Ustrój polityczny Niemiec

Prawa i konstytucja

System polityczny został określony w konstytucji z 1949 roku, ustawie zasadniczej, która obowiązywała po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku.

Konstytucja stawia na pierwszym miejscu wolność i prawaczłowieka. Dzieli również władzę zarówno na szczeblu federalnym i stanowym, jak i na szczeblu ustawodawczym (stanowienie prawa), wykonawczym (rząd) i sądowniczym (sądy). Grundgesetz z 1949 roku został napisany w celu skorygowania problemów z konstytucją Republiki Weimarskiej. Republika Weimarska upadła w 1933 roku i została zastąpiona przez dyktaturę III Rzeszy.

System polityczny Niemiec

Sądy federalne

Sądy w Niemczech są niezależne od rządu i prawodawców. Sędziowie wyższego szczebla są powoływani przez Bundestag na czas określony.

Federalny oddział wykonawczy

Na czele Bundeskanzler (Kanclerz Federalny) stoi Bundesregierung (Gabinet Federalny), a tym samym organ wykonawczy rządu federalnego. Kanclerz jest wybierany przez Bundestag, czyli parlament Niemiec, i ma obowiązek składać mu sprawozdania. Można więc powiedzieć, że Niemcy, podobnie jak Wielka Brytania, mają system parlamentarny.

Konstruktives Misstrauensvotum

Kanclerz nie może zostać odwołany ze stanowiska w ciągu 4-letniej kadencji, chyba że Bundestag zgodzi się na jego następcę. Ten konstruktywny głos sprzeciwu (Konstruktives Misstrauensvotum) powstrzymuje to, co działo się w Republice Weimarskiej. Tam rząd nie miał dużego poparcia w parlamencie. Małe partie często łączyły się, aby głosować przeciwko rządowi, ale nigdy nie mogły zostać razem i wybrać nowego rządu.

Z wyjątkiem lat 1969-72 i 1976-82, kiedy to socjaldemokratyczna partia kanclerza Brandta i Schmidta zajęła drugie miejsce w wyborach, kanclerz zawsze był kandydatem największej partii. Zazwyczaj największej partii pomaga jedna lub kilka mniejszych partii, aby uzyskać większość w parlamencie. W latach 1969-72 i 1976-82 mniejsze partie zdecydowały się nie pomagać największej partii, lecz drugiej co do wielkości.

Kanclerz mianuje wicekanclerza (Vizekanzler), który jest członkiem jego gabinetu, zwykle ministrem spraw zagranicznych. Gdy istnieje rząd koalicyjny (co do tej pory zawsze miało miejsce, z wyjątkiem okresu 1957-1961), wicekanclerz zazwyczaj należy do mniejszej partii koalicji.

Gabinet Federalny

Kanclerz jest odpowiedzialny za wytyczne polityki. Oznacza to, że to on ustala szerokie idee tego, co zrobi rząd. Aby pomóc w realizacji tych pomysłów, kanclerz może zmieniać skład ministerstw federalnych, kiedy tylko zechce. Na przykład w połowie stycznia 2001 r. zmieniono nazwę Federalnego Ministerstwa Rolnictwa na Ministerstwo Ochrony Konsumentów, Żywności i Rolnictwa. Miało to pomóc w walce z problemem "szalonej choroby krów" BSE. W tym samym czasie część stanowisk (kompetencji) Ministerstwa Sprawiedliwości, Ministerstwa Gospodarki i Ministerstwa Zdrowia przeniesiono do nowego Ministerstwa Ochrony Konsumentów.

Do gabinetu zgłasza się służba cywilna Niemiec.

Prezydent federalny

Obowiązki Bundespräsident (prezydenta federalnego) są głównie reprezentacyjne i uroczyste; władzę wykonawczą sprawuje kanclerz.

Prezydent wybierany jest co 5 lat, 23 maja, przez Zgromadzenie Federalne (Bundesversammlung). Posiedzenia Bundesversammlung odbywają się wyłącznie w celu wyboru prezydenta. Jego członkami są członkowie całego Bundestagu i taka sama liczba delegatów krajowych wybieranych specjalnie w tym celu, proporcjonalnie do wyników wyborów do parlamentów krajowych. W lutym 2017 roku wybrany został Frank-Walter Steinmeier z SPD. Powodem, dla którego prezydent nie jest wybierany bezpośrednio przez naród, jest chęć powstrzymania go przed twierdzeniem, że jest potężniejszy od rządu i konstytucji, co miało miejsce w Republice Weimarskiej.

Główni właściciele biur
Biuro	Nazwa	Strona	Od
Prezes	Frank-Walter Steinmeier	--- 1)	19 marca 2017 r.
Kanclerz	Angela Merkel	CDU	22 listopada 2005 r.
Inne partie rządowe		SPD, CSU

¹⁾ Chociaż pan Steinmeier był członkiem SPD, niemiecka Ustawa Zasadnicza w art. 55 wymaga, aby prezydent federalny nie sprawował innego urzędu, nie wykonywał zawodu ani nie był członkiem żadnej korporacji. Prezydent Federalny pozostawił swoje członkostwo w partii w stanie uśpienia i nie należy do partii politycznej podczas swojej kadencji.

Parlament Federalny

Niemcy mają dwuizbową władzę ustawodawczą, co oznacza, że parlament ma dwie izby. Bundestag (Sejm Federalny) liczy co najmniej 598 deputowanych, wybieranych na czteroletnią kadencję. Połowa deputowanych (299) wybierana jest w okręgach jednomandatowych zgodnie z zasadą "first-past-the-post". Pozostałych 299 deputowanych wybieranych jest z list partyjnych obejmujących całe państwo.

Całkowity procent członków okręgu wyborczego i członków list regionalnych partii powinien być równy procentowi głosów, które partia otrzymuje. Nazywa się to reprezentacją proporcjonalną.

Ponieważ wyborcy głosują raz na przedstawiciela okręgu wyborczego, a drugi raz na partię, o której mówi się, że Niemcy mają mieszaną, proporcjonalną reprezentację członków.

Czasami partia ma już więcej miejsc w okręgu wyborczym w kraju związkowym (państwie), niż powinna mieć, aby procent głosów i miejsc był równy. Partia nie traci miejsc. Zamiast tego nie otrzymuje żadnych miejsc w kraju związkowym. Oznacza to, że Bundestag ma czasem więcej niż 598 posłów. W obecnym parlamencie jest 16 mandatów z nawisem, co daje łącznie 614 miejsc.

Aby dana partia mogła być reprezentowana w Bundestagu, musi uzyskać 5% głosów w kraju lub zdobyć co najmniej trzy mandaty w okręgu wyborczym. Zasada ta, często nazywana "pięcioprocentową przeszkodą", miała na celu powstrzymanie wielu małych partii przed wejściem do Bundestagu. Za problemy Reichstagu Republiki Weimarskiej obwiniano małe partie.

Pierwsze wybory do Bundestagu odbyły się 14 sierpnia 1949 roku w Republice Federalnej Niemiec ("Niemcy Zachodnie"). Po zjednoczeniu w dniu 2 grudnia 1990 roku odbyły się wybory do pierwszego ogólnoniemieckiego Bundestagu. Ostatnie wybory odbyły się 22 września 2013 roku, a 18. posiedzenie Bundestagu odbyło się 22 października 2013 roku.

Bundesrat (Rada Federalna) jest reprezentacją rządów krajowych na szczeblu federalnym. W skład Bundesratu wchodzi 69 członków, którzy są delegatami 16 krajów związkowych. Zwykle członkami jest Prezydent 16 ministrów, ale nie muszą oni być. Każdy z krajów związkowych ma od trzech do sześciu głosów w Bundesracie, w zależności od liczby ludności. Członkowie Bundesratu muszą głosować tak, jak im to nakazuje ich rząd krajowy.

Uprawnienia władzy ustawodawczej

Ustawodawca ma kompetencje wyłącznej jurysdykcji (może sam stanowić prawo) oraz jurysdykcji równoległej z krajami związkowymi (kraje związkowe mogą również stanowić prawo). Jakie prawa i jakiego rodzaju prawa są określone w Ustawie Zasadniczej.

Bundestag tworzy większość aktów prawnych.

Bundesrat musi zgodzić się (zaakceptować) na ustawy o pieniądzach dzielonych przez rząd federalny i landowy oraz tych, które przynoszą krajom związkowym więcej pracy. Często oznacza to, że Bundesrat często musi zgodzić się na ustawę, ponieważ ustawy federalne są często wykonywane przez agencje państwowe lub lokalne.

Ponieważ skład polityczny Bundesratu często różni się od składu Bundestagu, Bundesrat jest często miejscem, w którym partie opozycyjne przedstawiają swój punkt widzenia, a nie w którym państwa dbają o swoje interesy zgodnie z założeniami konstytucji.

Aby ograniczyć, posłowie do Bundestagu i Bundesratu tworzą Vermittlungsauschuss, która jest komisją wspólną, starającą się osiągnąć porozumienie, gdy obie izby nie mogą dojść do porozumienia w sprawie określonego aktu prawnego.

Budynek Reichstagu, siedziba parlamentu, Berlin.

Partie polityczne i wybory

Inne partie polityczne - patrz Lista partii politycznych w Niemczech.

Bundestag

Następujące partie są reprezentowane w niemieckim Bundestagu od wyborów federalnych w 2013 roku:

• CDU: 255
• SPD: 193
• Linke: 64
• Zieloni: 63
• CSU: 56

Razem 631 miejsc.

FDP straciło wszystkie swoje miejsca.

Alternatywa dla Niemiec (AfD), Partia Piratów Niemcy i Narodowa Partia Demokratyczna Niemiec (NPD) nie otrzymały miejsc.

Bundesrat

W skład Rady Federalnej wchodzą przedstawiciele rządów państwowych.

Profil polityczny niemieckiego Bundesratu od lipca 2017 roku:

Profil polityczny rządów państwowych	Miejsca siedzące
CDU-FDP	6
CDU-FDP-Greens	4
CDU-Greens	11
CDU-Greens-SPD	4
CDU-SPD	10
CSU	6
FDP-Greens-SPD	4
Greens-Linke-SPD	8
Greens-SPD	12
Linke-SPD	4
Razem	69

-> Zobacz też: Bundesrat - państwa.

Branża sądownicza

Niemcy mają system sądowniczy, który przez dłuższy czas był wolny od kontroli rządu, niż ma to miejsce w przypadku demokracji.

Oznacza to, że sądy tradycyjnie są silne, a prawie wszystkie sprawy państwowe podlegają kontroli sądowej (rozpatrywane przez sąd).

Organizacja

Istnieje "zwykły" system sądownictwa, który zajmuje się sprawami cywilnymi i karnymi.

To ma cztery poziomy

1. Amtsgericht - sądy lokalne
2. Landesgericht - sądy stanowe
3. Oberlandesgericht - państwowe sądy apelacyjne
4. Bundesgerichtshof - Federalny Najwyższy Sąd Karny i Cywilny

Istnieje również system wyspecjalizowanych sądów, które zajmują się określonymi obszarami prawa. Są to na ogół sądy stanowe i stanowe sądy apelacyjne, zanim zwrócą się do federalnego sądu najwyższego dla tej dziedziny prawa. Innymi federalnymi sądami najwyższymi są

• Bundesfinanzhof - sprawy podatkowe
• Bundesarbeitsgericht - Prawo pracy
• Bundessozialgericht - Prawo ubezpieczeń społecznych
• Bundesverwaltungsgericht - Prawo administracyjne. Obejmuje ono przepisy rządowe, które nie są objęte jednym z trzech pozostałych sądów specjalistycznych.

W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, wszystkie sądy są sądami stanowymi, z wyjątkiem sądów najwyższych instancji.

Federalny Trybunał Konstytucyjny

W Niemczech istnieje również inny sąd najwyższy, Bundesverfassungsgericht Federalny Trybunał Konstytucyjny. Grundgesetz mówi, że każda osoba może wnieść skargę do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego, gdy jej konstytucyjne prawa, zwłaszcza prawa człowieka, zostały naruszone przez rząd lub jedną z jego agencji, a także po przejściu przez zwykły system sądownictwa.

Bundesverfassungsgericht rozpatruje skargi dotyczące ustaw wydawanych przez organy ustawodawcze, orzeczeń sądowych lub aktów administracyjnych.

Zwykle tylko niewielki procent tych skarg konstytucyjnych, zwanych (Verfassungsbeschwerden), odnosi sukcesy. Mimo to, Trybunał często złości zarówno rząd, jak i ustawodawców. Sędziowie mówią nawet, że nie obchodzą ich reakcje rządu, Bundestagu, opinii publicznej ani koszty jednej z decyzji sądu. Jedyne, co się liczy, to konstytucja.

Bundesverfassungsgericht jest bardzo popularny wśród zwykłych ludzi, ponieważ chroni ich przed nadużyciami ze strony rządu.

Tylko Trybunał Konstytucyjny może rozpatrywać niektóre rodzaje spraw, w tym spory między organami rządowymi dotyczące ich konstytucyjnych uprawnień.

Tylko Trybunał Konstytucyjny ma prawo zakazać działalności partii politycznych za niezgodność z konstytucją. Do tej pory jednak Trybunał Konstytucyjny wykorzystał tę władzę tylko dwukrotnie, zakazując KPD (Komunistycznej Partii Niemiec) i SRP (Socjalistycznej Partii Rzeszy, następcy NSDAP), ponieważ obie partie miały sprzeczne z konstytucją idee.

Ostatnie kwestie polityczne

"Czerwono-zielone" kontra koalicje pod przywództwem konserwatystów

W wyborach w 1998 roku SPD powiedział, że chce zmniejszyć wysokie stopy bezrobocia i powiedział, że po 16 latach rządów Helmuta Kohla potrzebne są nowe osoby w rządzie.

Gerhard Schröder powiedział, że jest centralnym kandydatem "trzeciej drogi", jak brytyjski Tony Blair i amerykański Bill Clinton.

CDU/CSU powiedziała, że ludzie powinni przyjrzeć się, jak dobrze im się powodzi z powodu rządu Kohla, i że CDU/CSU ma doświadczenie w polityce zagranicznej.

Ale rząd Kohla został zraniony w sondażach przez wolniejszy wzrost na wschodzie w poprzednich dwóch latach, co oznaczało, że przepaść między wschodem a zachodem zwiększała się wraz z bogaceniem się zachodu, a wschód nie.

Ostateczna liczba miejsc siedzących wystarczyła, by umożliwić "czerwono-zieloną" koalicję SPD z Sojuszem '90/Zieloni' (Bündnis '90/Die Grünen), która po raz pierwszy włączyła Zielonych do rządu krajowego.

W pierwszych miesiącach nowego rządu doszło do sporów politycznych między umiarkowanymi i tradycyjnymi lewicowymi skrzydłami SPD, a niektórzy wyborcy mieli już dość. Pierwsze wybory stanowe po wyborach federalnych odbyły się w Hesji w lutym 1999 roku. CDU zwiększyła swój udział w wyborach o 3,5%. CDU stała się największą partią i zastąpiła koalicję SPD/Zieloni koalicją CDU/FDP. Wynik był postrzegany częściowo jako referendum w sprawie pomysłów rządu federalnego na nową ustawę o obywatelstwie, która ułatwiłaby niemieckim rezydentom od dawna przebywającym za granicą uzyskanie obywatelstwa, a także zachowanie ich pierwotnego obywatelstwa.

W marcu 1999 r. przewodniczący SPD i minister finansów Oskar Lafontaine, który reprezentował bardziej tradycyjne stanowisko socjaldemokratyczne, złożył rezygnację ze wszystkich urzędów po przegranej partyjnej walce o władzę ze Schröderem.

W wyborach państwowych w 2000 i 2001 r. rządy koalicyjne kierowane przez SPD lub CDU zostały ponownie wybrane do władzy.

Kolejne wybory do Bundestagu odbyły się 22 września 2002 roku. Gerhard Schröder poprowadził koalicję SPD i Zielonych do 11-osobowego zwycięstwa nad CDU/CSU pod przewodnictwem Edmunda Stoibera (CSU). Ogólnie mówi się o dwóch czynnikach, które pozwoliły Schröderowi wygrać wybory mimo słabych notowań aprobacyjnych kilka miesięcy wcześniej: dobre radzenie sobie z powodziami w Europie w 2002 r. i zdecydowany sprzeciw wobec inwazji USA na Irak w 2003 r.

Traktat koalicyjny dla drugiej czerwono-zielonej koalicji został podpisany 16 października 2002 roku. Pojawiło się wielu nowych ministrów.

Ostrożny powrót

W lutym 2003 roku w krajach związkowych Hesja i Dolna Saksonia odbyły się wybory, które wygrały konserwatyści. W Hesji ponownie wybrano prezydenta CDU Rolanda Kocha, a jego partia CDU zdobyła wystarczająco dużo miejsc, by rządzić bez byłego partnera koalicyjnego FDP.

W Dolnej Saksonii były prezydent SPD Sigmar Gabriel przegrał wybory, co doprowadziło do powstania rządu CDU/FDP, na czele którego stanął nowy prezydent Christian Wulff (CDU). Protest przeciwko wojnie w Iraku zmienił nieco tę sytuację, sprzyjając SPD i Zielonym.

Ostatnie wybory w kraju związkowym Bawaria doprowadziły do osuwiskowego zwycięstwa konserwatystów, zdobywając nie tylko większość (jak zwykle), ale dwie trzecie miejsc w parlamencie.

W kwietniu 2003 r. kanclerz Schröder ogłosił masowe reformy rynku pracy, zwane Agendą 2010. Obejmowały one wstrząs systemu niemieckich urzędów pracy (Arbeitsamt), cięcia w zasiłkach dla bezrobotnych oraz dotacje dla osób bezrobotnych rozpoczynających własną działalność gospodarczą. Zmiany te są powszechnie znane pod nazwą przewodniczącego komisji, która określiła je mianem Hartz I - Hartz IV. Reformy te wywołały wprawdzie masowe protesty, ale obecnie przypisuje się im częściową odpowiedzialność za ożywienie gospodarcze i spadek bezrobocia w Niemczech w latach 2006/7.

Wybory europejskie w dniu 13 czerwca 2004 r. przyniosły oszałamiającą porażkę socjaldemokratom, którzy wzięli udział w sondażach tylko nieznacznie ponad 21%, co stanowi najniższy wynik wyborów dla SPD w wyborach ogólnokrajowych od czasów II wojny światowej. Liberałowie, Zieloni, konserwatyści i skrajna lewica zwyciężyli w wyborach europejskich w Niemczech, ponieważ wyborcy byli rozczarowani wysokim bezrobociem i cięciami w ubezpieczeniach społecznych, podczas gdy rządząca partia SPD wydaje się być zaniepokojona kłótniami między swoimi członkami i nie dała jasnego kierunku. Wielu obserwatorów uważa, że te wybory wyznaczyły początek końca rządu Schrödera.

Rise of the Right

We wrześniu 2004 r. odbyły się wybory w krajach związkowych Saary, Brandenburgii i Saksonii. W kraju związkowym Saara rządząca CDU mogła pozostać przy władzy i uzyskała jeden dodatkowy mandat w parlamencie, a SPD straciła siedem miejsc, podczas gdy liberałowie i Zieloni ponownie weszli do parlamentu krajowego. Skrajnie prawicowa Partia Narodowo-Demokratyczna, która nigdy nie uzyskała więcej niż 1 lub 2% głosów, otrzymała ok. 4%, choć nie udało jej się zdobyć miejsca w parlamencie państwowym (partia musi uzyskać co najmniej 5% głosów, aby uzyskać reprezentację w parlamencie państwowym).

Dwa tygodnie później odbyły się wybory we wschodnich krajach związkowych Brandenburgii i Saksonii: po raz kolejny, ogólnie rzecz biorąc, partie rządzące straciły głosy i chociaż pozostały u władzy, to jednak prawo do partii skrajnie prawicowych wykonało wielki skok. W Brandenburgii Deutsche Volksunion (DVU) po uzyskaniu 6,1% głosów ponownie weszła do parlamentu krajowego. W Saksonii NPD zawarła z DVU umowę o zakazie konkurencji i uzyskała 9,2% głosów, zdobywając tym samym miejsca w parlamencie krajowym. Ze względu na straty w głosowaniach, rządząca saksońska CDU została zmuszona do utworzenia koalicji z SPD. Wzrost prawa do skrajnej prawicy niepokoi rządzące partie polityczne.

Niemieckie wybory federalne 2005 r.

W dniu 22 maja 2005 r., zgodnie z przewidywaniami, SPD został pokonany w swoim dawnym sercu, Nadrenii Północnej-Westfalii. Pół godziny po wynikach wyborów przewodniczący SPD Franz Müntefering zapowiedział, że kanclerz otworzy drogę do przedwczesnych wyborów federalnych, celowo tracąc wotum zaufania.

Zaskoczyło to wszystkich, zwłaszcza, że SPD był wówczas w sondażach poniżej 25%. W następny poniedziałek CDU ogłosiła Angela Merkel konserwatywną kandydatką na kanclerzurę.

Podczas gdy w maju i czerwcu 2005 r. zwycięstwo konserwatystów wydawało się bardzo prawdopodobne, przy czym niektóre sondaże dawały im absolutną większość, zmieniło się to na krótko przed wyborami 18 września 2005 r., zwłaszcza po wprowadzeniu przez konserwatystów Paula Kirchhofa jako potencjalnego ministra skarbu, a także po telewizyjnym pojedynku między Merkel i Schröderem, w którym wielu uważało, że Schröder wypadł lepiej.

Nowością na wybory 2005 roku był sojusz między nowo utworzoną Alternatywą Wyborczą na rzecz Sprawiedliwości Społecznej i Pracy (WASG) a PDS, planującą przystąpienie do wspólnej partii (patrz Partia Lewicy.PDS). Z byłym przewodniczącym SPD Oskarem Lafontaine'em w WASG i Gregor Gysi'm w PDS jako wybitnymi postaciami, sojusz ten szybko znalazł zainteresowanie mediów i ludności. W lipcowych sondażach było ich aż 12%.

Po sukcesie w wyborach państwowych w Saksonii, sojusz pomiędzy skrajnie prawicowymi partiami Narodowej Partii Demokratycznej i Deutsche Volksunion (DVU), który planował przeskoczyć "pięcioprocentową przeszkodę" na wspólnym bilecie partyjnym, był kolejnym tematem medialnym.

Wyniki wyborów z 18 września 2005 r. były zaskakujące. Bardzo różniły się one od wyników sondaży z poprzednich tygodni. Konserwatyści stracili głosy w porównaniu z 2002 r., osiągając tylko 35%, i nie uzyskali większości dla "czarno-żółtego" rządu CDU/CSU i liberalnej FDP. FDP zebrała 10% głosów, co jest jednym z ich najlepszych wyników w historii. Ale koalicji czerwono-zielonej również nie udało się uzyskać większości, SPD straciła głosy, ale 34%, a Zieloni pozostali na poziomie 8%. Lewicowy sojusz partyjny osiągnął 8,7% i wszedł do niemieckiego parlamentu, podczas gdy NPD otrzymał tylko 1,6%.

Najbardziej prawdopodobnym wynikiem rozmów koalicyjnych była tzw. "wielka koalicja" konserwatystów (CDU/CSU) i socjaldemokratów (SPD), z trzema mniejszymi partiami (liberałami, zielonymi i lewicą) w opozycji. Inne możliwe koalicje to "koalicja sygnalizacyjna" pomiędzy SPD, FDP i Zielonymi oraz "koalicja jamajska" pomiędzy CDU/CSU, FDP i Zielonymi. Koalicje z udziałem Partii Lewicy zostały wykluczone przez wszystkie partie (w tym przez samą Partię Lewicy), choć z matematycznego punktu widzenia kombinacja jednej z głównych partii i dwóch dowolnych małych partii miałaby większość. Spośród tych kombinacji tylko koalicja czerwono-czerwono-zielona jest politycznie nawet możliwa do wyobrażenia. Zarówno Gerhard Schröder, jak i Angela Merkel ogłosili, że wygrali wybory i powinni zostać kolejnym kanclerzem.

10 października odbyły się rozmowy Franza Münteferinga, przewodniczącego SPD, Gerharda Schrödera, Angeli Merkel i Edmunda Stoibera, przewodniczącego CSU. Po południu ogłoszono, że CDU/CSU i SPD rozpoczną formalne negocjacje koalicyjne w celu utworzenia Wielkiej Koalicji z Angelą Merkel jako kolejną kanclerzem Niemiec.

Angela Merkel jest pierwszą kobietą, pierwszą wschodnioniemiecką i pierwszą naukowcem, który został kanclerzem, a także najmłodszą kanclerzem Niemiec w historii. 22 listopada 2005 roku Angela Merkel została zaprzysiężona przez prezydenta Horsta Köhlera na urząd Bundeskanzlerina.

Powiązane strony

• Kultura polityczna Niemiec
• Niemiecki ustawodawca nadzwyczajny
• Niemieckie wybory federalne, 2017 r.
• Lista partii politycznych w Niemczech