Żarłacz biały

Opis

Wielki rekin biały jest rekinem. Wielki żarłacz biały jest rekinem i rodzajem ryby chrzęstnoszkieletowej należącej do klasy biologicznej znanej jako Chondrichthyes. Ryby te to kręgowce szczękowe ze sparowanymi płetwami, sparowanymi nogami, łuskami, sercem z komorami w seriach oraz szkieletem wykonanym z chrząstki stawowej, a nie kości. Rekiny te znane są również jako Lamniformes, co jest porządkiem rekinów powszechnie nazywanych rekinami makrelowymi. Ten gatunek rekinów posiada dwie płetwy grzbietowe, płetwę analną, pięć szczelin skrzelowych i pysk rozciągnięty za oczami.

Wielki żarłacz biały jest jednym z najbardziej śmiercionośnych drapieżników przyrody, wyróżniającym się szczękami i wieloma ostrymi zębami. Różnica polega na zdolności obu szczęk rekina do poruszania się podczas zasadzki na jego ofiarę. Najpierw gryzą dolną szczęką, aby zatopić w niej zęby, następnie zamykają górną szczękę i zaczynają wielokrotnie młócić głowę, aby oderwać kawałki ciała [6]. Mogą one zawierać jednocześnie aż 3 000 zębów, siedząc w pięciu rzędach z największym zestawem z przodu. W przypadku utraty jednego zęba, drugi wychodzi z schowka zapasowych zębów osadzonych w szczękach rekina.

Poza zębami i szczękami wielkich rekinów białych, ich zmysły w dużym stopniu przystosowały się do wyostrzenia ich umiejętności jako myśliwych. Ich zmysł węchu jest najdokładniejszy, a wielkie białe rekiny mogą wykryć jedną kroplę krwi w dziesięciu miliardach kropli wody. Posiadają one "kamień uszu", który pomaga zwierzęciu ustawić się w wodzie w zależności od kierunku pływania. Rekiny wykorzystują również doskonały wzrok z siatkówkami podzielonymi na dwa obszary do pływania w dzień i w nocy, a także chronią je, tocząc je do tyłu do czaszki przed ugryzieniem. Jeden z ich najciekawszych zmysłów odnosi się do ich dotyku i odbioru elektrycznego. Seria porów w nosie rekina pozwala mu na wykrywanie pól elektromagnetycznych i wyczuwanie zwierzęcych wibracji w wodzie, a także na dokładne poruszanie się po otwartym oceanie.

Wielki biały staje się dorosły około dziewięciu lat po urodzeniu. Wzrost wielkiego rekina białego wynosi około 25-30 centymetrów rocznie i osiąga średnią wielkość 4,5 metra. Największy z nich może mieć nawet 6,4 metra długości. Ich wątroba, przysmak zabójczych wielorybów, może ważyć nawet do około 24 procent własnej masy ciała.

Gdzie oni mieszkają

Wielkie rekiny białe żyją w morzu. Żyją w pobliżu wybrzeża, we wszystkich ciepłych wodach. Od czasu do czasu nurkują w głębokich wodach otwartych oceanów. Mogą być w wodzie tak płytkiej jak trzy stopy głębokości, a głębokiej jak 1280 metrów. ^[]

Mogą pływać w pobliżu:

• Zachodni Atlantyk: od Nowej Fundlandii po Florydę, Bahamy, Kubę, Północną Zatokę Meksykańską, Brazylię, Argentynę, Gwadelupę;
• Wschodni Atlantyk: Francja, Senegal, Ghana, Demokratyczna Republika Konga
• Morze Śródziemne: Afryka Północna, południe Francji, zachodnie i południowe wybrzeże Włoch, Chorwacja, Malta, Grecja, ;
• Ocean Indyjski: Republika Południowej Afryki, Seszele, Morze Czerwone
• Zachodni Pacyfik: Japonia, Korea, Chiny, Filipiny, Australia, Nowa Zelandia;
• Środkowy Pacyfik: Hawaje
• Wschodni Pacyfik: od Alaski do Kalifornii, i od Panamy do Chile.

Badania wykazały, że rekiny z północnej Kalifornii są genetycznie odmienne od innych populacji rekinów. Dowody DNA wskazują na populację oddzieloną od innych wielkich białek około 200.000 lat temu (w epoce plejstoceńskiej). Poprzez znakowanie rekinów dowiedziały się one również, że na ogół są samotne, ale podążają tą samą drogą przez ocean i przebywają w tych samych miejscach. Od stycznia do lipca mieszkają w pobliżu Hawajów, a następnie przenoszą się na wody kalifornijskie między sierpniem a grudniem.

Interakcje międzyludzkie

Czasami rekiny atakują ludzi. Kiedy rekiny widzą nowy obiekt, na przykład deskę surfingową, gryzą go, aby wiedzieć, jaki to może być obiekt. Czasami rekiny widzą cień surferów i atakują ich, ponieważ uważają ich za foki.

Niektórzy ludzie uważają, że ludzie nie są dobrym pokarmem dla wielkich rekinów białych, ponieważ trawienie rekinów może być zbyt wolne, aby poradzić sobie z wysokim stosunkiem kości do mięśni i tłuszczu ludzkiego ciała. Można by argumentować, że z tego powodu prawie wszystkie ataki wielkich rekinów białych nie trwają po pierwszym ugryzieniu. ^[]

Rekiny to oportunistyczne drapieżniki. Oznacza to, że nie są zbyt wybredne w tym, czym się żywią. Takie zachowanie zaobserwowano, gdy zwierzęta całkowicie zjadły przynętę cząstkową. Wyjaśnienie jest takie, że taktyka ta polega zazwyczaj na jednokrotnym ugryzieniu ofiary, tak aby wykrwawiła się ona na śmierć, zanim rekin wprowadzi się do środka w celu nakarmienia. Inne duże ssaki, takie jak foki i delfiny, również wydają się stosować tę taktykę, ponieważ minimalizuje ona ryzyko zranienia się drapieżnika. W większości przypadków ludzie mają tendencję do szybkiej ucieczki po pierwszym ugryzieniu, tak aby nie zostały skonsumowane, lecz po prostu ugryzione. Śmierć w takich przypadkach jest na ogół spowodowana utratą krwi z pierwszej rany. W przypadkach, gdy doszło do ataku, a ofiara nie była w stanie szybko uciec, doszło do częściowego lub całkowitego spożycia; szczególnie narażeni są na to samotni nurkowie. Większość ataków wydaje się mieć miejsce również w wodach, w których rekin jest trudny do zauważenia lub w których jest zdezorientowany, ale jest to mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że rekin znajduje się w naturalnym środowisku łowieckim o wysoko rozwiniętych zmysłach. ^[]