Kamikaze

Historia

Po ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku japońska marynarka wojenna i jej siły powietrzne zostały pokonane w kilku ważnych bitwach, jak Midway i Morze Filipińskie. Stracili wiele okrętów (w tym prawie wszystkie japońskie lotniskowce), setki samolotówmyśliwskich i wielu swoich najlepszych pilotów. Japoński przemysł był mały i bardzo słaby w porównaniu z przemysłem amerykańskim. Z tego powodu Stany Zjednoczone bardzo szybko wymieniły utracone statki i samoloty na lepsze, ale Japonia mogła zarobić tylko kilka, i to słabej jakości. W latach 1943-44 siły alianckie posuwały się w kierunku Japonii. Podczas Bitwy o Morze Filipińskie, w dniach 19-20 czerwca 1944 r., siły japońskie zostały zepchnięte z powrotem na Filipiny.

15 lipca Saipan (na Marianach Północnych) został zdobyty przez siły alianckie. Przejęcie Saipanu umożliwiło Siłom Powietrznym Armii Stanów Zjednoczonych zaatakowanie samej Japonii za pomocą bombowców B-29 Superfortress. Po upadku Saipanu japońscy dowódcy wiedzieli, że Alianci spróbują następnie zdobyć Filipiny. Filipiny były bardzo ważne, ponieważ znajdowały się między polami naftowymi Azji Południowo-Wschodniej a Japonią. Gdyby Japonia straciła kontrolę nad Filipinami, mieliby niewiele paliwa na swoje statki. 17 października Alianci rozpoczęli atak na Filipiny w bitwie pod Leyte Gulf.

Wiceadmirał Takijiro Onishi był odpowiedzialny za japońskie siły powietrzne w Manili. Zrozumiał, że nie da się wygrać bitwy przy tak niewielkiej liczbie samolotów i wyszkolonych pilotów. Z tego powodu zdecydował się utworzyć samobójcze siły ataku, Specjalną Jednostkę Atakową. Grupa 24 uczniów zgłosiła się na ochotnika do tej misji. Siły Specjalnego Ataku zostały zorganizowane w 4 grupy: Jednostka Shikishima, Jednostka Yamato, Jednostka Asahi i Jednostka Yamazakura. Nazwy te zostały zaczerpnięte z wiersza patriotycznego (waka lub tanka), napisanego przez japońskiego poetę klasycznego Motoori Norinaga: (敷島の 大和心を 人問はば 朝日に匂う). Wiersz brzmi: "Shikishima no Yamato-gokoro wo hito towaba, asahi niou yamazakura bana".

Jeśli ktoś pyta o ducha Yamato (Duch Starej/Prawdziwej Japonii) z Shikishimy (poetycka nazwa dla Japonii) - to właśnie kwiaty yamazakury (kwiat wiśni górskiej) pachną w Asahi (wschodzące słońce). (Mniej dosłowne tłumaczenie mogłoby być odczytane jako: Jeśli ktoś pyta o ducha Japonii, to właśnie kwiaty wiśni górskiej pachną we wschodzącym słońcu. )

Japończycy zostali pokonani w bitwie pod Leyte Gulf, ale Specjalne Siły Atakowe odniosły wielki sukces. Pierwszy atak kamikadze miał miejsce 21 października 1944 r. na okręt flagowy australijskiej marynarki wojennej HMAS Australia. W ataku zginęło 30 marynarzy, w tym jego kapitan Emile Dechaineux, a wielu innych zostało rannych. Do 26 października zaatakowanych zostało 47 kolejnych okrętów alianckich. Większość z nich została poważnie uszkodzona lub zatopiona, tak jak amerykański lotniskowiec USS St. Lo.

Ten wczesny sukces przekonał japońskich dowódców do kontynuowania ataków kamikadze. Wielu innych pilotów zostało zwerbowanych do pełnienia funkcji kamikadze. W ciągu kilku następnych miesięcy, ponad 2,000 samolotów dokonało takich ataków. Kiedy japońskie zapasy samolotów zaczęły się wyczerpywać, zbudowano nowe modele niskiej jakości do tych misji. Niektóre z nich, jak Nakajima Ki-115 Tsurugi, były wykonane w większości z drewna i zużytych zapasów starszych silników. Podwozie samolotu było zazwyczaj zrzucane przez pilota po starcie, aby mógł on wykorzystać je w innych samolotach, ponieważ nie lądowałby ponownie. Planowane były podobne programy samobójczych ataków, w tym bomby rakietowe z pilotami (zwane Ohka) i torpedy podwodne (Kaiten).

Punktem kulminacyjnym ataków kamikadze były ataki od 6 kwietnia do 25 maja 1945 r. podczas bitwy pod Okinawą w ramach operacji Kikusui ("pływające chryzantemy"). W tym czasie miało miejsce siedem ważnych fal ataków, w których wzięło udział ponad 1500 samolotów kamikadze. Ponieważ ich szkolenie było zbyt krótkie, a ich samoloty słabo wykonane, piloci kamikadze byli łatwym celem dla doświadczonych pilotów alianckich, którzy również mieli znacznie lepsze samoloty. Ale mimo to, kamikadze, które uciekły przed ogniem przeciwlotniczym i nieprzyjacielskimi samolotami myśliwskimi, wyrządziły ogromne szkody flocie alianckiej. Alianci wygrali bitwę, ale stracili wiele statków i ludzi z powodu ataków kamikadze. Do końca bitwy co najmniej 21 amerykańskich okrętów zostało zatopionych przez kamikadze. Niektóre okręty z innych alianckich marynarki wojennej również zostały zatopione, a dziesiątki innych zostało uszkodzonych.

Setki dodatkowych samolotów kamikadze były gotowe do obrony Japonii przed inwazją. Jednak wraz z poddaniem się Japonii 15 sierpnia po bombardowaniach atomowych Hiroszimy i Nagasaki oraz ogłoszeniu wojny przez Związek Radziecki, nigdy więcej nie zostały one użyte.

Kiyoshi Ogawa, pilot kamikadze, uderzył w lotniskowiec USS Bunker Hill (patrz zdjęcie po prawej).


Wzgórze Bunkrowe USS zostało uderzone 11 maja 1945 r. przez Ogawę (patrz zdjęcie po lewej) i kolejne kamikadze w pobliżu Kjuszu. Z załogi liczącej 2600 osób zginęło 372 marynarzy.


USS Columbia zostaje zaatakowana przez kamikadze 6 stycznia 1945 roku.


Kamikaze uderza w Kolumbię, zabijając 13 marynarzy i raniąc 44.

Skutki

Najważniejszym efektem tych ataków było wywołanie strachu wśród żołnierzy alianckich. Kiedy amerykańskie okręty wyruszały na ostatnie bitwy, załogi bardzo bały się pilotów kamikadze. Do końca II wojny światowej japońska marynarka wojenna poświęciła 2.525 pilotów kamikadze, a siły powietrzne straciły 1.387. Japoński rząd powiedział, że misje zatopiły 81 okrętów i uszkodziły 195. Twierdzili oni również, że ataki kamikadze były przyczyną 80% śmierci aliantów w ostatnich latach wojny.

Amerykańskie źródła twierdzą, że kamikaze zatopiły mniej statków niż mówią Japończycy. Ale mimo to, zgadzają się, że wyrządzili bardzo duże szkody. Według źródła amerykańskiego Sił Powietrznych, atakujący kamikadze zatopili 34 okręty Marynarki Wojennej, uszkodzili 368 innych, zabili 4,900 marynarzy i ranili ponad 4,800. W książce z 2010 roku historyk Robin Rielly powiedział, że około 60 amerykańskich okrętów zostało zatopionych przez kamikadze, a ponad 400 zostało przez nie uszkodzonych.

Przekonania Kamikadze

Wielu pilotów kamikadze zaoferowało się jako wolontariusze do misji. Byli oni zazwyczaj bardzo młodzi, między 18 a 24 rokiem życia. Wierzyli, że śmierć podczas uderzenia na wrogów Japonii i Cesarza w dół jest bardzo honorową śmiercią. Ta zasada była tradycyjna od czasów samurajów i nadawała wielkie znaczenie poczuciu obowiązku i posłuszeństwa. Idea ta nosiła nazwę Giri ("Obowiązek") i była częścią kodeksu postępowania japońskich wojowników od czasów średniowiecza, Bushido. Wielu młodych mężczyzn poświęciło się z wolnej woli, ponieważ te przekonania i ich miłość do ojczyzny były dla nich najważniejsze. Podręcznik pilota tokkōtai mówił pilotom, by nigdy nie zamykali oczu. Było to spowodowane tym, że gdyby pilot zamknął oczy, nie trafiłby w cel. W ostatnich chwilach przed katastrofą pilot miał krzyczeć "Hissatsu!". ("Critical Strike!") tak głośno, jak tylko mógł.

Jednak wielu innych zrobiło to z powodu presji społecznej. Nie oferowanie siebie jako wolontariusza było oznaką tchórzostwa i hańby. Kilku zawodowych pilotów, którym rozkazano dokonać ataków samobójczych, robiło to z powodu posłuszeństwa wojskowego, a nie z powodu honoru. Jeden z pierwszych pilotów kamikadze, porucznik Yukio Seki, napisał po prawie przymusowym zgłoszeniu się na ochotnika:

Przyszłość Japonii jest blada, jeśli zostanie ona zmuszona do zabicia jednego z najlepszych pilotów. Nie jadę na tę misję dla cesarza ani dla Imperium... Idę, bo tak mi kazano.

Zazwyczaj odbywała się specjalna ceremonia przed wyjazdem na walkę. Piloci pili sake i jedli kulkę ryżu. Otrzymywali medale i miecz katana. Założyli opaskę na głowę z wschodzącym słońcem i sennibari, "pas tysiąca szwów" wykonany przez tysiąc kobiet, które zrobiły po jednym szwie. Wiele razy zabierały ze sobą modlitwy napisane przez ich rodziny. Według legendy, młodzi piloci na misjach kamikadze wielokrotnie latali na południowy zachód od Japonii nad 922-metrową (~3000 stóp) Górą Kaimon. Piloci misji samobójczych spojrzeli przez ramię, aby to zobaczyć, i pożegnali się z krajem. Inna legenda mówi, że piloci kamikadze zrzucili kwiaty z powietrza, gdy wyruszyli na ostatnią misję. Mówi się, że w niektórych miejscach, jak na przykład na wzgórzach w pobliżu lotniska Kikajima, od tamtych czasów kwitną łóżka chabru, które kwitną na początku maja.

Niektórzy ważni wojskowi, którzy przeżyli wojnę, krytykowali plan kamikaze po latach. Saburo Sakai, mistrz czasu wojny powiedział:

Kamikadze to atak z zaskoczenia, zgodnie z naszą starożytną taktyką wojenną. Ataki niespodziewane będą udane za pierwszym razem, może dwa lub trzy razy. Ale jaki głupiec kontynuowałby te same ataki przez dziesięć miesięcy? Cesarz Hirohito musiał zdać sobie z tego sprawę. Powinien był powiedzieć "Stop".

Licealistki pożegnały się z pilotami Kamikadze z gałęziami kwitnącej wiśni w bitwie pod Okinawą 12 kwietnia 1945 roku.

Powiązane strony

• Mongolskie inwazje na Japonię