Partia Konserwatywna (Wielka Brytania)

Polityka partii

Konserwatyści wierzą w następujące rzeczy:

• Szkocja, Walia i Irlandia Północna powinny pozostać częścią Zjednoczonego Królestwa.
• Małżeństwo powinno być wspierane przez system podatkowy.
• Wolne rynki i edukacja powinny stworzyć społeczeństwo możliwości.
• Każde dziecko powinno mieć zapewniony najlepszy start w życiu i dostęp do dobrych szkół, niezależnie od pochodzenia.
• Śmiałe reformy w zakresie opieki społecznej i umiejętności zawodowych są kluczowe dla rozwiązania problemu niesprawiedliwości społecznej.
• Innowacje, przedsiębiorczość i wolna przedsiębiorczość są niezbędne w społeczeństwie.
• Państwo opiekuńcze powinno być przeznaczone dla chorych i potrzebujących.
• Emerytury powinny być uzależnione od średnich zarobków danej osoby.
• Powinno być mniej imigracji do Wielkiej Brytanii.
• Powinno być więcej wsparcia dla członków brytyjskich sił zbrojnych i ich rodzin.
• Wielka Brytania powinna zachować swoją broń jądrową.
• Monarchia powinna zostać zachowana.
• Nie należy wprowadzać żadnych zmian w sposobie przeprowadzania wyborów w Wielkiej Brytanii.

Historia

XIX wiek

Partia została założona w 1834 roku przez Roberta Peela z dawnej Partii Torysów, która została założona w 1678 roku. W latach 1800-tych partia ta była jedną z dwóch głównych partii politycznych wraz z Partią Liberalną. W 1846 r. partia podzieliła się w związku z uchyleniem "ustaw kukurydzianych", za którymi opowiadał się Robert Peel i większość czołowych konserwatystów, ale których nie lubili konserwatywni posłowie z tylnych ław. Po uchyleniu przepisów rząd Peela upadł, a Robert Peel i jego zwolennicy przyłączyli się do Partii Liberalnej. Z tego powodu konserwatyści nie byli w stanie utworzyć rządu większościowego przez dwadzieścia osiem lat.

Pod przywództwem Benjamina Disraeli, partia stworzyła filozofię, która wspierała Imperium Brytyjskie, Kościół Anglii, monarchię i reformy społeczne, co doprowadziło partię do władzy w latach 1874-1880. W 1886 r. Partia Liberalna podzieliła się w kwestii tego, czy Irlandia powinna uzyskać niepodległość. Ci, którzy jej nie popierali, stali się znani jako Liberalni Unioniści i połączyli się z konserwatystami. Sojusz ten oznaczał, że konserwatyści byli u władzy przez większość okresu 1885-1906, pod rządami Lorda Salisbury'ego, a następnie Arthura Balfoura.

Początek i połowa XX wieku

W 1906 r. w Partii Konserwatywnej doszło do kolejnego rozłamu, tym razem w kwestii "reformy taryfowej", w wyniku czego partia ta została pokonana w wyborach powszechnych w 1906 r. przez Partię Liberalną. W 1912 roku Partia Konserwatywna formalnie połączyła się z Liberalną Partią Unionistyczną, tworząc współczesną Partię Konserwatywną i Unionistyczną, choć zwykle skraca się jej nazwę do Partii Konserwatywnej. Partia ta była w koalicji z Partią Liberalną od 1916 do 1922 roku, a w latach 1922-1929 była u władzy głównie pod rządami Stanleya Baldwina. W latach dwudziestych Partia Pracy zastąpiła liberałów jako główny przeciwnik polityczny konserwatystów.

Konserwatyści byli wiodącą postacią w koalicjach w latach 1931-1935 i 1940-1945, a Winston Churchill był premierem podczas II wojny światowej. Partia Pracy pokonała konserwatystów w wyborach powszechnych w 1945 r. i konserwatyści zostali zmuszeni do zaakceptowania wielu nowych reform Partii Pracy, takich jak utworzenie państwa opiekuńczego i wysokie podatki. Konserwatyści powrócili do władzy w latach 1951-1964, pod rządami Churchilla, Anthony'ego Edena, Harolda Macmillana i Aleca Douglasa-Home'a. W tym czasie Wielka Brytania przeżyła okres ekonomicznego i narodowego dobrobytu. Konserwatyści byli prowadzeni przez Edwarda Heatha od 1965 do 1975 roku i byli u władzy od 1970 do 1974 roku.

Koniec XX wieku

W czasie, gdy Heath był u władzy, przyjął Wielką Brytanię do Unii Europejskiej, co później głęboko podzieliło Partię Konserwatywną. Z powodu przemocy, do której doszło w wyniku konfliktu, w Irlandii Północnej musiały zostać wprowadzone bezpośrednie rządy. Po tym wydarzeniu Ulsterska Partia Unionistyczna przestała popierać Partię Konserwatywną w Westminsterze. A Miner's strike and rising inflation in 1973 caused Heath to start the three-day working week to ration power. The Luty 1974 Ogólny Wybory powodować wiszący parlament i Labour być w władza do 1979.

Margaret Thatcher została przywódczynią Partii Konserwatywnej w 1975 r. i z powodzeniem wprowadziła szereg polityk monetarystycznych. W 1979 r. partia ta powróciła do władzy z powodu radzenia sobie przez rząd laburzystów z "zimą niezadowolenia" i rosnącą inflacją w Wielkiej Brytanii. Thatcher była premierem od 1979 do 1990 roku i wygrała wybory powszechne w 1979, 1983 i 1987 roku. Podczas drugiej i trzeciej kadencji Thatcher doszło do prywatyzacji większości brytyjskich przedsiębiorstw państwowych, takich jak British Telecom w 1984 roku, British Gas w 1986 roku, British Airways w 1987 roku oraz British Leyland i British Steel w 1988 roku.

W 1989 roku rząd konserwatywny wprowadził Community Charge, czyli "Poll Tax", który był postrzegany jako niesprawiedliwy dla biednych i był bardzo niepopularny. W 1990 r. Thatcher została zastąpiona na stanowisku premiera i przywódcy Partii Konserwatywnej przez Johna Majora. Major kierował krajem i partią do 1997 roku. W 1992 roku John Major zastąpił niepopularną opłatę na rzecz społeczności lokalnych podatkiem od nieruchomości (Council Tax) i poprowadził partię do niespodziewanego zwycięstwa w wyborach powszechnych w 1992 roku. Mimo że na początku lat 90. nastąpiła recesja, konserwatywny rząd Johna Majora rozpoczął długi okres prosperity gospodarczej, który trwał do końca XXI wieku. W wyborach powszechnych w 1997 r. konserwatyści zostali pokonani w wyniku osunięcia się ziemi i stracili wszystkie swoje szkockie i walijskie mandaty. Winą za to obarcza się podziały partyjne dotyczące Unii Europejskiej, problem walutowy "Czarnej Środy" w 1992 r. oraz "Nową" Partię Pracy pod przywództwem Tony'ego Blaira.

XXI wiek

Partia weszła następnie w trzynastoletnią opozycję, a William Hague przewodził jej w latach 1997-2001. W 2001 roku w wyborach powszechnych, kampania partii skupiła się na kilku prawicowych polityk i choć Hague był postrzegany jako potężny mówca, jego przywództwo zostało uszkodzone przez kilka słabych akrobacji reklamowych, a partia dokonała zysku netto tylko jednego miejsca w wyborach powszechnych w 2001 roku. Iain Duncan Smith kierował partią w latach 2001-2003 i choć udało mu się złagodzić niektóre z prawicowych polityk partii, przez wielu posłów Partii Konserwatywnej był postrzegany jako niezdolny do powrotu do władzy, a Michael Howard został liderem w 2003 roku.

Rząd Partii Pracy pod przywództwem Tony'ego Blaira stawał się niepopularny z powodu wojny w Iraku. Michaelowi Howardowi udało się zmniejszyć większość laburzystów w parlamencie podczas wyborów powszechnych w 2005 r. ze 167 do 66. Howard zrezygnował wkrótce po tym, a David Cameron został liderem Partii Konserwatywnej. Cameron skupił się na kwestiach nowoczesnych i środowiskowych. Konserwatyści regularnie prowadzili w sondażach opinii publicznej od 2007 roku, a w wyborach powszechnych w 2010 roku partia zdobyła najwięcej miejsc w parlamencie i największą liczbę głosów, ale zabrakło jej 20 miejsc do uzyskania większości w parlamencie. Rząd koalicyjny został utworzony z Liberalnymi Demokratami, a David Cameron został premierem w dniu 11 maja 2010 roku. W wyborach powszechnych w Wielkiej Brytanii w 2015 r. konserwatyści zdobyli 331 mandatów. Powstał pierwszy rząd z konserwatywną większością od 1992 roku.

W dążeniu do zmiany marki i zwiększenia atrakcyjności partii, obaj liderzy przyjęli politykę zgodną z liberalnym konserwatyzmem. Obejmuje to "bardziej zielone" podejście do środowiska i energii, a także przyjęcie pewnych liberalnych społecznie poglądów, takich jak akceptacja małżeństw osób tej samej płci. Jednakże polityce tej towarzyszył konserwatyzm fiskalny, w którym utrzymywali twarde stanowisko w sprawie obniżenia deficytu i rozpoczęli program oszczędności gospodarczych. Inne współczesne polityki, które są zgodne z jednonarodowym konserwatyzmem i chrześcijańską demokracją, obejmują reformę edukacji, rozszerzenie możliwości ubiegania się o kredyt studencki na osoby po studiach oraz umożliwienie osobom z biedniejszych środowisk pójścia dalej, przy jednoczesnym zwiększeniu czesnego i wprowadzeniu wyższego limitu. Położono również nacisk na prawa człowieka, w szczególności na Europejską Konwencję Praw Człowieka, wspierając jednocześnie indywidualną inicjatywę.

W wyniku głosowania Wielkiej Brytanii za opuszczeniem Unii Europejskiej 23 czerwca 2016 r., Cameron zrezygnował z funkcji lidera Partii Konserwatywnej i premiera. 11 lipca 2016 roku oficjalnie ogłoszono, że Theresa May zostanie nowym liderem Partii Konserwatywnej i premierem wieczorem 13 lipca 2016 roku.

Ostatnie polityki obejmują wiodący na świecie cel osiągnięcia zerowej emisji c02 netto do 2050 roku, inwestycje w czystą energię i środowisko, zwiększone finansowanie szkół, zwiększone finansowanie nauki i badań, zwiększoną liczbę policji i zwiększone finansowanie NHS (National Health Service). W 2019 roku Partia Konserwatywna stała się pierwszym znaczącym rządem światowym, który ogłosił deklarację o stanie wyjątkowym dla klimatu. Po wyborach powszechnych w 2019 r. w parlamencie jest teraz więcej posłów konserwatywnych LGBT+.

Robert Peel był założycielem nowoczesnej Partii Konserwatywnej.


Benjamin Disraeli był przywódcą Partii Konserwatywnej w XIX wieku.


Winston Churchill był premierem i przywódcą Partii Konserwatywnej podczas II wojny światowej.


Margaret Thatcher była przywódcą Partii Konserwatywnej w latach 1975-1990 i premierem w latach 1979-1990.


Theresa May, premier w latach 2016-2019

Poparcie partii

Poparcie dla partii pochodzi z południowej Anglii, wschodniej Anglii i obszarów wiejskich.

Obecna reprezentacja

Partia Konserwatywna posiada te mandaty:

Izba Gmin (posłowie) -

Izba Lordów (Peers)

Parlament Europejski (posłowie do PE)

ZgromadzenieLondynu (AMs) -

Parlament Szkocki (MSPs) -

Zgromadzenie Walijskie (AMs) -

Samorząd lokalny (radni)

Byli liderzy

Poniżej wymieniono wszystkich liderów Partii Konserwatywnej od 1922 roku. W nawiasach podano czas pełnienia funkcji lidera.