Bruno Walter

Życie

Wczesne życie i kariera

Bruno urodził się w żydowskiej rodzinie w Berlinie. Wczesną edukację muzyczną odbył w konserwatorium Sterna w wieku ośmiu lat, a jako dziewięciolatek grał publicznie na fortepianie. Chodził na koncerty, które prowadził wielki Hans von Bülow. Dwa lata później, w 1891 r., usłyszał opery Wagnera w Bayreuth. Te doświadczenia sprawiły, że zapragnął zostać dyrygentem.

Bruno rozpoczął swoją karierę dyrygencką w Operze Kolońskiej w 1894 roku. Jeszcze tego samego roku udał się do Opery Hamburskiej, gdzie pracował jako kierownik chóru. Tam poznał i pracował z Gustavem Mahlerem, od którego wiele się nauczył. Mahler załatwił mu pracę dyrygenta w operze w Breslau. Wtedy też zmienił swoje nazwisko z Schlesinger (czyli "ktoś ze Śląska") na "Walter". Następnie udał się do Rygi, by w 1900 roku powrócić do Berlina, gdzie dyrygował w Staatsoper Unter den Linden, gdzie współpracował z takimi sławami jak Richard Strauss i Karl Muck.

W 1901 roku Mahler zaprosił Waltera na stanowisko swojego asystenta w Operze Dworskiej w Wiedniu. Na swoim pierwszym występie dyrygował Aidą Verdiego. Stawał się bardzo sławny w całej Europie. Występował w Pradze i w Londynie, gdzie w 1910 roku dyrygował Tristanem i Izoldą oraz The Wreckers Ethel Smyth w Covent Garden. Kilka miesięcy po śmierci Mahlera w 1911 roku, Walter poprowadził pierwsze wykonanie Das Lied von der Erde w Monachium, a także IX Symfonię Mahlera w Wiedniu w następnym roku.

Lata sławy w Europie

W 1911 roku Walter został obywatelem Austrii, ale już dwa lata później wyjechał do Niemiec, gdzie został Królewskim Bawarskim Dyrektorem Muzycznym w Monachium. W następnym roku Walter poprowadził swój pierwszy koncert w Moskwie. Podczas I wojny światowej kontynuował działalność dyrygencką, prowadząc opery takich kompozytorów jak Erich Korngold i Hans Pfitzner. Wśród jego przyjaciół w Monachium był Eugenio Pacelli, który później został papieżem Piusem XII.

Walter opuścił Monachium w 1922 roku i w następnym roku wyjechał do Nowego Jorku. Dyrygował Nowojorską Orkiestrą Symfoniczną w Carnegie Hall. Później dyrygował w Detroit, Minnesocie i Bostonie.

Po powrocie do Europy Walter był zapraszany do wielu miejsc, m.in. do Berlina, Lipska, Mediolanu (La Scala) i Londynu, gdzie w latach 1924-1931 był głównym dyrygentem niemieckich sezonów w Covent Garden.

Pod koniec lat 20. nazistowski przywódca Adolf Hitler często narzekał, że dyrygentami w berlińskiej operze są Żydzi. Często mówił o Walterze, dodając, że jego prawdziwe nazwisko brzmiało "Schlesinger". Po dojściu nazistów do władzy w 1933 roku Walter opuścił Austrię. Często dyrygował orkiestrą Concertgebouw i był zapraszany do prowadzenia koncertów w Nowym Jorku z Filharmonią Nowojorską. Kiedy naziści przejęli władzę w Austrii (Anschluss) Walter dyrygował w Paryżu. Francja zaoferowała Walterowi francuskie obywatelstwo. Jego córka była w Wiedniu. Została aresztowana przez nazistów, ale Walterowi udało się przekonać ich do jej uwolnienia.

Życie w Stanach Zjednoczonych

W dniu 1 listopada 1939 r. wypłynął do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał do końca życia. Jego dom znajdował się w Beverly Hills w Kalifornii. Mieszkało tam wielu ludzi, którzy uciekli z Europy przed nazistami. Zostali oni jego przyjaciółmi. Wśród nich był niemiecki pisarz Thomas Mann. Współpracował z wieloma słynnymi orkiestrami amerykańskimi, m.in. z Chicago Symphony Orchestra, Los Angeles Philharmonic, NBC Symphony Orchestra, New York Philharmonic i Philadelphia Orchestra. Po wojnie często powracał do Europy. Występował na festiwalu w Edynburgu oraz w Salzburgu, Wiedniu i Monachium. W późniejszym okresie życia dokonał wielu nagrań stereofonicznych z Columbia Symphony Orchestra. Po raz ostatni wystąpił na żywo 4 grudnia 1960 r. z Los Angeles Philharmonic i pianistą Van Cliburnem. Jego ostatnie nagranie to seria uwertur Mozarta z Columbia Symphony Orchestra z końca marca 1961 roku. Bruno Walter zmarł na atak serca w swoim domu w Beverly Hills w 1962 roku.

Bruno Walter

Jego reputacja

Między 1923 a 1961 rokiem Walter dokonał setek nagrań. Wcześniejsze nagrania, dokonane w czasie, gdy jego dyrygentura była w najlepszej formie, są często dość słabe. Kiedy dokonał swoich ostatnich nagrań, po wynalezieniu płyt stereo, był już dość chory. We wczesnej młodości dokonał jednych z pierwszych wykonań muzyki Mahlera. Dyrygował pierwszym wykonaniem Das Lied von der Erde z Filharmonikami Wiedeńskimi. W 1936 roku dokonał pierwszego nagrania tego samego dzieła z tą samą orkiestrą, która wciąż miała tego samego lidera: Arnoldem Rosé, który był szwagrem Mahlera. Nagranie to zostało dokonane tuż przed hitlerowskim Anschlussem, który zmusił Waltera i Roségo do emigracji. Wiele lat później, w 1952 roku, Walter i Filharmonicy Wiedeńscy ponownie dokonali słynnego nagrania Das Lied von der Erde ze śpiewakami Kathleen Ferrier i Juliusem Patzakiem. Nagrał również IX Symfonię Mahlera. Ponieważ Walter blisko współpracował z Mahlerem, a Mahler nigdy nie dyrygował żadnym z tych dwóch wielkich dzieł, możemy sobie wyobrazić, że nagrania Waltera pokazują nam, jak Mahler mógł chcieć, by ta muzyka została zagrana. Walter dokonał wielu nagrań innych wielkich germańskich kompozytorów, takich jak Mozart, Haydn, Beethoven, Schubert, Johannes Brahms, Johann Strauss II. i Anton Bruckner.

Walter był znany jako miły, skromny człowiek, w przeciwieństwie do niektórych innych dyrygentów tamtych czasów, którzy zachowywali się jak dyktatorzy. Był doskonałym pianistą i czasami towarzyszył śpiewakom, takim jak Kathleen Ferrier podczas recitali. Skomponował też kilka utworów. Napisał autobiografię zatytułowaną "Theme and Variations".

Karykatura dyrygenta Waltera