Autyzm dziecięcy

Historia

Wczesna historia

Słowo "autyzm" pochodzi od greckiego słowa "autos", które oznacza "ja". Termin ten opisuje warunki, w których osoba jest usunięta z interakcji społecznych, czyli "izolowane ja". Termin "autyzm" został po raz pierwszy użyty przez psychiatrę o nazwisku Eugen Bleuler w 1911 roku do opisania jednej grupy objawów schizofrenii. Zygmunt Freud rozważał tę ideę i sądził, że jest ona związana z narcyzmem.

Odkrycie

Trzy dekady później, naukowcy w Stanach Zjednoczonych zaczęli używać terminu autyzm do opisu dzieci z problemami emocjonalnymi lub społecznymi. Dwaj badacze o nazwisku Hans Asperger i Leo Kanner byli pionierami badań nad autyzmem w latach 40-tych XX wieku.

W 1943 roku Leo Kanner (lekarz z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa) przeprowadził badania 11 dzieci. Dzieci te były bardzo inteligentne. Dowiedział się, że mają trudności, takie jak zmiana środowiska, wrażliwość na pewne bodźce, problemy z mową i alergie na żywność. Później nazwał stan dzieci "wczesnym dziecięcym autyzmem", obecnie nazywanym autyzmem.

W 1944 roku Hans Asperger badał osobno grupę dzieci i znalazł bardzo podobne warunki. Dzieci w grupie Hansa Aspergera nie powtarzały słów i nie miały problemów z mową, jak Kanner. Dzieci miały jednak problemy z umiejętnościami motorycznymi, takimi jak trzymanie ołówka. Dzieci, które studiował, wydawały się być nieporadniejsze od innych dzieci. Miały też "[...] brak empatii, małą zdolność do nawiązywania przyjaźni, jednostronną rozmowę, intensywne wchłanianie w szczególnym interesie i niezgrabne ruchy". Hans Asperger opisał "łagodniejszą" formę autyzmu, jego odkrycie nazywane jest obecnie zespołem Aspergera.

Teoria matki lodówki

W latach 1943 i 1949 Kanner opisał dzieci, które studiował w pracach naukowych. Pisał w nich, że uważa, iż rodzice dzieci nie kochają ich wystarczająco. Pisał, że może to być część przyczyn autyzmu u dzieci. Na przykład, w 1949 roku napisał, że rodzice dzieci nie okazywali im ciepła i miłości. Uważał, że rodzice są tak "zimni", że porównuje ich do lodówek:

"[Dzieci] zostały schludnie pozostawione w lodówkach, które nie rozmrażały się. Ich wycofanie się wydaje się być aktem odwrotu od takiej sytuacji w poszukiwaniu komfortu w samotności".

Ten pomysł stał się znany jako teoria matki lodówki. Przez dziesiątki lat obwiniano rodziców za spowodowanie autyzmu swoich dzieci, ponieważ nie kochali ich wystarczająco. Do tej pory wiadomo, że ta teoria jest nieważna. ^[]

Późniejsza historia

Schizofrenia i autyzm były powiązane w wielu badaniach naukowych. Dopiero od lat 60-tych XX wieku specjaliści medyczni zaczęli mieć odrębne rozumienie tych dwóch zaburzeń. Od 1980 r. tak zwany wczesny autyzm dziecięcy Kannera jest wymieniony w PodręcznikuDiagnostyki i Statystyki Zaburzeń Psychicznych (DSM). Właśnie z powodu niejasnego rozróżnienia między schizofrenią a autyzmem, w 1987 r. DSM przedstawił dokładniejszą definicję autyzmu. Odtąd autyzm wczesnodziecięcy nazywany jest zaburzeniem autystycznym. Co więcej, po raz pierwszy DSM wprowadziło znormalizowane kryteria rozpoznawania autyzmu. Czwarte wydanie Podręcznika Diagnostyki i Statystyki Zaburzeń Psychicznych rozszerzyło definicję autyzmu i objęło łagodniejsze przypadki autyzmu. W 1994 r. dodano jednak przede wszystkim zespół Aspergera. Wraz z ukazaniem się piątego wydania DSM w 2013 roku podtypy autyzmu zostały podsumowane w ogólnym pojęciu spektrum zaburzeń autystycznych (Autism Spectrum Disorder - ASD). Obecnie osoby są diagnozowane na spektrum autyzmu o różnym stopniu nasilenia (łagodny, umiarkowany i ciężki).

Symptomy

Interakcja

• może lubić przedmioty nad twarzami jak dziecko
• nie może patrzeć na twarze przez więcej niż sekundę
• może woleć być samotny, lub nie być zainteresowany nawiązaniem przyjaźni
• może nie reagować na oznaki miłości, np. przytulanie się
• trudność w poznaniu tego, co czują inni ludzie
• śmiejąc się lub płacząc w nieodpowiednim czasie

Komunikacja

• może nie mówić lub nie komunikować się zbyt wiele
• może mówić "robotycznie" (tzn. z małą zmianą tonu lub wysokości)
• trudność ze słowami, które są pisane lub brzmią tak samo, ale mają różne znaczenia
• problemy ze zrozumieniem gestów lub mimiki twarzy

Ograniczone zachowanie

• może wykonywać tę samą czynność wielokrotnie (stymulowanie)
• mogą mieć ograniczone interesy (określane jako interes szczególny)
• trudności w radzeniu sobie ze zmianami w rutynie

Wrażliwość

• Większa wrażliwość
• Unikanie pewnych produktów spożywczych, ponieważ nie lubią ich tekstury, lub jedzenie rzeczy, które nie są żywnością.
• przyciąganie do określonych hałasów
• dobra dbałość o szczegóły
• dobra umiejętność utrzymania równowagi (czasami)

Częstotliwość:

Różne badania wykazały różną częstość występowania zaburzeń spektrum autyzmu. W jednym z badań stwierdzono 10 przypadków autyzmu klasycznego, 2,5 przypadku zespołu Aspergera i 15 przypadków autyzmu łagodnego (PDD-NOS) u 10 000 osób - tendencja: rosnąca. Inne źródła mówią o 60 przypadkach spektrum zaburzeń autystycznych u 10 000 osób. Liczba przypadków autyzmu nie jest jednakowa u mężczyzn i kobiet. Tutaj wyniki badań są bardzo zróżnicowane. Badacze generalnie twierdzą, że na każdą zdiagnozowaną kobietę przypada 3-4 mężczyzn. Stosunek ten spada dla ciężkich przypadków do 1:1. Zwiększa się on w przypadkach wysoko funkcjonujących, a w zespole Aspergera osiąga stosunek 8:1. Ostatnio wzrosła świadomość, że stosunek ten może być tak wysoki, ponieważ w badaniach brakuje po prostu kobiet z autyzmem. Może to wynikać z faktu, że testy na autyzm zazwyczaj skupiają się na cechach autyzmu męskiego. Innym możliwym wytłumaczeniem jest to, że autystyczne kobiety mogą być lepsze w dostosowywaniu się do społecznych oczekiwań i ukrywaniu swoich problemów społecznych. Badania sugerują, że mózgi autystycznych kobiet mogą być raczej jak neurotypiczne mózgi mężczyzn (nieautystycznych mężczyzn) w tym samym wieku. Mogą to być powody, dla których nie jest tak łatwo zorientować się, czy kobieta jest autystyczna - a zatem, dlaczego więcej mężczyzn niż kobiet jest diagnozowanych.

Różnice płci

Zaburzenia spektrum autyzmu (ASD) są częściej spotykane lub diagnozowane u mężczyzn niż u kobiet. ^[] Stosunek ten jest bliski jednej kobiety na każde cztery zdiagnozowane samce. Istnieją jednak dowody na to, że samice mogą być diagnozowane później niż samce. Naukowcy zastanawiali się, czy w przypadku dziewcząt i kobiet, które nie zostały zdiagnozowane lub zdiagnozowano je późno, może istnieć uprzedzenie płciowe. Chociaż u mężczyzn częściej mogą występować zaburzenia spektrum autyzmu, kobiety wykazują inne objawy autyzmu niż mężczyźni. Kobiety z autyzmem mają również inne zachowania.

Rodzaje zaburzeń spektrum autyzmu

W ciągu ostatnich lat jednostki używały terminów "autyzm" i "spektrum zaburzeń autystycznych", tak jakby oznaczały to samo. Autyzm to spektrum zaburzeń. Oznacza to, że niektórzy ludzie, którzy mają autyzm, są nim dotknięci tylko w niewielkim stopniu. Osoby te mogą chodzić do zwykłych szkół, chodzić do pracy, mieć partnerów i rodziny. Niektórzy ludzie są dotknięci gorzej niż inni. Osoby te mogą być w stanie zaspokoić większość własnych potrzeb w domu, takich jak ubieranie się i zdobywanie jedzenia, ale nie mogą mieć regularnej pracy lub podróżować same. Osoba z ciężkim autyzmem może potrzebować opieki przez całe życie. Niewiele osób z autyzmem jest niezwykle utalentowanych lub utalentowanych. Mówi się, że ci ludzie mają syndrom sawancki. Często są bardzo dobrzy w jednej tylko rzeczy, jak matematyka, gra na pianinie czy pamiętanie wyników w piłce nożnej.

Ogólna kategoria spektrum zaburzeń autystycznych nazywana jest Peruwiacyjnym Zaburzeniem Rozwojowym (Pervasive Developmental Disorder). Nazwa ta opisuje schorzenia z problemami rozwojowymi w wielu dziedzinach. W większości przypadków, odwołując się do Spektrum Spektrum Zaburzeń Autystycznych, mówimy o najczęstszych zaburzeniach:

Rodzaj autyzmu	Autyzm dziecięcy	Autyzm nietypowy	Syndrom Aspergera
ICD-10	F84.0	F84.1	F84.5
Wiek powstania	Opóźnienie lub nieprawidłowe funkcjonowanie w komunikacji, języku, zabawie i rozwoju poznawczym przed trzecim rokiem życia	Autyzm nietypowy może różnić się od autyzmu dziecięcego w wieku początkowym. Tutaj zachowanie anormalne jest widoczne dopiero po ukończeniu trzech lat. Ponadto dotyczy to tylko jednej lub dwóch z trzech kategorii (interakcje społeczne, komunikacja i zachowanie)	Brak zauważalnego opóźnienia w komunikacji, języku, zabawie lub rozwoju poznawczym w dzieciństwie
Interakcja	Jest dotknięty		Jest dotknięty
Komunikacja	Jest dotknięty		Brak opóźnienia w języku
Zachowanie	Jest dotknięty		Jest dotknięty

Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób" (ICD) jest zdefiniowana przez Światową Organizację Zdrowia. Jak pokazano w tabeli, choroby te różnią się w kilku punktach. Są to: wiek zachorowania, interakcje społeczne, komunikacja i zachowanie. Osoba fizyczna należy do określonej kategorii, w zależności od stopnia niepełnosprawności. Wszystkie trzy mogą wydawać się podobne pod względem objawów, ale nie są takie same. Mimo to, osoby z jednej grupy wykazują podobne objawy. Grupy te mogą być wykorzystane do poszukiwania przyczyny choroby i zapewnienia lepszego leczenia.

Przyczyny

Naukowcy nie wiedzą dokładnie, co powoduje autyzm. Może istnieć wiele różnych przyczyn różnych rodzajów zaburzeń spektrum autyzmu. Naukowcy wiedzą o pewnych rzeczach, które czynią osobę bardziej podatną na zaburzenia spektrum autyzmu.

Genetyka i dziedziczność

Zaburzenia spektrum autyzmu są zaburzeniami wysoce dziedzicznymi. Oznacza to, że jest bardzo prawdopodobne (ponad 90%), że dziecko osoby z autyzmem również znajdzie się w spektrum autyzmu. Powodem tego są pewne geny. Geny te są związane z autyzmem i są przekazywane z rodzica do dziecka. Już Leo Kanner i Hans Asperger zauważyli, że ojcowie dzieci autystycznych często woleli być sami niż być z ludźmi. Dlatego Kanner i Asperger podejrzewali przyczynę genetyczną. Aby zbadać tę teorię, przeprowadzono badania z rodzinami z dzieckiem na temat spektrum autyzmu. Stwierdzili oni, że czasami rodzice dzieci (zarówno ojcowie, jak i matki) wykazują również trudności społeczne, nieśmiałość i problemy ze zrozumieniem informacji kontekstowych podczas rozmowy z kimś. Niektóre badania wykazały to tylko w 10 na 100 rodzin, niektóre nawet w 45 na 100 rodzin.

Poza badaniami przeprowadzonymi na dzieciach, których rodzice byli autystyczni, ostatnio przeprowadzono kilka badań na dzieciach, które miały rodzeństwo lub bliźniaka z objawami autystycznymi. Podobnie jak w badaniach nad rodzicami autystycznymi, u większości dzieci z autystycznym rodzeństwem/ bliźniakami stwierdzono oznaki autystyczne. Według najnowszych badań około pięćdziesiąt procent niemowląt z autystycznym rodzeństwem wykazywało jakieś nietypowe zachowania, około jedna czwarta z nich wykazywała opóźnienia i braki w osiąganiu etapów rozwoju niemowląt, a około 17% z nich miało później rozpoznane ASD (Autism Spectrum Disorder).

Co więcej, badania bliźniaków wykazały, że jest o wiele bardziej prawdopodobne, że identyczne bliźnięta znajdują się w spektrum autyzmu, niż że bliźnięta nie będące identycznymi bliźniakami znajdują się w spektrum autyzmu. Identyczne bliźnięta mają prawie takie samo DNA. Dlatego jest bardzo prawdopodobne, że są one albo oba autystyczne lub oba nieautystyczne. Nieidentyczni bliźniacy dzielą się tylko połową swoich genów, co sprawia, że jest mniej prawdopodobne, że oboje mają zaburzenie. Naukowcy pokazali, że ryzyko nawrotu (prawdopodobieństwo, że dziecko jest na spektrum autyzmu, jeśli ma siostrę lub brata, który jest autystyczny, jak również) jest 20 do 80 razy wyższe niż prawdopodobieństwo posiadania zaburzenia w przeciętnej populacji.

Nie jest to jednak pojedynczy gen, który zwiększa ryzyko wystąpienia spektrum zaburzeń autystycznych. Z zaburzeniem tym związanych jest kilka genów. Wszystkie zidentyfikowane geny mogą w sumie wyjaśnić tylko jeden lub dwa na dziesięć przypadków autyzmu. Żaden z genów, które okazały się odgrywać rolę w autyzmie, nie może wyjaśnić więcej niż jednego na każde 100 przypadków.

Wpływy genetyczne obejmują:

• Mutacje,
• zespoły genetyczne (np. zespół kruchego X),
• de novo (nowo pojawiające się w rodzinie), jak również zmiany numeru odziedziczonej kopii (CNV) - CNV jest powielaniem lub usuwaniem genu - oraz
• single nucleotide variants (SNV) - SNV to zmiana jednego nukleotydu, która występuje z bardzo niską częstotliwością.

Wpływ dotkniętych genów:

• interakcja między komórkami mózgowymi a funkcjami synaptycznymi,
• wzrost neuronów i migrację neuronów (wędrówkę neuronu od miejsca narodzin do jego ostatecznego położenia w mózgu) oraz
• neurotransmisja hamująca i pobudzająca.

Korelaty neuronowe

Badacze nie znaleźli żadnego neuronalnego korelatu dla zaburzeń spektrum autyzmu, tzn. żadna nieprawidłowa praca mózgu nie jest jedyną przyczyną autyzmu. Niemniej jednak, naukowcy znaleźli pewne różnice pomiędzy mózgami osób z autyzmem a typowym mózgiem człowieka. Różnice te leżą w anatomii mózgu, aktywności w określonych regionach mózgu, jak również w połączeniach pomiędzy regionami mózgu. Jest to ogólna tendencja, że osoby autystyczne używają tych samych regionów mózgu co inni ludzie, ale wykazują inną aktywność. W niektórych rejonach aktywność jest mniejsza, w innych silniejsza. Jednak może to dotyczyć tylko autystycznych mężczyzn. W ciągu ostatnich lat badania wykazały, że mózgi autystycznych kobiet mogą być jak normalne mózgi mężczyzn.

Niektórzy badacze zgrupowali trudności osób z autyzmem w trzech głównych obszarach w celu zbadania ich podłoża neuronalnego.

Teoria umysłu

Naukowcy twierdzą, że budowanie Teorii Umysłu jest jednym z głównych problemów osób z autyzmem. Utrudnia im to interakcję z innymi. Problemy w interakcjach społecznych pogarsza prawdopodobnie niska preferencja dla bodźców społecznych, takich jak twarze. Tendencję tę stwierdzono w badaniach śledzenia ruchów oczu danej osoby oraz w badaniach EEG. Badania EEG pokazali niższą niż normalna aktywność w fusiform twarz obszarze (FFA), region mózgu, który jest zazwyczaj aktywny podczas widzieć twarze. Jednakże wyniki innych badań nie mogły tego pokazać.

Naukowcy mierzyli również aktywność mózgu ludzi na spektrum autyzmu za pomocą fMRI podczas gdy oni myśleli o własnych emocjach. Znaleźli aktywność w tych samych regionach mózgu co u osób nieautystycznych. Różnica polegała na tym, że niektóre regiony, które są ważne dla myślenia o sobie i emocjach (zwłaszcza przednia wyspa) były mniej aktywne u osób z autyzmem. Inne regiony mózgu były znacznie bardziej aktywne. Ustalenia te mogą tłumaczyć trudności, jakich doświadczają osoby z autyzmem, próbując zrozumieć złożone wyrazy twarzy i emocje (takie jak wstyd, zazdrość).

Funkcja wykonawcza

Osoby z spektrum autyzmu wykazują mniejszą zdolność do pełnienia funkcji wykonawczych. Funkcja wykonawcza oznacza fizyczną, emocjonalną i poznawczą samokontrolę. Obejmuje ona planowanie działań, koncentrację, przenoszenie uwagi oraz elastyczność zachowań i myślenia. Zdolność osób z autyzmem może się poprawić, ale pozostanie poniżej zdolności osób nieautystycznych w funkcji wykonawczej.

Problemy z funkcją wykonawczą są prawdopodobnie spowodowane przez duże sieci w mózgu. Nieregularności materii szarej i białej mają negatywny wpływ na sposób współdziałania różnych regionów mózgu (integracja funkcjonalna). Mniejsze ciałko modzelowe prowadzi do zaburzeń w pamięci operacyjnej (aktywny proces zachowania pamięci do momentu, gdy jest ona potrzebna) i planowania działań.

Spójność centralna

Centralna spójność to zdolność do budowania całości z części. Jest ona słaba u osób z autyzmem. Oznacza to, że osoby z autyzmem koncentrują się bardziej na szczegółach. Nie mogą budować z nich całości. Nieumiejętność zwracania uwagi na całości skutkuje trudnościami z postrzeganiem i językiem. Dlatego osoby z autyzmem zazwyczaj potrzebują więcej czasu na radzenie sobie z informacjami pochodzącymi z ich otoczenia. W związku z tym zazwyczaj potrzebują też więcej czasu na reakcję. Jednak wyniki różnią się u poszczególnych osób z spektrum autyzmu. Co więcej, pojęcie spójności centralnej może obejmować wiele wzajemnie oddziałujących aspektów. Utrudnia to znalezienie przyczyny tego zjawiska w mózgu. Korelacje neuronowe dla spójności centralnej nie są jeszcze znane.

Rodzinne czynniki ryzyka

Ryzyko wystąpienia spektrum zaburzeń autystycznych może być zwiększone, jeśli matka używa talidomidu, kwasu walproinowego lub pije zbyt dużo alkoholu w czasie ciąży. Ryzyko wystąpienia autyzmu zwiększa się również wraz z wiekiem ojca i matki w czasie ciąży.

Naukowcy wiedzą, że rodzice nie powodują autyzmu swoich dzieci, nie będąc wystarczająco kochającymi.

Szczepionki

Naukowcy wiedzą na pewno, że szczepionki nie powodują autyzmu. Szczepionki nie zwiększają nawet prawdopodobieństwa wystąpienia autyzmu u danej osoby - nawet jeśli jest ona już w wysokim stopniu narażona na autyzm przed otrzymaniem szczepionki.

W 1997 roku A. Wakefield i inni znaleźli objawy autyzmu miesiąc po zastosowaniu szczepionki przeciwko odrze świnki-rubelli (MMR). Wydali artykuł, w którym twierdzili, że autyzm jest spowodowany przez szczepionkę MMR. Badanie to miało jednak kilka wad:

1. nie wykluczały one dzieci, o których wiadomo było, że mają przyczynę genetyczną,
2. nie oceniali zdolności dzieci przed podaniem szczepionki,
3. oceny neuropsychologiczne i endoskopowe nie były ślepe,
4. nie mieli podmiotów kontrolujących.

Ponadto, żaden prawdopodobny mechanizm biologiczny nie może wyjaśnić, w jaki sposób szczepionka MMR prowadzi do autyzmu. Od tego czasu przeprowadzono wiele badań klinicznych w celu zbadania związku między szczepionkami a autyzmem. Oznacza to, że porównywali oni grupę, która została zaszczepiona, z grupą, która nie została zaszczepiona, ale poza tym identyczną. Nie stwierdzono, aby szczepionki MMR były przyczyną autyzmu. Nie znaleźli też zwiększonego ryzyka autyzmu poprzez szczepienia.

Rodzice obawiali się również, że tiomersal (US: thimerosal - substancja, która sprawia, że szczepionki i inne leki mogą być używane przez dłuższy czas) może powodować autyzm, ponieważ zawiera rtęć. Nie były znane żadne szkody wynikające z ilości etylomerku rtęci w szczepionkach. Jednak szczepionki dla niemowląt zawierające rtęć zostały wycofane z rynku. Niemniej jednak tiomersal jako czynnik powodujący autyzm nie jest również biologiczny. Zatrucie rtęcią wywołuje wyraźnie inne objawy niż autyzm. Mimo to, naukowcy prowadzili badania na ten temat. Nie znaleźli oni związku między tiomersalem a autyzmem.

W końcu zaproponowano trzecią teorię. Stwierdzono, że wiele szczepionek w tym samym czasie osłabiłoby układ odpornościowy niemowląt. Jednak autyzm nie jest zaburzeniem związanym z układem odpornościowym. Co więcej, pojedyncze i wiele szczepionek nie osłabiają układu odpornościowego.

Diagnoza

Diagnozowanie autyzmu jest trudne, ponieważ nie ma takiego badania medycznego jak badanie krwi. Zamiast tego, ocena jest dokonywana przez zespół lekarzy i innych pracowników służby zdrowia, którzy są doświadczeni w autyzmie i znają daną osobę.

Diagnoza u dzieci

Wiarygodną diagnozę można postawić najpierw w wieku dwóch lat. W wieku 18 i 24 miesięcy dzieci powinny zostać poddane badaniom kontrolnym. Jeśli zauważy się coś złego, przeprowadza się dalszą ocenę. W tym celu zespół specjalistów przeprowadzi wywiad z opiekunami dziecka na temat jego zachowania i zobaczy, jak wyglądają w różnych warunkach. Może to również obejmować oceny behawioralne lub fizyczne, jak również testy inteligencji lub testy rozwojowe. Dobra, szczegółowa historia dziecka jest często bardzo przydatna w uzyskaniu diagnozy.

Diagnoza u dorosłych

Dorośli mogą być diagnozowani zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Może to być trudne, ponieważ autyzm ma objawy, które mogą pokrywać się z innymi zaburzeniami, takimi jak OCD, które mogły pojawić się w dorosłym życiu. Ekspert zazwyczaj zapyta osobę dorosłą o obawy, wyzwania życiowe (np. społeczne lub behawioralne), jak również o standardowe badania w tych dziedzinach. Często pytają także o historię rozwoju.

Podręcznik diagnostyczny i statystyczny (DSM-5)

W 2013 roku Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne opublikowało piąte wydanie Podręcznika Diagnostyki i Statystyki Zaburzeń Psychicznych (DSM-V). Aby móc zdiagnozować autyzm, dana osoba musi spełniać dwa standaryzowane kryteria. Ważne jest, aby dana osoba wykazywała objawy od wczesnego dzieciństwa, nawet jeśli objawy te zostaną rozpoznane później. Objawy te muszą ograniczać codzienne funkcjonowanie. Dodatkowo, objawów tych nie można tłumaczyć niepełnosprawnością intelektualną ani opóźnieniem w rozwoju.

Spektrum zaburzeń autystycznych charakteryzuje się trudnościami w interakcji społecznej, komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz zachowaniach powtarzalnych.

Warunki współwystępowania

Spektrum zaburzeń autystycznych obejmuje szeroki zakres objawów, umiejętności i poziomów niepełnosprawności. Niektóre osoby z autyzmem mają również trudności w uczeniu się, problemy ze zdrowiem psychicznym lub inne schorzenia. Oznacza to, że autyzm może również współwystępować z innymi chorobami i objawami następujących zaburzeń:

• Uwaga Deficyt Zaburzenie nadpobudliwości
• Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (ang. Obsessive-Compulsive Disorder)
• Nauka Niepełnosprawność
• Intelektualne zaburzenie rozwoju
• Zaburzenia lękowe
• Niepełnosprawność intelektualna

W DSM-V diagnoza autyzmu wyklucza postawienie formalnej diagnozy innych zaburzeń psychicznych. W związku z tym u osoby z autyzmem inne schorzenia psychiczne mogą być niezdiagnozowane, ponieważ nie ma możliwości postawienia współistniejącej diagnozy klinicznej.

Leczenie

Ponieważ autyzm jest widmem, każda osoba z autyzmem jest inna. Różne zabiegi pomagają różnym ludziom. Istnieje kilka różnych kategorii leczenia. Główne z nich to leki, różne terapie i diety. Leczenie jest dopasowane w zależności od tego, czego potrzebuje osoba z autyzmem.

Lekarstwo

Nadal nie jest jasne, co powoduje autyzm. Może być kilka przyczyn. W tej chwili możliwe jest tylko obniżenie objawów autyzmu. Pełne wyzdrowienie z autyzmu nie jest możliwe. Jeśli terapia nie może zmniejszyć objawów autyzmu, dodatkowo stosuje się leki. Często do leczenia różnych objawów autyzmu stosuje się jednocześnie kilka leków.

Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI)

Serotonina jest posłańcem chemicznym, który transportuje sygnały między komórkami i jest bardzo ważny dla normalnego funkcjonowania, np. percepcji sensorycznej, pamięci, uczenia się i snu, z których wszystkie są upośledzone u osób z autyzmem.

Naukowcy nie znaleźli jeszcze związku między autyzmem a serotoniną, chociaż odnieśli sukces w leczeniu autyzmu za pomocą SSRI, które powstrzymują komórki przed wchłanianiem serotoniny, co oznacza, że więcej jest wykorzystywanych do sygnałów.

Można je wykorzystać do leczenia powtarzających się zachowań, agresji, zachowań nadpobudliwych i wybuchów złości. SSRI mogą mieć wiele skutków ubocznych. Zazwyczaj lekarstwo jest lepiej tolerowane przez dorosłych niż przez dzieci. Przykładami SSRI są Clomipramine, Fluvoxamine, Sertraline, Venlafaxine, Trazodone i Mirtazapine.

Leki antypsychotyczne

Dopamina jest posłańcem chemicznym w mózgu. Pomaga wykonywać ruchy, uwalnia hormony i wzmacnia zdolności poznawcze. Naukowcy odkryli, że zwiększenie ilości dopaminy w mózgu pogorszy objawy autyzmu. Substancje, które pomagają zredukować objawy autyzmu są lekami przeciwpsychotycznymi. Istnieją dwa rodzaje leków przeciwpsychotycznych. Jeden z nich to typowe leki przeciwpsychotyczne. Blokują one miejsca, w których dopamina wiązałaby się z komórką. Natomiast nietypowe leki przeciwpsychotyczne blokują miejsca, w których dopamina lub serotonina wiązałaby się z komórką. Leki przeciwpsychotyczne są najbardziej skutecznym sposobem leczenia pobudliwości w autyzmie. Może również pomóc w zmniejszeniu agresji, samookaleczenia, nadpobudliwości i powtarzalności, chociaż może mieć wiele skutków ubocznych. Pierwotnie leki przeciwpsychotyczne były stosowane w leczeniu zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, zaburzenia dwubiegunowe lub schizofrenia. Przykładami leków przeciwpsychotycznych są Haloperidol, Clozapine, Risperidone i Paliperidone.

Psychostymulanty

Na początku, psychostymulanty były stosowane tylko u pacjentów z zaburzeniami nadpobudliwości psychoruchowej. Badacze odkryli, że mogą one również pomóc pacjentom z autyzmem. Lek ten może zmniejszyć nadpobudliwość i nieuwagę u osób z autyzmem. Lek może mieć wiele skutków ubocznych. Przykłady to metylofenidat, klonidyna i guanfakaina.

Dieta

Osoby z autyzmem często mają problemy z narządami trawiennymi, takimi jak żołądek czy jelita. Problemami tymi mogą być stany zapalne, bóle brzucha, gazy, biegunka lub przerosty bakteryjne. Przyczyną może być niedożywienie, nietolerancja pokarmowa lub alergia. Określone produkty żywnościowe powodujące te problemy są wykluczone z diety. W wielu przypadkach wyklucza się produkty zawierające gluten lub kazeinę, główne białko występujące w produktach mlecznych. W wielu przypadkach dodatkowo dostarczane są witaminy, składniki mineralne oraz niezbędne kwasy tłuszczowe. Dużym problemem jest to, że wiele osób z autyzmem nie może powiedzieć, że cierpi na ból. Dlatego też wiele problemów dotyczących organów trawiennych pozostaje niewykrytych.

Terapie

Terapia zajęciowa

Terapia może być stosowana w celu zminimalizowania stresu spowodowanego przeciążeniem sensorycznym. Tworzone są indywidualne plany terapii. Terapeuta stara się pomóc osobie z autyzmem w wielu różnych aspektach.

Jednym z elementów jest integracja sensoryczna. Terapeuta pomoże pacjentowi zrozumieć różne bodźce sensoryczne. Na przykład, może poprosić pacjenta z dzieckiem, aby bawiło się farbami palcowymi lub zbierało przedmioty ze złej jakości suszonej fasoli.

Kolejną częścią jest szkolenie w zakresie codziennych czynności życiowych. Terapeuta może pomóc pacjentowi przyzwyczaić się do takich rzeczy jak ubieranie się, jedzenie, higiena, zakupy i zarządzanie finansami. Można to robić po kolei, jeśli czynność ta obejmuje wiele etapów, np. gotowanie.

Pomocna jest również terapia zabawowa, szczególnie dla dzieci. Może być przydatna w poznawaniu pewnych emocji, które mogą być trudne dla osób z autyzmem. Może być również pomocna w nauce konwencji społecznych, takich jak uścisk dłoni zamiast przytulania się przy spotkaniu z nieznajomym.

Terapia z wykorzystaniem zwierząt

Często zwierzęta są wykorzystywane do pomocy osobom z autyzmem. Najczęściej wykorzystywane są psy lub konie. Osoby z rozpoznanym autyzmem mogą opiekować się tymi zwierzętami, pieścić je, a w przypadku konia nawet jeździć na nich. Badania wykazały, że interakcja między osobą autystyczną a zwierzętami może zwiększyć komunikację, zmniejszyć stres, strach, agresję i zmniejszyć nasilenie objawów autyzmu.

Muzykoterapia

Muzykoterapia składa się z dwóch części: Jedna z nich to część aktywnego słuchania. Tutaj terapeuta sam tworzy muzykę lub odtwarza muzykę z płyty. W drugiej części, osoba z autyzmem może samemu tworzyć muzykę, jak grać na instrumencie lub śpiewać. Muzykoterapia poprawia różne aspekty komunikacji.

Arteterapia

Tutaj do rysowania obrazów używa się różnych materiałów i technik. Celem terapii sztuką jest uelastycznienie i rozluźnienie osoby z autyzmem oraz poprawa umiejętności komunikacyjnych, wizerunku siebie i umiejętności uczenia się. Efekty terapii mogą być długotrwałe i przeniesione do szkoły, pracy lub domu.

Powiązane strony

• Zaburzenia uczenia się niewerbalnego (powszechne u osób z zaburzeniami spektrum autyzmu)
• Syndrom Aspergera (forma spektrum zaburzeń autystycznych)