Niewolnictwo w Stanach Zjednoczonych

Ameryka Kolonialna

Pierwsi Afrykanie przybyli do Nowego Świata z Krzysztofem Kolumbem w 1492 roku. Członek afrykańskiej załogi Juan Las Canaries był na statku Kolumba. Wkrótce potem nastąpiło pierwsze zniewolenie w tym, co miało miejsce później w Stanach Zjednoczonych. W 1508 roku Ponce de Leon stworzył pierwszą osadę niedaleko dzisiejszego San Juan. Zaczął zniewalać rdzennych Tainos. W 1513 r., aby uzupełnić zmniejszającą się liczbę Tainosów, pierwsi afrykańscy niewolnicy zostali sprowadzeni do Puerto Rico.

Przeznaczenie zniewolonych Afrykańczyków (1519-1867)
Miejsce przeznaczenia	Procent
Brytyjski ląd stały Ameryka Północna	3.7%
Brytyjskie Wyspy Zawietrzne	3.2%
Brytyjskie Wyspy Zawietrzne i Trynidad (brytyjskie 1797-1867)	3.8%
Jamajka (hiszpański 1519-1655, brytyjski 1655-1867)	11.2%
Barbados (Brytyjczycy)	5.1%
Gujany (brytyjska, holenderska, francuska)	4.2%
Francuskie Wyspy Zawietrzne	3.1%
Saint-Domingue (Francja)	8.2%
Hiszpania kontynentalna Ameryka Północna i Południowa	4.4%
Hiszpańskie wyspy karaibskie	8.2%
Holenderskie Wyspy Karaibskie	1.3%
Brazylia Północno-Wschodnia (Portugalia)	9.3%
Bahia, Brazylia (Portugalia)	10.7%
Brazylia Południowo-Wschodnia (Portugalia)	21.1%
Gdzie indziej w obu Amerykach	1.1%
Afryka	1.4%

Pierwsi afrykańscy niewolnicy w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych przybyli przez Santo Domingo do kolonii San Miguel de Gualdape (najprawdopodobniej położonej w rejonie Zatoki Winyah dzisiejszej Karoliny Południowej). Została ona stworzona przez hiszpańskiego odkrywcę Lucasa Vázqueza de Ayllón w 1526 roku.

Kolonia została prawie natychmiast zakłócona przez walkę o przywództwo. Podczas walki niewolnicy zbuntowali się i uciekli z kolonii, by ukryć się wśród miejscowych rdzennych Amerykanów. De Ayllón i wielu kolonistów zmarło wkrótce po chorobie. Kolonia została opuszczona. Osadnicy i niewolnicy, którzy nie uciekli, wrócili na Haiti, skąd przybyli.

Augustyn na Florydzie został utworzony 28 sierpnia 1565 roku przez hiszpańskiego konkwistadora Don Pedro Menendez de Aviles. Przywiózł on ze sobą trzech afrykańskich niewolników. W XVI i XVII wieku św. Augustyn był miejscem, gdzie odbywał się handel niewolnikami na hiszpańskiej Florydzie kolonialnej. Była to pierwsza stała osada w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych, która posiadała afrykańskich niewolników.

60 lat później, we wczesnych latach osadnictwa w Zatoce Chesapeake, urzędnikom kolonialnym trudno było przekonać ludzi do przyjazdu i pracy dla nich. Wynikało to z faktu, że pogoda i środowisko w osadach były bardzo surowe. Istniała bardzo duża szansa, że ludzie umrą. Większość ludzi pochodziła z Wielkiej Brytanii jako robotnicy przymusowi. Podpisywali umowy, w których mówili, że będą płacić pracą za transport, utrzymanie i szkolenie, zwykle na farmie. Kolonie miały gospodarkę rolną. Byli to często młodzi ludzie, którzy chcieli zostać stałymi mieszkańcami. W niektórych przypadkach skazani przestępcy byli wysyłani do kolonii jako robotnicy przymusowi, a nie do więzienia. Ludzie ci nie byli niewolnikami, ale musieli pracować od czterech do siedmiu lat w Wirginii, aby pokryć koszty ich transportu i utrzymania. Wielu Niemców, Szkotów i Irlandczyków przybyło do kolonii w XVIII wieku, osiedlając się na zapleczu Pensylwanii i dalej na południu.

Około 19 pierwszych Afrykanów, którzy dotarli do kolonii angielskich, przybyło do Jamestown w Wirginii w 1619 roku. Zostali oni przywiezieni przez angielskich szeregowców, którzy przejęli ich z przechwyconego portugalskiego statku niewolników. Niewolnicy byli zazwyczaj ochrzczeni w Afryce przed wysłaniem ich. Ponieważ angielski zwyczaj uważał wtedy ochrzczonych chrześcijan za zwolnionych z niewolnictwa, koloniści traktowali tych Afrykańczyków jak wytrwałych sługusów. Afrykańscy dzielni słudzy dołączyli do około 1.000 dzielnych angielskich dzielnych sług już w kolonii. Po pewnym czasie Afrykańczycy zostali uwolnieni. Otrzymali też od swoich dawnych panów prawo do korzystania z ziemi i zaopatrzenia.

Niewolnicy wysyłani do tych regionów, które są częścią dzisiejszych Stanów Zjednoczonych
Data	Niewolnicy
1620–1650	824
1651–1675	0
1676–1700	3,327
1701–1725	3,277
1726–1750	34,004
1751–1775	84,580
1776–1800	67,443
1801–1825	109,545
1826–1850	1,850
1851–1866	476
Razem	305,326

We wczesnej historii Wirginii nie istniały
żadne prawa dotyczące niewolnictwa. Jednak w 1640 roku sąd w Wirginii skazał Afrykańczyka Johna Puncha na niewolnictwo. To dlatego, że próbował uciec od swojej służby. Uciekł z dwoma białymi ludźmi. Dwaj biali ludzie zostali skazani tylko na jeszcze jeden rok przygody i trzy lata służby w kolonii. To pierwsze prawne usankcjonowanie niewolnictwa w koloniach angielskich. Było to jedno z pierwszych prawnych rozróżnień pomiędzy Europejczykami i Afrykańczykami.

W 1641 roku Massachusetts stało się pierwszą kolonią, która zezwoliła na niewolnictwo przez prawo. Massachusetts przeszło Ciało Wolności. W wielu przypadkach zakazano niewolnictwa, ale zezwolono na przetrzymywanie niewolników, jeśli byli oni jeńcamiwojennymi, jeśli sprzedawali się w niewolę lub byli kupowani gdzie indziej, lub jeśli byli skazani na niewolnictwo jako kara przez rząd. Ciało Wolności użyło słowa "obcy" w odniesieniu do ludzi kupionych i sprzedanych jako niewolnicy; na ogół nie byli oni poddanymi angielskimi. Koloniści uważali, że termin ten odnosi się do rdzennych Amerykanów i Afrykańczyków.

Przez większą część okresu kolonialnego w Wielkiej Brytanii, niewolnictwo istniało we wszystkich koloniach. Niewolnicy na północy zazwyczaj pracowali jako służba domowa, rzemieślnicy, robotnicy i rzemieślnicy. Większość z nich znajdowała się w miastach. Wielu mężczyzn pracowało w dokach i w żegludze. W 1703 roku, ponad 42% nowojorskich gospodarstw domowych miało niewolników. Nowy Jork miał drugi, po Charleston w Południowej Karolinie, najwyższy odsetek niewolników w koloniach spośród wszystkich miast. Niewolnicy byli również wykorzystywani jako robotnicy rolni w społecznościach rolniczych. Należały do nich obszary stanu Nowy Jork i Long Island, Connecticut i New Jersey. W 1770 roku było 397.924 czarnych w populacji liczącej 2.170 milionów. Nie były one równo rozłożone. W Nowej Anglii było ich 14.867, gdzie stanowili 2,7% populacji; 34.679 w koloniach środkowoatlantyckich, gdzie stanowili 6% populacji (19.000 w Nowym Jorku lub 11%); oraz 347.378 w pięciu południowych koloniach, gdzie stanowili 31% populacji.

Południe rozwinęło gospodarkę rolną. Opierała się ona na uprawach towarowych. Jego plantatorzy szybko zdobyli więcej niewolników. Było to spowodowane tym, że jego uprawy były pracochłonne.

Niewolnicy przetwarzający tytoń w XVII-wiecznej Wirginii

Era rewolucji

Pochodzenie i procentowy udział przywozu z Afryki do Brytyjskiej Ameryki Północnej i Luizjany (1700-1820)	Kwota % (przekracza 100 %)
Afryka Zachodnio-Środkowa (Kongo, N. Mbundu, S. Mbundu)	26.1
Biafra (Igbo, Tikar, Ibibio, Bamileke, Bubi)	24.4
Sierra Leone (Mende, Temne)	15.8
Senegambia (Mandinka, Fula, Wolof)	14.5
Gold Coast (Akan, Fon)	13.1
Windward Coast (Mandé, Kru)	5.2
Bight of Benin (Yoruba, Ewe, Fon, Allada i Mahi)	4.3
Afryka Południowo-Wschodnia (Makua, Malagazy)	1.8

Podczas gdy w Anglii było kilku afrykańskich niewolników, którzy byli trzymani i sprzedawani, niewolnictwo w Wielkiej Brytanii nie było tam dozwolone na mocy ustawy. W 1772 r. na mocy decyzji prawnej stało się ono niewykonalne na mocy prawa powszechnego w Anglii i Walii. Duża rola Wielkiej Brytanii w międzynarodowym handlu niewolnikami trwała do 1807 roku. Niewolnictwo trwało w większości kolonii brytyjskich. Wielu bogatych właścicieli niewolników mieszkało w Anglii i miało dużą władzę.

Na początku 1775 roku Lord Dunmore, królewski namiestnik Wirginii, napisał do Lorda Dartmouth. Napisał, że zamierza uwolnić niewolników należących do Patriotów na wypadek, gdyby się zbuntowali. 7 listopada 1775 roku Lord Dunmore wydał Proklamację Lorda Dunmore'a, która ogłosiła stan wojenny. Obiecał on wolność dla wszystkich niewolników amerykańskich patriotów, którzy opuszczą swoich panów i dołączą do królewskich sił. Niewolnicy należący do panów Lojalistów nie mieli jednak zostać uwolnieni przez Proklamację Dunmore'a. Około 1500 niewolników należących do Patriotów uciekło i dołączyło do sił Dunmore'a. Większość z nich umarła na choroby, zanim zaczęli walczyć. Trzysta z tych uwolnionych niewolników dotarło do wolności w Wielkiej Brytanii.

Wielu niewolników wykorzystało wojnę do ucieczki ze swoich plantacji. Uciekali do miast lub lasów. W Południowej Karolinie prawie 25.000 niewolników (30% całej zniewolonej populacji) uciekło, wyemigrowało lub zginęło podczas wojny. Na południu zginęło wielu niewolników, a wielu z nich uciekło^. Niewolnicy uciekli również przez Nową Anglię i środkowy Atlantyk, dołączając do Brytyjczyków, którzy okupowali Nowy Jork.

Niewolnicy i wolni czarni walczyli również z rebeliantami w czasie wojny rewolucyjnej. Waszyngton pozwolił na uwolnienie niewolników, którzy walczyli z amerykańską armią kontynentalną. Rhode Island zaczęło werbować niewolników w 1778 roku. Rhode Island obiecał pieniądze właścicielom, których niewolnicy zaciągnęli się i żyli, by zdobyć wolność. W czasie wojny, około jednej piątej armii północnej było czarnych. W 1781 roku baron Closen, niemiecki oficer we francuskim królewskim pułku Deux-Ponts w bitwie pod Yorktown, oszacował armię amerykańską na około jedną czwartą czarnych. Wśród tych mężczyzn byli zarówno byli niewolnicy, jak i wolni czarni.

W XVIII wieku Wielka Brytania stała się największym na świecie handlarzem niewolników. Począwszy od 1777 roku, Patrioci uczynili import niewolników nielegalnym państwem po państwie. Wszyscy oni działali, by położyć kres międzynarodowemu handlowi. Jednak później został on ponownie otwarty w Południowej Karolinie i Gruzji. W 1807 r. Kongres działał za radą prezydenta Jeffersona i uczynił import niewolników z innych krajów przestępstwem federalnym, na co zezwalała konstytucja, począwszy od 1 stycznia 1808 roku.

od 1790 do 1860 r.

"Fancy ladies"

W Stanach Zjednoczonych na początku XIX wieku właściciele niewolnic mogli swobodnie i legalnie wykorzystywać je jako obiekty seksualne. Jest to podobne do swobodnego korzystania z niewolnic na statkach niewolników przez załogi.

"Fancy" było słowem kodowym, które oznaczało, że dziewczyna lub młoda kobieta mogła być używana lub szkolona do celów seksualnych. Czasami w ten sposób wykorzystywano również dzieci. Sprzedaż 13-letniej dziewczynki "prawie fantazyjnej" jest udokumentowana.

Ponadto, kobiety, które były w stanie zajść w ciążę, miały być trzymane w ciąży, aby mogły zrobić więcej niewolników do sprzedaży. Różnice w kolorze skóry występujące w Stanach Zjednoczonych uwidaczniają, jak często czarne kobiety były impregnowane przez białych. Na przykład, w spisie powszechnym z 1850 r. 75,4% "wolnych negrów" na Florydzie określano jako mulaty, rasy mieszanej. Niemniej jednak, dopiero bardzo niedawno, dzięki badaniom DNA, można było uzyskać jakąkolwiek wiarygodną liczbę, a badania dopiero się rozpoczęły. Preferowane były dziewczyny o jasnej skórze, które kontrastowały z ciemniejszymi pracownikami terenowymi.

Barbarzyńscy piraci

Barbarzyńscy piraci z Afryki Północnej zaczęli zabierać północnoamerykańskich kolonistów już w 1625 roku. Około 700 Amerykanów było przetrzymywanych jako niewolnicy w latach 1785 - 1815. Niektórzy jeńcy wykorzystywali swoje doświadczenia jako północnoafrykańscy niewolnicy do krytykowania niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych, jak na przykład William Ray w swojej książce Horror of Slavery.

Problem barbarzyński bezpośrednio doprowadził do utworzenia Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w marcu 1794 roku. Podczas gdy Stany Zjednoczone były w stanie tworzyć traktaty pokojowe, wymagały one od Stanów Zjednoczonych złożenia hołdu za ochronę przed atakiem. Opłaty w formie okupu i hołdu dla państw barbarzyńskich wynosiły 20% rocznych wydatków rządu Stanów Zjednoczonych w 1800 roku. Pierwsza wojna barbarzyńska w 1801 r. i druga wojna barbarzyńska w 1815 r. doprowadziły do lepszych warunków pokojowych, co położyło kres płaceniu hołdu.

Czarni, którzy posiadali niewolników

Niektórzy właściciele niewolników byli czarni. Anthony Johnson, były dzielny sługa z Afryki, który osiedlił się w Wirginii w 1621 roku, stał się jednym z pierwszych udokumentowanych właścicieli niewolników w koloniach amerykańskich. Zostało to udokumentowane, gdy wygrał pozew cywilny o posiadanie człowieka o nazwisku John Casor. W 1830 roku na południu było 3.775 czarnych właścicieli niewolników. Posiadali oni w sumie 12.760 niewolników. 80% właścicieli czarnych niewolników mieszkało w Luizjanie, Południowej Karolinie, Wirginii i Maryland.