Biała emigracja

Dystrybucja

Większość emigrantów opuściła południową Rosję i Ukrainę i udała się do Turcji. Następnie przenieśli się do wschodnioeuropejskich krajów słowiańskich, na przykład do Królestwa Jugosławii, Bułgarii, Czechosłowacji i Polski. Duża liczba wyjechała również do Estonii, Łotwy, Litwy, Finlandii, Niemiec i Francji. W Berlinie i Paryżu istniały duże wspólnoty emigracyjne.

Wielu cywilów i oficerów wojskowych na Syberii i Dalekim Wschodzie przeprowadziło się do Szanghaju i innych okolicznych obszarów Chin, Azji Środkowej i Wschodniego Turkiestanu. Niektórzy z nich przenieśli się do Japonii.

Podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu wielu rosyjskich emigrantów przeniosło się do Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Peru, Brazylii, Argentyny i Australii.

To, w co ludzie wierzyli

Biali emigranci często nie lubili komunizmu. Nie wierzyli oni, że Związek Radziecki jest właściwie rosyjski. Uważali, że okres od 1917 do 1991 roku był czasem okupacji przez rząd sowiecki, który był internacjonalistyczny i antychrześcijański.

Wielu białych emigrantów uważało, że Rosja powinna być rządzona przez monarchę. Inni uważali, że rząd powinien być wybierany w powszechnym plebiscycie.

Wielu Białych emigrantów wierzyło, że ich misją jest zachowanie kultury i sposobu życia z czasów przed rewolucją, podczas gdy żyli w innych krajach. Wierzą oni, że czyniąc to, mogliby przywrócić Rosję do tej kultury, gdy Związek Radziecki nie był już w stanie kontrolować tego kraju.

Innym pomysłem wykorzystywanym przez emigrantów była misja religijna do świata zewnętrznego. Biskup Jan z Szanghaju i San Francisco (kanonizowany jako święty Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej za granicą) powiedział w 1938 r. na Soborze Wszech-Diaspory:

"Rosjanom za granicą dano świecić na całym świecie światłem prawosławia, aby inne narody, widząc swoje dobre uczynki, mogły chwalić Ojca naszego, który jest w niebie, i w ten sposób uzyskać zbawienie dla siebie".

(uproszczone) "Do Rosjan mieszkających w innych krajach, rozprowadźcie prawosławie na świecie. Czyniąc dobre rzeczy, pokaż ludziom innych krajów, że Bóg jest dobry i przynieś im zbawienie."

Wielu białych emigrantów uważało również, że powinni nadal walczyć z sowiecką dyktaturą. Mieli nadzieję, że to pomoże uwolnić Rosję. Pomysł ten był w dużej mierze inspirowany przez generała Pyotra Wrangela. Kiedy Biała armia została pokonana, powiedział on: "Bitwa o Rosję nie ustała, przybrała jedynie nowe formy". ("Nie skończyliśmy próbując uwolnić Rosję. Musimy tylko użyć różnych sposobów by to zrobić.")

Weteran białej armii kapitan Wasilij Orchow, wydawca dziennika "Sentry", napisał o tej idei odpowiedzialności następującymi słowami:

"Będzie godzina - wierzcie w to - będzie, kiedy wyzwolona Rosja zapyta każdego z nas: "Co zrobiliście, aby przyspieszyć moje odrodzenie". Zyskajmy prawo nie rumienić się, ale być dumni z naszego istnienia za granicą. Jako czasowo pozbawieni naszej Ojczyzny zachowajmy w naszych szeregach nie tylko wiarę w nią, ale nieugięte pragnienie wyczynów, poświęcenia i założenia zjednoczonej przyjaznej rodziny tych, którzy nie zawiedli się w walce o jej wyzwolenie."^[]

(uproszczone) "W przyszłości, kiedy Rosja będzie wolna, każdy z nas zostanie zapytany "Co zrobiłeś, aby pomóc wolnej Rosji?". Bądźmy mogli być dumni z tego, co zrobiliśmy, aby uwolnić Rosję, gdy mieszkaliśmy w innych krajach. W czasie gdy nie możemy żyć w Rosji, musimy wierzyć w nią i łączyć się z tymi ludźmi, którzy zawsze będą walczyć o wolność Rosji".

Organizacje i działania

Emigranci tworzyli różne organizacje, których celem była walka z reżimem sowieckim. Przykładami takich organizacji są Rosyjski Związek Wszechwojskowy, Bractwo Prawdy Rosyjskiej i NTS. Dzięki temu Biali emigranci stali się celem infiltracji przez sowiecką tajną policję (tj. operacja TREST i Linia Wewnętrzna). Siedemdziesięciu pięciu weteranów Białej armii służyło jako ochotnicy wspierający Francisco Franco podczas hiszpańskiejwojny domowej.

Niektórzy biali emigranci przyjęli pro-sowieckie sympatie, za co zostali nazwani "radzieckimi patriotami". Ludzie ci tworzyli takie organizacje jak Mladorossi, Evraziitsi i Smenovekhovtsi.

Podczas II wojny światowej wielu białych emigrantów brało udział w Rosyjskim Ruchu Wyzwolenia. Z drugiej strony, znaczna liczba uczestniczyła w ruchach antynazistowskich, takich jak francuski ruch oporu. W czasie wojny Biali emigranci nawiązali kontakt z byłymi obywatelami radzieckimi z okupowanych przez Niemców terytoriów, którzy wykorzystali niemieckie odwrót jako okazję do ucieczki ze Związku Radzieckiego lub byli w Niemczech i Austrii jako jeńcy wojenni i robotnicy przymusowi i woleli pozostać na Zachodzie, często określani jako druga fala emigrantów (często nazywani także DP - przesiedleńcami, patrz Obóz dla przesiedleńców). Ta mniejsza druga fala dość szybko zaczęła się asymilować do wspólnoty białych emigrantów.

Po wojnie aktywne walki antyradzieckie były kontynuowane prawie wyłącznie przez NTS: inne organizacje albo rozwiązały się, albo zaczęły koncentrować się wyłącznie na samozachowawczych i/lub kształceniu młodzieży. Różne organizacje młodzieżowe, na przykład harcerze rosyjscy na emigracji, zaczęły działać na rzecz wychowania dzieci, które były związane z przedradziecką kulturą i dziedzictwem Rosji.

Biali emigranci, działając na rzecz ochrony swojej Cerkwi przed wpływami sowieckimi, w 1924 r. utworzyli Rosyjską Cerkiew Prawosławną za granicą. Kościół kontynuuje swoje istnienie do dziś, działając jako duchowe i kulturalne centrum rosyjskiej wspólnoty prawosławnej za granicą. 17 maja 2007 roku Akt Komunii Kanonicznej z Patriarchatem Moskiewskim, po ponad osiemdziesięciu latach rozłąki, przywrócił kanoniczne więzi między Rosyjską Cerkwią Prawosławną za granicą a Rosyjską Cerkwią Patriarchatu Moskiewskiego.