Ustawy o zbiegłych

Tło

Niewolnictwo w Ameryce rozpoczęło się w angielskiej kolonii Jamestown w 1619 roku. Zaczęło się od zakupu 20 Afrykanów z angielskiego okrętu wojennego o nazwie Biały Lyon. Koloniści w Kolonii Wirginii wykupili kontrakty z Afrykanami jako najemnymi sługami. Niedługo po tym stało się zwyczajem dożywotnie trzymanie niewolników w koloniach. W XVII i XVIII wieku niewolnicy byli wykorzystywani do uprawy tytoniu i roślin spożywczych. Po wynalezieniu odziarniarki do bawełny w 1793 roku, bawełna stała się najważniejszą rośliną uprawną. W tym momencie niewolnictwo stało się kluczową częścią gospodarki Południa.

Kwestia niewolnictwa sprawiała trudności Stanom Zjednoczonym niemal od początku ich istnienia. Twórcy Konstytucji użyli niejednoznacznego języka w odniesieniu do posiadania niewolników. Ani słowo "niewolnik", ani "niewolnictwo" nie zostały użyte w Konstytucji. Problem polegał na stworzeniu demokracji, która zapewniała swoim obywatelom wolność, jednocześnie utrzymując znaczną część populacji w niewoli bez żadnych swobód.

W Stanach Zjednoczonych do lat sześćdziesiątych XIX wieku niewolnicy i najemni słudzy byli traktowani jako własność osobista. Podlegali oni prawom własności poszczególnych stanów. Początkowo większość tych praw dotyczyła służących najemnych. Jednak już w połowie XVII wieku zaczęto rozróżniać między niewolnikami a sługami najemnymi. Zaczęto również rozróżniać rasy. Ludzie pochodzenia afrykańskiego zaczęli być dożywotnio przetrzymywani jako niewolnicy.

W większości stanów niewolnicy mężczyźni i kobiety byli traktowani tak samo. Jednak niektóre stany posiadały prawa, które dotyczyły tylko kobiet niewolników. Na przykład Wirginia uchwaliła prawa karzące kobiety, które miały dzieci ze swoimi panami. Potwierdzały one również niewolniczy status każdego dziecka urodzonego z "Murzynki lub mulatki". Wielka Brytania miała zorganizowany system, w którym dzieci rościły sobie prawo do pochodzenia od ojca. Dotyczyło to również dzieci nieślubnych (rodzice nie byli małżeństwem). Wirginia była pierwszą kolonią, która to zmieniła. Dzieci niewolników były uważane za tej samej rasy i statusu co matka, nawet jeśli ojcem dziecka był biały mężczyzna. Prawo dotyczące gwałtu nie dotyczyło kobiet czarnych i indiańskich. Kobieta-niewolnica nie mogła bronić się przed atakiem białego człowieka. Jeśli to zrobiła, podlegała biciu. Chociaż stosunki z kobietą-niewolnicą były nielegalne, prawa te nie były zazwyczaj egzekwowane. System ten zwiększał bogactwo właścicieli niewolników. Nie musieli oni kupować niewolników, jeśli mogli hodować własnych.

Niewolnicy, bez względu na to, czy urodzili się w niewoli, czy zostali kupieni jako niewolnicy, nie mieli żadnych praw. Decyzja Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Dred Scott v. Sandford (1857) potwierdziła, że niewolnicy nie byli obywatelami Stanów Zjednoczonych ani żadnego stanu, w którym zamieszkiwali. W 1868 r. Czternasta Poprawka obaliła decyzję Dreda Scotta.

Wczesne ustawodawstwo pro-niewolnicze

Ordynacja Północno-Zachodnia 1787

Ordynacja Północno-Zachodnia (1787) była aktem Kongresu Konfederacji Stanów Zjednoczonych (przed Konstytucją Stanów Zjednoczonych). Na jego mocy utworzono Terytorium Północno-Zachodnie, pierwsze zorganizowane terytorium Stanów Zjednoczonych. Rozporządzenie przewidywało, że terytorium to zostanie uformowane w "nie mniej niż trzy i nie więcej niż pięć stanów".

Terytorium to składało się z ziem położonych za Appalachami. Leżało na południe od Brytyjskiej Ameryki Północnej i Wielkich Jezior. Znajdowało się na północ od rzeki Ohio. Artykuł VI Northwest Ordinance zakazywał niewolnictwa na nowym terytorium. Zawierał jednak postanowienie, że wszyscy zbiegli niewolnicy złapani na tym terytorium zostaną zwróceni właścicielom. Nie nakładał też żadnych ograniczeń na niewolnictwo w nowych stanach utworzonych z Terytorium Północno-Zachodniego. Południowcy nie mieli problemów z zakazem niewolnictwa. Sądzili, że większość nowych osadników będzie pochodziła z południowych stanów. Kiedy stan zostanie utworzony, byli południowcy zagłosują za dopuszczeniem niewolnictwa. Jednak żaden ze stanów utworzonych z Terytorium Północno-Zachodniego nie zezwolił na niewolnictwo.

Konstytucja Stanów Zjednoczonych z 1789 r.

Kiedy w 1789 roku Konstytucja Stanów Zjednoczonych zastąpiła Artykuły Konfederacji, Artykuł Czwarty Konstytucji Stanów Zjednoczonych zawierał Klauzulę Zbiegłych Niewolników. Stanowi ona:

Żadna osoba zatrudniona w jednym Państwie, zgodnie z jego prawem, uciekająca do innego Państwa, nie będzie, na podstawie jakiegokolwiek prawa lub rozporządzenia w tym Państwie, zwolniona z takiej służby lub pracy, lecz będzie wydana na żądanie Strony, której taka służba lub praca może być należna.

Ustawy o zbiegłych niewolnikach

Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1793 r.

Artykuł IV, sekcja 2 Konstytucji Stanów Zjednoczonych gwarantował wprawdzie właścicielom niewolników prawo do odzyskania zbiegłych niewolników. Nie ustanawiał on jednak mechanizmu prawnego. Fugitive Slave Act z 1793 roku, uchwalony przez drugi Kongres, dodał ten mechanizm. Upoważniała ona do aresztowania zbiegłych niewolników i dawała każdemu magistratowi miasta, miasteczka lub hrabstwa prawo orzekania o aresztowaniu. Łowca niewolników musiał jedynie stwierdzić, że schwytana osoba jest zbiegłym niewolnikiem. Nie wymagano żadnych dowodów i nie było procesu. Za pomoc zbiegłemu niewolnikowi groziła grzywna w wysokości 500 dolarów. Została ona uchwalona w odpowiedzi na wzrost abolicjonizmu na Północy, a także na Kolej Podziemną, która została założona, aby pomóc niewolnikom uciec z Południa.

Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 r.

Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 roku była kontrowersyjną częścią Kompromisu z 1850 roku. Prawo niewolnicze z 1850 roku nakładało kary na urzędników, którzy nie aresztowali rzekomych zbiegłych niewolników. Nakładała na nich grzywnę w wysokości 1000 dolarów. Każdy funkcjonariusz organów ścigania był zobowiązany do aresztowania każdego, kto był podejrzany o bycie zbiegłym niewolnikiem. Wszystko, co było wymagane, to zaprzysiężone zeznanie osoby o własności. Tak jak poprzednio nie było procesu, a podejrzany nie mógł zeznawać we własnym imieniu. Każdy, kto zapewnił jedzenie lub schronienie podejrzanemu o ucieczkę niewolnikowi, podlegał karze sześciu miesięcy więzienia i grzywny w wysokości 1000 dolarów. Oficer, który schwytał zbiegłego niewolnika, otrzymywał premię lub awans. Ustawa z 1850 roku przewidywała, że specjalni komisarze decydowali, czy domniemany uciekinier ma być przywrócony do niewolnictwa. Otrzymywał on 10 dolarów, jeśli zbieg został zwrócony, ale tylko 5 dolarów, jeśli zbieg został uwolniony. Było to równoznaczne z legalną formą przekupstwa. Spowodowało to, że duża liczba wolnych czarnych została wysłana do niewoli.

Skutki ustawy o niewolnictwie

Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 roku wywołała oburzenie w stanach północnych. Sprawiło ono, że tysiące mieszkańców Północy było przekonanych, że niewolnictwo nie powinno być dozwolone na terytoriach zachodnich. Osiem stanów na Północy uchwaliło prawa "wolności osobistej". Nie pozwalały one żadnemu urzędnikowi pomóc w powrocie zbiegłego niewolnika. Południowcy uważali te prawa za nielegalne próby uniemożliwienia powrotu ich niewolników. Na Północy wolne społeczności murzyńskie zapewniały zbiegłym niewolnikom schronienie i ukrywały ich przed poszukującymi ich wynajętymi porywaczami. Około 15.000 wolnych czarnych wyemigrowało do Kanady, na Karaiby i do Afryki po uchwaleniu ustawy z 1850 roku. Tysiące innych, w tym wolnych czarnoskórych, nie miało tyle szczęścia i zostało wysłanych na południe.

W 1851 r. w Christiana w Pensylwanii wybuchła bitwa pomiędzy abolicjonistami a łowcami niewolników. W Wisconsin uciekinier o nazwisku Joshua Glover został siłą uwolniony z więzienia. W Bostonie, tłum próbował uwolnić zbiega o nazwisku Anthony Burns. Trzeba było 22 kompanii policji stanowej, aby ich powstrzymać. Południowe stany były całkowicie przekonane, że Północ nie będzie przestrzegać praw niewolników.

Wspólny obraz używany na plakatach zbiegów niewolników