Edward Drinker Cope

Wczesne życie

Cope był pierwszym synem Alfreda i Hanny Cope. Jego ojciec był poważnym kwakrem i prowadził firmę transportową założoną przez jego ojca, Thomasa P. Cope'a. Firma została założona w 1821 roku. Jego rodzice zabierali go do ogrodów, muzeów i ogrodów zoologicznych. Nauczyli go czytać, pisać i rysować.

Zaczął chodzić do szkoły, gdy miał 9 lat. Kiedy miał 12 lat, rodzice odesłali go do szkoły z internatem w Quaker. W wieku 15 lat studiował biologię (historię naturalną) i często odwiedzał Akademię Nauk Przyrodniczych w Filadelfii. Mieli muzeum historii naturalnej.

Z listów do domu wynika, że praca na roli nie była dla niego. ^p15 Ojciec Cope'a w wieku 14 i 15 lat zmusił go do podjęcia letniej pracy na farmie. Kiedy miał 16 lat, nie został już wysłany do szkoły z internatem, ponieważ ojciec chciał, żeby był rolnikiem. ^p100 Ojciec chciał, żeby był bardziej aktywny fizycznie, więc kupił mu gospodarstwo. Cope wynajmował ziemię rolnikom i pracował na farmie.

Kiedy miał 18 lat, rozpoczął pracę w Akademii Nauk Przyrodniczych w niepełnym wymiarze godzin. Chodził na zajęcia. Jego ojciec za nie płacił. Mimo to, jego ojciec powiedział, że powinien uprawiać ziemię. Do 23 roku życia, jego listy do ojca ciągle powtarzały, że nie chce być rolnikiem i że chce być naukowcem. ^p100

Przez dwa lata pracował w Akademii Nauk Przyrodniczych i został jej członkiem. ^p21 Czasami musiał odwiedzać Smithsonian Institution, gdzie poznał Spencera Baird'a, który wiedział wszystko o rybach i ptakach. ^p107 Wstąpił także do Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego. Akademia i Towarzystwo wydawały czasopisma, które akceptowały jego artykuły.

W 1861 roku, gdy miał 21 lat, napisał o klasyfikacji salamandrów. Salamandra jest płazem. ^p835 Następnie wziął klasę anatomii porównawczej od słynnego nauczyciela na Uniwersytecie Pensylwanii. Następnie Cope zapytał ojca, czy mógłby nauczyć się niemieckiego i francuskiego, aby móc czytać książki naukowe i powieści w języku niemieckim i francuskim. ^p101

Podróże europejskie

Na początku amerykańskiej wojny domowej Cope próbował zdobyć pracę pomagając w szpitalu polowym. Potem, gdy miał 22 lata, chciał jakoś pomóc uwolnionym czarnym. W tym roku, 1863, on i jego narzeczona zerwali i był smutny. Pojechał do Irlandii, Anglii i Europy. Podczas podróży poznał znanych naukowców. ^p26-30

Podczas pobytu w Niemczech po raz pierwszy spotkał swego rywala, naukowca Othniela Charlesa Marsha. ^p11 11 lutego 1864 roku napisał do ojca: "Wrócę do domu na czas, aby ... zostać złapanym przez nowy projekt. Nie będę za to żałował. . . .pewnych osób. . . . . . .byłoby na tyle wredne, że powiedziałbym, że pojechałem do Europy, aby uniknąć wojny". ^s138

Strona z pamiętnika Cope'a z czasów, gdy miał 7 lat, kiedy to odbył podróż morską do Bostonu.

Wczesna kariera

Powrót Cope'a do domu w Filadelfii był przed końcem wojny domowej. Ożenił się z dziewczyną Quakera, którą znał, Annie Pim. Mieszkała na farmie, a wesele odbyło się w jej domu.

Cope pisał prace o rybach, wielorybach i jednej o skamieniałej żabie z ogonem. ^p835 Ojciec Cope'a dał pieniądze małej uczelni Quaker College o nazwie Haverford College. Uczelnia ta dała Cope'owi honorowy tytuł magistra i zatrudniła go do nauczania zoologii. ^p48

Cope wyjechał na naukowe podróże na amerykański zachód i podczas tych podróży pisał listy do rodziców oraz do żony i córki. Powiedział ojcu, że nauczanie zabierało mu zbyt wiele czasu na dokonywanie odkryć naukowych. ^p143/6 Rzucił pracę w college'u. Następnie wraz z żoną i córką przeniósł się do Haddonfield, aby być bliżej skamieniałych łóżek w zachodnim New Jersey.

W Haddonfield w New Jersey znajdowały się marlpity, w których szkielet dinozaura został odkryty w 1858 roku przez Williama Foulke i nazwany Hadrosaurus foulkii przez dr Leidy z Filadelfijskiej Akademii Nauk Przyrodniczych. ^p151/8 Cope znalazł tam więcej skamieniałości. Na przykład, w 1868 r. opisał Elasmosaurus platyurus i Laelaps. Edward Cope udał się również na wyprawy do jaskiń; ostatnią odwiedzoną przez niego jaskinią były Jaskinie Wyandotte w Indianie w 1871 r. ^p151/5

W latach trzydziestych Kwakier napisał wiele prac naukowych, które zostały opublikowane. Charles Sternberg powiedział, że na skamieniałych polach Kansas Cope miał "ciężki atak koszmaru ... każde zwierzę, którego ślad znaleźliśmy w ciągu dnia bawiło się z nim w nocy ... czasami tracił połowę nocy w tym wyczerpującym snem". ^{s. 167}

Cope poszukiwał także skamieniałości na zachodzie Stanów Zjednoczonych. W 1872 roku badał skały eocenu. Skały te miały od 55 do 38 milionów lat. W tym roku pracował za dużo i miał załamanie. ^p583 W 1873 roku badał złoża (warstwy) Titanothere w północno-wschodnim Kolorado. Titanothere była dużym wymarłym roślinożercą. ^p183/194

Przegląd Wheelera

W 1874 roku Cope zgłosił się na ochotnika do badań nad Wheelerami. Te wyprawy geologiczne były prowadzone przez George'a Montague'a Wheelera. Mapowały one części Stanów Zjednoczonych na zachód od południka 100. ^p200 Południk 100. na zachód to granica między suchym zachodem a deszczowym wschodem Stanów Zjednoczonych.

W 1874 roku Cope odkrył formację Puerco w Nowym Meksyku podczas badania Wheelera. ^p200 Formacja Puerco była warstwą miękkiej skały o grubości 500 stóp wzdłuż górnej rzeki Puerco w pobliżu Kuby w Nowym Meksyku. Był to zielony i czarny margiel (który zawierał substancje chemiczne używane do produkcji nawozów). Skamieniałości zostały później znalezione przez kogoś w podobnej formacji na zachód od niej, w innym hrabstwie. Cope powiedział, że to było jak te skamieniałości pochodziły z jego formacji Puerco, którą odkrył. Jego klif mógł być wykopany nad rzeką przez długi czas i wyglądało to tak, jakby był tam od dawna. Było to coś, czego naukowcy, których znał, nie widzieli przed nim. W ramach badania Wheelera mógł robić zakupy na komisariatach. Swoje znalezisko mógł uzyskać w opublikowanych raportach z badań. Zabrał ze sobą swoją żonę i córkę na jedną wycieczkę po ankiecie, wynajmując im dom. Jako wolontariusz płacił na swój sposób. ^p63

Niezależność

Kiedy Cope miał 35 lat, jego ojciec zmarł, pozostawiając mu ćwierć miliona dolarów. ^p837 Następnego roku, 1876, Cope przeniósł żonę i córkę z ich domu przy sadzie jabłkowym w Haddonfield w New Jersey z powrotem do Filadelfii w Pensylwanii - tym razem do szeregowca w mieście. Kupił dwie jednostki i wykorzystał jedną z nich jako paleo-lab dla swojej kolekcji skamielin. Przestał pracować w terenie, by nadrobić zaległości w pisaniu. Zatrudnił ekipy do poszukiwania skamielin dla niego. I pomógł wystawie stulecia w Filadelfii w ustawieniu ich skamieniałości. ^p218 W 1877 roku udało mu się kupić połowę amerykańskiego przyrodnika.

Tak szybko opublikował prace, że jego rywal, profesor Marsh, miał wątpliwości, kiedy znaleziono skamieliny Cope'a. W sierpniu 1878 roku, gdy miał 38 lat, Cope popłynął na Wyspy Brytyjskie, by wziąć udział w zjeździe naukowym w Irlandii Dublińskiej. Następnie popłynął do Francji, by udać się tam na dwudniowy zjazd naukowy. Na jednym z tych zjazdów postanowił kupić kilka pudełek argentyńskich skamieniałości, być może dla muzeum w Filadelfii.

Kiedy Cope wrócił, czekały na niego dwa lata zbierania przez jego człowieka Lucasa. To był Camarasaurus, sosropod. ^p42

Domy Cope'a na Pine Street, jeden z nich służył jako biuro.


Camarasaurus , z Górnej Jury Kolorado i Utah. Jest to najczęstsza skamielina kiszonkowa występująca w Ameryce Północnej

Wojny kostne

Cope przedstawił swojego (ówczesnego) przyjaciela Marsha właścicielowi wykopu, Albertowi Vorheesowi, gdy ci dwaj odwiedzili to miejsce. Później odkrył, że Marsh zaginął za plecami Cope'a i zawarł prywatną umowę z Vorheesem: wszelkie skamieliny znalezione przez ludzi Vorheesa zostały odesłane do Marsh w New Haven. ^p35

W 1868 roku profesor Marsh powiedział, że Cope umieścił czaszkę dinozaura na końcu ogona. To był Elasmozaur, plezjozaur o długiej szyi. Okazało się, że Marsh miał rację, a Cope został upokorzony.

Waśń trwała do końca życia Cope'a. Oboje stali się mniej zamożni, próbując powstrzymać drugich ludzi od kopania w skamieliny. Każdy z nich krytykował pracę drugiej w New York Herald. Innym razem Marsh próbował powstrzymać Cope'a przed publikacją swoich artykułów i książek, więc Cope wynajął dwie kopalnie skamieniałości z dala od Marsha. ^p257

W 1889 roku amerykańska służba geologiczna przestała udzielać dotacji firmie Cope. Marsh namówił Johna Wesleya Powella, by poprosił Cope'a o przekazanie do badania próbek znalezionych przez Cope'a w 1874 roku.^{p233/7 249} Cope nie chciał przekazać skamieniałości do badania, ponieważ gdy je znalazł, był wolontariuszem płacącym na swój sposób. Rozmawiał więc z New York Herald. ^p245/9 Pierwszy artykuł ukazał się 12 stycznia 1890 roku. Cope powiedział, że Marsh niedopłacał swoim pracownikom i powiedział, że niektóre z tego, co napisał Marsh, zostały napisane przez innych. Powiedział też, że Powell źle wydawał pieniądze z podatków i popełnił błędy w klasyfikacji skamieniałości. s. ⁴⁰⁴ Później inny artykuł podał ich stronę. s. ²⁰⁶ W wyniku tych artykułów sondaż stracił fundusze na poszukiwanie skamieniałości. Marsh został zwolniony z Ankiety. A Cope prawie został zwolniony z Uniwersytetu w Pensylwanii. ^p329/334 Cope zastanawiał się, czy ludzie uważają go za "kłamcę". . . .wywołany zazdrością i rozczarowaniem." Wydawał się żałosny, że Marsh został zwolniony, pisząc do paleontologa Henryka Osborna: "Myślę, że Marsh jest nadziany na rogi Monokloniusa sphenocerusa. ^p408

Na tym rysunku na pierwszym planie znajduje się duży plezjozaur Elasmozaur. Jego głowa została błędnie umieszczona przez Cope'a na "krótkim końcu", znanym obecnie jako ogon...


Monoklonius

Późniejsze lata

W 1882 roku Cope napisał pracę o skamieniałym pelikozaurze Edafozaurze. Wyglądał on jak jaszczurka z ogromną płetwą wzdłuż pleców. W 1886 roku profesor Cope zwolnił swoje kopaczki i zaczął sprzedawać część swojej dużej kolekcji skamieniałości muzeom. W tym samym roku napisał on również czterdzieści kolejnych raportów naukowych o ich znaleziskach. ^p242

W 1889 roku zgłosił Coelophizę, smukłego dinozaura z Górnego Triasu. Ten mały mięsożerca jest jednym z najwcześniejszych znalezionych dinozaurów. W tym samym roku zastąpił zmarłego rok wcześniej Josepha Leidy'ego jako profesor zoologii na Uniwersytecie w Pensylwanii.

W 1892 r. Cope (wówczas 52 lata) otrzymała od Texas Geological Survey pieniądze na pokrycie kosztów prac polowych. Wraz z poprawą finansów udało mu się opublikować ogromną pracę na temat Batrachianów z Ameryki Północnej, która była najbardziej szczegółową pracą na temat żab i płazów tego kontynentu jaką kiedykolwiek wykonano,^p350 oraz 1 115-stronicową książkę "Krokodyle, jaszczurki i węże Ameryki Północnej" (The Crocodilians, Lizards and Snakes of North America).

W latach 90-tych XIX w. tempo jego publikacji wzrosło do średnio 43 artykułów rocznie. ^p350 Ostatnia jego wyprawa na Zachód miała miejsce w 1894 r., kiedy to poszukiwał dinozaurów w Południowej Dakocie i odwiedzał zabytki w Teksasie i Oklahomie.

W 1895 roku Cope ponownie zatrudnił Sternberga, który wiedział o koszmarach, jakie miał o dinozaurach, by szukał dla niego skamieniałości. ^p358

Cope sprzedawał skamieliny do muzeów. Na przykład, w 1895 roku American Museum of Natural History w Nowym Jorku kupiło jego kolekcję około 10.000 skamieniałych ssaków.

Cope sprzedał trzy inne kolekcje za 29.000 dolarów. Chociaż jego kolekcja nadal zawierała ponad 13,000 okazów, skamieniałości Cope'a były znacznie mniejsze niż kolekcja Marsha, którą wyceniono na ponad milion dolarów.

Śmierć Cope'a

W 1896 roku Cope zachorował, a zmarł 12 kwietnia 1897 roku. Jego przyjaciele opowiedzieli o tym, jak go zapamiętali. Następnie odczytali jego testament. American Journal of Science miał nekrolog na temat Cope'a. Naturalista miał dłuższy. A dziennik Narodowej Akademii Nauk miał rok później.

Edaphosaurus


Dwa Coelophysis okazy montowane przy Denver Museum of Nature and Science


Profesor E.D. Cope's Study, około 1897 roku.

Pomysły i charakter Cope'a

Edward D. Cope był kwakrem. Jego biograf Henry Osborn napisał, "Jeśli Edward... (miał) wątpliwości co do... Biblii... nie powiedział im (powiedział) w swoich listach do rodziny, ale nie ma wątpliwości... że dzielił intelektualne niepokoje tego okresu". Cope był konserwatywny wobec kobiet pracujących lub głosujących. Uważał, że mąż powinien umieć zadbać o swoją żonę i że zamężne kobiety będą głosować tak samo jak ich mężowie. ^{s. 176}

Został zapamiętany jako nie lubiący czarnego akcentu i uważał, że jeśli "rasa nie jest biała, to z natury jest bardziej małpia". ^{s. 26, 169, 176}

Chociaż jego córka Julia spaliła wiele jego prywatnych papierów, wielu jego przyjaciół pisało o nim. Charles R. Knight, były przyjaciel, powiedział, że język Cope'a był tak brudny, że "w czasach świetności żadna kobieta nie była bezpieczna w promieniu pięciu mil od niego". ^p109

Ludzie mówili, że Cope miał wielką energię i aktywność i zawsze był ciekawy, miły i pomocny. Inni mówili, że ma temperament i że jest "wojowniczym paleontologiem". Niektórzy mówią, że był lubiany przez tych, którzy żyli, gdy to robił. ^p202

Poglądy na ewolucję

Cope powiedział, że książka Charlesa Darwina "Podróż Orłem" miała "zbyt wiele geologii".

W ciągu swojego życia poglądy Cope'a na temat ewolucji uległy zmianie. ^p250 Jego pierwotny pogląd, opisany w artykule O pochodzeniu rodzajów (1868), stwierdzał, że o ile naturalna selekcja Darwina może wpływać na zachowanie powierzchownych cech organizmów, o tyle sama selekcja naturalna nie może wyjaśniać powstawania rodzajów.

Cope's beliefs became one with an increased emphasis on continual and utilitarian evolution with less involvement of a Creator. ^p259 He became one of the founders of the neo-Lamarckism school of thought, which holds that individuals can pass on features acquired in its life to offspring to offspring. Choć wykazano, że pogląd ten jest błędny, był on powszechny wśród paleontologów w czasach Cope'a. ^p68 W 1887 roku Cope opublikował własny dokument Origin of the Fittest: essays in evolution, wyszczególniający jego poglądy na ten temat. Mocno wierzył w prawo użytkowania i nieużywania - jednostka będzie powoli, z biegiem czasu, faworyzować anatomiczną część swojego ciała tak bardzo, że z biegiem czasu stanie się ono coraz silniejsze i większe w miarę upływu pokoleń. Teoria ta zawodzi, ponieważ używanie i nieużywanie nie wpływa na kod genetyczny gamet, co stało się jasne w pokoleniach po jego śmierci.

Cope jest w środku zdjęcia. Ekspozycja została wykonana na spotkaniu Amerykańskiego Stowarzyszenia na rzecz Rozwoju Nauki (American Association for the Advancement of Science) w 1896 r. w Buffalo. p830