Homo heidelbergensis

Odkrycie

W 1907 r. archeolog znalazł skamielinę dolnej szczęki w Mauer, niedaleko Heidelbergu w Niemczech. Niektórzy naukowcy uważali, że ta dolna szczęka była tak różna od innych, że należała do nieodkrytego gatunku. Nazwali ten gatunek Homo heidelbergensis.

Później archeolodzy znaleźli szczątki w Arago we Francji i Petralonie w Grecji, które według nich pochodziły od Homo heidelbergensis. Najlepsze znalezione dowody na istnienie tych hominidów pochodzą z okresu między 600 000 a 400 000 lat temu. Narzędzia kamienne używane przez H. heidelbergensis były bardzo podobne do narzędzi z Acheulean używanych przez Homo erectus.

Homo heidelbergensis może być bezpośrednim przodkiem zarówno Homo neanderthalensis w Europie, jak i Homo sapiens. Niektórzy eksperci uważają, że "Człowiek z Rodezji", znaleziony w Afryce, należy do grupy Homo heidelbergensis.

Interpretacje

Homo antecessor i H. heidelbergensis mogły mieć tego samego przodka: Homo ergaster z Afryki. Zasadniczo H. ergaster nie różnił się zbytnio od H. heidelbergensis. Jednakże H. heidelbergensis miał większą mózgoczaszkę. Przeciętnie ich czaszki miały 1100 - 1400 cm³ przestrzeni wewnątrz. (Przeciętny współczesny człowiek ma 1350 cm³ przestrzeni wewnątrz czaszki). H. heidelbergensis miał też bardziej zaawansowane narzędzia i zachowania niż H. ergaster. Z tych powodów H. heidelbergensis został sklasyfikowany jako odrębny gatunek.

H. heidelbergensis był wyższy i bardziej muskularny niż współcześni ludzie. Samce heidelbergensis miały średnio około 1,75 m (5 ft 9 in) wzrostu i 62 kg (136 lb). Samice miały średnio 1,57 m (5 ft 2 in) i 51 kg (112 lb).

Byli dobrymi myśliwymi

Ślady cięć na dzikich jeleniach, słoniach, nosorożcach i koniach świadczą o tym, że H. heidelbergensis polował, zabijał i rzeźbił te zwierzęta. Niektóre z tych zwierząt ważyły nawet 700 kg (1500 lb) lub więcej.

W tej epoce na kontynencie europejskim żyły nieistniejące już dzikie zwierzęta, takie jak mamuty, lwy europejskie i irlandzkie łosie.

Mogli pochować swoich zmarłych

Ostatnie odkrycia w Atapuerca sugerują, że H. heidelbergensis mógł być pierwszym gatunkiem z rodzaju Homo, który grzebał swoich zmarłych. Jednak naukowcy wciąż spierają się o to, czy jest to prawda.

Niektórzy eksperci uważają, że H. heidelbergensis, podobnie jak jego potomek H. neanderthalensis, nauczył się prymitywnej formy języka.

Naukowcy nie znaleźli żadnych form sztuki ani wyrafinowanych artefaktów wykonanych przez H. heidelbergensis, innych niż narzędzia kamienne. Jednakże archeolodzy znaleźli czerwoną ochrę, minerał, który może być użyty do stworzenia czerwonego pigmentu, który może być użyty jako farba. Tę możliwą farbę znaleźli w wykopaliskach Terra Amata na południu Francji.

Współczesne znaleziska

Człowiek z Boxgrove

W 1994 r. brytyjscy naukowcy odkopali kość piszczelową dolnego hominina zaledwie kilka mil od kanału La Manche. Kość znaleźli wraz z setkami starożytnych siekier ręcznych w kamieniołomie Boxgrove. Częściowa kość nogi datowana jest na 478 000 - 524 000 lat.

Odkrywcy wierzą, że szczątki te pochodzą od H. heidelbergensis. Jednak niektórzy inni naukowcy uważają, że szczątki te pochodzą z wczesnego H. neanderthalensis. Przed odkryciem w Gran Dolina, Boxgrove było miejscem najwcześniejszych szczątków homininów w Europie.

Kość piszczelowa została przeżuta przez dużego drapieżnika. Sugeruje to dwie możliwości. Osobnik ten mógł zostać zabity przez lwa lub wilka. Mógł też umrzeć z innej przyczyny, a jego niepogrzebane zwłoki mogły zostać zjedzone po śmierci.

Sima de los Huesos

Począwszy od 1992 roku, hiszpański zespół zlokalizował ponad 5,500 ludzkich kości, które mają co najmniej 350,000 lat w miejscu Sima de los Huesos. Miejsce to znajduje się w Sierra de Atapuerca, w północnej Hiszpanii. Jama zawiera skamieniałości być może 28 osobników, wraz ze szczątkami Ursus deningeri, innych drapieżników i biface zwanego Excalibur. Niektórzy naukowcy uważają, że ten acheulański topór, wykonany z czerwonego kwarcytu, był swego rodzaju rytualną ofiarą pogrzebową. Jeśli tak, to byłby to najwcześniejszy znany dowód na istnienie praktyki pogrzebowej.

Dziewięćdziesiąt procent wszystkich znanych szczątków H. heidelbergensis pochodzi z tego miejsca. Skamieniałe kości jamy zawierają:

• Kompletna czaszka (czaszka 5), zwana Miguelón, oraz fragmenty innych czaszek, takich jak czaszka 4, zwana Agamenón, i czaszka 6, zwana Rui (od El Cida, lokalnego bohatera).
• Kompletna miednica (miednica 1), nazwana Elvis, dla upamiętnienia Elvisa Presleya.
• Żuchwy, zęby i wiele kości postczaszkowych (takich jak kości udowe, kości dłoni i stóp, kręgi i żebra)

Rzeczywiście, pobliskie miejsca zawierają jedyne znane i kontrowersyjne skamieniałości Homo antecessor.

Suffolk, Anglia

W 2005 roku zęby i narzędzia krzemienne z nornika wodnego Mimomys savini, który jest używany do datowania innych gatunków, zostały znalezione w klifach w Pakefield koło Lowestoft w Suffolk w Anglii. Sugeruje to, że homininy istniały w Anglii 700.000 lat temu. Te homininy mogły być krzyżówką H. antecessor i H. heidelbergensis.