Fusil de chasse

Historia

Fusil de chasse

We Francji, produkcja broni rozpoczęła się jako duży przemysł w Saint-Étienne około 1535 roku. Pierwsza zbrojownia powstała w 1669 roku. Do roku 1646 produkcja broni rozpoczęła się w pobliskim Tulle. W 1690 r. powstała tam również zbrojownia. W 1630 r. flintlock został adoptowany przez Francję dla jej armii. Zarówno Tulle jak i Saint-Étienne wyposażyły flintlocki dla oddziałów francuskich w Ameryce. Typowy muszkiet w 1690 r. miał około 60 cali (1500 mm) długości i lufę około 44 cali (1100 mm). Do około 1718 r. kapitanowie mieli obowiązek upewnić się, że każdy żołnierz ma sprawną broń palną, ale poza tym kapitan zezwalał swoim żołnierzom na wybór muszkietu, którego będą używać. Często oznaczało to, że w kompanii nie było standardowego muszkietu, nie mówiąc już o armii. To była powszechna porażka wszystkich ówczesnych armii. Zmieniło się to wraz z modelem 1717, który ujednolicił muszkiety i amunicję używaną przez armię francuską. Był on dłuższy od ówczesnych brytyjskich muszkietów, co dawało przewagę oddziałom francuskim. Przy 63 calach (1600 mm) i lufie 47 cali (1200 mm) pozwalał żołnierzom strzelać jednocześnie z trzech szeregów. Z bagnetem miał tę zaletę, że był dłuższy. Kombinacja dłuższej lufy i przedniego celownika również sprawiła, że broń ta była nieco dokładniejsza od muszkietów brytyjskich. W modelu M1728 wprowadzono kilka ulepszeń, ale poza tym był to ten sam muszkiet. Więcej ulepszeń wprowadzono w 1746 roku, kiedy to drewniany ramrod zastąpiono metalowym. Francuskie muszkiety wystrzeliły 18 pocisków do funta, co przekłada się na kaliber .69. Czwarty model został wydany w 1754 roku z krótszą wersją lżejszą dla oficerów. Model oficerski ważył około 7 funtów (3,2 kg) i miał 54 cale (1400 mm) długości. Wszyscy oficerowie, w tym generałowie, nosili model fusilu oficerskiego. Były one używane w czasie wojny francuskiej i indyjskiej, a wiele z nich było używanych przez Amerykanów w czasie Rewolucji Amerykańskiej.

Fusil de chasse był przeznaczony do polowań. Generalnie muszkiety produkowane w Tull były definiowane przez modele, ale niektóre z nich były wykonywane na zamówienie. Różnice opierały się na ich przeznaczeniu i rynku. W latach 1695 i 1696 kontrakty na muszkiety z fabryki w Tulle wymagały "pięciu muszkietów myśliwskich dla wodzów indyjskich". Modele te później nazywano Fusil fin (muszkiet klasy wodza). Muszkiety te miały być kalibru 28 kul do funta (około kalibru .56), długości 45 cali (1100 mm), "dobrze spiłowane i dobrze wypolerowane z drobnymi mocowaniami i płaskim zamkiem". Te dary dla wodzów indiańskich były eleganckimi muszkietami myśliwskimi.

Fusil de traite

W Nowej Francji sprzymierzeni z Francuzami Indianie nosili francuskie fusy. Były to albo Fusils de chasse albo de traite. Podczas bitwy pod Monongahelą brytyjski generał Edward Braddock poprowadził swoje wojska bezpośrednio w zasadzkę przez rdzennych żołnierzy amerykańskich i francuskich w lipcu 1755 roku. Braddock został zabity, bez wątpienia, przez kulę kalibru .62 wystrzeloną z francuskiego fusilu. Muszkiet smoothbore Tulle był niesiony przez większość, jeśli nie wszystkich, Indian, którzy zaatakowali Braddocka nad rzeką Monongahela. Rdzenni wojownicy bardzo dobrze dbali o swoje muszkiety i zdecydowanie preferowali francuski kadłub od broni wyprodukowanej gdzie indziej. Chociaż fusil de traite został zaprojektowany jako tańsza broń handlowa, wielu Indian znało tę różnicę i preferowało fusil de chasse. Podczas gdy do obu Ameryk wysłano wiele różnych modeli kadłubów, lekki muszkiet de chasse był przeznaczony dla tych, którzy polowali na życie. Tak wiele z nich było potrzebnych, że fabryka w Saint-Étienne musiała sprostać dodatkowemu zapotrzebowaniu. Większość z nich została wysłana do Nowej Francji, gdzie handel był główną działalnością pomiędzy rdzennymi Amerykanami a Francuzami. Obie odmiany były wykonane z okuciami żelaznymi lub mosiężnymi, a większość z nich miała kaliber .62. Obydwie były oznaczone "Tiul" (wcześniej pisownia była "Tvlle") na tabliczce zamka. To sprawia, że znaleziska archeologiczne trudniej odróżnić ponad dwa wieki później. Wiele z wykonanych dziś reprodukcji jest oznaczonych jako "Tiul".

Koszt

Różne stada produkowane w Tulle miały w 1750 r. następujące koszty:

• Fusil de Chasse (zwykły) - 15 do 20 livre. W 1997 roku dolary amerykańskie, to byłoby od 30 do 40 dolarów.
• Fusil de fin (główna klasa) - 25 do 40 livre. W 1997 dolary, od 50 do 80 dolarów.
• Fusil de traite (zwykły) - 9 do 15 livre. Około $18 do $30 w 1997.
• Fusil de militarie (grenidier lub zwykły) - 20 do 30 livre. Około 40 do 60 dolarów amerykańskich w 1997 roku.