William the Conqueror

Wczesne życie i mniejszość narodowa

Wilhelm był synem Roberta I, księcia Normandii, i jego konkubiny Herlevy. Urodził się w Falaise, w Normandii, w 1027 lub 1028 roku. Wilhelm został księciem Normandii, gdy jego ojciec zmarł w 1035 roku. W 1034 lub 1035 r. książę Robert chciał udać się na pielgrzymkę do Jerozolimy. Kazał swoim szlachcicom przysiąc, że jeśli zostanie zabity, jego młody syn Wilhelm zostanie ich księciem.

Ale mniejszościowe rządy Wilhelma w Normandii nie zaczęły się dobrze. Niektórzy Normanowie nie chcieli, by ich księciem był chłopiec. Robert II arcybiskup Rouen był potężnym człowiekiem w Normandii. Chronił on Wilhelma. Król Francji Henryk I również popierał Wilhelma. W 1037 r. arcybiskup Robert zmarł. Bez jego poparcia normandzcy szlachcice zaczęli walczyć między sobą. Niektórzy chcieli usunąć Wilhelma z drogi i próbowali go zabić. Jeden ze sług Wilhelma został zabity w pokoju, w którym spał. W tym czasie zginęło jeszcze dwóch obrońców Wilhelma. Normandia była w kompletnym nieładzie.

W 1042 roku Wilhelm zwołał radę kościelną w Normandii. Na soborze tym kościół ustanowił nowe prawo zwane Rozejmem Bożym. Miało ono pomóc powstrzymać wszystkie prywatne wojny. Nie można było prowadzić walk w dni świąteczne i postne. Nie wolno było walczyć od czwartku wieczorem do poniedziałku rano. Karą za złamanie rozejmu była ekskomunika. Wilhelm prawdopodobnie osiągnął pełnoletność około roku 1044. Nie potrzebował już opiekunów. Mógł teraz rządzić na własną rękę.

Książę Normandii

Val-es-Dunes

Wojny prywatne trwały do 1046 roku. Rządy Wilhelma zależały od lojalności jego wicehrabiów. Jesienią 1046 roku wiele rodów z dolnej Normandii zaczęło spiskować, by zastąpić Wilhelma na stanowisku księcia. Guy z Burgundii, kuzyn Wilhelma, został wysłany na dwór Wilhelma w nadziei, że dobrze sobie tam poradzi. Wilhelm podarował Guyowi zamki w Brionne i Vernon. Ale Guy nie był z tego zadowolony i postanowił, że sam powinien rządzić Normandią. Stanął na czele otwartej rewolty. Dwóch wicehrabiów Wilhelma przyłączyło się do Guy'a. Wilhelm zdał sobie sprawę, że jest to poważne zagrożenie i poprosił króla Henryka o pomoc. Francuski król przybył natychmiast i przyprowadził dużą armię. Połączone armie księcia Wilhelma i króla Henryka spotkały się z buntownikami pod Val-es-Dunes. Buntownicy zostali pokonani, a Guy uciekł do swojego zamku w Brionne. Wilhelm utrzymywał zamek odcięty od żywności i zaopatrzenia do czasu, aż Guy poddał się w 1049 roku. Książę wybaczył swojemu kuzynowi, ale Guy wkrótce powrócił do Burgundii. Zwycięstwo Wilhelma pod Val-es-Dunes dało mu pewną kontrolę nad Normandią.

Rada Kościoła spotkała się w październiku 1047 r. w pobliżu pola bitwy, aby rozważyć nowy Rozejm Boży. Żadne prywatne wojny nie byłyby dozwolone od środy wieczorem do poniedziałku rano. Nie wolno było również prowadzić żadnych walk w czasie Adwentu, Wielkiego Postu, Wielkanocy i Zielonych Świąt. Było to następstwem innych tego typu rozejmów obowiązujących w innych częściach Francji. Jednak zarówno król jak i książę byli wyłączeni z tego rozejmu. Pozwolono im prowadzić wojnę w tym czasie, by utrzymać pokój. Pokój Wilhelma w Normandii był teraz wspierany przez kościół.

Dojście do władzy

Bitwa pod Val-es-Dunes była początkiem dojścia Wilhelma do władzy. Ponieważ król wkroczył do akcji, było to bardziej jego zwycięstwo niż Wilhelma. Ale szlachta Wilhelma zaczęła postrzegać go jako przywódcę. Mógł teraz myśleć o wzięciu żony. Krótko przed rokiem 1049 Wilhelm postanowił poślubić Matyldę z Flandrii. Była ona córką Baldwina V z Flandrii i Adeli z Francji, która była córką króla Francji Roberta II. Zanim doszło do ślubu, papież Leon IX odmówił zgody na małżeństwo. Nie podał powodu, ale oboje byli kuzynami. Między 1050 a 1052 rokiem i tak doszło do ślubu. Jednak dopiero w 1059 r. kolejny papież, Mikołaj II, zniósł zakaz ich małżeństwa.

Podczas gdy Wilhelm budował swoją potęgę w Normandii, wokół niego zachodziły zmiany. Król Henryk wspierał go, a Wilhelm pomagał królowi w walce z hrabią Anjou. Około 1052 roku hrabia Geoffrey z Anjou i król nagle zawarli pokój. Równie nagle król zwrócił się przeciwko Wilhelmowi. W tym samym czasie dwaj wujowie Wilhelma, arcybiskup Mauger i hrabia Wilhelm z Arques, zbuntowali się przeciwko swemu bratankowi. Wilhelm walczył z wujem na zamku w Arques. Król Henryk poprowadził teraz duże siły (armię) do Normandii, by pomóc hrabiemu Wilhelmowi z Arques. Ale książę Wilhelm spotkał się z nim w bitwie i wygrał. Bez pomocy armii królewskiej zamek musiał się poddać. Książę Wilhelm odesłał swoich dwóch wujów z Normandii.

W 1054 r. król ponownie wkroczył do Normandii z dużymi siłami wroga. Podzielił swoją armię na dwie części i sam dowodził siłami południowymi. Jego brat Odo poprowadził drugie siły na wschód od rzeki Sekwany. Tym razem Wilhelm miał za sobą całą Normandię. Miał wszystko, co mogło być użyte jako żywność, usunięte przed francuskie armie. To sprawiło, że mieli trudności z wyżywieniem swoich żołnierzy. Wilhelm podzielił również swoich żołnierzy na dwie armie. Siły Wilhelma obserwowały armie króla, szukając każdej okazji do ataku. Kiedy wojska Odo dotarły do miasta Mortimer, znalazły tam mnóstwo jedzenia i picia. To sprawiło, że jego wojska zrelaksowały się i dobrze się bawiły. Dowódcy drugiej armii Wilhelma zaskoczyli ich i zabili większość żołnierzy Odo. Ci, którym udało się przeżyć, zostali wzięci do niewoli i zatrzymani dla okupu. Kiedy król otrzymał wiadomość, że armia jego brata została zniszczona, jego wojsko ogarnęła panika. Król i jego ludzie opuścili Normandię tak szybko, jak tylko mogli. Król Henryk I zgodził się na pokój, który trwał trzy lata. Ale w 1058 roku król złamał pokój i ponownie najechał Normandię. Tak jak poprzednio Wilhelm trzymał armię królewską blisko, ale czekał na najlepszy moment, by uderzyć. Ten nadszedł, gdy armia francuska przekraczała rzekę Dives pod Varaville. Król przekroczył już rzekę i patrzył, jak jego armia została zniszczona po wejściu do wody. Zabrał to, co pozostało z jego armii i opuścił Normandię na dobre. Król zmarł niedługo później. Nowy król, jego młody syn Filip, był pod opieką teścia Wilhelma, Baldwina V. Francja nie była już wrogo nastawiona do Normandii, co pozwoliło Wilhelmowi na swobodną ekspansję.

Normandia i Anglia

W 1002 r. Ethelred, król Anglii, poślubił Emmę, siostrę księcia Normandii Ryszarda II. Sojusz zawarty przez to małżeństwo miał dalekosiężne skutki. Gdy w 1016 r. na tronie Anglii zasiadł Kanut, pojął za żonę Emmę z Normandii. Jej dwaj synowie z poprzedniego małżeństwa uciekli do Normandii dla własnego bezpieczeństwa. Edward, starszy syn, przebywał w Normandii przez wiele lat na dworze książąt. Ostatnim księciem, który go tam chronił, był jego kuzyn Wilhelm. Edward został królem Anglii w 1042 r. W 1052 r. Edward uczynił Wilhelma swoim następcą. W 1065 r. Harold Godwinson przebywał w Normandii. Będąc tam obiecał księciu Wilhelmowi, że będzie go wspierał jako następcę angielskiego tronu. 5 stycznia 1066 r. zmarł król Edward. Harold jednak nie dotrzymał przysięgi. Następnego dnia, w dniu pogrzebu, Harold Godwinson został koronowany na króla Anglii. Historia głosiła, że na łożu śmierci król zmienił zdanie i obiecał Haroldowi tron. Harold sam nie był królem i nie miał żadnych prawnych roszczeń do tronu. Wilhelm od tygodni musiał wiedzieć, że Edward jest umierający. Ale wiadomość o śmierci króla i objęciu tronu przez Harolda musiała być zaskoczeniem dla innych.

Posąg Wilhelma Zdobywcy w Falaise wykonany przez Louisa Rocheta w 1851 roku.

Normańska inwazja na Anglię

Preludium

Wilhelm rozpoczął swoje plany inwazji niemal natychmiast po otrzymaniu wiadomości o wydarzeniach w Anglii. Zwołał spotkanie swoich największych ludzi. Wilhelm planował zebrać dużą armię z całej Francji. Jego wpływy i bogactwo pozwalały mu na zorganizowanie wielkiej kampanii. Jego pierwszym zadaniem było zbudowanie floty statków, które przeprowadziłyby jego armię przez kanał La Manche. Potem zaczął zbierać armię. Jego przyjaźń z Bretanią, Francją i Flandrią oznaczała, że nie musiał polegać tylko na własnej armii. Wynajmował i opłacał żołnierzy z wielu części Europy. Wilhelm poprosił o wsparcie papieża, który dał mu sztandar do niesienia w bitwie. W tym samym czasie książę Wilhelm planował swoją inwazję, podobnie jak Harold Hardrada. Król Anglii wiedział, że obaj nadejdą, ale trzymał swoje statki i siły na południu Anglii, gdzie Wilhelm mógł wylądować.

Wilhelm mógł mieć w swojej flocie inwazyjnej nawet 1000 okrętów. Miały one sprzyjające wiatry, by opuścić Normandię w nocy 27 września 1066 roku. Statek Wilhelma, Mora, był prezentem od jego żony Matyldy. Poprowadził on flotę do lądowania w Pevensey następnego ranka. Zaraz po wylądowaniu Wilhelm otrzymał wiadomość o zwycięstwie króla Harolda nad królem Norwegii pod Stamford Bridge w północnej Anglii. Harold otrzymał również wiadomość, że Wilhelm wylądował w Pevensey i jak najszybciej udał się na południe. Król odpoczywał w Londynie przez kilka dni, zanim zabrał swoją armię na spotkanie z Wilhelmem i jego francuskimi siłami.

Bitwa pod Hastings

Armia króla Harolda zajęła pozycję na grzbiecie wschód-zachód na północ od Hastings. Sam grzbiet nazywany był Wzgórzem Senlay. Armia normańska maszerowała przed nimi w górę doliny. Harold miał wprawdzie więcej żołnierzy, ale byli oni zmęczeni forsownym marszem z Londynu. Wilhelm uformował swoje linie u podstawy wzgórza, naprzeciwko tarczowego muru Anglików. Wysłał swoich łuczników do połowy zbocza, by zaatakowali Anglików. Na lewo i prawo wysłał swoich konnych rycerzy, by znaleźli słabe punkty. Na początku rycerze Wilhelma próbowali przebić się przez mur tarczowy ciężarem swoich koni. Atakowali jednak pod górę i nie mogli nabrać prędkości. Linia frontu Harolda po prostu stała twardo i była w stanie odeprzeć każdy atak. Armia Wilhelma zaczęła się wycofywać na wieść o śmierci księcia Wilhelma. Wilhelm zdjął swój hełm, aby jego ludzie mogli zobaczyć, że wciąż żyje. Kiedy Wilhelm zobaczył, że wielu ludzi Harolda podąża za jego rycerzami z powrotem w dół wzgórza, użył sztuczki, której nauczył się wiele lat wcześniej. Odwrócił się nagle i zaszarżował na nadjeżdżających angielskich piechurów, którzy nie mieli szans w starciu z konnymi rycerzami.

Ta taktyka zadziałała jeszcze co najmniej dwa razy podczas bitwy i osłabiła mur tarcz Harolda. Teraz Wilhelm zastosował coś nowego. Tam, gdzie wcześniej ataki rycerzy i żołnierzy były oddzielnymi ruchami, teraz użył ich razem. Tam, gdzie jego łucznicy nie zdołali pokonać muru z tarcz, kazał im strzelać wysoko w powietrze, tak by strzały spadały na Anglików. To może być miejsce, w którym król Harold został zabity strzałą w oko. Ściana tarczy w końcu pękła i Normanowie znaleźli się na jej szczycie. Do zmroku Anglicy byli albo martwi na polu, albo ścigani przez wojska Wilhelma. Wilhelm odwołał swoje wojska i wszyscy spędzili noc obozując na polu bitwy.

Aftermath

Bitwa została wygrana, ale Anglicy wciąż mieli mniejsze armie, które nie dołączyły do króla Harolda pod Hastings. Stracili swojego króla, ale wciąż próbowali się zreorganizować. William odpoczywał przez pięć dni, zanim ruszył w kierunku Londynu. Jego linia marszu wiodła przez kilka miast, które albo zdobył, albo zniszczył. Kiedy Wilhelm dotarł do Londynu, Anglicy przez krótki czas stawiali opór, ale w końcu się poddali. W Boże Narodzenie 1066 r. Wilhelm został koronowany na króla Anglii. Jego zwycięstwo pod Hastings dało księciu Wilhelmowi przydomek, pod którym jest znany do dziś: "Wilhelm Zdobywca".

Bitwa pod Hastings, plan bitwy.

Król Anglii

Wczesne panowanie

William zdecydował się na koronację w Boże Narodzenie. Było to częściowo spowodowane tym, że uważał, iż Anglicy będą mniej skłonni do zamieszek w tym dniu. Był to również dobry wybór, ponieważ wierzył, że wolą Bożą jest, aby został królem. Jako król, Wilhelm spędził kilka miesięcy w Anglii. Następnie wrócił do Normandii, zostawiając Anglię w rękach dwóch zdolnych ludzi. Byli to jego przyrodni brat Odo, biskup Bayeux, oraz William FitzOsbern. Odo został hrabią Kentu, podczas gdy FitzOsbern został hrabią Hereford. Pozostali trzej angielscy earlowie pozostali na swoich miejscach. Kiedy Wilhelm odpłynął do Normandii, towarzyszyło mu wielu jego zwolenników. Wielu z jego żołnierzy, którzy zostali opłaceni i inni, których chciał śledzić. W szczególności byli to angielski arcybiskup Stigand i Edgar Atheling. Przyprowadził także swoich pozostałych trzech angielskich earlów: Edwina, Morcara i Waltheofa. Dzięki temu żaden z nich nie mógł wszcząć buntu podczas jego nieobecności. Wilhelm miał swoje obowiązki w domu, którymi musiał się zająć. Również wielu jego żołnierzy musiało wrócić, aby zapewnić bezpieczeństwo księstwu.

Kiedy William wrócił do Londynu w grudniu 1067 roku, zaczął dowiadywać się, jakie problemy pojawiły się, gdy go nie było. Hertfordshire zostało najechane przez Mercjan. Następnie Exeter nie zaakceptował rządów nowego króla. Wilhelm zebrał pieniądze z tych części Anglii, które chciały zapłacić. Wezwał też angielskie wojsko. Exeter poddało się po tym, jak jeden z jego zakładników został oślepiony. Po opanowaniu Devonu i Kornwalii wszystko wydawało się spokojne. W Winchesterze Wilhelm posłał po swoją żonę Matyldę, która została tam koronowana na królową Anglii w Zielone Świątki.

Do lata wybuchło więcej buntów. W tym samym czasie inni uciekali z Anglii. Edgar Atheling wraz z matką i siostrami wyjechał do Szkocji, gdzie zostali mile przyjęci. Na północy silne grupy antynormańskie zbierały się wokół Yorku. Hrabia Edwin i jego brat Morcar opuścili dwór Wilhelma, by dołączyć do buntowników na północy. Wilhelm zbudował wtedy zamek w Warwick. To skłoniło hrabiów i innych do poddania się Wilhelmowi. W ślad za nim poszły inne zamki. Następnie Wilhelm wkroczył do Yorku, gdzie inni poddali się mu. Następnie negocjował z królem Szkotów, by zapobiec inwazji na Anglię z północy. Ale jego kampania na północy nie była tak skuteczna, jak mu się wydawało. W 1069 r. drugie powstanie przerodziło się w wojnę. Ludzie, którym William pozostawił dowództwo, zostali zabici. Niewielkie siły Normanów utrzymywały się w Yorku, gdy Wilhelm przyszedł im z pomocą. Po wybudowaniu kolejnego zamku Wilhelm pozostawił hrabiego Williama FitzOsberna na stanowisku. Przez następne pięć miesięcy na północy panował spokój. Ale przywódcy północnych Anglików wysłali wiadomość do duńskiego króla Sweina, oferując mu koronę, jeśli pokona Normanów. Swein wysłał duńską flotę do Anglii.

Latem 1069 r. duńska flota pojawiła się u wybrzeży Kentu. Posuwała się w górę wybrzeża w kierunku północnym, dokonując najazdów. Wilhelm i jego armia znajdowali się na południu, strzegąc przed wszelkimi najazdami. W końcu flota dołączyła do angielskich buntowników na brzegu rzeki Humber. Wszyscy pozostali angielscy hrabiowie opuścili Wilhelma i dołączyli do połączonych sił angielsko-duńskich. Ruszyły one przeciwko normańskiemu garnizonowi w Yorku i zabiły wszystkich oprócz kilku kobiet i dzieci. William Malet, Norman, który mieszkał w Anglii przed rokiem 1066, również został oszczędzony.

Harrying of the north

Północna armia Wilhelma została zmieciona z powierzchni ziemi, a York legł w gruzach. W tym samym czasie w Walii i południowo-zachodniej Anglii wybuchały mniejsze rebelie. Wilhelm wiedział, że ma kłopoty. Zaczął od zwołania wszystkich swoich dowódców i oddziałów, by połączyć siły. Król wiedział, że z mniejszą armią musi poradzić sobie z jedną grupą rebeliantów na raz. Wysłał Williama FitzOsberna i Briana z Bretanii, by zajęli się Exeter. Sam Wilhelm walczył z armią nacierającą ze wschodu. W obu przypadkach armie normańskie były zwycięskie. Teraz ruszył na północne armie, które zniszczyły York. Nie udało mu się jednak dotrzeć dalej na północ niż do Pontefractu. Po kilku tygodniach prób Wilhelm przekupił duńską flotę, by wycofała się z Yorku na zimę. Ci zgodzili się i wrócili do ujścia rzeki Humber, by tam przezimować. Wilhelm mógł teraz ruszyć w kierunku Yorku. Odbudował tam zamki. Następnie kazał swoim siłom rozproszyć się i zniszczyć wszystko, co było przydatne do wyżywienia armii angielskiej i duńskiej. Skutkiem tego był powszechny głód, a mieszkańcy tych terenów albo wyjechali, albo umarli z głodu. To było niesławne nękanie północy przez Wilhelma. Rezultatem tego wszystkiego było poddanie się jego angielskich hrabiów i większości rebeliantów w Anglii. Nieliczne pozostałe grupy zostały szybko rozgromione przez armię Wilhelma. Ale jedna grupa okazała się bardziej uparta. Znajdowała się ona w Chester i po forsownym marszu w zimie William zaskoczył ich, zanim byli gotowi. Po ich kapitulacji zbudował tam jeszcze dwa zamki, po czym wrócił do Winchesteru.

Rządzenie Anglią i Normandią

Wilhelm już nigdy więcej nie musiał pustoszyć hrabstwa, jak to uczynił z Yorkshire. Poradził sobie z głównymi zagrożeniami dla jego rządów, ale niektóre z nich zostały rozwiązane tylko częściowo. Duńska flota powróciła w 1070 r., tym razem pod wodzą króla Swena. Dołączyli oni do małej grupy rebeliantów na wyspie Ely, którym przewodził Hereward the Wake. Wilhelm ponownie przekupił Duńczyków, by odeszli, a następnie rozprawił się z buntownikami. O Herewardzie nigdy więcej nie słyszano.

Wilhelm musiał teraz rządzić zarówno Anglią, jak i Normandią. Przekonał się, że musi być obecny, by utrzymać wszystko pod kontrolą. Gdy był w Normandii, w Anglii często wybuchały kłopoty. Kiedy jednak był w Anglii, Normandią rządziła jego żona Matylda. Ale Fulk Rechin, nowy hrabia Anjou, wyrwał Maine spod kontroli Wilhelma. Wilhelm musiał je odzyskać w 1073 roku.

W 1082 r. Wilhelm aresztował swojego przyrodniego brata Odo, biskupa Bayeux i hrabiego Kentu. Powody są niejasne, ale Odo próbował zebrać armię do marszu na Rzym. Planował zostać następnym papieżem. Wilhelm postawił go przed sądem na wyspie Wight. Poza innymi przestępstwami, Odo próbował także zebrać armię wśród żołnierzy Wilhelma. Jak podkreślił Wilhelm, byli oni potrzebni do obrony Anglii. Odo zaprotestował, że nawet król nie może go osądzić. Jako biskup mógł to zrobić tylko papież. Wilhelm odparł, że nie aresztuje biskupa, tylko swojego earla, którego pozostawił pod swoją nieobecność. Odo został uwięziony w Normandii do końca życia.

W 1083 r. królowa Matylda zmarła i została pochowana w Caen. Oboje byli sobie bardzo bliscy i nie zgadzali się jedynie w sprawie swojego syna Roberta Curthose. Robert wielokrotnie buntował się przeciwko swojemu ojcu, jednak utrzymywał kontakt z matką. To spowodowało rozdźwięk między nimi. Filip I z Francji uważał, że jego wasalowi trudno jest zostać królem jak on sam i dlatego żywił urazę do Wilhelma. Nie był wystarczająco silny, by samemu walczyć z Wilhelmem, więc gdy Robert Curthose zbuntował się przeciwko ojcu, król Filip mu pomógł.

Latem 1085 r. Wilhelm dowiedział się, że Kanut IV z Danii przygotowuje flotę do wyprawy przeciwko Anglii. Wilhelm powrócił do Anglii jesienią z wieloma żołnierzami. Musiał im zapłacić i nakarmić ich, co wiązało się z ogromnymi kosztami. Być może właśnie w tym czasie zdał sobie sprawę, że nie ma żadnych dokumentów dotyczących tego, co było mu należne jako królowi. Nie wiedział, czy zbiera wszystkie należne podatki.

Domesday Book

W 1085 r. na swoim bożonarodzeniowym dworze w Gloucester Wilhelm poprosił o przeprowadzenie wielkiego sondażu we wszystkich częściach Anglii. Król chciał wiedzieć, ilu ludzi mieszka w jego [królestwie|[realm]]. Chciał znać wielkość każdej posiadłości, wartość każdej z nich i wysokość dochodów, jakie przynosiła. Nigdy wcześniej w Anglii nie przeprowadzono takiego badania. Była ona wyjątkowa w swoich szczegółach i wkładzie w historię Anglii. Domesday Book była pierwszym publicznym zapisem w Anglii.

Tekst książki zmieścił się w dwóch tomach. Pierwszy z nich obejmował trzydzieści jeden hrabstw. Ze względu na swoje rozmiary nazwano go "Great Domesday". Drugi tom obejmował hrabstwa Essex, Norfolk i Suffolk i został nazwany "Little Domesday". Fakty były rejestrowane przez kilka paneli składających się z biskupów i earlów. Każdy panel zbierał informacje na temat kilku hrabstw. W dniu 1 sierpnia 1086 r. Wilhelm otrzymał duży zbiór pisemnych zapisów. Stało się to "Domesday Book", choć nie została ona oprawiona w księgi przez prawie kolejne stulecie.

Ostatnie lata

Wilhelm zmarł w Rouen we Francji na skutek obrażeń, które odniósł po upadku z konia, którego był właścicielem.

Writing the Domesday Book.

Rodzina

Wilhelm i jego żona Matylda z Flandrii mieli co najmniej dziewięcioro dzieci.

• Robert (ok. 1050-1134), książę Normandii, zastąpił swojego ojca.
• Ryszard (ok. 1052-c. 1075.
• Wilhelm (ok. 1055-1100). Zastąpił swojego ojca na stanowisku króla Anglii.
• Henryk (1068-1135). Zastąpił swojego brata Wilhelma na stanowisku króla Anglii.
• Agata; przyrzeczona w małżeństwie Alfonsowi VI z Leónu i Kastylii, ale zmarła przed ślubem.
• Adeliza.
• Cecylia (ok. 1066-1127), opatka Świętej Trójcy w Caen.
• Adela († 1137), wyszła za mąż za Szczepana I, hrabiego Blois.
• Konstancja († 1090), wyszła za mąż za Alana IV, księcia Bretanii.
• Matylda.