2. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Tło

Kiedy Ameryka była kolonizowana przez kraje europejskie, broń palna była bardzo ważna dla kolonistów. Kiedy Europejczycy przybyli do Ameryki, przywieźli ze sobą ideę własności ziemi przez jednostkę. Otrzymali to prawo od swojego króla poprzez nadania ziemskie. Było to zupełnie obce dla rdzennych Amerykanów, którzy uważali, że dane terytorium należy do plemienia. Koloniści bronili swoich roszczeń przed rdzennymi Amerykanami i innymi Europejczykami, których królowie mogli przyznać im te same ziemie. Potrzebowali również broni palnej do polowań. W wielu miastach i wsiach mężczyźni byli zobowiązani do posiadania broni palnej w celu obrony społeczności. Większość kolonistów przybywających do Ameryki w XVII wieku nie miała doświadczenia jako żołnierze. Brytyjczycy trzymali w koloniach niewielu żołnierzy, a koloniści szybko odkryli, że muszą zakładać milicje.

W koloniach obowiązywały prawa milicyjne, które wymagały, by każdy zdolny do walki biały mężczyzna był gotowy do służby w milicji i miał własną broń. W latach 1774 i 1775 rząd brytyjski, który był teraz bardziej obecny, próbował rozbroić amerykańskich kolonistów. To spowodowało, że koloniści zaczęli tworzyć prywatne milicje, niezależne od kontroli gubernatorów wyznaczonych przez rząd brytyjski. Minutemen, którzy walczyli z armią brytyjską w bitwach pod Lexingtoni Concord, byli niezależną milicją.

Po wojnie rewolucyjnej twórcy Konstytucji, podobnie jak większość ówczesnych Amerykanów, nie ufali stałym armiom i ufali milicji. Po wojnie rewolucyjnej Amerykanie zaufali milicji stanowej, która miała bronić kraju. Artykuły Konfederacji, pierwsza konstytucja nowego narodu, wzywały każdy stan do utrzymywania dobrze uzbrojonej milicji. Kongres mógł powołać milicję do obrony kraju przed jakimkolwiek obcym mocarstwem. Jednak Kongres mógł utworzyć stałą armię tylko wtedy, gdy dziewięć z trzynastu stanów wyraziło na to zgodę. Była to jedna ze słabości, która doprowadziła do Konwencji Konstytucyjnej w 1787 roku i uchwalenia nowej konstytucji.

W XVIII wieku słowo "armia" oznaczało najemników. Amerykanie nie ufali stałym armiom i obawiali się, że mogą zostać użyte do przejęcia władzy w kraju. Ludzie wciąż pamiętali OliveraCromwella i jego wojskową dyktaturę w Anglii.

Konstytucje państwowe

Wirginia była jedną z pierwszych kolonii, które przyjęły konstytucję stanową. Zawierały one słowa: "dobrze uregulowana milicja, złożona z całego ludu, wyszkolona do walki, jest właściwą, naturalną i bezpieczną obroną wolnego państwa". W ślad za nimi poszły inne stany, zamieszczając podobne sformułowania w swoich konstytucjach. Pensylwania oświadczyła: "lud ma prawo do noszenia broni dla obrony własnej i stanu; a ponieważ stałe armie w czasie pokoju są niebezpieczne dla wolności, nie powinny być utrzymywane; wojsko powinno być ściśle podporządkowane władzy cywilnej i przez nią zarządzane".

W 1781 roku Kongres Kontynentalny zatwierdził Artykuły Konfederacji. Uznał on, że trzynaście pierwotnych stanów ma prawo do samodzielnego rządzenia. Działały one wspólnie, aby mieć kongres, ale nie zapewniły żadnych pieniędzy na jego funkcjonowanie. Nie było prezydenta ani systemu sądowniczego. Ta konfederacja stanów okazała się być bardzo kiepską formą rządu centralnego.

Konwencja Filadelfijska z 1787 r.

Konwencja Konstytucyjna obradowała w Filadelfii, w stanie Pensylwania, od 25 maja do 17 września 1787 roku. Celem Konwencji była rewizja Artykułów Konfederacji. Stało się jednak jasne, że wielu jej członków, w tym James Madison i Alexander Hamilton, chciało raczej stworzyć nowy rząd niż naprawić istniejący. Delegaci wybrali George'a Washingtona na przewodniczącego Konwencji. W końcu zgodzili się na Plan Wirginii Madisona i zaczęli wprowadzać zmiany. Wynikiem tego była Konstytucja Stanów Zjednoczonych i obecna forma rządu.

Ustawa o prawach

Debata nad konstytucją w Filadelfii doprowadziła do powstania dwóch grup: federalistów i antyfederalistów. Federaliści chcieli silnego rządu centralnego. Antyfederaliści chcieli, by rządy stanowe miały więcej władzy. Głosowanie nad nową konstytucją odbyło się dzięki obietnicy federalistów, że poprą oni Bill of Rights, która miała zostać dodana do konstytucji.

Pierwotnie Kongres zaproponował stanom 12 poprawek. Jednak stany ratyfikowały tylko dziesięć z nich. Bill of Rights, jak nazwano 10 pierwszych poprawek, pierwotnie odnosiła się do rządu krajowego, a nie do stanów. Wiele stanów miało już swoją własną Bill of Rights. Bill of Rights została ratyfikowana i weszła w życie w 1791 roku.

Różne interpretacje

Druga Poprawka powstała w wyniku połączenia kilku propozycji i uproszczenia ich do zaledwie 27 słów. To uproszczenie spowodowało wiele debat na temat posiadania broni i praw jednostki. Historycy, sędziowie i inni wielokrotnie szukali zamierzonego znaczenia przez osiemnastowiecznych autorów tej poprawki. Różne interpretacje Drugiej Poprawki wciąż wywołują publiczne debaty na temat przepisów dotyczących broni palnej i jej kontroli.

Kapitalizacja i interpunkcja

W 2007 roku Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Okręgu Dystryktu Kolumbii rozpatrywał sprawę o nazwie Heller przeciwko Dystryktowi Kolumbii. W tamtym czasie posiadanie broni w Waszyngtonie było nielegalne dla zwykłych Amerykanów. Aby zdecydować, czy jest to sprzeczne z Drugą Poprawką, sąd przyjrzał się bardzo uważnie kapitalizacji i interpunkcji w poprawce, aby dowiedzieć się, co dokładnie mieli na myśli jej autorzy.

Sędzia Laurence H. Silberman jest autorem decyzji sądu. Uznał on zakaz posiadania broni przez Dystrykt Kolumbii za nieważny. Decyzja opierała się na drugim przecinku (po słowie "stan") jako dowodzie na to, że Druga Poprawka zezwala jednostkom na prawo do noszenia broni. Jest to dodatek do praw stanowych do utrzymywania milicji.

Druga Poprawka ratyfikowana przez Stany i zatwierdzona przez Sekretarza Stanu, Thomasa Jeffersona, mówiła:

"Dobrze uregulowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa, prawo narodu do posiadania i noszenia broni nie może być naruszone".

Wersja uchwalona przez Kongres i podpisana przez prezydenta Jerzego Waszyngtona (ale nigdy nie ratyfikowana przez Stany) mówiła:

"Dobrze wyregulowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa, prawo obywateli do posiadania i noszenia broni nie może być naruszone."

W dniu 25 czerwca 2008 roku Sąd Najwyższy zgodził się z decyzją Sądu Apelacyjnego. (W Sądzie Najwyższym sprawa nosiła nazwę District of Columbia v. Heller).

Decyzje przełomowe

• W 1939 r. Sąd Najwyższy USA podjął przełomową decyzję w sprawie United States v. Miller (307 U.S. 174 (1939)). Sąd uznał, że Kongres może zabronić ludziom posiadania określonej broni (w tym przypadku strzelby z piłą), ponieważ strzelba nie pomoże w utrzymaniu dobrze uregulowanej milicji. Sąd stwierdził, że celem Drugiej Poprawki jest zapewnienie skuteczności wojska.
• Sprawa District of Columbia v. Heller (554 U.S. 570 (2008)), była kolejną przełomową sprawą. Po raz pierwszy od prawie 70 lat Sąd Najwyższy zastosował Drugą Poprawkę do przeglądu przepisów dotyczących kontroli broni. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w decyzji 5-4 orzekł, że Druga Poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych ma zastosowanie w okręgu federalnym i chroni prawo jednostki do posiadania broni palnej w celach zgodnych z prawem. Uderzyło to w zakaz posiadania broni ręcznej w stolicy, ponieważ naruszał on prawa obywateli wynikające z Drugiej Poprawki. Decyzja ta nazwała również sprawę United States v. Miller wyjątkiem od ogólnej zasady, że Amerykanie mogą posiadać broń palną. Sąd powiedział:
• Ludzie, którzy przestrzegają prawa, nie mogą używać strzelb z piłą do jakichkolwiek legalnych celów.
• Przepisy dotyczące podobnej broni, która nie może być użyta do żadnych legalnych celów, nie naruszałyby Drugiej Poprawki
• Przepisy, które powstrzymywałyby przestępców i osoby chore psychicznie od posiadania broni, nie naruszałyby Drugiej Poprawki.
• W sprawie McDonald v. Chicago (561 U.S. 742 (2010)) Sąd Najwyższy w decyzji 5-4 stwierdził, że miasto Chicago nie może zdelegalizować posiadania broni ręcznej przez obywateli. Sąd orzekł, że prawo jednostki do "posiadania i noszenia broni" chronione przez Drugą Poprawkę jest włączone do Klauzuli Należytego Procesu z Czternastej Poprawki. Sąd uznał, że ma ona zastosowanie do stanów.