Mszywioły

Anatomia i fizjologia

Szkielety Bryozoan rosną w różnych kształtach i wzorach: kopczykowate, koronkowe wachlarzowate, rozgałęzione gałązki, a nawet korkociągowate. Ich szkielety mają wiele drobnych otworów. Każdy otwór jest domem zooida. Mają korpus z jelitem w kształcie litery U, otwór w ustach i w odbycie. Żywią się swoim lofoporem. Miazgi bryozoidów są ciliowane. Bicie rzęsek tworzy prąd wody, który kieruje pokarm (głównie fitoplankton) do jamy ustnej. W niektórych grupach, zwłaszcza niektórych ktenostomów, może tworzyć się żołądek mięśniowy.

Bryozoany nie mają układu oddechowego ani krwionośnego, ponieważ ich niewielkie rozmiary umożliwiają dyfuzję gazów i składników odżywczych. Mają jednak prosty układ nerwowy i mięśnie, które razem mogą szybko zabrać zooida do jego schronienia.

Jeden z gatunków bryozoanu, Bugula neritina, jest przedmiotem zainteresowania jako źródło substancji chemicznych, bryostatyn, które są badane jako środki antynowotworowe.

Costazia costazi , bryozoan koralowy

Reprodukcja i rozwój

Bryozoanie mogą rozmnażać się zarówno seksualnie jak i bezpłciowo. Wszystkie Bryozoany, o ile wiadomo, są hermafrodytami (co oznacza, że są zarówno mężczyznami, jak i kobietami).

Wszyscy członkowie kolonii są klonami: są one genetycznie identyczne, produkowane przez rozmnażanie bezpłciowe. Odbywa się to poprzez pączkowanie nowych zooidów z pierwszego zooida. Tak więc kolonia rośnie; w ten sposób powiększa się jej rozmiar. Jeśli odłamie się kawałek kolonii mszaków, może on nadal rosnąć i tworzyć nową kolonię.

Wszystkie zooidy w kolonii są połączone pasmami komórek nabłonkowych. Poszczególni członkowie kolonii, zooids, są w niektórych gatunkach uogólnione: żerują i mogą się rozmnażać od czasu do czasu. Jednak u większości gatunków ogrody zoologiczne są wyspecjalizowane w różnych funkcjach. W tym przypadku karmiące zooidy nazywane są autozooidami, a nie karmiący członkowie nazywani są heterozooidami. Funkcje wykonywane przez heterozooidy obejmują rozmnażanie płciowe, ochronę, lokomocję, hydraulikę, wsparcie strukturalne. Funkcje niektórych heterozooidów są nadal nieznane. Najczęstszą funkcją jest to, że jaja powstają w komorach lęgowych (jajniki) na samicach lub obupłciowych heterozooidach. Istnieją różnice w szczegółach: czasami mały kompleks heterozooidów wytwarza larwy w ramach współpracy. ^p4

Innym sposobem na opisanie bryozoa, które rozwijają heterozooidy jest stwierdzenie, że są one polimorficzne. Terminu tego używa się w biologii, aby opisać sposób, w jaki genetycznie zjednoczona populacja rozwija się w wyraźnie odrębne formy. Polimorfizm jest zwykle kontrolowany przez genetyczne mechanizmy przełączania, ale w przypadku mszaków wiedza na temat ich genetyki jest niewielka.

Ekologia

Większość gatunków Bryozoan żyje w środowisku morskim. Istnieje około 50 gatunków, które zamieszkują słodkie wody. W środowisku wodnym bryozoany żyją na wszystkich rodzajach twardych podłoży: ziarnach piasku, skałach, muszlach, drewnie, ostrzach kelp, rurach i statkach, które mogą być silnie inkrustowane bryozoanami. Niektóre kolonie mszaków nie rosną jednak na podłożu twardym, lecz tworzą kolonie na osadach. Podczas gdy niektóre gatunki żyją na głębokości 8.200 m, większość mszaków żyje w znacznie płytszej wodzie. Większość mszaków jest piasku i nieruchoma, ale kilka kolonii jest zdolnych do pełzania, a kilka gatunków mszaków niekolonialnych żyje i przemieszcza się w przestrzeniach między ziarnami piasku. Jeden niezwykły gatunek żyje podczas pływania w Oceanie Południowym. Kilka gatunków mszaków żyje w środkowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza w Ohio, Indianie i Kentucky, które kiedyś były częścią dużego oceanu, Western Interior Seaway.

Ich dieta składa się z małych mikroorganizmów, w tym okrzemków i innych glonów jednokomórkowych. Z kolei bryozoany są żerowane przez organizmy pasące się, takie jak jeżowce i ryby.

Bryozoany to prawie w całości zwierzęta tworzące kolonie. Wiele milionów osobników może tworzyć jedną kolonię. Kolonie wahają się od milimetrów do metrów, ale osobniki, które tworzą kolonie są malutkie, zwykle mniej niż milimetr długości. W każdej kolonii, różne osobniki mają różne funkcje. Niektóre jednostki gromadzą żywność dla kolonii (autozooidy), inne zależą od nich (heterozooidy). Niektóre osobniki poświęcają się wzmacnianiu kolonii (kenozooidy), a jeszcze inne oczyszczaniu kolonii (vibracula). Istnieje tylko jeden znany samotny gatunek, ambulans monobryozoidalny, który nie tworzy kolonii.

Bryozoan słodkowodny

Skamieniałości

Skamieniałe bryozoany po raz pierwszy pojawiły się we wczesnym ordowiku i miały ogromne promieniowanie adaptacyjne. Były one obfite przez cały okres paleozoiku: były jedną z najbardziej dominujących grup skamieniałości paleozoicznych. Były one głównymi składnikami zbiorowisk dna morskiego i podobnie jak współczesne bryozoany, odgrywały ważną rolę w stabilizacji i wiązaniu osadów. Stanowiły one źródło pożywienia dla wielu innych organizmów bentosowych. W okresie dolnego karbonu (Mississippian) 354 do 323 mln lat temu mszaki były tak powszechne, że ich połamane szkielety tworzyły całe wapienne złoża.

Po zderzeniu na granicy permsko-triasowej, gdy prawie wszystkie gatunki wyginęły, w późniejszym mezozoiku bryozoiki odrodziły się i odniosły taki sam sukces jak poprzednio. Rekord skamieniałości briozoanowych wynosi ponad 15 000 gatunków.

Większość kopalnych bryozoanów ma zmineralizowane szkielety. Szkielety poszczególnych zooidów różnią się od rurkowatych do pudełkowych i zawierają końcowy otwór, z którego wystaje lofofofor do karmienia. W zdecydowanej większości mriozoianów z ordowiku nie występują pory, ale dowody szkieletowe pokazują, że epitelia były ciągłe od jednego zooida do następnego.

Jednym z najważniejszych wydarzeń podczas ewolucji bryozoanu było nabycie szkieletu wapiennego i mechanizmu wypukłości macki. Sztywność zewnętrznych ścian korpusu dawała ochronę przed drapieżnikami, większy stopień połączenia z zooidami, a także ewolucję masywnych form kolonii.

Skamieniałe bryozoany z Estonii (ordowiku).