John McDouall Stuart

Wczesne życie

Stuart urodził się 7 września 1815 roku w Dysart, Fife, w Szkocji. Jego ojciec, William Stuart, był kapitanem w armii brytyjskiej. Jego matką była Mary McDouall. Mieli dziewięcioro dzieci, John McDouall był szóstym. Jego rodzice zmarli, gdy miał dziesięć lat. Dzieci zostały rozdzielone i wysłane, by mieszkać z różnymi krewnymi. Stuart kształcił się w Szkockiej Akademii Marynarki Wojennej i Wojskowej w Edynburgu. Studiował jako inżynier i geodeta.

Miejsce urodzenia Johna McDoualla Stuarta, Dysart.

Australia

W 1839 roku Stuart przeprowadził się do Adelajdy w Południowej Australii i rozpoczął pracę jako geodeta. Adelajda została osiedlona tylko na dwa lata i nadal była głównie miastem namiotowym. Rząd potrzebował map, aby ziemia mogła być sprzedana lub wydzierżawiona. Stuart przez trzy lata pracował na obrzeżach zasiedlonych terenów, mierząc ziemię i dzieląc ją na bloki rolne. Nauczył się żyć i podróżować w australijskim buszu. Znany był jako ciężki pijaczyna, często spędzający dni po pijanemu. Kiedy recesja uderzyła w południowoaustralijską gospodarkę, Stuart znalazł się bez pracy.

Ekspedycja ŚrodkowoAustralijska 1844

W sierpniu 1844 roku Stuart przyłączył się do wyprawy Charlesa Sturta do Centralnej Australii w poszukiwaniu morza śródlądowego. Sturt był tak pewny, że w centrum Australii znajdowało się morze śródlądowe, że wziął dużą łódź jako część swojego wyposażenia. Stuart dołączył do grupy jako kreślarz, który przygotowywał mapy. Płacono mu jeden funt tygodniowo i zaopatrywano w jedzenie. Stuart i James Poole, drugi dowódca, zostali wysłani przed główną grupę, aby znaleźć wodę. Główna grupa mogła podróżować tylko tak szybko, jak ich stado owiec mogło chodzić. Stuart i Poole znaleźli wodę w zajezdni Glen, w pobliżu obecnego miejsca Milparinki.

W gorącym, suchym klimacie lata, grupa pozostawała uwięziona przy otworze wodnym przez siedem miesięcy. Stuart wziął małą grupę, aby znaleźć wodę na północ, zachód i wschód, ale nie znalazł żadnej. Stuart pozostał odpowiedzialny za główną grupę w Depot Glen. Było bardzo gorąco, więc wykopali podziemne pomieszczenie, żeby się ochłodzić. Wszyscy mężczyźni zachorowali na szkorbut z powodu braku świeżych owoców i warzyw. Powodowało to, że ich dziąsła stawały się miękkie, a zęby wypadały. Mieli bóle głowy, krwawiły im nosy, a ich skóra zaczęła czernić. Kiedy Poole umarł, Stuart został mianowany drugim dowódcą. Został też geodetą i zrobił wszystkie mapki, bo Sturt nie widział ich prawidłowo. Kiedy wreszcie padało, grupa próbowała jechać na północ, ale zostały zablokowane przez wydmy Pustyni Simpsona. Skręciły na południe i wróciły do rzeki Darling. Stuart przejął prowadzenie, gdy Sturt stał się ślepy i zbyt chory, by poprowadzić grupę. Wrócili do Adelajdy po sześciu tygodniach ciężkiej podróży. Sturt musiał być przewożony w wozie, a Stuart, kalekuty ze szkorbutem i beriberi, wyglądał jak szkielet.

Stuartowi zajęło prawie rok, by odzyskać siły po wyprawie. Napisał w liście: "Straciłem moc kończyn na... pół roku, a przez... dwanaście miesięcy nie mogłem nic dla siebie zrobić". Przez następnych kilka lat nie był w stanie pracować. Zarobione przez niego pieniądze przeznaczał na lekarzy i wydatki na życie. W 1849 przeniósł się do Port Lincoln na Półwyspie Eyre i pracował na farmie. Wkrótce znalazł pracę w tej okolicy i poznał Williama Finke i Jamesa Chambersa. Finke i Chambers byli bogatymi ludźmi i płacili Stuartowi za ich poszukiwania. Chcieli, by znalazł dla nich nowe grunty rolne i wodę, a także minerały, takie jak złoto i miedź.

Otwór wodny w Depot Glen

1858 ekspedycja

Stuart dowiedział się z podróży ze Sturtem, że duże grupy nie były w stanie szybko poruszać się po suchych australijskich ziemiach. Uważał, że mała grupa odniosłaby większy sukces. Finke zapłacił mu, by dowiedział się, czy ziemia na północ od jeziora Torrens nadaje się na owce. Na tę pierwszą wyprawę wybrał się z dwoma mężczyznami, Forsterem i nienazwanym Aborygenem. Wzięli sześć koni, tyle jedzenia na sześć tygodni, zegarek i kompas. W maju 1858 r. przeszli przez osiedlone tereny, aż dotarli do stacji Oratunga, jednego z najbardziej odległych gospodarstw w Południowej Australii. Znajduje się ono w pobliżu dzisiejszego miasta Blinman, na północy Flinders Ranges. Stamtąd udali się na północny zachód i znaleźli stały otwór wodny, Andamooka Waterhole, na potoku Stuart nazwanym Chambers Creek. Od tego czasu zmieniono jego nazwę na Stuart Creek. Kraj był bardzo suchy, a wodę można było znaleźć tylko w studniach Aborygenów. Kamienna ziemia bolała końskie stopy. Pod koniec lipca dotarły one na teren dzisiejszego miasta Coober Pedy. Ich konie były w złym stanie i zabrakło im jedzenia. Stuart postanowił zmienić kierunek na południowy zachód i spróbować dotrzeć do wybrzeża w pobliżu Fowlers Bay. Aborygenka nie chciała iść dalej i wróciła. Przestraszył się innych Aborygenów w okolicy, do której wchodzili. Stuart powiedział, że ziemia jest "...ponura, ponura, straszna pustynia." Stuart i Forster dotarli do wybrzeża w Denial Bay w sierpniu 1858, a 11 września wrócili na zasiedlone grunty rolne. W ciągu czterech miesięcy przebyli 2.400 km (1.491 mil). Swoje pamiętniki i mapy przekazał rządowi Południowej Australii. W nagrodę Stuart otrzymał w dzierżawę 1.000 mil kwadratowych ziemi w Chambers Creek.

Stuart Creek (Chambers Creek), Australia Południowa


Stuart nad jeziorem Torrens

Druga ekspedycja Stuarta 1859

Oficjalny odkrywca rządu Południowej Australii Benjamin Herschel Babbage śledził mapy Stuarta i udał się do Chambers Creek. Poinformował, że na mapie widać, że potok został oznaczony 46 km (29 mil) za daleko na północ. Stuart wrócił do Chambers Creek, by ponownie zbadać ten obszar. Wyprawa ta została opłacona przez Jamesa Chambersa i Williama Finke, którzy zdawali sobie sprawę z wartości niezawodnych dostaw wody po drugiej stronie słonych jezior. Stuart opuścił stację Oratunga 2 kwietnia 1859 roku, z małą grupą, trzema mężczyznami i 14 końmi. Wśród mężczyzn, których zabrał ze sobą był bawarski przyrodnik i artysta David Herrgott oraz Louis Müller, hodowca i botanik. Zarówno Herrgott jak i Müller byli w Wiktorii górnikami złota i wiedzieli, jak szukać złota w kraju wokół Chambers Creek. Nie mieli przy sobie zbyt wiele sprzętu, tylko koc do spania, ale nie mieli namiotów. Jedyne jedzenie, jakie brali, to mąka, suszona wołowina (dżem), herbata, cukier i tytoń. Zabrał ze sobą więcej sprzętu niż tylko zegarek i kompas; sekstanty, kopię Almanachu Astronomicznego i teleskop.

Stuart udał się inną drogą do Chambers Creek, przechodząc przez szczelinę między słonymi jeziorami, które były badane przez majora Petera Warburgona na początku roku. Herrgott znalazł grupę 12 artezyjskich źródeł, które Stuart nazwał swoim imieniem. Nazwa ta stała się później osadą Herggott Springs. Nazwa ta została ponownie zmieniona podczas I wojny światowej z powodu silnych antyniemieckich uczuć w Australii. Obecnie miasto nazywa się Marree od aborygeńskiego słowa opos. Źródła te były kopcowe; przez tysiące lat sól w wodzie tworzyła małe wzgórza, a woda wydostawała się z nich jak woda z wulkanu. Niektóre z tych kopców miały ponad 50 m wysokości. Były one cenne, ponieważ zapewniały niezawodną wodę dla ludzi i zwierząt przemieszczających się na północ do Chambers Creek.

Po ponownym zbadaniu Chambers Creek, Stuart zbadał ten obszar na północny zachód od Chambers Creek. Znaleźli oni kolejne kopcowe źródła, które Stuart nazwał Elizabeth Springs na cześć jednej z córek Chambers Creek. Kontynuowali poszukiwania na północny zachód i szukali złota w rejonie Davenport Range. Znaleźli więcej źródeł, które nazwali Źródłem Nadziei. Udało im się kontynuować i znaleźli więcej źródeł, które Stuart nazwał Freeling Springs, na cześć majora Freelinga, polityka południowoaustralijskiego. Zanim minęli obecne miejsce Oodnadatta, zarówno mężczyźni jak i konie cierpieli z powodu braku wody i odpowiedniego pożywienia. W skałach wokół Davenport Range konie miały zużyte buty. W dniu 12 czerwca 1859 roku Stuart odwrócił się i wrócił. Jechali na południe z powrotem do Port Augusta, a następnie popłynęli łodzią z powrotem do Adelajdy.

Trzecia ekspedycja 1859

Rząd Południowej Australii zaoferował nagrodę w wysokości 2000 funtów dla pierwszej osoby, która przekroczyła Australię z południa na północ. Mieli nadzieję, że będzie to trasa dla australijskiej Overland Telegraph Line, która połączy Australię z linią pochodzącą z Europy. Plany Stuarta i Chambers'a dotyczące tej podróży nie zostały zaakceptowane przez rząd. Rząd wysłał Alexandra Tolmera, by poprowadził tę podróż. Jego wyprawa nie wydostała się z zasiedlonych terenów. W sierpniu 1859 roku, miesiąc po swojej ostatniej wyprawie, Stuart wrócił do Chambers Creek, aby zrobić więcej badań dla Chambers Creek. Wraz z Williamem Dartonem Kekwickiem i dwoma innymi mężczyznami zabrali 12 koni i zbadali zachodnią stronę jeziora Eyre. Chambers i Stuart wierzyli, że jezioro może utrzymać wodę. Zamiast tego Stuart znalazł błoto po przejściu kilku kilometrów do suchego słonego jeziora. Znalazł kolejne źródło kopca artezyjskiego, o wysokości ponad 30 m, które nazwał William Springs, po jednym z synów Chambersa. Następnie wyruszył w podróż do Źródła Nadziei. Zobaczył łąki i w końcu zbudował bazę w Freeling Springs. Zwiedził wiele okolicznych terenów w nadziei na znalezienie złota. 6 stycznia 1860 r., kiedy jego zapasy żywności zaczęły się zmniejszać, a dwóch mężczyzn nie chciało iść dalej, Stuart ponownie wrócił do domu.

Sucha sól z jeziora Eyre

Czwarta ekspedycja wrzesień 1860 r.

Wyprawa przez Australię spotkała się z dużym poparciem. W Melbourne organizowana była największa w historii Australii ekspedycja ekspedycyjna, Victorian Exploring Expedition, której celem była przeprawa przez Australię. Stała się ona znana jako wyprawa Burke and Wills, nazwana na cześć dwóch jej liderów, Roberta O'Hara Burke'a i Williama Johna Willsa. Stuart wiedział, że będzie w stanie jechać dalej i szybciej tylko z małą grupą. W marcu 1860 roku, z Kekwickiem, Benjaminem Headem i 13 końmi, Stuart opuścił Chambers Creek i udał się na północ. Byli oni pierwszymi Europejczykami, którzy wjechali do środkowej Australii. Dotarli do Finke River, MacDonnell Ranges i dziwnej formacji skalnej Stuart zwanej Chambers Pillar. 23 kwietnia Stuart dowiedział się, że znajdują się w samym centrum Australii. Nazwał małe wzgórze w pobliżu miejsca Mount Sturt, imieniem Charlesa Sturta. Stuart i Kekwick wspięli się na to wzgórze i podnieśli brytyjską flagę. Stuart napisał, że flaga będzie znakiem dla Aborygenów, "...że nadejdzie świt wolności, cywilizacji i chrześcijaństwa." Później zmieniono nazwę na Central Mount Stuart. Stamtąd Stuart próbował udać się na północny zachód, by dotrzeć do rzeki Victorii. To zaprowadziło ich na Pustynię Tanami, ale nie mogli znaleźć wody i zostali zmuszeni do powrotu.

W dalszym ciągu podróżowali na północ, poza terenem miasta Tennant Creek. 26 czerwca dotarli do potoku, obecnie nazywanego Attack Creek, około 2.400 km (1.491 min.) na północ od Adelajdy. Duża grupa Aborygenów z grupy zwanej Warramunga, zaatakowała odkrywców. Warrumunga rzuciła w odkrywców bumerangami, a następnie podpaliła trawę. Stuart i jego ludzie strzelali do Warrumungi, ale Stuart nie mówi w swoim dzienniku, czy któryś z nich zginął lub został ranny. Ludzie szybko opuścili zatokę i udali się na południe.

Stuart zdecydował, że nie mogą dostać się dalej na północ, ponieważ brakowało im jedzenia, wody było mało, a konie były w złym stanie. Napisał, że "szaleństwem i głupotą byłoby próbować więcej." Podróż powrotna była bardzo trudna. Stuart mógł jeździć tylko kilka godzin dziennie, pewnego dnia po prostu wykopał dziurę w piasku i zwinął się w nią. Głowa była tak głodna, że ukradł jedzenie, że zostawił je jeszcze mniej. Ich ubrania były tylko rozerwanymi szmatami, a ich ciała pokryte były siniakami spowodowanymi szkorbutem. Stuart napisał w swoim dzienniku, że "Moi ludzie stracili teraz całą swoją dawną energię... i poruszają się, jakby mieli sto lat". To smutne widzieć ich..." Stuart napisał w swoim dzienniku, że wrzody na rękach sprawiły, że były bolesne, a on mógł tylko siedzieć w siodle. Jego dziąsła bolały, a zęby były tak luźne, że mógł jeść tylko mąkę gotowaną w wodzie. Napisał 16 maja, że "...prawie chciałem, aby śmierć przyszła i uwolniła mnie od moich strasznych tortur..." Leki, które miał przy sobie, nie pomogły.

Odkrywcy wrócili do Adelajdy, gdy Burke i Wills wyruszali w podróż na północ od Melbourne. Stuart został potraktowany jako bohater, gdy przybył do Adelajdy. W 1859 roku Królewskie Towarzystwo Geograficzne w Londynie podarowało mu złoty zegarek. Otrzymał go odkrywca hrabia Paul Strzelecki, który miał go zabrać z powrotem do Australii.

Koszt poszukiwań Stuarta pokrył Chambers. Z tego powodu Stuart nie udostępniłby publicznie swoich dzienników i map. Doprowadziło to do stwierdzenia, że Stuart nie podróżował tak daleko na północ i że kłamał na temat swoich odkryć. W Wiktorii powiedziano nawet, że Stuart nie pojechał tak naprawdę na północ, ale ukrywał się w piwnicy w Adelajdzie.

Komory Filar


Central Mt Stuart

Piąta ekspedycja 1861

Opinia publiczna i gazety zaczęły mówić o wyścigu na całym kontynencie australijskim. Czy Stuart, doświadczony i przyzwyczajony do szybkiego poruszania się, mógł pokonać lepiej wyposażoną, ale bardzo wolno poruszającą się wyprawę Burke'a i Willsa. Po ich porażkach z wyprawami Babbage'a i Tolmera, rząd Południowej Australii uwierzył teraz, że Stuartowi uda się odnieść sukces, jeśli będzie miał wystarczające wsparcie. Dali 2.500 funtów na zorganizowanie kolejnej ekspedycji i zapewnili dziesięciu uzbrojonych mężczyzn, którzy ochronili Stuarta przed kolejnymi atakami Aborygenów. Chambers zgodził się dostarczyć więcej koni i zapłacić Stuartowi i Kekwickowi pensję. W Wiktorii wysłano policjanta, który powiedział Burke'owi, by jak najszybciej udał się do Zatoki Carpentariańskiej, ale Burke słyszał już o planowanej wyprawie Stuarta. Burke podzielił swoją grupę na dwie części i zostawiając większość swoich zapasów w Menindee nad rzeką Darling, skierował się na północ do Cooper Creek.

W dniu 1 stycznia 1861 roku z Chambers Creek wyruszył Stuart z grupą 12 mężczyzn i 49 koni. Gorąca pogoda sprawiła, że trudno było znaleźć wodę, a wiele otworów wodnych z jego wcześniejszych wypraw było suchych. W lutym Stuart odesłał z powrotem dwóch mężczyzn z pięcioma końmi. Dotarli oni do północnej granicy Australii Południowej mniej więcej w tym samym czasie, w którym Burke i Wills dotarli do Zatoki Karpentariańskiej. Udało mu się przejechać 240 km na północ od Attack Creek, gdzie po burmistrzu Adelajdy znalazł duży zbiornik wodny, który nazwał Glandfield Lagoon. Chambers później zmienił nazwę na mapach Stuarta na Newcastle Waters, po księciu Newcastle, brytyjskim polityku. Z tego miejsca Stuart ponownie szukał sposobu, aby przejść na północny zachód do rzeki Wiktorii, ale nie był w stanie znaleźć wody. Gdy skończyło się jedzenie, mężczyźni zachorowali, a konie były w złym stanie, Stuart ponownie postanowił wrócić do Adelajdy. Burke i Wills nie wrócili do Cooper Creek i zaginęli.

Stuart został odznaczony Medalem Patrona Królewskiego Towarzystwa Geograficznego za rok 1861.

Użytki zielone w pobliżu pasm Macdonnell

Szósta ekspedycja 1861-62

Stuart wyruszył na trzecią próbę przekroczenia Australii 25 października 1861 roku. Ekspedycja ta została nazwana Wielką Północną Ekspedycją Poszukiwawczą. Była to grupa: John McDouall Stuart, William Darton Kekwick, Francis William Thring, William Patrick Auld, Stephen King Jnr., John William Billiatt, James Frew Jnr., Heath Nash, John Woodforde, John McGorrery i Frederick George Waterhouse.

McGorrey był kowalem, który potrafiłby naprawić buty na 78 koniach grupy. Waterhouse był przyrodnikiem, który potrafiłby zachować naukowe notatki ze swoich odkryć. Stuart został ranny, gdy koń stanął na prawej ręce i pozostał w tyle przez miesiąc, by wyzdrowieć. Dowiedział się o śmierci Burke'a i Willsa w Cooper Creek.

Grupa opuściła Chambers Creek 8 stycznia 1862 roku, poruszając się szybko, obejmując od 30 do 50 kilometrów dziennie. Szybkie tempo oznaczało, że w ciągu pierwszych trzech tygodni zginęło osiem koni, a Woodforde wyjechał i wrócił. Stuart zostawił za sobą część zapasów i zmniejszył ilość, jaką każdy człowiek mógł zjeść. W Mount Hay w środkowej Australii zostali ponownie zaatakowani przez aborygeńskich wojowników, ale nie dorównali oni działom grupy i kilka z nich mogło zostać zabitych.

Dotarli do Newcastle Waters w trzy miesiące, a potem odpoczęli przez tydzień. Stuart spędził następne pięć tygodni na szukaniu wody. W końcu znalazł serię dziur wodnych, potoków i rzek, co oznaczało, że cała grupa była w stanie jechać dalej na północ. Poddał się próbie dotarcia do rzeki Victoria. Kiedy dotarli do rzeki Roper, którą w 1845 roku badał Ludwig Leichhardt, wiedział, że może z łatwością udać się na zachód do Zatoki Carpentaria, ale zamiast tego zdecydował się na kontynuację podróży na północ. Auld powiedział później, że "...komary i muchy były straszne. Nasze ręce, stopy i szyje miały pęcherze od ugryzień." Przeszli przez Ziemię Arnhem i przeszli wzdłuż krawędzi obecnego Kakadu. Poszli za Adelajdą, ale kiedy ziemia stała się zbyt miękka i błotnista, poszli dalej na północ do rzeki Mary i w końcu dotarli do morza.

Przybyli do Van Diemen's Gulf 24 lipca 1862 roku. Na wysokiej gałęzi drzewa wywiesili flagę Union Jack z wyhaftowanym imieniem Stuart, wykonaną przez córkę Chamber'a, Elizabeth. Drewno z tego drzewa, które od tego czasu zostało zniszczone, znajduje się w zbiorach Królewskiego Towarzystwa Geograficznego Południowej Australii. Następnie grupa musiała przejechać 3.400 km (2.113 min.) z powrotem do Adelajdy. Żywności stawało się coraz mniej, a upał powodował, że było mało wody. Wiele koni zginęło, a Stuart ponownie został zmuszony do pozostawienia po sobie sprzętu. Domek wodny musiał zostawić wszystkie swoje starannie zebrane rośliny i zwierzęta. Mężczyźni byli bardzo głodni, a nawet zastrzeleni i zjedli dingo. Stuart był w złym stanie zdrowia i stał się ślepy. Nie był w stanie mówić przez kilka dni, a mężczyźni myśleli, że umrze. Nie był w stanie jeździć na swoim koniu, a oni zrobili łóżko z długimi kijami i kocami, które można było nosić między dwoma końmi. Stuart został przewieziony tą drogą 960 km (597 mil). po przekroczeniu MacDonnell Range odkryli, że padał deszcz i było dużo trawy. Po dotarciu na osiedlone tereny, Stuart dowiedział się, że jego przyjaciel i partner, James Chambers, zmarł. Zostawił Kekwicka odpowiedzialnego za grupę i poszedł dalej z Auld'em. Wsiedli do pociągu w Kapundzie i dotarli do Adelajdy 17 grudnia 1862 roku.

Stuart i jego grupa zostali specjalnie powitani w Adelajdzie 16 stycznia 1863 roku. Przebrali się w swoje stare ubrania i wjechali do miasta jako bohaterowie. Był to również dzień, w którym Burke i Wills zostali pochowani w Melbourne po niepowodzeniu ich wyprawy.

Z powrotem: Auld, Billiat, Thring, Front: Frew, Kekwick, Waterhouse i King

Późniejsze życie

Stuart był w złym stanie zdrowia, prawie niewidomy, a po szóstej podróży miał kaleką prawą rękę. Gdy Chambers nie żył, nie miał już pracy. Rząd starał się nie wypłacić mu nagrody w wysokości 2.000 funtów, mówiąc, że zapłacił za wyprawę. Po publicznej presji poddali się, ale zainwestowali pieniądze i co roku dawali Stuartowi tylko niewielką sumę. Pił dużo alkoholu i żaden z jego przyjaciół nie udzielił mu żadnej pomocy. Rząd chciał wtedy 500 funtów za dzierżawę ziemi, którą dali mu w Chambers Creek. Stuart sprzedał ją bratu Jamesa Chambersa, Johnowi Chambersowi, za jedyne 200 funtów, tracąc tym samym pieniądze na transakcji.

Postanowił wrócić do Wielkiej Brytanii w kwietniu 1864 roku. Mieszkał z siostrą Mary w Glasgow, w Szkocji. Królewskie Towarzystwo Geograficzne poprosiło rząd Południowej Australii o rentę dla Stuarta, ale powiedzieli, że został wystarczająco nagrodzony grantami ziemi. Podczas debaty nad emeryturą powiedziano, że to nie poszukiwania zrujnowały jego zdrowie, ale zwyczaje związane z piciem. Cierpiał na demencję, możliwe, że miał też gruźlicę. Zmarł w Londynie 5 czerwca 1866 r. z powodu udaru mózgu i został pochowany na cmentarzu Kensal Green Cemetery. Na pogrzeb poszło tylko siedem osób, czterech krewnych, dwóch członków Królewskiego Towarzystwa Geograficznego i Alexander Hay, rolnik z Południowej Australii, który w tym czasie przebywał w Londynie. Grób został zniszczony w czasie II wojny światowej, ale w 2011 r. został naprawiony przez Towarzystwo Stuarta i Royal Geographical Society of South Australia.

Australian Overland Telegraph Line została zbudowana na trasie, którą przebył Stuart. Korzystając z jego notatek z łatwością udało im się znaleźć zapasy wody i drzewa do wykonania słupów. Dokładność jego map znacznie ułatwiła budowę tej linii. Jego podróż została zapamiętana na Stuart Highway, jednej z głównych dróg w Australii, która łączy Port Augusta z Darwinem. Podąża ona w dużej mierze tą samą trasą, którą odkrył Stuart. W czerwcu 1904 roku w Adelajdzie ustawiono pomnik Stuarta. Royal Geographical Society of South Australia posiada drewniane krzesło i stół wykonane przez Stuarta w 1854 roku.

Benjamin Head powiedział później o Stuarcie, "...że był urodzonym przywódcą ludzi: najbystrzejszym małym człowiekiem, jakiego można było znaleźć w ciągu roku marszu."

Pomnik Stuarta w Adelajdzie

Wniosek

Stuart i A.C. Gregory byli prawdopodobnie największymi australijskimi odkrywcami lądowymi. Ci ostatni z pewnością byli znacznie lepiej finansowani i wyposażeni niż Stuart, który musiał polegać na wsparciu Chambersów i Finke'a, a nie rządu stanowego. Możliwe, że Stuart mógł dotrzeć do północnego wybrzeża wcześniej, gdyby miał wsparcie rządu, które otrzymali Gregory, Babbage i Tolmer. Jednak nie udało mu się i był całkowicie zmuszony dotrzeć na północne wybrzeże pomimo chorób i nieszczęść, które zapewne miał od czasu przybycia do Południowej Australii i miał zobaczyć jak umiera w tak wczesnym wieku w Anglii w 1866 roku. Kluczowe cechy, które sprawiły, że Stuart był jednym z nich, jeśli nie najlepszym śródlądowym odkrywcą, to między innymi:

- Miał wyjątkowe umiejętności w zakresie martwego liczenia i nawigacji, które pozwoliły mu dokładnie zrozumieć, gdzie się znajduje.

- Spędził więcej czasu w terenie i zbadał więcej ziemi niż jakikolwiek inny odkrywca bez utraty człowieka.

-Z każdej podróży uczył się, jak daleko przesunąć granice fizyczne i kiedy zawrócić.

- Rozumiał i troszczył się o swoje konie, znał ich ograniczenia i zdolność do szybkiego poruszania się po ziemi i wiedział, jak daleko każdy typ może przetrwać bez wody. - Był odważny, wielki przywódca, a jego troska i szacunek dla innych członków ekspedycji zostały odwzajemnione.