizofrenia i zaburzenia urojeniowe
• F30-39 Zaburzenia nastroju
• F40-49 Zaburzenia neurotyczne, związane ze stresem
• F50-59 Zaburzenia zachowania związane z zaburzeniami ciała i czynnikami fizycznymi
• F60-F69 Zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych
• F70-F79 Opóźnienie umysłowe
• F80-F89 Zaburzenia rozwoju psychicznego
• F90-F98 Zaburzenia behawioralne i emocjonalne, które rozwijają się w dzieciństwie
• F99 Niesprecyzowane zaburzenia psychiczne

Całość online ICD-10 można znaleźć tutaj.

Leczenie

Psychoanaliza

Psychoanaliza jest formą terapii opartą na teorii psychoanalitycznej. Teoria ta stwierdza, że ludzkie zachowanie jest kontrolowane przez nieświadome siły takie jak instynkt i że nie ma czegoś takiego jak wolna wola. Wiele pomysłów znalezionych w teorii psychoanalitycznej można prześledzić od słynnego psychologa Zygmunta Freuda. Freud wierzył, że zaburzenia psychiczne są wynikiem wypartych wspomnień i emocji z dzieciństwa; psychoanaliza ma na celu poszukiwanie tych ukrytych wspomnień i emocji i przynieść je do pacjenta. Techniki takie jak hipnoza są stosowane w celu dotarcia do nieświadomego umysłu z nadzieją, że źródło zaburzeń zostanie znalezione. Freud uważał również, że sny mają ukryte znaczenia i często prosił pacjentów o zapisywanie ich snów do analizy. Ze względu na brak naukowych dowodów potwierdzających większość Freudowskich idei psychoanaliza jest rzadko stosowana przez psychologów klinicznych i została zastąpiona przez bardziej skuteczne formy terapii.

Terapia behawioralna

Terapia behawioralna opiera się na teorii behawioryzmu, która stwierdza, że wszystkie ludzkie zachowania są wynikiem bodźca i wzmocnienia. Znani behawioryści to James Watson, B.F. Skinner i Joseph Wolpe. Celem tej terapii jest zwiększenie pozytywnych lub społecznie wzmacniających się zachowań. Terapię behawioralną można podzielić na trzy obszary:

1. Stosowana analiza zachowania (ABA) wykorzystuje pewną formę kondycjonowania operacyjnego, w której do modyfikacji zachowania wykorzystuje się wzmocnienie dodatnie.
2. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) koncentruje się na warunkowaniu negatywnych myśli i uczuć za zachowaniami pacjentów w celu zmiany tego zachowania.
3. Teoria społecznego uczenia się jest wykorzystywana w leczeniu i rozumieniu zaburzeń lękowych. Wykracza ona poza tradycyjne klasyczne założenie warunkujące, że strach i lęk muszą być poznawane bezpośrednio; teoria społecznego uczenia się sugeruje, że dziecko może nabyć strach przed wężami, na przykład obserwując, jak członek rodziny okazuje strach w odpowiedzi na węże.

Terapia humanistyczna

Terapia humanistyczna jest metodą zaczerpniętą od Carla Rogersa, która ma na celu skupienie się na kliencie jako człowieku, a nie na problemie, który ma. Terapeuta może dostosować otoczenie i nastrój sesji w sposób naśladujący normalną rozmowę. Często pomaga to pacjentowi uświadomić sobie problemy, jakie ma i podzielić się nimi z terapeutą z większym powodzeniem niż w przypadku tradycyjnej sesji doradczej. Terapia humanistyczna stwarza skuteczny sposób dotarcia do źródła problemu i właściwego jego leczenia.

Własny termin Rogera brzmiał "terapia skoncentrowana na kliencie", w myśl którego terapeuta pomaga klientowi stać się prawdziwym dorosłym psychologiem.