Kanut
Kanut (lub Knut Wielki) (ok. 995-12 listopada 1035) był wikingiem, królem Anglii, Danii, Norwegii, części Szwecji oraz namiestnikiem lub władcą Szlezwiku i Pomorza. Wpływy duńskie w regionie Morza Północnego nigdy nie były większe niż za jego czasów. Miał traktaty ze ŚwiętymiCesarzamiRzymskimi, Henrykiem II i Konradem II oraz dobre stosunki z papieżami swoich czasów.
Kanut był jedynym człowiekiem, który był królem Anglii, Danii i Norwegii. Władał również częścią Szwecji.
Średniowieczne wrażenie: Edmund Ironside (z lewej) i Cnut (z prawej)
Kanut na monecie wybitej za jego panowania
Królestwo Kanuta
Podbój Anglii
Latem 1015 roku flota Kanuta wyruszyła w kierunku Anglii z duńską armią liczącą być może 10 000 osób na 200 długich okrętach. Cnut stał na czele całej gromady wikingów z całej Skandynawii. Siły inwazyjne miały toczyć często zacięte i krwawe walki z Anglikami przez następne czternaście miesięcy. Praktycznie wszystkie bitwy stoczono z synem Aethelreda, Edmundem Ironside'em.
Po wstąpieniu na tron w 1016 r. Kanut dokonał egzekucji wielu zwolenników Edmunda, by zapewnić sobie bezpieczeństwo korony.
Rodzina
Kanut, chrześcijanin, miał dwie żony. Jego pierwsza żona, a może konkubina, nazywała się Ælfgifu. Była żoną handfastu, co oznacza, że małżeństwo zostało zawarte przez złączenie rąk, a nie przez ceremonię kościelną. Było to legalne w tamtych czasach. Została jego północną królową.
Jego drugą żoną była Emma z Normandii, która w języku staroangielskim nosiła również imię Ælfgifu. Ich ślub był ślubem chrześcijańskim. Utrzymywała się na południu, z posiadłością w Exeter.
Obie żony urodziły synów, którzy zostali królami Anglii. Kanut utrzymywał Kościół w słodyczy dzięki wielu darom.
Kwestia
- 1 - Ælfgifu z Northampton
- Sweyn Knutsson, król Norwegii
- Harold Harefoot, król Anglii
- 2 - Emma z Normandii
- Harthacanute, król Danii i Anglii
- Gunhilda z Danii, poślubiła Henryka III, Świętego Cesarza Rzymskiego.
Kanut i fale
Istnieje opowieść o tym, że Kanut zasiadł na swoim tronie i nakazał morzu zawrócić. Nie wiemy, czy to się naprawdę wydarzyło. Wydaje się, że pochodzi ona od Henryka z Huntington (ok. 1088 - ok. 1154). Relacjonuje on ją w następujący sposób:
"Kiedy król Cnute panował przez dwadzieścia lat, odszedł z tego życia w Shaftesbury i został pochowany w Winchesterze w Old Minster. Kilka słów należy poświęcić potędze tego króla. Nigdy przed nim nie było w Anglii króla o tak wielkiej władzy. Był on panem całej Danii, całej Anglii, całej Norwegii, a także Szkocji. Oprócz wielu wojen, w których był szczególnie chwalebny, dokonał trzech pięknych i wspaniałych czynów....mi poddani, gdyż ziemia, na której siedzę, jest moja, a nikt jeszcze nie oparł się bezkarnie mojemu panowaniu. Rozkazuję ci więc, abyś nie wkraczał na moją ziemię, ani nie próbował zmoczyć ubrania lub kończyn twego pana". Ale morze poderwało się jak zwykle i lekceważąco oblało królowi stopy i golenie. Odskoczywszy więc, król zawołał: "Niechaj cały świat wie, że władza królów jest pusta i bezwartościowa, i że nie ma króla godnego tego miana, prócz Tego, z którego woli niebo, ziemia i morze przestrzegają wiecznych praw. Odtąd król Cnut nigdy nie nosił złotej korony na szyi, lecz umieścił ją na wizerunku ukrzyżowanego Pana, na wieczną chwałę Boga, wielkiego króla. Przez którego miłosierdzie niech dusza króla Knuta cieszy się odpoczynkiem."
Henryk z Huntingdon, Historia Anglorum (VI.17)
