Linia Masona-Dixona

Tło

Sekretarzem stanu w Anglii za czasów Jakuba I był George Calvert. Kiedy w 1625 roku postanowił publicznie ogłosić, że jest katolikiem, prawo angielskie wymagało od niego rezygnacji z zajmowanego stanowiska. Król uczynił go irlandzkim baronetem z tytułem "Lord Baltimore". Calvert był jednym z inwestorów w Kompanii Wirginijskiej, ale nie pozwolono mu na wyjazd do Kolonii Wirginia z powodu jego religii. Będąc już na emeryturze i mając czas dla siebie, Calvert zwrócił swoją uwagę na zamorskie plantacje. Jako bogaty człowiek, Calvert założył własną kolonię "Avalon" w Nowej Fundlandii. Ale w 1629 roku Calvert stracił zainteresowanie. Przekonał wtedy Karola I, następcę Jamesa, aby dał mu ziemię na założenie kolonii Maryland. Król dał Calvertowi i jego synowi wszystko na północ od rzeki Potomac do 40 równoleżnika i wszystko od Oceanu Atlantyckiego do źródeł Potomaku. Pierwszy lord Calvert zmarł w 1632 roku. Jego synowie założyli kolonię Maryland. 27 maja 1634 roku Leonard Calvert z około 300 osadnikami przybył do St. Mary's City, Maryland nad zatoką Chesapeake.

William Penn, czołowy członek ReligijnegoTowarzystwa Przyjaciół lub kwakrów, był jednym z tych, którzy otrzymali kolonialną prowincję West New Jersey w 1677 roku. Podczas gdy koloniści osiedlali się tam, Penn pozostał w Anglii. Karol II był winien ojcu Penna dużą pożyczkę, którą po śmierci starszego Penna król uregulował, przyznając Pennowi duży obszar ziemi "Sylvania" (łac. las) na zachód i południe od New Jersey. Karol przemianował ją na Pensylwanię na cześć ojca Penna. Być może Karol II cieszył się, że miał gdzie wysyłać politycznych outsiderów takich jak Penn, którzy byli z dala od Anglii. Granice Pensylwanii, wydane 4 marca 1681 roku, były następujące:

...cały ten obszar lub część ziemi w Ameryce, wraz z wyspami na nim zawartymi, ograniczony od wschodu rzeką Delaware, od dwunastu mil na północ od miasta New Castle, do trzeciego i czterdziestego stopnia szerokości geograficznej północnej, jeśli rzeka ta będzie sięgać tak daleko na północ; Jeżeli jednak rzeka ta nie będzie sięgać tak daleko na północ, wówczas należy ją poprowadzić tak daleko, jak sięga; a od główki wspomnianej rzeki wschodnie granice wyznacza linia południka, która ma być poprowadzona od główki wspomnianej rzeki do wspomnianego czterdziestego trzeciego stopnia. Wspomniane ziemie mają rozciągać się na zachód o pięć stopni długości geograficznej, licząc od wspomnianych granic wschodnich, a na północy mają być ograniczone początkiem trzeciego i czterdziestego stopnia szerokości geograficznej północnej, a na południu - okręgiem wytyczonym w odległości dwunastu mil od New Castle, na północ i zachód do początku czterdziestego stopnia szerokości geograficznej północnej, a następnie linią prostą na zachód do granic długości geograficznej, o których mowa powyżej.

Jeden z oryginalnych markerów, ten w Adams County, Pennsylvania


Mapa wskazująca obszar wojny Cresapa

Spór

W 1682 roku błąd w pomiarach spowodował, że Filadelfia znalazła się w obrębie ziem przyznanych Marylandowi. Oba statuty nałożyły się na siebie. Rodzina Calvert z Marylandu zażądała, by Filadelfia stała się częścią Marylandu. Rodzina Pennów broniła błędu i w 1729 roku założyła hrabstwo Lancaster w Pensylwanii, częściowo w obronie błędu.

Maryland wynajął łotra o nazwisku Thomas Cresap, aby wymusić tę kwestię. On i jego uzbrojeni zwolennicy ruszyli w górę rzeki Susquehanna z Havre de Grace w Marylandzie do 40 równoleżnika, osiedlając się na zachodnim brzegu rzeki. Stamtąd zaczęli nękać swoich sąsiadów z Pensylwanii. Zabijali zwierzęta hodowlane i burzyli płoty. W 1732 roku wrogość ucichła, gdy dwie kolonie osiągnęły porozumienie. Ale Lord Baltimore wycofał się z porozumienia dwa lata później. Cresap i jego ludzie wznowili najazdy na farmy i mówili kwakrom z Pensylwanii, że jeśli chcą to powstrzymać, muszą zapłacić podatki, które są winni Marylandowi.

Najbliżej do "wojny" spór ten był 23 listopada 1736 roku. Grupa szkocko-irlandzkich mężczyzn pod wodzą szeryfa z Lancaster zaatakowała ludzi Cresapa. Bandyci z Maryland zostali pokonani, a jeden z nich został zabity. Cresap został aresztowany i przewieziony do Filadelfii. Pozostał w więzieniu do sierpnia 1737 roku, kiedy to król nakazał jego uwolnienie. Nakazał również obu koloniom rozstrzygać spory na drodze sądowej, a nie poprzez walkę. W 1750 r. angielski sąd najwyższy wydał orzeczenie na korzyść Pensylwanii. Sąd stwierdził, że Maryland utracił swoje prawa statutowe, gdy zgodził się na kompromis w 1732 roku. Nowa granica przebiegała teraz na 39 stopniach, 43 minutach i 26,3 sekundach szerokości geograficznej północnej, zgodnie z pomiarem przeprowadzonym przez Masona i Dixona.

Niewolnictwo i linia Mason-Dixon

W 1781 roku Pensylwania zniosła niewolnictwo. Pierwotna linia stała się surową linią podziału między południowymi stanami niewolniczymi a północnymi stanami wolnymi. Wyjątkiem był stan Deleware, który pozostał stanem niewolniczym aż do amerykańskiej wojny secesyjnej. Pięćdziesiąt lat później Kompromis Missouri z 1820 roku ustanowił linię przedłużającą linię Masona-Dixona na zachód do rzeki Ohio. Następnie wzdłuż granicy Ohio do ujścia rzeki do rzeki Missisipi, a potem na zachód wzdłuż 36 stopni 30 minut na północ. Linia ta zaczęła się jako sposób na zakończenie sporu granicznego i stała się najbardziej znana jako linia oddzielająca stany niewolnicze od wolnych.