Półstrunowce

Struktura

Ciała Hemichordates są podzielone na trzy części, proboscis, kołnierz i tułowia. Mają otwarty układ krwionośny i kompletny przewód pokarmowy, ale muskulatura w ich jelitach jest bardzo słabo rozwinięta, a pokarm jest przez nie transportowany głównie za pomocą rzęsek, które pokrywają jego wewnętrzną powierzchnię.

Wydrążony cewka nerwowa występuje u niektórych gatunków (przynajmniej we wczesnym okresie życia), prawdopodobnie jest to prymitywna cecha, którą dzielą ze wspólnym przodkiem chordata i reszty deuterostomes.

Rozwój

Wiadomo, że hemichordates rozwijają się na dwa sposoby: bezpośrednio lub pośrednio. U enteropneustów występują oba typy rozwoju. Rozwój pośredni charakteryzuje się długim pelagicznym stadium larwalnym. Te gatunki mają stadium larwalne, które żywi się planktonem zanim przekształci się w dorosłego robaka. Te gatunki, które rozwijają się bezpośrednio, omijają to długie stadium larwalne i rozwijają się bezpośrednio w dorosłego robaka.

Graptolity

Graptolity to pospolite skamieniałości z paleozoiku. Są to zwierzęta kolonijne znane głównie z górnego kambru do dolnego karbonu (Mississippian). Prawdopodobnie wczesny graptolit, Chaunograptus, znany jest z kambru środkowego.

Nazwa graptolit pochodzi od greckiego graptos, co oznacza "napisany", i lithos, co oznacza "skała". Wiele skamieniałości graptolitów przypomina hieroglify wypisane na skale. Linneusz początkowo uważał je za "obrazy przypominające raczej skamieniałości niż prawdziwe skamieniałości". Nowsze prace umieszczają je w pobliżu pterobranchs, być może w obrębie.

Morfologia graptolitów

Każda kolonia graptolitów znana jest jako rhabdosome i ma zmienną liczbę odgałęzień (zwanych stipes) pochodzących od początkowego osobnika. Każdy kolejny zooid jest umieszczony w rurkowatej lub kubkowatej strukturze (zwanej theca). W niektórych koloniach występują dwa rozmiary theca i sugeruje się, że różnica ta jest spowodowana dymorfizmem płciowym. Liczba rozgałęzień i układ thecae są ważnymi cechami w identyfikacji skamieniałości graptolitów. Ich ogólny kształt został porównany do ostrza piły.

Większość form drzewopodobnych zaliczana jest do graptolitów dendroidalnych (rząd Dendroidea). Pojawiają się one wcześniej w zapisie kopalnym (w kambrze) i były zwierzętami bentosowymi, przytwierdzonymi do dna morskiego za pomocą korzeniopodobnej podstawy. Z graptolitów dendroidalnych na początku ordowiku wyodrębniły się graptolity o stosunkowo nielicznych rozgałęzieniach. Ten ostatni typ (rząd Graptoloidea) był pelagiczny, dryfował swobodnie po powierzchni pradawnych mórz lub przyczepiał się do pływających wodorostów za pomocą smukłej nici. Stanowiły one udaną i płodną grupę, będąc najważniejszymi zwierzęcymi członkami planktonu aż do wymarcia we wczesnej części dewonu. Graptolity dendroidalne przetrwały do okresu karbonu.

Spirograptus z syluru


Didymograptus z ordowiku.


Thallograptus sphaericola , dendroidalny graptolit, przyczepiony do cystoidalnego Echinosphaerites aurantium; ordowik północno-wschodniej Estonii.

Robaki żołędziowe

Robaki żołędziowe lub Enteropneusta należą do klasy bezkręgowców Hemichordate, blisko spokrewnionych z chordatami. Na świecie występuje około 70 gatunków żołędziowców, z których głównym gatunkiem do badań jest Saccoglossus kowalevskii.

Wszystkie gatunki są bentosowe i albo żywią się złożem, albo zawiesiną. Niektóre z tych robaków mogą urosnąć do bardzo dużej długości; jeden z gatunków może osiągnąć długość 2,5 metra, choć większość robaków żołędziowych jest znacznie mniejsza. Jeden z rodzajów, Balanoglossus, znany jest również jako robak języczkowy.

Pterobranchs

Pterobranchia to klad małych, ślimakokształtnych zwierząt. Należą one do Hemichordata i żyją w wydzielonych rurach na dnie oceanu. Pterobranchia odżywiają się poprzez filtrowanie planktonu z wody za pomocą rzęsek przyczepionych do macek. Istnieje około 30 znanych żyjących gatunków w tej grupie.

Klasa Pterobranchia została utworzona przez E. Raya Lankestera w 1877 roku. Obejmowała ona wówczas pojedynczy rodzaj Rhabdopleura. Publikacja raportu Challengera (Cephalodiscus) w 1887 r. wykazała, że Cephalodiscus, drugi rodzaj włączony do rzędu, ma pokrewieństwo w kierunku Enteropneusta.

Badania pod mikroskopem elektronowym sugerują, że pterobranchy należą do tego samego kladu co wymarłe graptolity.