Żarłacz tępogłowy

Opis

Rekiny bycze mają bardzo mocną budowę ciała i tępy, zaokrąglony pysk, od którego pochodzi ich nazwa. Pierwsza płetwa grzbietowa jest duża i szeroko trójkątna z ostro zakończonym czubkiem. Druga płetwa grzbietowa jest wyraźnie mniejsza. Płetwy piersiowe są również duże i mają ostre zakończenia. Rekiny bycze mają dość małe oczy w porównaniu z innymi rekinami karaczanowatymi, co może oznaczać, że wzrok nie jest zbyt ważnym narzędziem łowieckim dla tego gatunku, który zwykle występuje w wodach mulistych. Rekiny bycze są zazwyczaj blado- lub ciemnoszare z wierzchu, a ich spody są białe. U młodych rekinów byczych płetwy mają czarne końcówki, które w miarę wzrostu zmieniają kolor na ciemny. Zęby górnej szczęki są szerokie, trójkątne i mocno poszarpane. Zęby dolnej szczęki mają szeroką podstawę, są wąskie, trójkątne i drobno poszarpane. Przednie zęby są podniesione i są prawie symetryczne, podczas gdy tylne zęby są bardziej skośne w kształcie.

Maksymalna waga to ponad 500 funtów (230 kg). Rozmiar przy urodzeniu jest około 29 cali (75 cm). Samice są większe niż samce, osiągając długość około 7,8 stóp (2,4 m) jako dorośli, i ważą około 285 funtów (130 kg). Wynika to z dłuższego życia około 16 lat, w porównaniu do 12 lat dla samców. Samce osiągają długość około 7,3 stopy (2,2 metra) i ważą 209 funtów (95 kg). Tempo wzrostu rekinów byczych w niewoli oszacowano na około 11 cali (28 cm) rocznie w pierwszych latach życia, a po około 4 latach życia spada o połowę.

Rysunek rekina byka

Habitat

Rekin Byk występuje w tropikalnych i subtropikalnych wodach przybrzeżnych na całym świecie, jak również w wielu systemach rzecznych i niektórych jeziorach słodkowodnych. Odnotowano ich obecność 3700 km (2220 mil) w górę rzeki Amazonki w Peru i ponad 3000 km (1800 mil) w górę rzeki Missisipi w stanie Illinois. Grupa rekinów byków znaleziona w jeziorze Nikaragua (Ameryka Środkowa) była kiedyś uważana za śródlądową, ale znalazła dostęp do oceanu poprzez rzeki i estuaria. W zachodniej części Atlantyku rekiny bycze migrują latem na północ wzdłuż wybrzeży USA, pływając aż do Massachusetts, a następnie wracają do tropikalnego klimatu, kiedy wody przybrzeżne się ochładzają. Rekin Byk lubi żyć w płytkich wodach przybrzeżnych o głębokości mniejszej niż 100 stóp (30 metrów), ale jego głębokość waha się od 3-450 stóp (1-135 metrów). Często wpływa do estuariów, zatok, portów, lagun i ujść rzek. Jest to jedyny znany gatunek rekina, który występuje w wodach słodkich i może spędzać długie okresy czasu w takim środowisku. Nie jest jednak prawdopodobne, że cały cykl życiowy rekina byka przebiega w środowisku słodkowodnym. Istnieją dowody na to, że żarłacze te mogą rozmnażać się w wodach słodkich, ale nie tak regularnie, jak w środowiskach estuariowych i morskich. Młode rekiny bycze wpływają do estuariów o niskim zasoleniu i lagun równie chętnie jak osobniki dorosłe, wykorzystując te płytkie obszary jako żerowiska. Mogą również żyć w wodach o wysokim zasoleniu, nawet do 53 części na tysiąc.

Zachowanie

Nawet jeśli ludzie nie są w ich diecie, rekiny bycze są znane z tego, że są bardzo agresywne w stosunku do ludzi. Rekin ten może stanowić zagrożenie dla ludzi, ponieważ wiele osób nie wie, że rekiny bycze można znaleźć w rzekach i wodach słodkich. Prawie wszystkie ataki rekinów na ludzi w pobliżu brzegu zostały spowodowane przez ten gatunek. Wymienia się je jako trzecie największe zagrożenie dla ludzi, jeśli chodzi o rekiny. Znajdują się one tylko za żarłaczem białym i tygrysim. Są one bardzo terytorialne i będą atakować wszystko, co dostanie się do ich środowiska i czują, że jest zagrożeniem. Znane są z tego, że gryzą konie i inne zwierzęta, które zbliżają się do wody.

Chociaż rekin byk nie ma prawdziwych drapieżników, młode rekiny byki padają ofiarą rekinów tygrysich, żarłaczy piaskowych, a nawet dorosłych rekinów byków. Pasożyty, takie jak Pandarus sinuatus i Perissopus dentatus, zostały znalezione u rekinów Byka i pasożytują na powierzchni ciała tego rekina.

Dieta

Żarłacz byczy żywi się głównie rybami kostnymi i małymi rekinami. W zachodniej części Atlantyku żerują na muli, tarponach, sumach, menhadenie, garnach, snookach, żakach, makrelach, lucjanach i innych rybach pływających w ławicach. Regularnie żywią się również płaszczkami i młodymi rekinami, w tym małymi osobnikami własnego gatunku w ich przybrzeżnych siedliskach żerowania. Rekiny bycze żywią się również żółwiami morskimi, delfinami, krabami, krewetkami, ptakami morskimi, kałamarnicami, ssakami lądowymi, szkarłupniami i skorupiakami. Rekiny bycze często sprawiają wrażenie ociężałych, ponieważ powoli płyną wzdłuż dna, ale są dość szybkie i dobre w chwytaniu mniejszych, zwinnych ofiar. Są w stanie osiągnąć prędkość ponad 11 mil na godzinę (19 km/h).

Żarłacze bycze mogą spędzać wiele godzin każdego dnia na poszukiwaniu pożywienia. Będą też obficie jadły, gdy znajdzie się duża ilość pożywienia. Najczęściej polują samodzielnie, ale zaobserwowano przypadki, kiedy para rekinów byków poluje jako zespół.

Reprodukcja

Żarłacze bycze są żyworodne, co oznacza, że rodzą żywe dzieci. Okres ciąży wynosi około jednego roku, zazwyczaj w miesiącach letnich, ale czasami również wczesną jesienią. Rekiny bycze zazwyczaj migrują do ujść rzek w celu odbycia godów i urodzenia młodych. Młode mają około 60 cm (24 cale) długości, a matki rodzą jednorazowo od 5 do 15 młodych. Przybrzeżne laguny, ujścia rzek i estuaria o niskim zasoleniu są częstym środowiskiem żerowania.

Żarłacze bycze osiągają dojrzałość w zależności od miejsca, w którym się znajdują. Jedno z badań przeprowadzonych w południowej części Zatoki Meksykańskiej wykazało, że wiek dojrzałości wynosił 10 lat (7 stóp) dla samic i 9-10 lat (6,2-6,6 stóp) dla samców. Inne badanie przeprowadzone w północnej części Zatoki Meksykańskiej wykazało, że wiek dojrzałości wynosił 7 stóp (14-15 lat) dla samców i 7,4 stopy (18 lat) dla samic.

Rekin Byk na Bahamach

Inne nazwy

Rekin Byk otrzymał swoją nazwę od swojego mocnego wyglądu i agresywnej natury. W języku francuskim rekin byk znany jest jako "requin bouledogue". W języku hiszpańskim znany jest jako "tiburon sarda". W całym swoim zasięgu znany jest pod wieloma różnymi nazwami, w tym "Zambezi shark" i "Van Rooyen's shark" w Afryce, "Ganges shark" (Indie), "Nicaragua shark" (Ameryka Środkowa) oraz "Freshwater whaler", "Estuary whaler" i "Swan River whaler" w Australii. W języku angielskim znany jest również jako "Shovelnose shark", "Square-nose shark", "River shark", "Slipway grey shark", "Ground shark" i "Cub shark".

Zachowanie

Chociaż rekin byczy rzadko jest gatunkiem docelowym połowów komercyjnych, zazwyczaj jest on przypadkowo łapany wraz z innymi połowami. Ponieważ występuje w strefie przybrzeżnej, stał się celem połowów rzemieślniczych. Mięso żarłacza byka jest spożywane przez ludzi, skóra jest używana do wyprawiania skór, płetwy są wykorzystywane w zupie z płetw rekina, a wątroba jest przetwarzana na bogate w witaminy oleje. W niektórych rejonach, takich jak Zatoka Meksykańska i Południowa Afryka, żarłacz byczy jest również popularną rybą łowną. Przybrzeżne i słodkowodne siedliska rekina byka nie tylko czynią go łatwiejszym celem połowów, ale ponieważ siedliska te są zwykle zanieczyszczone i narażone na modyfikacje, rekin byk jest zagrożony. Rekin byk jest wymieniony przez IUCN jako gatunek bliski zagrożenia.

Zagrożenie dla ludzi

Według International Shark Attack File (ISAF), rekiny bycze są odpowiedzialne za co najmniej 69 niesprowokowanych ataków na ludzi na całym świecie, z których 17 zakończyło się śmiercią. Jednak ten gatunek jest prawdopodobnie odpowiedzialny za znacznie więcej ataków, a przez wielu ekspertów został uznany za najniebezpieczniejszego rekina na świecie. Ze względu na swoje duże rozmiary, zdolność do wpływania do słodkiej wody i fakt, że występuje w strefie przybrzeżnej, może stanowić większe zagrożenie dla ludzi niż żarłacz biały czy rekin tygrysi. Ponieważ żarłacz byczy występuje w wielu regionach Trzeciego Świata, w tym w Ameryce Środkowej, Meksyku, Indiach, wschodniej i zachodniej Afryce, na Bliskim Wschodzie, w południowo-wschodniej Azji i na wyspach południowego Pacyfiku, ataki na niego często nie są zgłaszane. Żarłacz Byk nie jest również tak łatwy do zidentyfikowania jak żarłacz biały czy tygrysi, więc prawdopodobnie jest odpowiedzialny za duży odsetek ataków z niezidentyfikowanymi sprawcami. Rekin Byk został uznany za sprawcę niesławnej serii pięciu ataków rekinów w New Jersey w 1916 roku, w wyniku których w ciągu 12 dni zginęły cztery osoby. Trzy z tych ataków miały miejsce w Matawan Creek, płytkiej rzece z pływami, o szerokości zaledwie 12 metrów, oddalonej o 2,4 km od wód zatoki i ponad 24 km od otwartego oceanu; nie jest to miejsce, gdzie można by znaleźć inne duże gatunki rekinów. Żarłacz biały o długości 2,25 m został schwytany dwa dni po ostatnim ataku, jednak zaledwie 4 mile (6,4 km) od ujścia Matawan Creek, a w jego żołądku znajdowały się ludzkie szczątki. 9-stopowy (2,7 m) rekin Byk został schwytany dzień później, zaledwie 10 mil (16 km) od Matawan. Od wielu lat toczy się dyskusja na ten temat i istnieją dowody, które wskazują na żarłacza byka i żarłacza białego jako sprawców.