Ilse Koch

Wczesne życie

Koch urodził się 22 września 1906 roku w Dreźnie, w Niemczech, jako Margarete Ilse Köhler. Jej ojciec był brygadzistą w fabryce. W szkole podstawowej była znana jako grzeczne i szczęśliwe dziecko. W wieku 15 lat rozpoczęła szkołę, by zostać księgową. Później poszła do pracy jako księgowa. Gospodarka Niemiec została zrujnowana po przegranej I wojnie światowej, a w czasie, gdy Koch pracował w księgowości, gospodarka jeszcze się nie odbudowała.

W 1932 r. Koch stał się członkiem partii nazistowskiej, która zdobywała coraz większą popularność. Poprzez przyjaciół w Sturmabteilung (SA) i Schutzstaffel (SS) poznała w 1934 r. Karla-Otto Kocha. Oni pobrali się dwa lata później.

Zbrodnie wojenne

W 1936 roku Koch rozpoczęła pracę jako strażnik i sekretarz w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen pod Berlinem, którym dowodził jej narzeczony, Karl-Otto. W tym samym roku pobrali się. W 1937 roku Koch wyjechał do Buchenwaldu, gdzie został komendantem Karl-Otto. Podczas pobytu w Buchenwaldzie Koch pomagał w eksperymencie, wybierając wytatuowanych więźniów, którzy mieli zostać zamordowani i oskórowani, dzięki czemu można było zatrzymać wytatuowane części ich skóry. Koch powiedziała później, że zrobiła to, aby pomóc lekarzowi więziennemu, Erichowi Wagnerowi, w jego badaniach nad tatuażem i przestępczością.

W 1940 r. Koch wybudował krytą halę sportową, która kosztowała ponad 250 000 reichsmarków (wówczas było to około 62 500 USD). Większość z tych pieniędzy ukradła więźniom w obozie. W 1941 r. Karl-Otto Koch został przeniesiony do Lublina, gdzie pomagał w tworzeniu obozu koncentracyjnego i zagłady na Majdanku. Ilse Koch przebywała w Buchenwaldzie do 24 sierpnia 1943 r. Tego dnia wraz z mężem została aresztowana. Kochowie zostali oskarżeni o defraudację, kradzież ogromnych ilości pieniędzy i kosztowności dla wzbogacenia się, mordowanie więźniów dla powstrzymania ich od mówienia o tym, co robili Kochowie.

Ilse Koch była więziona do 1944 roku, kiedy to została uznana za niewinną, ponieważ nie było wystarczających dowodów przeciwko niej. Jednak jej mąż został uznany winnym i skazany na śmierć przez sąd SS w Monachium. Został rozstrzelany w Buchenwaldzie w kwietniu 1945 roku.

Po egzekucji męża Ilse Koch zamieszkała z ocalałą rodziną w Ludwigsburgu. Została tam aresztowana przez urzędników Stanów Zjednoczonych 30 czerwca 1945 roku.

Buchenwald 16 kwietnia 1945. Zbiórka organów wewnętrznych więźniów. Zdjęcie wykonane przez Julesa Rouarda, wolontariusza wojskowego wcielonego do 1 Armii Amerykańskiej, 16éme Bataillon de Fusiliers.

Pierwsza próba

Koch i 30 innych nazistów zostało postawionych przed amerykańskim sądem wojskowym w Dachau w 1947 roku. Została oskarżona o "udział w przestępczym planie pomagania, podżegania i udziału w morderstwach w Buchenwaldzie". Oznaczało to, że brała udział w planie zamordowania ludzi w Buchenwaldzie i w jakiś sposób pomagała w tych morderstwach.

Na sali sądowej, Koch powiedziała, że jest w ciąży. Mówiła prawdę, była w ósmym miesiącu ciąży. Koch miała już reputację uprawiania seksu z wieloma różnymi mężczyznami. W raporcie Buchenwalda pojawiły się pogłoski, że Koch utrzymywał stosunki z Waldemarem Hovenem, głównym lekarzem w Buchenwaldzie, i Hermannem Florstedtem, zastępcą komendanta, w tym samym czasie. W swojej książce "Innocent at Dachau" reporter sądowy z Dachau, Joseph Halow, napisał, że według pogłosek Koch miał związki z wieloma oficerami SS, a nawet z niektórymi więźniami obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Mimo to ciąża Koch zaskoczyła sąd, ponieważ miała wtedy 41 lat. Również sama była przetrzymywana w więzieniu i nie widziała innych mężczyzn poza Amerykanami, którzy ją przesłuchiwali; większość z nich była Żydami. W swojej książce, Halow mówi również, że był zszokowany, że Koch mogła zwrócić się do innych mężczyzn, ponieważ jej mąż był homoseksualistą. Zapisy w Buchenwaldzie pokazały, że był leczony na syfilis.

19 sierpnia 1947 roku Koch został skazany na dożywocie w więzieniu za "łamanie praw i zwyczajów wojennych".

Ilse Koch w Trybunale Wojskowym USA w Dachau, 1947 r.

Lżejsze zdanie

8 czerwca 1948 r. generał Lucius D. Clay, tymczasowy wojskowy gubernator Strefy Amerykańskiej w Niemczech, obniżył wyrok dożywotniego więzienia dla Kocha do czterech lat. Podał powód, dla którego "nie było przekonujących dowodów na to, że wybrała więźniów do [morderstwa] w celu zabezpieczenia wytatuowanych skór, lub że miała coś z ludzkiej skóry".

Biografia generała Clay'a, napisana przez Jeana Edwarda Smitha, mówi, że po latach, jak powiedział generał:

Nie było absolutnie żadnych dowodów w transkrypcji procesu, poza tym, że była ona dość odrażającą istotą, która popierałaby wyrok śmierci. Przypuszczam, że spotkało mnie za to więcej nadużyć niż za cokolwiek innego, co robiłem w Niemczech. Jakiś reporter nazwał ją "Suką z Buchenwaldu", napisał, że miała w domu klosze zrobione z ludzkiej skóry.

Jednakże, generał również powiedział:

Nie współczuję Ilse Koch. Była kobietą o zdeprawowanym charakterze i złej reputacji. [zła reputacja] Zrobiła wiele rzeczy nagannych i karalnych, niewątpliwie według prawa niemieckiego. Nie próbowaliśmy jej za te rzeczy. Sądziłyśmy ją jako zbrodniarkę wojenną pod określonymi zarzutami.

Wiadomość o zmianie wyroku Kocha ukazała się dopiero 16 września 1948 roku. Wielu ludzi było wściekłych na tę zmianę, ale generał Clay nie zmienił zdania.

Druga próba

Ponieważ ludzie byli tak zdenerwowani jej lżejszym wyrokiem, Koch została ponownie aresztowana w 1949 roku i osądzona przed zachodnioniemieckim sądem. Proces rozpoczął się 27 listopada 1950 roku i trwał siedem tygodni. W tym czasie zeznawało 250 świadków, w tym 50, którzy bronili Kocha. Koch upadł i musiał zostać przewieziony z sądu pod koniec grudnia 1950 roku, a następnie ponownie 11 stycznia 1951 roku. Co najmniej czterech odrębnych świadków oskarżenia zeznało, że albo widziało, jak Koch wybrał wytatuowanych więźniów, którzy następnie zostali zabici, albo że widzieli lub pomagali robić z wytatuowanej skóry klosze ze skóry ludzkiej. Prokuratorzy wycofali jednak ten zarzut, gdy nie byli w stanie udowodnić, że klosze lub inne przedmioty zostały rzeczywiście wykonane z ludzkiej skóry.

W dniu 15 stycznia 1951 r. Trybunał wydał werdykt w sprawie 111 stron. Koch nie był w sądzie dla tego werdyktu. Sąd zdecydował, że może nadal sądzić Koch, mimo że była już sądzona w 1944 i 1947 roku, ponieważ oskarżał ją o inne zbrodnie niż pozostałe procesy. Z tego powodu ponowne sądzenie Koch nie byłoby podwójnym zagrożeniem. Koch została skazana za podżeganie (zachęcanie innych) do morderstwa, usiłowanie zabójstwa, a także za to, że bardzo krzywdziła innych ludzi. W dniu 15 stycznia 1951 r. Koch została skazana na dożywocie w więzieniu, a jej prawa obywatelskie zostały odebrane na zawsze.

Koch odwołał się od decyzji Trybunału, ale 22 kwietnia 1952 r. Federalny Trybunał Sprawiedliwości Niemiec odrzucił odwołanie. Później Koch kilkakrotnie próbował uzyskać ułaskawienie. Bawarskie Ministerstwo Sprawiedliwości odrzuciło jednak wszystkie jej wnioski. Koch protestowała również przeciwko wyrokowi dożywocia dla Komisji Praw Człowieka ONZ, ale nie otrzymała od nich żadnej pomocy.

Rodzina

Karl i Ilse Koch mieli syna o imieniu Artwin i dwie córki o imieniu Gisele i Gudrun (Gudrun zmarł jako dziecko). Ich syn zabił się po wojnie. Ilse Koch miała innego syna, Uwe, poczętego w swojej celi więziennej w Dachau przez nieznanego ojca. Uwe urodziła się w kobiecym więzieniu w Aichach w pobliżu Dachau, gdzie Koch została wysłana na dożywocie. Od razu został jej odebrany. W wieku 19 lat Uwe Köhler dowiedział się, że Koch jest jego matką i zaczął regularnie odwiedzać ją w Aichach.

Śmierć

Koch zabiła się w więzieniu Aichach 1 września 1967 roku, w wieku 60 lat, powieszając się z prześcieradłami.

Powiązane strony

• Holokaust
• Nazistowskiekoncentracyjne i obozy zagłady
• Obóz koncentracyjny w Buchenwaldzie
• Niemcy nazistowskie