George Meade

Wczesne życie

Meade urodził się w Kadyksie, w Hiszpanii, w rodzinie amerykańskich rodziców, Richarda W. Meade'a i Margaret Coates Meade. Jego ojciec był agentem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Richard Meade zmarł w 1828 roku, pozostawiając rodzinę z niewielką ilością pieniędzy. Rodzina powróciła do Stanów Zjednoczonych, osiedlając się w Filadelfii. W 1831 roku, ponieważ jego rodzina wciąż borykała się z problemami finansowymi, Meade wstąpił do Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point. Cztery lata później ukończył ją na 19 miejscu w klasie liczącej 56 osób.

Meade został mianowany podporucznikiem i służył w wojnach seminolskich na Florydzie. Przez rok był oficerem artylerii, po czym zrezygnował w 1837 roku, by zostać inżynierem cywilnym. Ponownie wstąpił do armii w 1842 roku, po tym jak miał problemy ze znalezieniem pracy. Meade był podporucznikiem w Korpusie Inżynierów Topografów, kiedy w 1846 roku wybuchła wojna meksykańsko-amerykańska. Zajął się wówczas budową latarni morskich, a później badaniem Wielkich Jezior.

Wojna domowa

W chwili wybuchu wojny secesyjnej Meade awansował do stopnia kapitana w regularnej armii. Został mianowany generałem brygady, aby dowodzić brygadą ochotników z Pensylwanii. Otrzymał zadanie zbudowania kilku fortyfikacji w pobliżu Tenallytown w stanie Maryland. Mniej więcej w tym czasie zyskał przydomek "The Old Snapping Turtle" (Stary Pstrykający Żółw), ponieważ był wybuchowy w stosunku do młodszych oficerów i swoich przełożonych. Szczególnie krótko odnosił się do cywilów i reporterów gazet. Jego dowództwo zostało dołączone do Armii Potomaku w marcu 1862 roku. Jego oddziały walczyły w bitwie nad Beaver Dam Creek i w bitwie pod Gaines's Mill. Meade został ciężko ranny w bitwie pod Glendale. Pozostał na polu bitwy, wydając rozkazy, dopóki utrata krwi z powodu dwóch ran postrzałowych nie zmusiła go do opuszczenia pola walki. Wyzdrowiał w filadelfijskim szpitalu i we wrześniu wrócił do służby. Dowodził dywizją "Pennsylvania Reserves" w bitwie pod South Mountain i ponownie trzy dni później, 17 września 1862 roku w bitwie pod Antietam. Pod Antietam objął tymczasowe dowództwo I Korpusu po tym, jak dowódca korpusu został ranny. Brał udział w bitwie pod Fredericksburgiem, a po bitwie został dowódcą V Korpusu. W maju 1863 roku V Korpus Meade'a bronił ważnych brodów na rzece Rappahannock w bitwie pod Chancellorsville. Pomimo znacznej przewagi liczebnej armii Unii nad Konfederatami, Armia Potomaku została pokonana. Doprowadziło to do zmiany na stanowisku dowódcy generała Hookera. 28 czerwca 1863 roku Meade objął ogólne dowództwo nad Armią Potomaku.

Gettysburg

Dowodząc Armią Potomaku zaledwie od trzech dni i mając do czynienia z armią konfederacką, która już wcześniej wkroczyła do Pensylwanii, Meade szybko zreorganizował swoje siły. Przesunął armię w kierunku Gettysburga w Pensylwanii, aby powstrzymać ArmięPółnocnej Wirginii Roberta E. Lee.

Meade, którego część armii była już pod Gettysburgiem, przybył na miejsce 1 lipca późnym wieczorem. Zdecydował się na bitwę defensywną. Jego armia utrzymała pozycje na południe od Gettysburga. Następnego dnia rozegrały się jedne z najkrwawszych walk, w których armia Unii utrzymywała wysoki teren, a armia Lee atakowała z obu flanek. Każdy atak był odpierany. Tego wieczoru Meade zorganizował "radę wojenną" ze swoimi oficerami. Wszyscy stwierdzili, że armia powinna zostać i walczyć z Konfederatami. 3 lipca Konfederaci zaatakowali centrum Unii w sile około 13 000 ludzi. Przedarli się przez środek linii Unii, ale zostali ponownie odrzuceni do tyłu. Kiedy Lee powiedział generałowi George'owi Pickettowi, by zebrał swoją dywizję i zaatakował ponownie, Picket odpowiedział, że nie ma już dywizji. Zostały one niemal zmiecione z powierzchni ziemi podczas szarży Picketta. W tym momencie Lee zrozumiał, że został pokonany. 4 lipca 1863 roku, po trzech dniach bitwy pod Gettysburgiem, obie armie obserwowały się nawzajem z przeciwległych grzbietów. Meade wysłał skirmisherów, by sprawdzili linie Konfederatów. Nie wydano jednak żadnego rozkazu do ataku. Lee martwił się teraz o powrót swojej armii i wszystkich zdobytych zapasów do Wirginii. Jego armia utrzymała swoje pozycje, podczas gdy ponad 10 000 rannych zostało przetransportowanych pociągiem z wagonami 40 mil (64 km) do Williamsport w stanie Maryland. Pociąg z wagonami i ambulansami z rannymi miał długość około 27 km (17 mil). Meade odkrył, że armia Lee wyruszyła rankiem 5 lipca. Meade rozkazał więc swojej prawie wyczerpanej armii ścigać Lee. Ponieważ rzeka Potomac była zalana, armia Lee miała opóźnienie w przeprawie. Zanim jednak wojska Meade'a dotarły do Potomaku, Lee zdążył już uciec z powrotem do Wirginii.

Choć Meade został okrzyknięty "bohaterem Gettysburga", prezydent Lincoln nie był zadowolony. Oczekiwał, że Meade podąży za armią Lee i zniszczy ją, co mogłoby zakończyć wojnę. Meade zaproponował Lincolnowi swoją rezygnację, ale Lincoln odmówił jej przyjęcia. 7 lipca 1863 roku Meade został awansowany na generała brygady w regularnej armii. Obie bitwy pod Bristoe Station i Mine Run nie były decydujące dla armii Unii pod wodzą Meade'a. Wiosną 1864 roku Meade ponownie złożył rezygnację, gdy generał Ulysses S. Grant został głównodowodzącym wszystkich sił Unii i przeniósł swoją kwaterę główną do Armii Potomaku. Chociaż Meade pozostał dowódcą, prawie wszystkie decyzje dotyczące dowodzenia podejmował Grant. Trwało to do czasu oblężenia Petersburga, po którym Meade został awansowany na generała majora. Tydzień później, gdy Lee poddał swoją armię Grantowi w Appomattox Court House, Meade nie był obecny.

Po wojnie

Meade dowodził kilkoma departamentami wojskowymi. Jednym z nich był Departament Południa. Jesienią 1872 roku zachorował na zapalenie płuc. Zmarł 6 listopada 1872 roku. Jego pogrzeb stał się wydarzeniem państwowym, w którym uczestniczył prezydent Grant. Tysiące ludzi w Filadelfii ustawiło się na trasie jego pogrzebu, aby pożegnać "bohatera Gettysburga". 18 lipca 1917 roku, na rozkaz Departamentu Wojny Stanów Zjednoczonych, Camp Meade w stanie Maryland został nazwany na cześć George'a G. Meade'a. W 1929 roku, aby odróżnić go od Fortu Meade w Południowej Dakocie, obóz został przemianowany na Fort George G. Meade.

Pomnik generała George'a G. Meade'a w Gettysburgu