Pozaziemskie niebo

Merkury

Ponieważ Merkury ma niewiele atmosfery lub nie ma jej wcale, widok nieba planety nie różniłby się od oglądania przestrzeni kosmicznej z orbity. Merkury ma gwiazdę z bieguna południowego, Alpha Pictoris. Jest ona słabsza od bieguna ziemskiego w gwiazdozbiorze Ursa Minor.

Słońce z Merkurego

Średnica widoczna Słońca na Merkurze jest średnio 2,5 raza większa niż na Ziemi, a jego całkowita jasność jest ponad 6 razy większa. Ze względu na orbitę planety, średnica widoczna Słońca na niebie różniłaby się od 2,2 razy większej od Ziemi do 3,2 razy większej. Słońce byłoby ponad dziesięciokrotnie jaśniejsze.

Ze względu na jego powolną rotację, jeden dzień na Merkurego trwa około 176 dni na Ziemi.

Inne planety widziane z Merkurego

Po Słońcu, drugim najjaśniejszym obiektem na Mercuriańskim niebie jest Wenus, która jest tam znacznie jaśniejsza niż dla obserwatorów na Ziemi.

Ziemia i Księżyc są również bardzo widoczne na niebie Merkurego. i -1.2, odpowiednio. Wszystkie inne planety są widoczne tak samo jak na Ziemi, ale nieco mniej jasne na opozycji.

Rtęć - niebo widziane z powierzchni


Wenus - niebo widziane z powierzchni

Wenus

Atmosfera Wenus jest tak gęsta, że Słońca nie da się łatwo zobaczyć na dziennym niebie, a gwiazd nie widać w nocy. Kolorowe zdjęcia wykonane przez sondy kosmiczne sugerują, że niebo na Wenus jest pomarańczowe. Gdyby Słońce mogło być widziane z powierzchni Wenus, czas od jednego wschodu do drugiego wynosiłby około 117 dni Ziemi. Z powodu rotacji Wenus, Słońce pojawiać się w the zachód i ustawiać w the wschód.

Obserwator nad chmurami Wenus okrążałby planetę w ciągu około czterech ziemskich dni i widziałby niebo, w którym Ziemia i Księżyc świecą się jasno. Rtęć również byłaby łatwa do zauważenia, ponieważ jest bliższa i jaśniejsza, a jej maksymalne wydłużenie od Słońca jest znacznie większe niż w przypadku obserwacji z Ziemi.

Księżyc

Atmosfera Księżyca jest bardzo cienka, więc jego niebo jest zawsze czarne, jak w przypadku Merkurego. Słońce jest jednak tak jasne, że nie można zobaczyć gwiazd w ciągu dnia, chyba że obserwator jest dobrze osłonięty od światła słonecznego.

The Sun from the Moon

Słońce wygląda tak samo z Księżyca, jak z orbity ziemskiej, nieco jaśniej niż z powierzchni Ziemi, i zabarwione jest na czystą biel, z powodu braku rozproszenia i absorpcji w jego bardzo cienkiej atmosferze.

Ze względu na położenie i orbitę Księżyca, Słońce prawie zawsze podąża tą samą drogą przez niebo Księżyca w ciągu roku. W związku z tym w pobliżu biegunów Księżyca znajdują się kratery i doliny, które nigdy nie otrzymują bezpośredniego światła słonecznego, a także mogą istnieć góry i wzgórza, które nigdy nie są w cieniu.

Ziemia z Księżyca

Jedną z najważniejszych cech nieba Księżycowego jest Ziemia. Ziemia pokazuje fazy, tak jak Księżyc dla obserwatorów na Ziemi. Fazy są jednak odwrotne; kiedy obserwator na Ziemi widzi pełnię Księżyca, obserwator księżycowy widzi "nową Ziemię" i na odwrót. Ziemia w pełni jarzy się ponad 50 razy jaśniej niż Księżyc w jego najjaśniejszej postaci dla obserwatora na Ziemi. Światło ziemskie odbijające się w ciemniejszej połowie Księżyca jest wystarczająco jasne, aby było widoczne z Ziemi i znane jest jako ziemski blask.

W wyniku rotacji Księżyca jedna strona Księżyca ("bliska strona") jest trwale zwrócona w kierunku Ziemi, a druga strona, "daleka strona", w większości nie może być widziana z Ziemi. To zaś oznacza, odwrotnie, że Ziemia może być widziana tylko z bliskiej strony Księżyca i zawsze będzie niewidzialna z dalekiej strony.

Zaćmienia z Księżyca

Ziemia i Słońce spotykają się czasem na księżycowym niebie, powodując zaćmienie. Na Ziemi widzimy zaćmienie księżyca, gdy Księżyc przechodzi przez cień Ziemi; natomiast na Księżycu widzimy zaćmienie słońca, gdy Słońce idzie za Ziemią. Ponieważ średnica pozorna Ziemi jest cztery razy większa od średnicy Słońca, Słońce byłoby ukryte za Ziemią przez wiele godzin. Atmosfera ziemska byłaby widoczna jak czerwonawy pierścień.

Cienie zaćmienia słońca, gdy Księżyc blokuje światło słoneczne na Ziemi, z drugiej strony, nie byłyby tak spektakularne dla obserwatorów na Księżycu oglądających Ziemię: parasolka księżycowa prawie zwęża się na powierzchni Ziemi. Rozmyta, ciemna plama byłaby ledwo widoczna. Efekt byłby porównywalny do cienia piłeczki golfowej rzucanego przez światło słoneczne na obiekt oddalony o 5 m. (16 stóp). Obserwatorzy na Księżycu przy pomocy teleskopów mogliby rozpoznać cień pępowinowy jako czarną plamę w środku mniej ciemnego regionu (penumbra) poruszającego się po całym tarczy Ziemi. Wyglądałoby to zasadniczo tak samo jak w przypadku Głębokiego Kosmicznego Obserwatorium Klimatu, które krąży wokół Ziemi w punkcie L1 Lagrangian w układzie Słońce-Ziemia, 1,5 mln km (0,93 mln mil) od Ziemi.

Podsumowując, za każdym razem, gdy na Ziemi pojawia się jakieś zaćmienie, na Księżycu pojawia się innego rodzaju zaćmienie. Zaćmienia pojawiają się dla obserwatorów zarówno na Ziemi, jak i na Księżycu, gdy oba ciała i Słońce ustawiają się w linii prostej.

Ziemia oglądana z Księżyca (obraz złożony; październik 2015 r.)


Z kosmosu cień Księżyca podczas zaćmienia Słońca 9 marca 2016 r. pojawia się jako ciemna plama poruszająca się po Ziemi.


Apollo 17 astronauta Harrison Schmitt na Księżycu, z widoczną na niebie ziemią.

Mars

Na Marsie panuje tylko cienka atmosfera, jednak jest on niezwykle zakurzony, a dookoła jest dużo rozproszonego światła. Niebo jest więc w ciągu dnia raczej jasne, a gwiazd nie widać.

Kolor marsjańskiego nieba

Wykonywanie dokładnych kolorowych zdjęć z powierzchni Marsa jest trudne. Przez wiele lat uważano, że niebo na Marsie jest bardziej różowawe niż obecnie.

Obecnie wiadomo, że w czasach marsjańskich niebo jest koloru szkockiej. Wokół zachodu i wschodu słońca niebo ma różowy kolor, ale w pobliżu zachodzącego słońca jest niebieskie. Jest to przeciwieństwo sytuacji na Ziemi. Zmierzch trwa długo po zachodzie i przed wschodem Słońca, a to z powodu pyłu wznoszącego się wysoko w atmosferze Marsa.

Na Marsie, czerwony kolor nieba jest spowodowany obecnością tlenku żelaza(III) w cząsteczkach pyłu zawieszonego w powietrzu. Cząstki te mają większe rozmiary niż cząsteczki gazu, więc większość światła jest rozproszona. Pył absorbuje niebieskie światło i rozprasza dłuższe fale (czerwone, pomarańczowe, żółte).

Słońce z Marsa

Słońce widziane z Marsa jest około _5⁄8 tak duże, jak widziane z Ziemi, i świeci 40% światła, w przybliżeniu jasność lekko pochmurnego popołudnia na Ziemi.

Księżyce Marsa widziane z Marsa

Mars ma dwa małe księżyce: Phobos i Deimos. Z powierzchni Marsa Phobos jest od jednej trzeciej do połowy wielkości Słońca, podczas gdy Deimos jest ledwie większy od kropki.

Ze względu na swoją orbitę, Phobos wznosi się na zachodzie i ustawia na wschodzie. Deimos wznosi się na wschodzie i ustawia na zachodzie, jak "normalny" księżyc, chociaż jego wygląd gołym okiem byłby podobny do gwiazdy. Phobos i Deimos mogą zarówno zaćmieniać Słońce widziane z Marsa, chociaż nie może całkowicie pokryć jego dysk, a więc wydarzenie jest w rzeczywistości tranzyt, a nie zaćmienie.

Ziemia z Marsa

Ziemia jest widoczna z Marsa jako podwójna gwiazda; Księżyc byłby widoczny obok niej jako słaby towarzysz.

Wenus z Marsa

Wenus widziana z Marsa miałaby pozorną wielkość około -3,2.

Planety zewnętrzne

W porównaniu z ich widokiem z Ziemi, planety zewnętrzne (Jowisz, Saturn, Uran i Neptun) wydawałyby się nieco jaśniejsze podczas opozycji, ale nieco ciemniejsze podczas połączenia.

Niebo księżyców Marsa

Z Fobosów, Mars pojawia się 6,400 razy większy i 2,500 razy jaśniejszy od Księżyca w pełni widzianego z Ziemi. Z Deimos, Mars pojawia się 1000 razy większy i 400 razy jaśniejszy od Księżyca w pełni widzianego z Ziemi.

Zachód słońca na Marsie (animacja; kwiecień 2015)


Niebo na Marsie w południe, jak to pokazał łazik Pathfinder (czerwiec 1999)


Niebo Marsowe o zachodzie słońca, jak na zdjęciu łazika Pathfinder (czerwiec 1999)


Marsowe niebo o zachodzie słońca, jak przedstawia łazik Spirit (maj 2005)


Marsowe niebo o zachodzie słońca, jak na zdjęciu łazika Curiosity (luty 2013; Słońce symulowane przez artystę)


Ziemia i Księżyc widziane z Marsa, 205 milionów kilometrów / 127 milionów mil stąd (symulowane porównanie; MRO; HiRISE]; listopad 2016)

Pas asteroidów

Pas asteroid jest słabo zaludniony, a większość asteroid jest bardzo mała, więc obserwator znajdujący się na jednej z asteroid prawdopodobnie nie byłby w stanie zobaczyć innej bez pomocy teleskopu. Niektóre asteroidy, które przecinają orbity planet, mogą od czasu do czasu zbliżyć się na tyle blisko planety lub asteroidy, że obserwator z tej asteroidy będzie mógł bez pomocy lornetki lub teleskopu wydobyć dysk z pobliskiego obiektu.

Jupiter

Chociaż nigdy nie wykonano żadnych zdjęć z wnętrza atmosfery Jowisza, w przedstawieniach artystycznych zazwyczaj zakłada się, że niebo planety jest niebieskie, choć ciemniejsze od ziemskiego, ponieważ światło słoneczne jest tam średnio 27 razy słabsze, przynajmniej w górnych partiach atmosfery. Wąskie pierścienie planety mogą być słabo widoczne z szerokości geograficznych powyżej równika. Dalej w głąb atmosfery Słońce byłoby przesłonięte chmurami i mgłą o różnych kolorach, najczęściej niebieskim, brązowym i czerwonym. Chociaż teorii na temat przyczyn tych kolorów jest wiele, nie ma obecnie jasnej odpowiedzi.

Z Jowisza, Słońce wydaje się być mniej niż jedną czwartą swojej wielkości widziane z Ziemi.

Księżyce Jowisza widziane z Jowisza

Poza Słońcem, na Jowiszowym niebie najbardziej widocznymi obiektami są cztery księżyce Galilejskie. Io, najbliższy planecie, byłby nieco większy niż pełnia księżyca na ziemskim niebie, choć mniej jasny, i byłby największym księżycem w Układzie Słonecznym widzianym z Jowisza. Większa jasność Europy nie pokonałaby jej większej odległości od Jowisza, więc nie przyćmiłaby Io. Ganymede, największy księżyc i trzeci od Jowisza, jest prawie tak jasny jak Io i Europa, ale pojawia się tylko o połowę mniejszy od Io. Callisto, dalej na zewnątrz, pojawiłby się tylko o jedną czwartą mniejszy od Io.

Żadna z cech powierzchniowych na księżycach Jowisza nie byłaby tak widoczna jak maria księżycowa, gdy księżyc jest oglądany z Ziemi. Ciemne i jasne plamy byłyby widoczne na powierzchni Io ze względu na ubarwienie siarki pokrywającej Io, a największe wulkany byłyby oznaczone ciemnymi punktami, ale brak dużych, kontrastowych rysów powoduje, że widok na niego jest słaby. Europa natomiast pojawiłaby się jako całkowicie bezbarwny biały dysk. Nawet przy oglądaniu z bliska, większość obrazów statków kosmicznych wykorzystuje kontrastowe wzmocnienia, aby wyraźnie pokazać pęknięcia w europejskim lodzie. Niejasne, ciemne i jasne plamy byłyby widoczne na Ganymede, podczas gdy Callisto jest zbyt odległy, aby można było stworzyć jakiekolwiek rysy.

Wszystkie cztery księżyce Galilejskie wyróżniają się szybkością ich ruchu w porównaniu z Księżycem. Wszystkie są również wystarczająco duże, aby w pełni zaćmić Słońce.

Małe wewnętrzne księżyce Jowisza pojawiają się tylko jako punkty podobne do gwiazd, z wyjątkiem Amalthei, która może czasami pojawiać się tak duże jak Callisto. Jednak wszystkie one są jaśniejsze niż jakakolwiek gwiazda. Zewnętrzne księżyce byłyby niewidoczne, z wyjątkiem Himalii, które pojawiałyby się jako ciemne, gwiaździste punkty gołym okiem tylko w sprzyjających okolicznościach.

Niebo księżyców Jowisza

Na żadnym z księżyców Jowisza nie ma więcej niż śladów atmosfery, więc ich niebo jest czarne lub bardzo zbliżone. Dla obserwatora na jednym z księżyców, najważniejszą cechą nieba zdecydowanie byłby Jowisz.

Ponieważ wewnętrzne księżyce Jowisza obracają się synchronicznie wokół Jowisza, planeta zawsze pojawia się w prawie tym samym miejscu na ich niebie. Obserwatorzy po bokach satelitów galilejskich zwróconych w kierunku przeciwnym do planety nigdy nie zobaczyliby na przykład Jowisza.

Od księżyców Jowisza zaćmienia słońca spowodowane przez galilejskie satelity byłyby spektakularne, ponieważ obserwator widziałby okrągły cień zaćmienia księżyca podróżującego po twarzy Jowisza.

Io, Europa, i pierścienie Jowisza widziane z Jowisza (widok symulowany)


Syfon pary wodnej na Europa (koncepcja artystyczna)

Saturn

Niebo w górnych partiach atmosfery Saturna jest niebieskie, ale dominujący kolor jego pokładów chmur sugeruje, że może być żółtawy w dalszej części. Pierścienie Saturna są prawie na pewno widoczne z górnego biegu jego atmosfery. Pierścienie są tak cienkie, że z pozycji na równiku Saturna byłyby prawie niewidoczne. Jednak z każdego miejsca na planecie można by je zobaczyć jako spektakularny łuk rozciągający się na połowie półkuli niebieskiej.

Księżyce Saturna nie wyglądałyby szczególnie imponująco na jego niebie, ponieważ większość z nich jest dość mała, a największe są daleko od planety. Nawet Tytan, największy księżyc Saturna, pojawia się tylko o połowę mniejszy od księżyca Ziemi. W rzeczywistości Tytan jest najciemniejszym z dużych księżyców Saturna ze względu na swoją dużą odległość i ciemność; Mimas, Enceladus, Tethys, Dione i Rhea są jaśniejsze. Większość wewnętrznych księżyców pojawiałaby się jako jasne, gwiaździste punkty (z wyjątkiem Janusa, chociaż większość świeciłaby jaśniej niż jakakolwiek gwiazda. Żaden z the zewnętrzny księżyc być widoczny oprócz Phoebe che być bardzo ciemny.

Niebo księżyców Saturna

Ponieważ wszystkie wewnętrzne księżyce Saturna obracają się synchronicznie, planeta zawsze pojawia się w tym samym miejscu na ich niebie. Obserwatorzy po bokach tych satelitów zwróconych w kierunku przeciwnym do planety nigdy nie zobaczyliby Saturna. Na niebiosach wewnętrznych księżyców Saturna, Saturn jest ogromnym obiektem.

Pierścienie z księżyców Saturna

Pierścienie Saturna nie byłyby widoczne z większości księżyców. To dlatego, że pierścienie, choć szerokie, nie są zbyt grube. Pierścienie są umieszczone na krawędzi i praktycznie niewidoczne z wewnętrznych księżyców. Z księżyców zewnętrznych, począwszy od Apetusu, byłby dostępny bardziej skośny widok pierścieni, chociaż większa odległość sprawiłaby, że Saturn pojawiłby się na niebie mniejszy; z Phoebe, największego z nieregularnych księżyców Saturna, Saturn pojawiłby się tylko tak duży jak Księżyc w pełni z Ziemi. Najlepszy widok na pierścienie może być z wewnętrznego księżyca Mimas, który znajduje się dość blisko pierścieni. Współ-orbity Epimeteusz i Janus również uzyskałyby dobry widok. Tethys dostaje the następny najlepszy widok; Iapetus dostawać dobry widok the pierścień i być więcej niż jakaś the zewnętrzny księżyc móc.

Niebo Tytana

Tytan jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym, który ma gęstą atmosferę. Tytanańskie niebo ma jasny mandarynkowy kolor. Astronauta stojący na powierzchni Tytana zobaczyłby jednak mglisty brązowo-ciemnopomarańczowy kolor. W konsekwencji większej odległości od Słońca i grubości jego atmosfery, powierzchnia Tytana otrzymuje tylko około _1⁄3000 światła słonecznego Ziemi robi - dzień na Tytanie jest więc tylko tak jasny jak zmierzch na Ziemi. Wydaje się prawdopodobne, że Saturn jest trwale niewidoczny za pomarańczowym smogiem, a nawet Słońce byłoby tylko jaśniejszą plamą w mgle, ledwo oświetlającą powierzchnię lodowych i metanowych jezior. Jednak w górnej części atmosfery niebo miałoby niebieski kolor, a Saturn byłby widoczny. Ze swoją gęstą atmosferą i metanowym deszczem, Tytan jest jedynym ciałem niebieskim poza ziemią, na którym mogłyby powstać tęcze na powierzchni. Jednakże, biorąc pod uwagę ekstremalną grubość atmosfery w świetle widzialnym, zdecydowana większość tęczy byłaby w podczerwieni.

Niebo Enceladusa

Widziany z Enceladusa, Saturn miałby widoczną średnicę sześćdziesiąt razy większą niż Księżyc widoczny z Ziemi. Co więcej, ponieważ Enceladus obraca się synchronicznie z okresem orbitalnym i dlatego trzyma jedną twarz skierowaną w stronę Saturna, planeta nigdy nie porusza się na niebie Enceladusa i nie może być widziana z dalekiej strony satelity.

Pierścienie Saturna byłyby prawie niewidoczne, ale ich cień na dysku Saturna byłby wyraźnie rozpoznawalny. Podobnie jak nasz własny Księżyc z Ziemi, sam Saturn wykazywałby regularne fazy. Z Enceladusa, Słońce miałoby średnicę tylko jednej dziewiątej średnicy Księżyca widzianego z Ziemi.

Obserwator znajdujący się na Enceladusie mógł również obserwować Mimasa (największego satelitę znajdującego się wewnątrz orbity Enceladusa) przechodzącego średnio co 72 godziny przed Saturnem. Jego pozorna wielkość byłaby mniej więcej takiej samej wielkości jak Księżyc widziany z Ziemi. Pallen i Meton pojawiałyby się prawie jak gwiazdy. Tetysz, widoczny od antysaturyńskiej strony Enceladusa, osiągnąłby maksymalną wielkość pozorną, około dwukrotnie większą od wielkości Księżyca widzianego z Ziemi.

Pierścienie Saturna widziane z szerokości geograficznej powyżej jego równika (widok symulowany)


Ziemia i Księżyc (na dole-prawo) od Saturna (Cassini; lipiec 2013)


Powierzchnia Tytana widziana przez sondę Huygens


Niebo Enceladusa (koncepcja artystyczna)

Uran

Sądząc po kolorze jego atmosfery, niebo Urana jest prawdopodobnie jasnoniebieskie. Jest mało prawdopodobne, aby pierścienie planety były widoczne z jej powierzchni, ponieważ są one bardzo cienkie i ciemne.

Żaden z księżyców Urana nie byłby tak duży jak pełnia księżyca na Ziemi z powierzchni Urana, ale duża ich liczba stanowiłaby ciekawy widok dla obserwatorów unoszących się ponad szczytami chmur. Inaczej niż na Jowiszu i Saturnie, wiele wewnętrznych księżyców może być postrzeganych jako dyski, a nie punkty podobne do gwiazd; księżyce Portia i Julia mogą pojawiać się czasami wokół wielkości Mirandy, a wiele innych wewnętrznych księżyców wydaje się większych niż Oberon. Zewnętrzne nieregularne księżyce nie byłyby widoczne gołym okiem.

Niski poziom światła w tak dużej odległości od Słońca zapewnia, że księżyce pojawiają się bardzo ciemne; najjaśniejsza, Ariel, świeciłaby ponad 100 razy ciemniejsza niż księżyc widziany z Ziemi. Tymczasem zewnętrzny duży Oberon Księżyc byłby tylko tak jasny jak Wenus, pomimo jego bliskości.

Ariel na niebie Urana (widok symulowany)

Neptun

Sądząc po kolorze jego atmosfery, niebo Neptuna jest prawdopodobnie lazurowe lub błękitne, podobne do Urana". Podobnie jak w przypadku Urana, jest mało prawdopodobne, aby pierścienie planety były widoczne z jej powierzchni, ponieważ są one bardzo cienkie i ciemne.

Poza Słońcem, najbardziej znaczącym obiektem na niebie Neptuna jest jego wielki tryton księżyc, który wydawałby się nieco mniejszy od Księżyca w pełni na Ziemi. Porusza się on szybciej niż nasz Księżyc. Mniejszy księżyc Proteus pokazałby dysk mniej więcej o połowę mniejszy od Księżyca w pełni. Wyrównanie wewnętrznych księżyców stworzyłoby prawdopodobnie spektakularny widok. Duży, zewnętrzny satelita Neptuna, Nereida, nie jest wystarczająco duży, aby pojawić się jako dysk Neptuna i nie jest zauważalny na niebie. Pozostałe nieregularne zewnętrzne księżyce nie byłyby widoczne gołym okiem.

Podobnie jak w przypadku Urana, niski poziom światła powoduje, że główne księżyce wydają się bardzo ciemne.

The sky of Triton

Tryton, największy księżyc Neptuna, ma atmosferę, ale jest tak cienki, że jego niebo jest wciąż czarne, być może z bladą mgiełką na horyzoncie. Ponieważ Tryton orbituje z synchronicznym obrotem, Neptun zawsze pojawia się na swoim niebie w tej samej pozycji. Gdy Neptun krąży wokół Słońca, regiony polarne Trytona zmieniają się w kierunku Słońca na odcinku 82 lata, co powoduje radykalne zmiany sezonowe, gdy jeden biegun, a następnie drugi, przemieszcza się w kierunku Słońca.

Sam Neptun z maksymalną jasnością byłby zbliżony do pełni księżyca na Ziemi. Ze względu na swoją ekscentryczną orbitę, Nereida różniłaby się znacznie jasnością; jej dysk byłby o wiele za mały, by można było gołym okiem zobaczyć. Proteus być także trudny ale, przy swój pobliski, rywalizować Canopus.

Tryton na niebie Neptuna (widok symulowany)

Obiekty trannoneptuńskie

Obiekt trans-neptunowski to dowolna mniejsza planeta w Układzie Słonecznym, która krąży wokół Słońca w większej średniej odległości niż Neptun.

Pluton i Charon

Pluton, w towarzystwie swojego największego księżycowego Charona, orbituje wokół Słońca w odległości zazwyczaj poza orbitą Neptuna, z wyjątkiem dwudziestoletniego okresu w każdej z orbit. Od Plutona Słońce jest punktowe jak ludzkie oczy, ale wciąż bardzo jasne, dając około 150-450 razy więcej światła Księżyca w pełni od Ziemi. Niemniej jednak, ludzcy obserwatorzy na Plutonie zauważyliby duży spadek dostępnego światła.

Atmosfera Plutona składa się z cienkiej warstwy azotu, metanu i gazów tlenku węgla, pochodzących z lodów tych substancji na jego powierzchni. Kiedy Pluton znajduje się blisko Słońca, temperatura jego stałej powierzchni wzrasta, powodując sublimację tych lodów do gazów. Atmosfera ta wytwarza również zauważalną niebieską mgiełkę, która jest widoczna o zachodzie słońca i ewentualnie w innych porach dnia Plutona.

Pluton i Charon są do siebie idealnie dopasowane. Oznacza to, że Charon zawsze przedstawia tę samą twarz Plutonowi, a Pluton również zawsze przedstawia tę samą twarz Charonowi. Obserwatorzy po dalekiej stronie Plutona nigdy nie zobaczyliby karłowatej planety; obserwatorzy po dalekiej stronie Plutona od Plutona nigdy nie zobaczyliby księżyca. Charon, widziany z powierzchni Plutona, byłby bardzo dużym obiektem na nocnym niebie.

Pluton - Norgay Montes (lewy-przód); Hillary Montes (lewy-przód); Sputnik Planitia (prawy) Widok zbliżony do zachodu słońca obejmuje kilka warstw mgły atmosferycznej.

Komety

Niebo komety zmienia się drastycznie w miarę zbliżania się do Słońca. W najbliższej odległości lody komety zaczynają wysuwać się z jej powierzchni, tworząc ogony gazu i pyłu oraz śpiączkę. Obserwator na komecie znajdującej się w pobliżu Słońca może zobaczyć gwiazdy lekko przesłonięte mleczną mgiełką, co może stworzyć efekty aureoli wokół Słońca i innych jasnych obiektów.

Planety pozasłoneczne

W przypadku obserwatorów na planetach pozasłonecznych, konstelacje będą się różnić w zależności od odległości. Konsekwencją obserwowania wszechświata z innych gwiazd jest to, że gwiazdy, które mogą pojawiać się jasno na naszym własnym niebie, mogą pojawiać się ciemniejsze w innych niebiosach i na odwrót.

Planeta wokół α Centauri A lub B widziałaby drugą gwiazdę jako bardzo jasną drugorzędną.

Z planety orbitującej wokół Aldebaranu, oddalonej o 65 lat świetlnych, nasze Słońce byłoby postrzegane jako nieistotna gwiazda pomiędzy Ophiuchusem a Skorpiusem. Konstelacje wykonane z jasnych, odległych gwiazd wyglądałyby nieco podobnie (jak Orion i Skorpius), ale znaczna część nocnego nieba wydawałaby się komuś z Ziemi nieznana. Nawet Orion wydawałby się nieco inny; patrząc z tej pozycji, Alnilam i Mintaka wyglądaliby na siebie, zmniejszając pas do dwóch gwiazd. Również Bellatrix byłaby znacznie bliżej pasa, co sprawiłoby, że "skrzynia" Oriona byłaby nieco mniejsza.

Gwiazdy

Jeżeli Słońce miałoby być obserwowane z układu Alfa Centauri, najbliższego naszemu układowi gwiezdnemu, wyglądałoby to jak gwiazda w gwiazdozbiorze Cassiopeia. Ze względu na bliskość układu Alfa Centauri, konstelacje wydawałyby się w większości podobne.

Z daleka, Słońce byłoby przeciętną gwiazdą w gwiazdozbiorze Serpens Caput. W tej odległości większość najbliższych nam gwiazd znajdowałaby się w innych miejscach niż te na naszym niebie, w tym Alfa Centauri, Syriusz i Procyon.

Powiązane strony