Homo erectus

Niektóre cechy charakterystyczne

H. erectus miał większą pojemność czaszki (wielkość mózgu) niż wcześniejszy Homo habilis. Najwcześniejsze szczątki H. erectus mają czaszkę o pojemności 850 cm³, podczas gdy najnowsze okazy jawajskie mierzą do 1100 cm³. Pokrywa się ona z tą u H. sapiens: kość czołowa jest mniej nachylona, a łuk zębowy mniejszy niż u australopiteki. Twarz jest bardziej pionowa (mniej wystająca) niż u australopiteki czy H. habilis, z dużymi grzebieniami brwiowymi i mniej wydatnymi kośćmi policzkowymi.

Te wczesne homininy stały około 1,79 m (5 ft 10 in), Tylko 17 procent współczesnych ludzi płci męskiej jest wyższych. Były smukłe, z długimi rękami i nogami.

Dymorfizm płciowy między samcami i samicami był nieco większy niż u współczesnego człowieka, przy czym samce były o około 25% większe od samic. Odkrycie szkieletu KNM-WT 15000, "chłopca z Turkany" (Homo ergaster), dokonane w pobliżu jeziora Turkana w Kenii przez Richarda Leakeya i Kamoyę Kimeu w 1984 r., jest jednym z najbardziej kompletnych odkrytych szkieletów hominidów i w znacznym stopniu przyczyniło się do interpretacji ewolucji fizjologicznej człowieka.

Narzędzia

Najbardziej charakterystycznym narzędziem erectusa była siekiera ręczna z Acheulean, wynaleziona po raz pierwszy 1,8 miliona lat temu (mya). Siekiera ta była wykonywana przez odłupywanie odpowiedniego kamienia za pomocą młotka. Później neandertalczycy używali miękkiego młotka wykonanego z kości poroża jelenia, aby wytwarzać lepsze narzędzia. Acheuleańska siekiera ręczna przetrwała ponad milion lat jako główne narzędzie. Jego głównym zastosowaniem było rzeźbienie mięsa. Wiemy o tym, ponieważ różne zastosowania pozostawiają różne mikrouszkodzenia na powierzchniach siekier ręcznych.

Potomkowie i podgatunki

Homo erectus pozostaje jednym z najbardziej udanych i długowiecznych gatunków z rodzaju Homo. Powszechnie uważa się, że dał on początek wielu gatunkom i podgatunkom potomnym. Najstarszy znany okaz starożytnego człowieka został znaleziony w południowej Afryce.

• Homo erectus:

Homo ergaster, Homo erectus pekinensis,

• Inne pokrewne gatunki:

Homo antecessor, Homo cepranensis, Homo floresiensis, Homo georgicus Homo heidelbergensis, Homo neanderthalensis, Homo rhodesiensis, Homo sapiens,

Poszczególne skamieniałości

Niektóre z głównych skamieniałości Homo erectus:

• Indonezja (wyspa Jawa): Trinil 2 (holotyp), kolekcja Sangiran, kolekcja Sambungmachan, kolekcja Ngandong
• Chiny: Lantian (Gongwangling i Chenjiawo), Yunxian, Zhoukoudian, Nanjing, Hexian
• Indie: Narmada (status taksonomiczny sporny!)
• Kenia: WT 15000 (Nariokotome), ER 3883, ER 3733
• Tanzania: OH 9
• Wietnam: Północny, Tham Khuyen, Hoa Binh
• Republika Gruzji: Kolekcja Dmanisi
• Turcja: Skamielina z Kocabas

Najnowsze badania

Kopalne czaszki H. erectus znalezione na Jawie w latach 30-tych XX wieku zostały niedawno ponownie datowane. Znaleziono 12 czaszek (górna część czaszki) i dwie dolne kości nóg. Najnowsze badania pokazują, że na Jawie H. erectus przetrwał do około 100 000 lat temu. Badania te dają ostateczny wiek między 117 000 a 108 000 lat temu. Jest to znacznie dłuższe przetrwanie niż w jakiejkolwiek innej części świata, tak dalece jak jest to znane. Oznacza to, mówi raport, że H. erectus był nadal wokół, gdy nasz własny gatunek był [gdzie indziej] chodzenie po Ziemi. Jawa jest wyspą i przypuszczalnie nie została jeszcze odkryta przez neandertalczyków lub nasz własny gatunek. Szczątki sugerują, że nasz własny gatunek nie dotarł na Jawę aż do około 39 000 lat temu.

Powiązane strony

• Australopithecus
• Oś czasu człowieka
• Oś czasu życia