William Walton

Wczesne lata

Rodzina Waltona była muzykalna, ale mieli bardzo mało pieniędzy. Oboje jego rodzice śpiewali, a Walton śpiewał w lokalnym chórze kościelnym. Ojciec bił go, gdy popełnił błąd. Być może dlatego w późniejszym życiu był tak ostrożny w pisaniu każdej nuty.

W wieku dziesięciu lat wstąpił do chóru katedry Christ Church w Oxfordzie. Uczył się gry na fortepianie i skrzypcach. Miał zaledwie 16 lat, gdy poszedł na Uniwersytet Oksfordzki, gdzie uczęszczał do Christ Church, Oxford. Większość z tego, co wiedział o komponowaniu, nauczył się sam. Studiował partytury utworów Strawińskiego, Debussy'ego, Sibeliusa i innych. Miał też kilka lekcji u Hugh Allena, organisty katedralnego. W Oxfordzie Walton zaprzyjaźnił się z dwoma poetami: Sacheverell Sitwell i Siegfriedem Sassoonem. Większość muzyki, którą napisał w bardzo młodym wieku, zaginęła, ale hymn chóralny A Litany, napisany, gdy miał zaledwie piętnaście lat, pokazuje jego talent muzyczny z nowoczesnymi harmoniami.

Walton opuścił Oxford w 1920 roku bez dyplomu, trzykrotnie oblał egzaminy. Zamieszkał u Sitwellów, którzy przedstawili go wielu ważnym ludziom, m.in. kompozytorowi Constantowi Lambertowi i autorowi tekstów piosenek Noelowi Cowardowi. Podróżował też z Sitwellami do Włoch. W 1923 roku skomponował muzykę do jednego z wierszy Edith Sitwell. Utwór nosił tytuł Façade. Muzyka była bardzo jazzowa i niemal żartobliwa, dla wielu ludzi w tamtych czasach brzmiała bardzo nowocześnie.

W latach 20. Walton zarabiał grając na fortepianie w klubach jazzowych, ale większość czasu spędzał na komponowaniu na strychu Sitwellów. Uwertura orkiestrowa Portsmouth Point (którą zadedykował Sassoonowi) była pierwszym utworem, który pokazuje prawdziwy styl Waltona. W 1929 roku Koncert altówkowy zaczął przynosić mu prawdziwą sławę. Po nim przyszła kolej na Ucztę Belshazzara (1931), I Symfonię (1935), marsz koronacyjny Crown Imperial (1937) i Koncert skrzypcowy (1939). Wszystkie te dzieła cieszą się dziś wielką popularnością.

Po II wojnie światowej

Podczas II wojny światowej Walton nie musiał odbywać służby wojskowej, dzięki czemu miał czas na komponowanie muzyki do filmów propagandowych, takich jak The First of the Few (1942) i adaptacji Henryka V Szekspira (1944) Laurence'a Oliviera. Po skomponowaniu drugiego kwartetu smyczkowego (1946) Walton spędził większość kolejnych siedmiu lat na pisaniu opery Troilus i Kressyda (1947-1954). Opera ta nie cieszyła się zbytnią popularnością. Stało się tak dlatego, że jego muzyka była raczej romantyczna, bardzo różna od wielu nowoczesnych utworów, które były modne w latach 50-tych, zwłaszcza od muzyki Pierre'a Bouleza i jego naśladowców.

Walton skomponował także muzykę do dwóch kolejnych filmów Shakespeare'a-Oliviera - nagrodzonego Oscarem Hamleta i Ryszarda III. Walton nie zdobył jednak Oscara za żadną ze swoich szekspirowskich ścieżek dźwiękowych.

Walton zaczął wówczas pisać więcej muzyki orkiestrowej: Koncert wiolonczelowy (1956), II Symfonię (1960), Wariacje na temat Hindemitha (1963). Zaczęły go spotykać liczne zaszczyty: W 1951 r. został pasowany na rycerza, a w 1968 r. otrzymał Order Zasługi. Jego jednoaktowa opera komiczna The Bear, wystawiona na Aldeburgh Festival w 1967 roku, spodobała się publiczności, a o nową muzykę pytali go ludzie z całego świata. Jego cykle pieśni z tego okresu były wykonywane po raz pierwszy przez znanych śpiewaków, takich jak Peter Pears i ElisabethSchwarzkopf.

W ostatnich latach życia Walton miał coraz większe trudności z komponowaniem. Próbował skomponować trzecią symfonię dla André Previna, ale później zrezygnował. Jego ostatnie dzieła to głównie muzyka kościelna lub przeróbki starszych utworów. W 1949 roku wraz z argentyńską żoną Susaną Gil osiadł na włoskiej wyspie Ischia. Zmarł tam w 1983 roku.

Od czasu jego śmierci muzyka Waltona jest często wykonywana i nagrywana. Ludzie nie uważają go już za staromodnego, ale za kompozytora, który miał bardzo silną osobowość, co wyraźnie słychać w jego muzyce.

W 1951 r. Walton został pasowany na rycerza, a w 1967 r. na członka Orderu Zasługi.