Anton Bruckner

Życie

Ojciec Brucknera był organistą i nauczycielem w małej wiosce w Austrii. Już w wieku czterech lat Bruckner przejawiał talent muzyczny. Grał melodie hymnów na małych skrzypcach, a następnie znajdował akordy do nich na rodzinnym szpinecie. Gdy miał dziesięć lat, grywał czasem na wiejskich organach podczas nabożeństw. Po śmierci ojca w 1837 r. został chórzystą w szkole klasztornej św. Floriana, gdzie w 1848 r. został organistą kościoła opactwa. W tym czasie zaczął komponować i napisał Requiem d-moll. Lubił muzykę Schuberta i Mendelssohna i to oni wpłynęli na jego sposób komponowania.

Chociaż był szczęśliwy w St. Florian, jego przyjaciele powiedzieli mu, że powinien poszukać lepszej pracy. Namówili go do ubiegania się o posadę organisty w katedrze w Linzu, którą bez problemu otrzymał. W międzyczasie próbował dowiedzieć się więcej o harmonii i uczęszczał na kurs do znanego nauczyciela Simona Sechtera. Następnie wziął udział w kursie orkiestracji u Otto Kitzlera. Bardzo zainteresował się muzyką kompozytorów romantycznych, takich jak Liszt, Berlioz, a zwłaszcza Wagner. W 1864 roku napisał Mszę d-moll na chór i orkiestrę, w której wyraźnie widać wpływ Wagnera. W 1866 roku ukończył pierwszą z dziewięciu swoich symfonii. Napisał też kilka bardzo pięknych motetów, które należą do najlepszych utworów XIX wieku napisanych dla kościoła rzymskokatolickiego.

W 1866 r. po załamaniu nerwowym spędził trzy miesiące w sanatorium. W późniejszych latach często cierpiał na depresję.

W 1868 roku został profesorem Konserwatorium Wiedeńskiego, gdzie uczył harmonii i kontrapunktu. Była to znakomita praca. Ostatnie 25 lat życia spędził na nauczaniu i komponowaniu swoich symfonii. Podróżował i dawał recitale organowe w Notre Dame w Paryżu oraz w Royal Albert Hall i Crystal Palace w Londynie.

Jego muzyka była bardzo nowoczesna jak na swoje czasy i niektórym ludziom, w tym słynnemu krytykowi muzycznemu Eduardowi Hanslickowi, nie podobała się. Hanslick powiedział, że Bruckner komponował jak Wagner, ale chociaż Bruckner uczył się od Wagnera, nie kopiował go po prostu. W muzyce Brucknera widać jego własną, silną osobowość. Hanslick, który wolał symfonie Brahmsa, wyrządził Brucknerowi wiele krzywdy, pisząc złe recenzje jego muzyki. Był on dziekanem Wydziału Muzyki na uniwersytecie w Wiedniu i nie chciał, aby Bruckner został mianowany wykładowcą na tej uczelni. Bruckner otrzymał jednak tę posadę w 1875 roku. Stawał się coraz bardziej sławny, zwłaszcza po tym, jak wielki dyrygent Arthur Nikisch poprowadził pierwsze wykonanie VII Symfonii w lipskim Gewandhausie w 1884 roku. Otrzymał wiele odznaczeń. W chwili śmierci nie ukończył jeszcze IX Symfonii. Został pochowany w St Florian.

Osobowość

Bruckner zawsze pozostawał prostym człowiekiem, który ubierał się i zachowywał jak ktoś z małej wioski. Nigdy nie czuł się zbyt pewny siebie i zawsze pytał innych ludzi, czy jest wystarczająco dobry do swojej pracy. Nigdy się nie ożenił ani nie był z nikim w stałym związku, choć zakochał się w kilku młodych kobietach.

Muzyka i osiągnięcia

Symfonie Brucknera wykazują wspaniałą zdolność do powolnego rozwijania pomysłów w długim okresie czasu. Niektóre z powolnych części trwają około 30 minut. Jego muzyka narasta etapami do wielkich kulminacji w sposób podobny do muzyki organowej. Jego scherza (części trzecie) to melodyjne ruchy taneczne, które często brzmią jak wiejskie tańce. Jego muzyka pokazuje wielkie umiejętności harmoniczne i polifoniczne. Bruckner często dokonywał korekt (zmian) w swojej muzyce. Stanowi to często problem dla dzisiejszych dyrygentów, którzy muszą zdecydować, którą wersję użyć. Wielu muzyków uważa, że często pierwsze wersje Brucknera były najlepsze. Zmiany były często cięciami, aby skrócić symfonię, aby orkiestry chętniej ją grały, ale cięcia te psują płynność muzyki. Dziś Brucknera uznajemy za jednego z największych twórców symfonii, a także za wielkiego kompozytora muzyki chóralnej.