Julius Streicher

Wczesne życie

Streicher urodził się w Fleinhausen w Bawarii. Był nauczycielem w szkolepodstawowej.

W 1913 r. Streicher ożenił się w Norymberdze z Kunigunde Roth, córką piekarza.

W następnym roku wybuchła I wojna światowa. Streicher wstąpił do armii niemieckiej. W czasie wojny został odznaczony Krzyżem Żelaznym. Do czasu zakończenia wojny w 1918 roku Streicher był porucznikiem.

Streicher i jego żona mieli dwóch synów: Lothara (ur. w 1915 r.) i Elmara (ur. w 1918 r.).

Nazizm

W 1919 r. Streicher działał w antysemickiej organizacji Schutz- und Trutz-Bund. W 1920 r. zwrócił się do nowo powstałej Niemieckiej Partii Socjalistycznej (Deutschsozialistische Partei). Ta partia polityczna miała prawie takie same idee jak partia nazistowska. Streicher chciał uczynić ją bardziej antysemicką. Większość członków Niemieckiej Partii Socjalistycznej nie chciała tego, więc Streicher i jego zwolennicy przenieśli się w 1921 r. do Niemieckiej Wspólnoty Roboczej (Deutsche Werkgemeinschaft).

Niemiecka Wspólnota Robocza chciała zjednoczyć wszystkie różne grupy antysemickie w Niemczech. W 1922 r. Streicher połączył swoich zwolenników z Adolfem Hitlerem. Dzięki temu liczba członków partii nazistowskiej wzrosła niemal dwukrotnie. Sprawiło to również, że Hitler był wdzięczny Streicherowi do końca życia.

Streicher brał udział w puczu piwnym w Monachium w 1923 roku. W tym samym roku założył rasistowską gazetę Der Stürmer. Był również jej redaktorem. Streicher wykorzystywał gazetę do wzniecania głębokiej nienawiści do wszystkiego i wszystkich Żydów. W okresie największej popularności, w 1935 roku, Der Stürmer czytało około 480.000 osób.

W gazecie Streicher dowodził, że Żydzi przyczynili się do problemów finansowych Niemiec w latach dwudziestych. Problemy te obejmowały bezrobocie, inflację i depresję gospodarczą (brak wystarczającej ilości pieniędzy w gospodarce). Twierdził, że Żydzi uczynili z białych ludzi niewolników i byli odpowiedzialni za ponad 90 procent prostytutek w Niemczech.

Po ponownym założeniu partii nazistowskiej Streicher został Gauleiterem (przywódcą okręgu) Frankonii. Po roku 1933 praktycznie rządził miastem Norymbergą. Otrzymał przydomek "Król Norymbergi" i "Bestia Frankonii".

W 1940 r. nazistowscy przywódcy odebrali Streicherowi wszystkie stanowiska i władzę w partii nazistowskiej. Zrobili to, ponieważ:

• Wywołał skandal, kradnąc mienie żydowskie po Nocy Kryształowej.
• Rozpowszechniał nieprawdziwe historie na temat Hermanna Göringa
• Przeprowadził kilka ataków na innych liderów dystryktu
• Uprawiał seks z kobietami, które nie były jego żonami, nie próbując tego ukrywać

Streicher pozostawał jednak w dobrych stosunkach z Adolfem Hitlerem aż do śmierci Hitlera 30 kwietnia 1945 roku.

7 maja Niemcy poddały się, kończąc tym samym wojnę w Europie. Dwa tygodnie później, 23 maja, Streicher został schwytany przez Amerykanów. Na kilka dni przed aresztowaniem ożenił się ze swoją byłą sekretarką Adele Tappe. Jego pierwsza żona, Kunigunde Streicher, zmarła w 1943 r. po 30 latach małżeństwa.

W Noc Kryształową naziści zniszczyli wiele żydowskich sklepów i synagog. Streicher miał kłopoty za kradzież mienia żydowskiego po Nocy Kryształowej.

Proces i egzekucja

Julius Streicher został uznany za winnego zbrodni przeciwko ludzkości podczas norymberskiego procesu w sprawie zbrodni wojennych. Został skazany na karę śmierci 1 października 1946 roku.

Streicher nie był członkiem wojska w czasie II wojny światowej. Nie brał też udziału w planowaniu Holocaustu, inwazji na Polskę czy inwazji sowieckiej. Ponieważ jednak tak bardzo popierał nienawiść i eksterminację Żydów, prokuratorzy postanowili osądzić go za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Ostatnie słowa Streichera w dniu 16 października 1946 r. brzmiały: "Heil Hitler" i "Bolszewicy kiedyś cię powieszą!". Podobno zawołał też "Purim Fest 1946!". Myślał, że Żydzi zapoczątkują nowe święto w dniu, w którym on i jego koledzy naziści zostaną powieszeni, tak jak zapoczątkowali Purim, aby uczcić egzekucję Hamana.

Egzekucja Streichera nie przebiegła zgodnie z planem. Większość naocznych świadków twierdzi, że zginął raczej przez powolne duszenie niż przez szybkie skręcenie karku. Zdarzało się to również innym nazistom. Stało się tak z powodu rodzaju powieszenia zastosowanego w Norymberdze. Być może kat musiał w końcu zabić Streichera, który jeszcze jakiś czas po powieszeniu jęczał i kołysał się na linie.

Powiązane strony

• Holocaust
• Antysemityzm
• Propaganda