The Beatles (album)

Origins

Beatlesi zaczęli pisać piosenki na ten album, kiedy przebywali w Indiach, biorąc udział w kursie nauczania Medytacji Transcendentalnej prowadzonym przez Maharishiego Mahesh Yogi w Rishikesh. Planowali zostać guru, czyli nauczycielami duchowymi, i wykorzystać swoją muzykę do rozpowszechniania Medytacji Transcendentalnej wśród szerokiej publiczności. Ich pomocnicy w Anglii zajęli się ich sprawami biznesowymi, więc Beatlesi mieli czas na naukę i przemyślenie tego, czego się nauczyli. Wydali nowy singiel, "Lady Madonna", tuż przed wyjazdem do Indii, aby nie umknął fanom podczas ich nieobecności.

Pomiędzy zajęciami i sesjami medytacyjnymi, Beatlesi mieli dużo wolnego czasu. Zabrali ze sobą kilka instrumentów, w tym gitary akustyczne, i zaczęli pisać nowe piosenki. "Napisaliśmy w Indiach mnóstwo piosenek" - powiedział później John Lennon magazynowi Playboy. Do Indii przyjechały także ich żony i dziewczyny. Lennon i jego żona Cynthia nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu. Rano wychodził sam, żeby odebrać pocztę. Okazało się, że otrzymywał listy i pocztówki od Yoko Ono, przyjaciółki japońskiej artystki, i nie chciał, żeby Cynthia o tym wiedziała. Powiedział później, że podczas pobytu w Indiach zaczął myśleć o Ono "jako o kobiecie, nie tylko intelektualistce", i że mógłby chcieć z nią romantycznego związku.

W końcu żaden z Beatlesów nie ukończył kursu i wrócili do domu, do Anglii. Ringo Starr nie lubił ostrego jedzenia podawanego w aszramie, gdzie mieszkał i nauczał Maharishi, przez co źle się czuł. Tęsknił też za swoimi dziećmi. Paul McCartney był zmęczony długimi sesjami i chciał wrócić do domu. Lennon i George Harrison słyszeli historie, że Maharishi flirtował z Mią Farrow (amerykańską aktorką, która również uczestniczyła w kursie) i innymi kobietami w aszramie. Nie sądzili, że "święty człowiek" powinien to robić. Skonfrontowały się z Mahariszim, a następnie odeszły z żonami do domu, uznając, że Mahariszi jest oszustem.

Apple Corps

Beatlesi założyli własną firmę, Apple Corps, zanim wyjechali do Indii. Po powrocie, poszli do pracy w pełnym wymiarze czasu, aby Apple Corps, a zwłaszcza jego wytwórni płytowej, Apple Records, sukces. Aby zebrać pieniądze, Beatlesi podpisali nowy kontrakt na nagrywanie z EMI, firmy, która była właścicielem Parlophone Records, który zrobił i sprzedał swoje płyty. Zawarli również umowę z EMI dla nich do obrotu Apple Records.

Beatlesi musieli nagrać siedemdziesiąt nowych piosenek w ciągu dziewięciu lat, pomiędzy 1967 a 1976 rokiem, aby wypełnić swój kontrakt. Wierzyli, że gdy dostarczą te siedemdziesiąt nagrań, będą mogli odejść do innej wytwórni. Dzięki piosenkom, które napisali w Indiach, oraz zaległościom w nagrywaniu starszych utworów, wiedzieli, że są w stanie dokończyć tę pracę. Nagrali dema wielu piosenek w domu George'a Harrisona, używając jego czterościeżkowego magnetofonu, a następnie rozpoczęli pracę nad albumem w Abbey Road Studios w Londynie.

Producent płyt Beatlesów, George Martin, uważał, że powinni wziąć najlepsze piosenki z Indii i zrobić jeden szczególnie dobry album. Zamiast tego Beatlesi zdecydowali się nagrać podwójny album, na którym znalazło się jak najwięcej piosenek, co miało pomóc w szybkim zakończeniu kontraktu.

Zmiany osobiste

Życie poszczególnych Beatlesów bardzo się zmieniło w 1968 r. i podczas nagrywania "Białego albumu". Paul McCartney był zaręczony z aktorką Jane Asher, ale ona pewnego dnia wróciła wcześnie do domu i zastała go z inną kobietą, Francine Schwartz, Amerykanką, która pracowała dla Apple Corps. Ona i McCartney pokłócili się, potem pogodzili, ale później postanowili zerwać. McCartney zaczął też zażywać kokainę. Narkotyk sprawił, że trudno było się z nim dogadać. Jeszcze w tym samym roku poznał inną kobietę, Lindę Eastman, amerykańską fotografkę, która miała córkę o imieniu Heather. McCartney kochał dzieci i chciał założyć rodzinę, podczas gdy Jane Asher pragnęła postawić na pierwszym miejscu karierę aktorską. Linda pochwaliła się, że byłaby dumna, gdyby miała dzieci McCartneya. Ona i McCartney stali się sobie bardzo bliscy, bardzo szybko.

John Lennon zaprosił Yoko Ono do swojego domu, podczas gdy Cynthia była na wakacjach z przyjaciółmi, w pewien majowy weekend. Obie spędziły razem noc w studiu Lennona na poddaszu, słuchając jego awangardowych nagrań i w końcu tworząc własne. Lennon odkrył, że Ono jest "tak samo szalona (barmy) jak ja" i że łączy ich osobista więź w sposób, w jaki on i Cynthia nigdy nie byli. Skończyli nagranie i odbyli stosunek, gdy słońce wstało tego ranka. Obudzili się późno następnego dnia, zakochani w sobie, i postanowili odtąd pozostać razem, mimo że oboje byli żonaci z innymi ludźmi. Żona Lennona, Cynthia, i mąż Ono, Anthony Cox, bardzo ciężko przyjęli tę wiadomość, a ich dzieci (syn Lennona, Julian z Cynthią, i córka Ono, Kyoko z Coxem) znalazły się w samym środku.

George Harrison rozwinął się jako muzyk i autor tekstów, a także jako gwiazda. Był najmłodszym członkiem Beatlesów i zawsze czuł się "pod kciukiem" Lennona i McCartneya. Oni i George Martin ograniczali ilość piosenek Harrisona, które nagrywali Beatlesi i odrzucali wiele jego piosenek, które inne zespoły chętnie by nagrały. To frustrowało Harrisona. Prawie nikt spoza Beatlesów nie wiedział o tej sytuacji. Przyjaciele tacy jak Ravi Shankar, który był pierwszym prawdziwym nauczycielem muzyki Harrisona, i Eric Clapton, sam fenomenalny gitarzysta, traktowali go inaczej. Większość opinii publicznej widziała w Harrisonie równego sobie Lennona i McCartneya. Harrison zaczął myśleć o tworzeniu własnej muzyki, z dala od Beatlesów.

W Abbey Road, Ringo Starr czuł się nie na miejscu podczas sesji nagraniowych, i że nie był potrzebny. Paulowi McCartney'owi nie spodobała się gra Starra na perkusji w jednym z utworów i nagrał tę partię ponownie, kiedy Starra nie było na sali. Zraniło to uczucia Starra, który postanowił opuścić zespół. Został w domu przez tydzień, bawiąc się z dziećmi i decydując, co powinien zrobić dalej ze swoim życiem. Pozostali Beatlesi tęsknili za nim i zaprosili go z powrotem. Kiedy Starr wrócił, McCartney i Harrison zasypali jego perkusję kwiatami i wiadomościami powitalnymi. Starr czuł się kochany przez swoich kolegów z zespołu i został.

Zmiany w życiu osobistym zespołu uwidoczniły się w ich nowych nagraniach. Zamiast brzmieć jak zespół pracujący razem, piosenki brzmiały jak solowi artyści pracujący z grupą wspierającą. Zaczęli też mieć problemy z dogadywaniem się. Lennon przyprowadzał Ono do studia, kiedy tylko się pojawiał, łamiąc zasadę, że nie wolno im przyprowadzać żon ani dziewczyn na sesje. Ono, która również była muzykiem, wypowiadała swoje zdanie na temat brzmienia muzyki, czym zaskakiwała wszystkich innych. Harrison również zaczął się bardziej wypowiadać, kiedy zespół grał razem.

Poza studiem, ludziom, którzy pracowali dla Beatlesów, a także ich fanom w Anglii, nie podobał się wpływ Ono na Lennona i dawali parze znać o tym często, a czasem głośno. Kiedy uczestniczyli w przedstawieniu opartym na pismach Lennona, publiczność nękała parę, pytając "Gdzie jest twoja żona, John?". Niektórzy członkowie publiczności wygłaszali rasistowskie komentarze na temat Ono, lub nazywali ją brzydką.

Nowa obecność Ono w życiu Lennona wbiła nawet klin między niego a McCartneya. Kiedy para zatrzymała się w domu McCartneya, McCartney zostawił Lennonowi list, który bardzo obraził Ono. Przyznał później, że to był tylko żart, ale Lennon czuł, że nie zna już McCartneya, skoro ten mógł go tak obrazić.

Ani Lennon, ani Ono nie mogli uwierzyć w to, jak byli traktowani przez opinię publiczną, przez ludzi, którzy pracowali dla Beatlesów, a nawet przez przyjaciół Lennona. Czuli się zranieni i znienawidzeni. Przyjaciel zasugerował im, żeby spróbowali heroiny, aby złagodzić ból, który czuli. Wkrótce obaj uzależnili się od tego narkotyku. To spowodowało problemy z ich zdrowiem i z tym, jak zachowywali się publicznie.

"Hey Jude" i "Revolution"

Nagrywanie "Białego Albumu" trwało znacznie dłużej niż zwykle Beatlesi przeznaczali na album. Ich wytwórnia, Apple Records, miała zadebiutować latem, a album miał być gotowy dopiero jesienią. W międzyczasie nagrywali piosenki na singiel, jako część debiutu. Paul McCartney odwiedził Cynthię i Juliana, w ich nowym domu. Wiedział, że zostali zranieni przez Lennona, który zostawił Cynthię dla Yoko Ono, i po drodze wymyślił piosenkę dla Juliana, żeby go pocieszyć. Jej słowa brzmiały: "Hej Jules, nie jest tak źle. Weź smutną piosenkę i uczyń ją lepszą." To przerodziło się w "Hey Jude", który stał się największym przebojowym singlem Beatlesów w historii i jedną z pierwszych popowych piosenek, która trwała dłużej niż trzy minuty.

Stroną B "Hey Jude" była "Revolution", piosenka Lennona będąca reakcją na stłumienie przez Związek Radziecki protestów studenckich w Czechosłowacji, toczącą się wojnę w Wietnamie i wezwania na całym świecie do rewolucji przeciwko status quo. Miał nadzieję, że pierwsze nagranie tego utworu stanie się kolejnym singlem zespołu, ale zostało odrzucone jako zbyt wolne i zbyt długie. Ponownie nagrał piosenkę, tym razem szybciej, leżąc na podłodze w studiu, aby nadać wokalowi więcej "uderzenia". "Hey Jude" było postrzegane jako większy potencjalny przebój, więc "Revolution" stało się stroną B. Beatlesi wykonali obie piosenki na żywo dla publiczności, a ich występy pojawiły się w The David Frost Show w Anglii i The Smothers Brothers Comedy Hour w Ameryce.

Utwory z albumu

Wśród utworów pojawiających się na "Białym Albumie" znalazł się "Back In The USSR", parodia McCartneya na temat piosenek The Beach Boys i Chucka Berry'ego. (Mike Love z Beach Boys uczestniczył w kursie Maharishiego w Indiach, w tym samym czasie co Beatlesi). McCartney zwykle grał na gitarze basowej, a Lennon na gitarze rytmicznej, na nagraniach Beatlesów, ale tym razem McCartney grał na perkusji, a Lennon przeszedł na gitarę basową do tej piosenki.

"Dear Prudence" opowiadał o siostrze Mii Farrow - Prudence, która również przebywała w aszramie w Indiach. Spędzała długie odcinki czasu na medytacji i prawie nigdy nie wychodziła na zewnątrz. Lennon napisał tę piosenkę z nadzieją, że uda mu się ją wyciągnąć na zewnątrz, by mogła spędzać czas ze wszystkimi. Styl gry na gitarze, którego użył w tej piosence (i w wielu późniejszych) to "clawhammer", technika fingerpicking, której nauczył się od Donovana, innego muzyka, który pojechał z nimi do Indii.

"Glass Onion" odnosił się do ostatnich piosenek i wydarzeń z życia Beatlesów, i dał fałszywą wskazówkę: "The Walrus was Paul". Lennon powiedział później, że podał tę linię jako żart i jako sposób na "przywitanie się z Paulem" McCartneyem. "The Continuing Story of Bungalow Bill" opowiadał o innym uczniu Maharishiego, który opuścił aśram, aby polować na tygrysy, a następnie wrócił, aby medytować. "Julia" była o matce Lennona, która zmarła dziesięć lat wcześniej, z wizerunkami Yoko Ono, której imię oznacza po angielsku "Ocean Child".

"Sexy Sadie" dotyczyło rozczarowania Lennona Maharishim: "Zrobiłeś głupca ze wszystkich". Zmienił "Maharishi" na "Sexy Sadie", na wypadek, gdyby Maharishi rzeczywiście mógł użyć przeciwko niemu jakiejś duchowej mocy (lub rozpocząć proces sądowy), ale później wyznał magazynowi Rolling Stone, o kim była ta piosenka.

"Ob-La-Di, Ob-La-Da" była piosenką retro w wykonaniu McCartneya. Jego piosenki na płycie były zróżnicowane od staroświeckich do hard rockowych, takich jak "Helter Skelter", który był o przejażdżce na wesołym miasteczku. Używał również stylu fingerpicking na gitarze akustycznej, a jego piosenki "Blackbird" i "Mother Nature's Son" zawierały tematy przyrodnicze.

Utwór "While My Guitar Gently Weeps" pokazał rozwój Harrisona jako autora piosenek i zawierał solówkę gitarową Erica Claptona. Był to pierwszy raz, kiedy solo gitarowe zostało zagrane przez osobę nie będącą Beatlesem na płycie Beatlesów. Utwór "Long Long Long" opowiadał o ponownym odkryciu przez Harrisona Boga i duchowości, gdy stał się starszy. "Savoy Truffle" było o pudełku czekoladowych cukierków Good News, które Clapton uwielbiał, ale szkodziły mu na zęby.

Ringo Starr próbował już pisać piosenki, ale większość z nich była wariacjami na temat utworów napisanych przez innych ludzi. "Don't Pass Me By" był jednym z jego pierwszych wysiłków, z lat wcześniejszych, i jednym z pierwszych, który brzmiał oryginalnie. W latach po Beatlesach napisał wiele innych piosenek. Większość z nich napisał z partnerem, Vini Poncia.

Najdziwniejszym nagraniem zawartym na płycie był "Revolution 9", awangardowy "obraz rewolucji, która się dzieje", jak to później określił Lennon. George Harrison pomagał przy pomysłach i narracji. McCartney i George Martin nie chcieli, aby ten utwór znalazł się na albumie, ale Lennon nalegał, aby go wykorzystać.

Lista utworów

Wszystkie piosenki zostały napisane i skomponowane przez Lennona/McCartneya, z wyjątkiem tych, gdzie zaznaczono.

Wydanie i odbiór

Kiedy nagrania były gotowe do masteringu, Lennon i McCartney spędzili czterdzieści osiem godzin w Abbey Road Studios, opracowując kolejność utworów na płycie. Zażywali leki pobudzające, które miały im pomóc przetrwać ten maraton. W ciągu roku zespół przeprowadził sesje zdjęciowe, ale nie mógł dojść do porozumienia w sprawie zdjęć, które miałyby znaleźć się na okładce. Zdecydowali się na gładką, białą okładkę, co nigdy wcześniej nie miało miejsca. Razem z pomocnikami zrobili kolaż z różnych zdjęć, który został dołączony do albumu jako plakat. Wykonano również zdjęcia portretowe każdego z członków zespołu. Czarno-białe odbitki pojawiły się obok tytułów piosenek na wewnętrznej stronie okładki, a kolorowe odbitki dołączone były do plakatu. Na zdjęciach nie pojawili się razem, co zostało później odebrane jako znak, że zespół się rozpada.

Album został ukończony i miał zostać wydany w listopadzie 1968 roku. Prawie w tym samym czasie ukazały się dwa "solowe albumy" Lennona i Harrisona, co spowodowało pewne problemy. Album Harrisona to Wonderwall Music, ścieżka dźwiękowa do filmu Wonderwall reżysera Joe Massota. Harrison nagrał część tego albumu w Indiach, a część w Anglii. Jedynym Beatlesem zaangażowanym w pracę nad albumem był Ringo Starr, który zagrał na perkusji w kilku utworach i uczestniczył w premierze filmu razem z Harrisonem.

Album Lennona z Ono to Two Virgins, zmontowany z nagrania, którego dokonał z Yoko Ono pierwszej nocy, gdy byli razem. Okładka zawierała parę nagich zdjęć pary, co wywołało wiele kontrowersji. EMI było chętne do masteringu i tłoczenia albumu, ale odmówiło druku okładki lub dystrybucji jakichkolwiek kopii. Apple Records zaaranżowało dla Track Records, wytwórni należącej do The Who, wydanie Two Virgins. Album był sprzedawany w "zwykłym brązowym opakowaniu", jak pornografia, i nie był hitem. Tylko kilka kopii zostało wytłoczonych w Wielkiej Brytanii, a więcej egzemplarzy zostało skonfiskowanych w Ameryce niż sprzedanych. Wielu ludzi uważało, że Lennon próbował zniszczyć swój własny wizerunek publiczny, wydając taki album. W pewnym sensie mieli rację. Lennon czuł, że album był szczerą deklaracją tego, kim "naprawdę był", pokazując się nago z kobietą, którą kochał.

Problemy na bok, The Beatles sprzedał się dobrze i był kolejnym hitem dla zespołu. Beatlesi zorganizowali imprezę z okazji wydania albumu i rozdali wczesne egzemplarze ludziom, którzy na nią przyszli. (Peter Shotton, stary przyjaciel Lennona, który pracował dla Apple, otrzymał ósmą wytłoczoną kopię, jak wspominał później w swoim pamiętniku). Starszym ludziom podobały się tradycyjnie brzmiące piosenki McCartneya. Młodszym słuchaczom podobały się rockowe i akustyczne utwory na płycie. Wiele osób zauważyło, że Harrison i Starr rozwinęli się jako autorzy piosenek, a głos Harrisona brzmiał swobodniej, płynniej i pewniej niż na wcześniejszych płytach.

Charles Manson, amerykański niedoszły muzyk z niewielką grupą zwolenników, usłyszał album w Kalifornii i uznał, że utwory "Blackbird" i "Helter Skelter" nawołują do wojny rasowej między Afroamerykanami (czarnymi) a ludźmi rasy kaukaskiej (białymi). Jego przekonania zaowocowały serią morderstw w Los Angeles w 1969 roku, ponieważ nakazał członkom swojej "Rodziny Mansona", aby próbowali wywołać taką wojnę, popełniając przestępstwa z nienawiści. Później, podczas procesu, jego prawnicy próbowali nakłonić Johna Lennona (przebywającego wówczas w Kalifornii) lub George'a Harrisona do złożenia zeznań, ale nigdy do tego nie doszło. Manson i czterej członkowie rodziny zostali skazani za wielokrotne morderstwa. Zostali skazani na egzekucję, ale kiedy Sąd Najwyższy USA unieważnił karę śmierci, ich wyroki zostały zamienione na dożywocie. Żaden z nich nigdy nie został warunkowo zwolniony.

W 1969 roku Allen Klein zaczął pracować dla Beatlesów i dla Apple Corps. Ponownie przeczytał kontrakt nagraniowy Beatlesów i zwrócił uwagę na to, że nawet po tym, jak zespół zwrócił się z siedemdziesięcioma nowymi nagraniami do EMI, nadal byli związani z tą wytwórnią kontraktem do 1976 roku i do tego czasu nie mogli przejść do żadnej innej firmy nagraniowej. Jednak fakt, że byli tak blisko spełnienia wymogu, umożliwił mu renegocjację kontraktu i uzyskanie wyższych tantiem.

Problemy osobiste, które zaczęły się ujawniać w czasie, gdy Beatlesi tworzyli "Biały Album", utrzymywały się przez następny rok, podobnie jak problemy z Apple Corps. McCartney przestał używać kokainy, podczas gdy Lennon i Ono próbowali przestać używać heroiny, ale to nie pomogło naprawić uczuć między Beatlesami. Ukończyli jeszcze dwa albumy, Let It Be i Abbey Road, ale wkrótce potem zespół się rozpadł, a Paul McCartney ogłosił w 1970 roku, że rozpoczyna karierę solową.

Z czasem cięcia budżetowe spowodowały, że okładka albumu nie była już tłoczona (zamiast tego wydrukowano tytuł) ani numerowana, ale kiedy album został ponownie wydany na płycie kompaktowej, wczesne egzemplarze ponownie otrzymały numery seryjne.