Wniebowstąpienie Pańskie

Kościoły wschodnie

Kościół Prawosławny oblicza datę Wielkanocy inaczej, więc wschodnie prawosławne świętowanie Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny będzie zazwyczaj miało miejsce po obchodach zachodnich (albo tydzień, albo cztery tygodnie, albo pięć tygodni później; ale sporadycznie w tym samym dniu). Najszybszą możliwą datą święta jest 13 maja (kalendarza zachodniego), a najpóźniejszą - 16 czerwca. Niektóre wschodnie Kościoły prawosławne przestrzegają jednak Wniebowstąpienia w tym samym dniu, co Kościoły zachodnie.

Uczta jest obserwowana z całonocnym czuwaniem.

Daty Wniebowstąpienia Czwartek, 2000-2020
Rok	Zachodni	Wschodni
2000	1 czerwca	8 czerwca
2001	24 maja
2002	9 maja	13 czerwca
2003	29 maja	5 czerwca
2004	20 maja
2005	5 maja	9 czerwca
2006	25 maja	1 czerwca
2007	17 maja
2008	1 maja	5 czerwca
2009	21 maja	28 maja
2010	13 maja
2011	2 czerwca
2012	17 maja	24 maja
2013	9 maja	13 czerwca
2014	29 maja
2015	14 maja	21 maja
2016	5 maja	9 czerwca
2017	25 maja
2018	10 maja	17 maja
2019	30 maja	6 czerwca
2020	21 maja	28 maja

Liturgia w święto Wniebowstąpienia Pańskiego w syryjskim kościele prawosławnym w Bombaju

Teksty w Biblii

List do Rzymian jest książką z Biblii, która została napisana o roku 56 lub 57. W niej Paweł opisuje Chrystusa jak w niebie i w otchłani. Wydaje się, że jest to najwcześniejsze chrześcijańskie odniesienie do Jezusa w niebie.

Jeden z najważniejszych tekstów o Wniebowstąpieniu znajduje się w Dziejach Apostolskich 1,1-11. Zgodnie z hipotezą dwuźródłową jest to również najwcześniejszy z nich. Tam Jezus jest wzięty cieleśnie do nieba czterdzieści dni po swoim zmartwychwstaniu. Tekst mówi, że apostołowie widzieli to wydarzenie. Przed pójściem do nieba, Jezus wygłosił przemówienie zwane Wielką Komisją, w którym powiedział, że powróci. W Ewangelii Łukasza w niedzielę wielkanocną wieczorem odbywa się Wniebowstąpienie. Ewangelia Jana (ok. 90-100) mówi o powrocie Jezusa do Ojca. W 1 Piotrze (ok. 90-110), Jezus wstąpił do nieba i jest po prawej stronie Boga. Efezjan (ok. 90-100) mówi o tym, że Jezus wstąpił wyżej niż wszystkie niebiosa. Pierwszy Tymoteusz (ok. 90-140) opisuje Jezusa jako podjętego w chwale. Tradycyjne zakończenie w Księdze Męki Pańskiej (zob. Mk 16) zawiera krótką wersję tego, co Łukasz powiedział o zmartwychwstaniu. Opisuje on Jezusa jako wziętego do nieba i siedzącego po prawicy Bożej. Sposób opisania Wniebowstąpienia Chrystusa jest podobny do ogólnego opisu Jego przyjęcia do nieba, który pochodzi z Pisma Świętego w języku hebrajskim. Obraz Jezusa wznoszącego się cieleśnie do nieba pasuje do starej tradycyjnej idei, że niebo było nad ziemią.

Inne teksty o wstąpieniu

Istnieją teksty, których nie ma w Biblii, a które mówią również o wniebowstąpieniu, na przykład Pistis Sophia. W swoim tekście Przeciw herezji Ireneusz mówi o gnostyckim poglądzie, że wniebowstąpienie miało miejsce osiemnaście miesięcy po zmartwychwstaniu. Tekst apokryficzny znany jako Apokryfon Jakuba opisuje nauki Jezusa do Jakuba i Piotra 550 dni po zmartwychwstaniu, ale przed wniebowstąpieniem. Tekst ten sugeruje jeszcze dłuższy okres. Niedawno odkryta Ewangelia Nag Hammadi Tomasza, podobnie jak kanoniczna Ewangelia Mateusza, nie wspomina o Wniebowstąpieniu.

Historia

Święto Wniebowstąpienia jest obchodzone od wielu wieków. Augustyna mówi, że jest ono pochodzenia apostolskiego i mówi o nim w sposób, który pokazuje, że wszyscy chrześcijanie obchodzili je na długo przed swoim czasem (żył w latach 354-430).

Wniebowstąpienie Chrystusa jest wspomniane w pierwotnym Wyznaniu Nicejskim. Tekst ten jest ważny dla chrześcijan od czasu jego powstania w 325 roku. Został on włączony do Mszy Świętej. Jest on również wymieniony w Wyznaniu Wiary Apostolskiej. Jest on ważny dla wiary chrześcijańskiej, ponieważ pokazuje, że człowieczeństwo Jezusa zostało wzięte do Nieba. Dzień Wniebowstąpienia jest jednym z głównych świąt roku chrześcijańskiego. Istnieje wiele dowodów na to, że święto to pochodzi co najmniej z późniejszych 300 lat.

Kanoniczna historia Jezusa wznoszącego się cieleśnie w obłoki różni się od tradycji gnostyckiej, w której mówi się, że Jezus przekroczył świat cielesny i powrócił do swojego domu w świecie duchowym. Kontrastuje ona również z wierzeniami docetycznymi, przez które materia jest w zasadzie zła, a o Jezusie mówiono, że był czystym duchem.

Badacze historycznego Jezusa uważają, że opowieści o zmartwychwstaniu Jezusa w Nowym Testamencie to historie, które zostały wymyślone przez wspólnotę apostolsko-chrześcijańską. Niektórzy opisują Wniebowstąpienie jako dogodny sposób, aby nie zgodzić się z aktualnymi twierdzeniami dotyczącymi wyglądu wspólnoty chrześcijańskiej.