Kompromis 1850 roku

Tło

Kompromis z Missouri, uchwalony w 1820 roku, był porozumieniem pomiędzy frakcjami pro- i anty-niewolniczymi w Kongresie Stanów Zjednoczonych. Dotyczył on uregulowania kwestii niewolnictwa na terytoriach zachodnich. Przyznał Missouri jako państwu niewolniczemu, by zadowolić Południe. Przyjęło Maine jako wolne państwo, by zadowolić Północ. Utrzymał równowagę sił w Senacie Stanów Zjednoczonych pomiędzy wolnymi stanami a stanami niewolniczymi. W planie wezwano również do zakazania niewolnictwa z terytorium Luizjany na północ od równoleżnika 36 stopni 30' szerokości geograficznej północnej (znanego również jako Missouri Compromise Line), poza granicami proponowanego stanu Missouri. Był to środek tymczasowy, który ograniczył konflikt o niewolnictwo. Jednak między Północą a Południem nadal istniała niechęć. Południe miało pretensje do tego, że Kongres ingerował w niewolnictwo. Północ czuła niechęć do kompromisu w kwestiach moralnych niewolnictwa. Obie strony chciały mieć władzę polityczną potrzebną do zwycięstwa. W swojej książce Negro President: Jefferson i Slave Power, historyk Garry Wills napisał, że "Południe nie domagało się niewolniczej reprezentacji, aby osiągnąć niemal parytet w tej chwili, ale jako sposób na osiągnięcie kontroli większości w najbliższej przyszłości."

W roku 1849, kiedy Zachary Taylor został prezydentem, nowe terytoria, które Stany Zjednoczone zdobyły po wojnie meksykańsko-amerykańskiej, spowodowały, że kwestia niewolnictwa ponownie stała się krytyczna. Kalifornijska gorączka złota spowodowała nagły wzrost liczby ludności, a Kalifornijczycy pragnęli teraz państwowości jako wolnego stanu. Zaniepokoiło to równowagę 15 wolnych stanów i 15 niewolniczych stanów ustanowionych w Kompromisie z Missouri.

Debata

Senator Henry Clay z Kentucky przedstawił 29 stycznia 1850 r. rezolucje mówiące, że reprezentują one ducha kompromisu, który utrzyma Unię razem. Były wiceprezydent i senator z Karoliny Południowej John C. Calhoun widział to inaczej. Przez miesiąc pracował nad przemówieniem, ale był zbyt chory, by je wygłosić. Senator Wirginii James A. Mason przeczytał je na podłodze Senatu 4 marca. W przemówieniu z 7 marca, senator Daniel Webster z Massachusetts opowiedział się za kompromisem. Abolicjoniści z Północy postrzegali to jako zdradę i poddanie się interesom niewolnictwa. Następny w kolejności głos zabrał William H. Seward, ówczesny senator z Nowego Jorku, opowiadając się za abolicjonistami. Twierdził on, że istnieje "wyższe prawo niż konstytucja", które uniemożliwia jakikolwiek kompromis z niewolnictwem.

W tym samym czasie Izba Reprezentantów również debatowała nad tą kwestią. Do początku kwietnia nie osiągnięto żadnego porozumienia, więc senator Henry S. Foote z Mississippi zaproponował utworzenie komisji. Nazywany "Komitetem Trzynastki", składał się z siedmiu Brygad i sześciu Demokratów. Komisja opracowała projekt ustawy oparty głównie na kompromisowych rezolucjach Clay'a ze stycznia. Clay sam był przewodniczącym i przedstawił projekt ustawy 8 maja.

Kompromis

Każda ze stron uzyskała pewne korzyści z kompromisu:

Północ

• Kalifornia została przyjęta do Unii jako wolny stan.
• Zakazano handlu niewolnikami w Waszyngtonie.
• Texas stracił terytorium Nowego Meksyku.

Południe

• Nie ma żadnych ograniczeń w niewolnictwie na nowych terytoriach.
• Podczas gdy handel niewolnikami został zniesiony w Waszyngtonie, ci, którzy posiadali już niewolników, mogli ich zatrzymać.
• Teksas dostał 10 milionów dolarów odszkodowania od rządu federalnego za utratę terytorium NM.
• Ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 roku została uchwalona.